ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 459

ขณะที่เรือแล่นไปในทะเล ระลอกคลื่นกระทบกับเงาสะท้อนของดวงอาทิตย์ที่กำลังตกดิน ทำให้มันแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยของแสงสีทอง

ด้วยแสงแดดที่ส่องลงมาบนใบหน้าของเธอและลมที่พัดผ่านร่างกายของเธอ เธอรู้สึกสบายใจราวกับอยู่ในโลกภายนอก

อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้น เธอก็ตกตะลึงด้วยพลังอันแข็งแกร่ง

ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจและหวาดกลัว ร่างกายของเธอก็ร่วงหล่นราวกับว่าวไม่มีเชือก เมื่อพระอาทิตย์ตกดินสีทองส่องดวงตาของเธอ เธอไม่สามารถทำอะไรบนดาดฟ้าได้ นอกจากเงาที่คลุมเครือที่โอบล้อมด้วยแสงแดดสีทองที่เจิดจ้า

"ตู้ม!" เธอตกลงไปในมหาสมุทร เมื่อน้ำทะเลเริ่มเข้าครอบงำทุกความรู้สึกของเธอ น้ำทะเลก็เข้าไปในทุกโพรงในร่างกายของเธอ เกือบทำให้เธอจมน้ำ

รู้สึกราวกับว่าข้อมือของเธอถูกคว้าเอาไว้

มีคนดึงที่เอวของเธอและดึงเธอขึ้นจากน้ำอย่างแรง

เนลล์ลืมตาขึ้น ขณะที่เธอได้รับการต้อนรับจากบุคคลที่คุ้นเคย น้ำทะเลและทำให้ประสาทสัมผัสของเธอบิดเบี้ยว แต่เธอก็รู้ว่ากำลังมองใครอยู่

กิดเดียน ลีย์! ทำไมถึงเป็นเขา?

เธอเปิดปากของเธอ พยายามบอกให้เขาหยุด แต่ทันทีที่ปากของเธอเปิด น้ำทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุดก็ไหลลงมาตามลำคอของเธอ

ขณะที่รสเค็มและขมขื่นครอบงำรสชาติของเธอ เธอแทบจะไม่สามารถระงับความอยากอ้วกได้ ไม่มีทางที่เธอจะพูดได้ในสภาพนี้

ทั้งหมดที่เธอทำได้คือจับมือที่จับเขาไว้และส่ายหัวอย่างบ้าคลั่งใส่ผู้ชายคนนี้

ไม่! ปล่อยฉัน! ดูแลตัวเองด้วย!

อย่างไรก็ตาม อีกฝ่ายไม่ขยับเขยื้อน

เขายังคงมองดูเธอราวกับให้ความมั่นใจกับเธอ ว่าเขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ยังคงอุ้มเธออยู่ในอ้อมแขน เขาค่อย ๆ ว่ายขึ้นทีละน้อย อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขากลับมาปรากฏตัวอีกครั้ง คลื่นลูกใหญ่อีกลูกหนึ่งก็พัดพาพวกเขาไป

สิ่งเดียวที่เธอรู้สึกคือแรงมหาศาลกระทบเข้ากับหน้าอกของเธอ เหมือนโลกของเธอกำลังพลิกกลับด้านอย่างแท้จริง ทั้งหมดที่เธอสัมผัสได้คือรสหวานชวนขนลุกที่แผ่ไปทั่วปากของเธอ

ในทางกลับกัน ด้วยคลื่นลูกที่สองนี้ เธอรู้สึกได้ว่าแขนที่จับเอวของเธอคลายลงอย่างกะทันหัน เนลล์มองลงมาด้วยความตกใจขณะที่ชายคนนั้นซึ่งแทบจะมองไม่เห็น ดวงตาของเธอกำลังถูกคลื่นพัดพาไป

เธออึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอพยายามเอื้อมมือออกไปจับเขา อย่างไรก็ตาม ชายคนนั้นได้ล่องลอยไปไกลแล้วเมื่อถึงเวลาที่เธอนึกขึ้นได้ ไม่มีทางที่เธอจะสามารถเข้าถึงเขาได้ไม่ว่าเธอจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม

ทั้งหมดที่เธอทำได้คือจ้องมองอย่างช่วยไม่ได้มในขณะที่เขาถูกคลื่นซัดไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อการมองเห็นของเธอค่อย ๆ มืดลงเป็นสีดำ ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความมืด

“อ๊ายยยยย!”

