ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 560

โจเอล ฟอสเตอร์แสยะยิ้ม “โอ้ ใช่เหรอ ดูเหมือนว่าคุณจะยังไม่ได้รับรู้จากบทเรียนเมื่อก่อนหน้านี้”

ขณะที่เขาพูด หัวใจของ ลูซี่ แคทซ์หยุดชั่วคราวและรู้สึกเกลียดชังเขา แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้

เธอนึกไม่ออกว่าในโลกนี้จะมีคนที่ไร้ยางอายจนคุกคามเธอ ด้วยสุขภาพของแม่เธอได้

แม้ว่าเธอจะเผชิญหน้ากับเซซิลที่สี่ เธอก็ยังไม่มีความรู้สึกที่หมดหนทางและโกรธเคืองแบบนี้

ในท้ายที่สุด ลูซี่นึกถึงอาการของแม่และก้มศีรษะลง

เธอถอนหายใจและพูดว่า “โอเค ฉันผิดในเรื่องนี้ แต่คุณต้องการให้ฉันทำอะไร คุณไม่ชอบให้ฉันติดต่อกับผู้ชายคนอื่น หมายความว่าฉันต้องอยู่บ้านทั้งวัน และไม่สามารถทำอะไรได้เลยใช่ไหม?”

“โจเอล ฟอสเตอร์ ฉันก็เป็นมนุษย์คนนึงนะ ฉันต้องการพื้นที่ของตัวเองบ้าง ฉันไม่ใช่นกคีรีบูนที่คุณสามารถเก็บไว้ในกรงได้ อยากเห็นฉันแบบนั้นจริง ๆ ใช่ไหม?”

น้ำตาที่ไหลมาจากดวงตาของหญิงสาวส่งผลกระทบต่อหัวใจของโจเอล เขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจ

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาพูดด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “ผมไม่ได้บอกว่าคุณจะทำอะไรไม่ได้ ผมแค่จะบอกว่าคุณควรรักษาระยะห่างกับผู้ชายคนอื่น”

ลูซี่หยุดครู่หนึ่ง แล้วมองออกไปอย่างไม่เต็มใจ และกะพริบตาที่แดงก่ำของเธอ

“คุณไม่ต้องกังวล ครั้งหน้าฉันจะจำไว้”

โจเอลปล่อยเธอไป หลังจากที่เขาได้ยินเรื่องนี้

เมื่อเขาปล่อยมือ เขาก็สังเกตเห็นรอยลายนิ้วมือสีแดงสองอันบนคางของเธอ เป็นเขาเองที่เป็นคนทำสิ่งนี้กับเธอ

ดวงตาของเขาหดหู่ทันที

โจเอลล้วงมือกลับเข้าไปในกระเป๋าและพูดว่า “ผมมีงานเลี้ยงตอนค่ำที่จะต้องไปเข้าร่วมในคืนพรุ่งนี้ คุณควรไปกับผม”

ลูซี่ประหลาดใจและหัวใจของเธอก็ตื่นตกใจ

แม้ว่าโจเอลจะไม่ได้เผชิญหน้ากับเธอในช่วงเวลานี้ แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่มั่นใจกับการเปลี่ยนแปลงนี้

ลูซี่ไม่คิดว่าเมื่อเขาเผผชิญหน้าเธอแล้ว ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะต้องเป็นที่รู้จักในที่สาธารณะ

เธอไม่คิดว่าเธอจะเล่นบทแฟนสาวของเขาเร็วขนาดนี้ โจเอลไม่ได้ให้เวลาเธอเลย แม้ว่าอยากจะปฏิเสธเขา แต่หลังจากพูดจบเขาก็จากไป

วันรุ่งขึ้นในตอนกลางคืน

ลูซี่ครุ่นคิดทั้งวันเพื่อหาวิธีแก้ปัญหา แต่เธอคิดไม่ออก

โชคดีที่มีสถานะทางสังคมของโจเอล เมื่อไหร่ที่เขาปรากฏตัวในเหตุการณ์เหล่านี้ เขามักจะมาพร้อมกับเพื่อนผู้หญิงหลายคน ตราบใดที่เธอรักษาระยะห่างและปฏิเสธที่จะยอมรับทุกอย่าง มันก็คงจะไม่เป็นอะไร

ในตอนนี้ ลูซี่ยังแต่งหน้าอยู่

สไตลิสต์เป็นผู้เชี่ยวชาญที่มีประสบการณ์ ภายในสิบนาที สไตลิสต์ก็ได้มอบลุคที่สบาย ๆ ให้กับเธอและเลือกชุดเดรสปักมือสีลาเวนเดอร์เพื่อให้เธอไปเปลี่ยนเป็นชุด

หลังจากที่เธอแต่งตัวเสร็จแล้ว สไตลิสต์ยังชมเธอและบอกว่าเธอดูเหมือนเทพธิดาที่สวยจนเกินไป

