ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 352

“คุณหนูรองช่วยฉันด้วย! ฉันโดนใส่ร้าย! คุณหนูรองโปรดช่วยฉันด้วย”

ด้วยความกังวลของเธอ ไอริสจึงรีบไปหา เซลีนและพยายามขอความช่วยเหลือจากเธอ

อย่างไรก็ตามเธอถูกลากกลับไป ก่อนที่เธอจะกระโดดไปหาเซลีน

ใบหน้าของ เซลีนเผยให้เห็นถึงความลำบากใจและร้อนรนต่อสถานการณ์

“คุณปู่ บางทีไอริสอาจจะถูกอะไรครอบงำชั่วขณะ…”

“อย่าพูดแทนเธอ!”

นายท่านการ์เร็ตต์ขัดจังหวะเธอและร้องว่า “คนที่สามารถทำสิ่งที่โหดร้ายเช่นนี้กับเด็กอายุหกขวบสมควรได้รับความตาย การ์เร็ตต์จะไม่มีวันเก็บคนบาปเช่นนี้ไว้!”

เมื่อไอริสได้ยินดังนั้นเธอก็เริ่มร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง

เซลีนถอนหายใจ

เธอปลอบไอริสเบา ๆ “ฉันขอโทษฉันก็ช่วยคุณไม่ได้เหมือนกัน คุณ…ตอนนี้เอาตัวเองให้รอดนะ”

จากนั้นเธอก็หันศีรษะไปด้านข้างในขณะที่เธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

ใครบางคนในฝูงชนล้อเลียนว่า “อะไรคือจุดที่ทำให้ผู้หญิงอย่างเธอที่จะกลับไปกลับมา? เพื่อวิงวอนช่วยคนชั้นต่ำอย่างเธอ คุณหนูรองช่างใจดีเกินไปจริง ๆ”

“ใช่แล้วการมีใจที่จะทำอะไรแบบนั้นกับเด็กและสมบัติล้ำค่าของตระกูลลีย์ ในตอนนั้นเธอต้องพยายามทำลายมิตรภาพระหว่างการ์เร็ตต์และลีย์ น่ากลัวแค่ไหน?”

“ตัวตนของสาวใช้คนนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย การทำอะไรแบบนี้ได้อาจมีใครบางคนอยู่ข้างหลังเธอ”

“มันแย่มาก! เธอลงเอยเช่นนี้ได้อย่างไร?”

“โชคดีที่เธอถูกถอนรากออกไป มิฉะนั้นเธอจะยังคงอยู่รอบ ๆ ตัวเรา แค่คิดถึงมันก็ทำให้ฉันรู้สึกสั่น”

“สำหรับคุณหนูรองจะเห็นอกเห็นใจขยะเช่นนั้น เธอมีจิตใจที่ดีเช่นนี้”

ริมฝีปากของ เซลีนโค้งงออย่างมองไม่เห็นขณะที่เธอฟังการชื่นชมรอบตัวเธอ

ด้านนอกฝูงชนสเตฟานี่กำหมัดแน่นเมื่อเห็นฉากนี้ เธออยากจะรีบออกไปทันที

อย่างไรก็ตามจู่ ๆ ร่างเล็กก็วิ่งไปหาไอริสเร็วเกินกว่าที่เธอจะขยับได้

ท่านผู้หญิงควินตันตกใจมากร้องว่า “ ลิซซี่หนูกำลังทำอะไรอยู่?”

ลิซซี่วิ่งไปหาไอริส แล้วหยุดเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนที่ลากเธอออกไป แล้วจับมือของไอริสก่อนจะวางไว้บนไหล่ของเธอ

ทุกคนตะลึงและสับสน แม้แต่ไอริสก็ยังตกใจกับการกระทำของเธอในชั่วขณะและลืมไปว่าจะตอบสนองอย่างไร

มีเพียงเซลีนที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนเท่านั้นที่ขมวดคิ้ว

ลิซซี่ปล่อยมือของไอริส แล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับนายท่านการ์เร็ตต์

“คุณปู่การ์เร็ตต์ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนที่ผลักหนู”

ผู้ชมอยู่ในความโกลาหล

นายท่านการ์เร็ตต์ขมวดคิ้วเล็กน้อยและคำพูดต่อไปของเขาฟังดูไม่พอใจ

“ลิซซี่ หนูรู้ไหมว่ากำลังพูดอะไร?”

สีหน้าของลิซซี่ดูจริงจังมากขณะที่เธออธิบายว่า“ หนูรู้ หนูกำลังบอกว่าเธอไม่ใช่ผู้ร้ายที่ผลักหนูลงสระว่ายน้ำ”

ในที่สุดทุกคนก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง

“ไม่ใช่เธอเหรอ?”

“พวกเขาพบหลักฐานไม่ใช่หรือไง? เธอไม่เพียงมีแค่ข้อแก้ตัว แต่ยังมีหลักฐานสำคัญอีกด้วย จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่เธอ?”

"ถูกต้อง นอกจากนี้ลิซซี่ไม่เห็นผู้กระทำผิดและกล้องวงจรปิดก็ไม่สามารถจับอะไรได้ เธอจะแน่ใจได้อย่างไรว่าไอริสไม่ใช่คนที่ผลักเธอ”

ทุกคนเริ่มพูดคุยกันอีกครั้ง

“ฉันเต็มใจที่จะเชื่อเธอ แต่…คุณลิซซี่เป็นเพียงเด็กอายุหกขวบเท่านั้นและเธออาจเข้าใจผิดในสิ่งที่เธอรู้สึก เธอจะพิสูจน์ได้อย่างไรว่าเธอไม่ใช่ผู้ร้าย?”

ไอริสแข็งตัว

เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าเซลีนจะพูดอะไรแบบนั้น

ความรู้สึกสิ้นหวังและความตื่นตระหนกถาโถมเข้ามาหาเธอ เธอส่ายหัวร้องไห้ “ฉันไม่รู้”

เซลีนถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้อีกครั้ง

ฉากนั้นเหมือนนักโทษที่ปฏิเสธที่จะยอมรับความผิดของเขา แต่ไม่สามารถโต้แย้งกรณีของเขาได้เมื่อเผชิญหน้ากับคนที่มีจิตใจดีและมีเมตตา

ทันใดนั้นเนลล์ก็พูดขึ้น

“อันที่จริงไม่ใช่เรื่องยากที่จะหาผู้ร้ายตัวจริง”

ทุกคนมองเธอด้วยความตกใจ

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แต่ตอนนี้ เนลล์ถือผีเสื้อของเล่นไว้ในมือ

ผีเสื้อสีชมพูค่อย ๆ ขยับปลายนิ้วเรียวและสวยงามราวกับว่ามันมีชีวิต เมื่อมองแบบนี้ก็คงนึกออกว่าลิซซี่คิดว่ามันเป็นผีเสื้อตัวจริงในแสงสลัว และไล่ตามออกไปข้างนอกได้อย่างไร

นายท่านการ์เร็ตต์ขมวดคิ้วและครองราชย์ด้วยอารมณ์ของเขา “เธอหมายถึงอะไร?”

เนลล์เงยหน้าขึ้นและยิ้ม “อย่างที่ลิซซี่พูดไอริสไม่ใช่คนผลักเธอตกน้ำจริง ๆ หลักฐานอยู่ในผีเสื้อของเล่นตัวนี้”

ทุกคนตกตะลึง

พวกเขาไม่เข้าใจสิ่งที่ เนลล์พูดเลย

นอกจากพวกเขาแล้วแม้แต่ นายท่านลีย์และท่านผู้หญิงควินตัน ก็ตกตะลึงเมื่อมองไปที่เนลล์ด้วยความสับสน

มีเพียงดวงตาของ กิดเดียนเท่านั้นที่มืดลงพร้อมกับความชัดเจนเมื่อเขามองไปที่ผีเสื้อของเล่น