เนลล์ตะโกนออกมาดัง ๆ เมื่อเธอสะดุ้ง

เธอนั่งตัวตรงบนเตียงของเธอ ขณะที่เธอหอบหายใจ เธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อที่เย็น

ห้องพักเงียบมาก นอกจากเสียงครวญครางของเครื่องฟอกอากาศที่มุมห้องและเสียงกรนเบา ๆ ของผู้ชายที่นอนอยู่ข้าง ๆ เธอแล้ว ก็ไม่ได้ยินเสียงอื่นใดอีก

เธอยังคงกลัวและหลับตา เมื่อเธอบังคับให้เปิดอีกครั้ง มั่นใจว่านี่เป็นความจริง ในที่สุดเธอก็สามารถถอนหายใจด้วยความโล่งอก โดยรู้ว่าทั้งหมดเป็นเพียงฝันร้าย

เนื่องจากการเคลื่อนไหวกะทันหันของเธอ ผู้ชายที่นอนอยู่ข้าง ๆ เธอก็ตื่นขึ้นเช่นกัน เขาเอื้อมมือออกไปคว้าเอวเธอ เสียงอ่อนโยนของเขาตอกย้ำความง่วงของเขา

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ฝันร้ายใช่ไหม?”

เนลล์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ขณะที่เธอตอบเบาๆ “ฉันไม่เป็นอะไร”

กิดเดียนลืมตาและมองดูเธออย่างเงียบ ๆ ในความมืด

มันรู้สึกราวกับว่าเขารับรู้การไม่สบายใจของเธอ เขาใช้มือยกตัวขึ้นดึงเธอเข้ามากอด

“ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่แล้ว”

ขณะที่เนลล์พิงหน้าอกของเขา เธออดไม่ได้ที่จะจำฉากที่เล่นในฝันของเธอได้ ด้วยเหตุผลบางอย่าง แม้จะรู้ว่าทั้งหมดเป็นเพียงฝันร้าย แต่เธอก็ยังรู้สึกคุ้นเคยแปลก ๆ กับฉากนั้น เกือบจะรู้สึกเหมือนเป็นประสบการณ์ที่ผ่านมาของเธอ

เมื่อความกลัวก่อตัวขึ้นในใจเธอ มันเข้าควบคุมทุกอารมณ์ของเธอ

อันที่จริงมันเป็นเวลา 6.00 น.

แต่เธอไม่รู้สึกง่วงอีกต่อไป เธอจึงปล่อยเขาและพูดว่า “คุณนอนเถอะ ฉันจะไปเดินเล่น”

น่าแปลกที่กิดเดียนส่ายหัว

“ไม่ ผมนอนมาพอแล้ว”

เมื่อคืนนี้แม้ว่าทั้งสองจะเล่นกันไปมาก พวกเขาก็เข้านอนกันเร็วจริง ๆ ถ้าเขาพูดอย่างนั้น เนลล์ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก

แม้กระทั่งหลังจากล้างตัว แนนซี่ก็ยังพักผ่อนอยู่ ดังนั้นเธอจึงไม่มาขัดจังหวะพวกเขา

เนลล์ตรวจอุณหภูมิของกิดเดียนแล้วพบว่ามันกลับมาเป็นปกติ สิ่งที่พวกเขาต้องทำคือรอให้พยาบาลเข้ามาเวลา 8.00 น. เพื่อทำการพันแผลใหม่

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ของเขาเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ทั้งสองก็ลงบันไดไปเดินเล่นในทุ่งหญ้า สูดอากาศบริสุทธิ์

พวกเขาเดินต่อไปจนถึงเวลา 8.00 น. ก่อนที่จะกลับไปที่ห้องในที่สุด

หลังจากที่พยาบาลเข้ามาทำแผลให้กิดเดียนใหม่แล้ว แนนซี่ก็เดินเข้ามา

“ท่านประธาน คุณผู้หญิง ตามรายงาน สการ์เฟซจะมาตอนเวลา 15.00 น.”

เนลล์พยักหน้า “เอาล่ะไปเตรียมการที่จำเป็น เราจะไปกันตอนบ่าย”

แนนซี่พยักหน้ารับทราบและหันหลังเดินจากไป

ไม่นานหลังจากที่แนนซี่จากไป เลียมก็เดินเข้ามา

เขาเพิ่งกลับมาได้สองวัน แต่หลังจากจัดการกับบางสิ่ง เขาก็กลับมาที่ประเทศ F

ด้วยความประหลาดใจที่เห็นเขาที่นี่ เนลล์ถามว่า “คุณไม่ได้บอกว่าคุณกำลังจะกลับไปเหรอ? ทำไมคุณถึงกลับมาที่นี่อย่างกะทันหัน?”