ลูซี่เห็นเงาสะท้อนของเธอในกระจก ผ้าเนื้อบางที่โปร่งแสงของชุดราตรีที่คอและไหล่ของเธอด้วยสีอ่อน เป็นการปักอย่างประณีต เมื่อจับคู่กับใบหน้าที่ไร้เดียงสาของเธอ ทำให้ดูเหมือนกับนางฟ้าอย่างแท้จริง มันเป็นรูปลักษณ์ที่เธอไม่ได้จินตนาการไว้

เธอชอบรูปลักษณ์ที่ฉูดฉาดและกล้าหาญ เธอชอบใส่สีที่สว่างที่สุดและแต่งหน้าหนาให้กระตุ้นอารมณ์ เธอชอบที่จะเห็นผู้ชายเหล่านั้นจ้องมองเธอโดยไม่สามารถละสายตาไปจากเธอได้ แต่เมื่อพวกเขาหันหลังกลับ พวกเขาก็ต้องแกล้งทำเป็นสุภาพบุรุษ รู้สึกโล่งใจเป็นพิเศษเมื่อเห็นสิ่งนี้

ลูซี่เป็นคนธรรมดาทั่วไป

อย่างไรก็ตาม คืนนี้มันไม่ใช่ตัวตนเธอเลย เธอเป็นแค่เครื่องประดับของโจเอล เธอจึงไม่ขออะไรมาก เธอพยักหน้ารับกระเป๋าที่สไตลิสต์เตรียมไว้ให้เธอแล้วเดินออกไป

“ฮา! ใครจะไปรู้ว่าเธอใช้เสน่ห์ดึงดูดแบบไหน”

“มันจะเป็นอะไรได้อีก ถ้าผู้หญิงปฏิบัติต่อผู้ชายอย่างดี เธอก็คงจะไม่ได้อะไรจากเขาอีกเลย ไม่ต้องพูดถึงถ้าคนนั้นคือ นายน้อยคนรองของฟอสเตอร์”

“นั่นไม่ถูกต้อง ฉันได้ยินมาว่านายน้อยคนรองของฟอสเตอร์มีแฟนแล้ว เมื่อก่อนเธอเคยดังนะ เธอชื่อ...โอ้! เจด้า สเวนสัน”

"ไม่มีทาง! เธอยังกล้าที่จะติดต่อกับนายน้อยคนรองของฟอสเตอร์อีกเหรอ เธอไม่กลัวว่าเจด้า สเวนสัน จะรู้เรื่องนี้เหรอ...”

ได้ยินเสียงที่ผู้หญิงนินทากัน ในโอกาสเช่นนี้ ผู้ชายจะไม่พูดอะไรเลย แม้ว่าพวกเขาจะอยากรู้เหมือนกันก็ตาม มีแต่ผู้หญิงที่เบื่อเท่านั้นที่รวมตัวกันเพื่อนินทา เมื่อผู้ชายของพวกเขาเริ่มสร้างเครือข่าย

ลูซี่จับแขนโจเอลไว้ ก้าวของเธอแน่วแน่และหนักแน่น ราวกับว่าเธอไม่ได้รับผลกระทบจากการนินทา

โจเอลเลิกคิ้ว และซ่อนความชื่นชมผ่านดวงตาของเขา

เจ้าบ้านเป็นชายวัยกลางคนที่มีพุงใหญ่ ลูซี่เคยเห็นเขามาก่อนในบางเหตุการณ์ เขาเป็นเจ้าสัวจากประเทศ S ครั้งสุดท้ายที่เธอเห็นเขา เขาเย่อหยิ่ง แต่ตอนนี้เขาเอาใจใส่และยินดีต้อนรับ

“นายน้อยคนรองฟอสเตอร์! ยินดีต้อนรับ! ยินดีต้อนรับ! เชิญทางนี้”

โจเอลพยักหน้าเล็กน้อย ล็อบบี้เต็มไปด้วยแสงไฟและเสียงเพลง มีคู่รักสองสามคู่บนฟลอร์เต้นรำอยู่แล้ว เขามองลงมาที่ลูซี่และถามว่า “คุณเต้นได้ไหม?”

ลูซี่เลิกคิ้วขึ้น ดวงตาที่สวยงามของเธอเปล่งประกายความมั่นใจ

"ได้สิ"

จากนั้นทั้งสองก็เลื่อนไปที่ฟลอร์เต้นรำ ลูซี่เคยเรียนเต้น ย่างก้าวของเธอสง่างาม ภายใต้แสงไฟในชุดผ้าบางสีซีดของเธอ ทำให้เธอดูเหมือนนางฟ้าที่โบยบินไปรอบ ๆ และดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมายได้อย่างรวดเร็ว

จากข้างบน โจเอลมองเธอด้วยดวงตาที่ลึกซึ้ง และริมฝีปากของเขาขดเป็นรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว