ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 351

ไม่แปลกใจเลยที่นายท่านการ์เร็ตต์จะทำให้เป็นเรื่องใหญ่โดยไม่สนสิ่งรอบข้าง

ในขณะที่ความสัมพันธ์ระหว่างสี่ตระกูลใหญ่อยู่ในภาวะที่อ่อนแอมากที่สุด การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยอาจทำให้เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่

การ์เร็ตต์อาจตัดสินใจที่จะเป็นพันธมิตรด้วยการแต่งงานกับเกรแฮม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาเต็มใจกับผลกระทบที่จะเกิดขึ้นกับตระกูลลีย์อย่างแน่นอน

ยังคงเหลือข้อตกลงที่ดีทั้งเกรแฮมและลีย์ เป็นการตัดสินใจที่ดีสำหรับการ์เร็ตที่ยังเป็นกลาง

เมื่อทุกคนทราบถึงความรุนแรงของเรื่องนี้พวกเขาก็ไม่มีใครคัดค้าน

มีเพียงแค่ไม่กี่คนที่คิดจะได้รับความโปรดปรานจากตระกูลลีย์ก็กระตือรือร้น และมีความคิดริเริ่มที่จะช่วยในการสืบสวน

ครึ่งชั่วโมงผ่านไปไม่นาน

การสืบสวนพบว่าไม่มีใครพกพาอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ระยะไกลประเภทนั้นเลย

เนลล์นั่งอยู่ข้าง ๆ โดยไม่พูดอะไร

เธอรู้ว่ามีบางสิ่งที่หากเธอนำขึ้นมาตอนนี้จะทำให้คนอื่นเชื่อว่าเธอจงใจทำให้เป็นเรื่องยาก

ดังนั้นจึงเป็นการดีที่สุดที่จะรอดูทำไปตามขั้นตอน

ทุกคนถูกเรียกไปที่ห้องโถงใหญ่ตั้งแต่ตอนเกิดเหตุทำให้ไม่สามารถออกไปไหนได้และไม่น่าจะมีใครทำลายหลักฐานใด ๆ

นายท่านการ์เร็ตต์กล่าวว่า “ฉันขอโทษที่ทำให้ขุ่นเคือง เนื่องจากไม่พบผีเสื้อของเล่นในทุกคนจึงหมายความได้ว่าสิ่งนั้นอยู่กับใครบางคนในบ้านหลังนี้เท่านั้น โจเซฟจะทำตามคำสั่งและตรวจสอบห้องของทุกคนและอย่าลืมค้นร่างกาย ห้ามพลาดสักมุม”

โจเซฟขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้แสดงความคิดเห็นและทำตาม ก่อนจะส่งคนไปปฏิบัติตามคำสั่งแทน

ใครบางคนในหมู่แขกกระซิบด้วยความไม่พอใจว่า “ลูกดีขึ้นแล้ว ทำไมเขาต้องทำให้เรื่องมันใหญ่โตด้วย? จำเป็นขนาดนั้นเลยเหรอ?”

คนอื่นพูดด้วยความไม่พอใจมันก็กระตุ้นให้ใครบางคนปิดปากและแสดงความคิดเห็นกับตัวเอง

ในระยะที่โดดเด่น เซลีนยืนอยู่ที่มุมหนึ่งขณะที่หน้าของเธอนั้นแสดงออกอย่างเหนื่อยล้า

เมื่อเธอเหลือบมองไป หน้าของจิมก็เศร้าลง

“พ่อมีห้องเยอะ โจเซฟไม่สามารถจัดการได้ด้วยตัวเอง ให้ผมช่วยเขาเถอะ”

เขาพึมพำกับ นายท่านการ์เร็ตต์

นายท่านการ์เร็ตต์พยักหน้า

จากนั้นจิมก็หันหลังเดินไปยังห้องต่าง ๆ

ดวงตาของเนลล์หรี่ลงที่ร่างที่กำลังถอยห่างออกไปของเขา

ทันใดนั้นลิซซี่ก็ดึงแขนเสื้อของเธอ

"แม่"

เมื่อหันหกลับมาเนลล์ก็โน้มคอลงมาสบตาเธอ

“มีอะไรหรือเปล่า?”

เมื่อลิซซี่เงยหน้าขึ้นดวงตาสีนิลของเธอแววตาซุกซนดูสดใส เธอตอบด้วยความงุนงงว่า “แม่ตอนที่หนูอยู่ที่สวนด้านหลัง หนูได้ยินคุณน้าคุยกับคุณปู่การ์เร็ตต์ด้วย”

เนลล์ผงะ

เธอหันไปชำเลืองมองเซลีนและหลังจากนั้นก็ก้มหัวลงต่ำบางทีอาจเป็นเพราะรู้สึกผิด มือของเธอกำลังยุ่งอยู่กับสายกระเป๋าถือของเธอ แม้ว่าเนลล์จะไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเซลีนได้อย่างชัดเจน แต่เธอก็บอกได้จากการกระทำของเธอว่าเซลีนรู้สึกไม่สบายใจ

ด้วยเหตุผลของความรู้สึกผิดเซลีนจึงไม่กล้าเงยหน้ามองมาทางนี้

โดยปกติแล้วเธอไม่รู้ว่าลิซซี่กำลังคุยกับเนลล์

เนลล์หันไปถามเบา ๆ ว่า “หนูได้ยินพวกเขาพูดอะไร?”

ลิซซี่ขมวดคิ้วขณะที่เธอพยายามจำอยู่หลายวินาทีก่อนที่เธอจะตอบว่า “หนูจำไม่ได้จริง ๆ หนูคิดว่ามันเป็นเรื่องที่คุณปู่การ์เร็ตต์หยุดคุณน้าไม่ให้ก่อปัญหากับแม่ แต่น้าดูไม่มีความสุขแล้วหลังจากนั้นน้าก็พูดอย่างอื่น”

ลิซซี่อายุยังไม่ถึงหกขวบ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากพอที่จะทำให้เธอจำบทสนทนาได้

เนลล์คิดและพึมพำ “เด็กดี ลิซซี่ไม่ต้องกลัว แม้ว่าพวกเขาจะคุยอะไรกัน แต่มันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับลิซซี่เลย ลิซซี่เป็นเด็กที่ดีที่สุดในโลกและแม่จะปกป้องหนู "

“ฉะ ฉันไปที่ห้องของคุณหนูรองเพื่อช่วยเธอค้นหาสิ่งของ”

“คุณหนูรอง?”

เนลล์เอียงศีรษะจ้องไปที่เซลีนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

เซลีนยิ้มกว้าง "ใช่ หลังจากที่ฉันลงมา ฉันนึกขึ้นได้ว่าฉันลืมเอาภาพวาดมามอบให้คุณปู่ ฉันจึงสั่งให้ไอริสไปเอามันมาให้ฉันที่ห้องของฉัน มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?"

เนลล์ยิ้มเยาะ “ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ คุณจะส่งเธอไปตอนไหนก็ได้ แต่คุณส่งเธอไปในช่วงเวลาสำคัญอย่างนั้นเหรอ?”

เซลีนยิ้มอย่างมีมารยาท “พี่ คุณสงสัยฉันเพราะเรื่องนี้เหรอ?”

นายท่านการ์เร็ตต์ขมวดคิ้วก่อนจะหันไปหาเนลล์

ด้วยความโกรธเล็กน้อยเนลล์กล่าวอย่างเคร่งขรึม “ฉันรู้มากกว่านั้น”

จากนั้นเธอก็หันไปมองไอริสก่อนจะถามอย่างเกรี้ยวกราด “ คุณบอกว่าคุณไปที่ห้องของเธอ มีใครเป็นพยานได้ไหม?”

ไอริสกระวนกระวายใจและตอบรับในลำคออย่างอ้ำอึ้ง “ฉัน ไม่มีค่ะคืนนี้มีแขกเยอะมากทุกคนจึงยุ่งอยู่ที่ด้านหน้า โดยปกติแล้วไม่มีใครอยู่ด้านหลัง”

เนลล์พยักหน้า “คุณกำลังบอกว่าไม่มีใครเป็นพยานให้คุณได้ว่าคุณไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ?”

ไอริสเริ่มกังวลกับบันทึกนั้น

“ไม่ใช่ฉันนะที่ผลักคุณลิซซี่ตกน้ำ ฉันไม่มีเหตุผลที่จะทำเช่นนั้น! ฉันจะรู้ได้ยังไงว่ามันจะบังเอิญขนาดนี้!”

นายท่านการ์เร็ตต์ไม่มีความอดทนที่จะฟังคำแก้ต่างของเธอเขาจึงอุทานด้วยความโกรธ "โทรหาตำรวจ! เอาคนเนรคุณนี้ออกไปจากที่นี่! ฝากไว้กับตำรวจและแจ้งความว่าเป็นคดีพยายามฆ่า

"ครับ"

มีคนพุ่งไปข้างหน้าทันทีเพื่อลากไอริสออกมา

ด้วยความกลัวและความฉลาดของเธอ ไอริสจึงต่อสู้