ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 588

แต่ถึงอย่างไร เขาไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

ลูซี่มองดูเวลา

“เริ่มดึกแล้ว ฉันต้องกลับไปพักผ่อนแล้ว”

โจเอลไม่เต็มใจที่จะอยู่ห่างจากเธอ ถ้าหลังจากนี้ ทั้งคู่ตัดสินใจจะจะอยู่ด้วยกันอย่างเป็นทางการ เขาคงจะไม่ต้องรู้สึกฝืนใจอีกต่อไป

แต่อย่างไร เขารู้ว่าเรื่องอย่างนี้ไม่ควรจะเร่งรีบในทีแรก ไม่อย่างนั้นทุกอย่างอาจจะพังได้อย่างง่ายดาย

ดังนั้นเขาจึงพยักหน้า จับมือเธอและพูด “ผมจะไปส่งคุณ”

ในครั้งนี้ ลูซี่ไม่ได้ปฏิเสธ

โจเอลตามเธอจนถึงทางเข้าบ้านของเธอ คอยมองเธอเปิดประตูและเข้าไปในบ้าน จากนั้นเขาดึงเธอเพื่อจูบลงที่ริมฝีปากอีกครั้ง และโบกมือลาในที่สุด

ลูซี่ยิ้มจะมองเขาเดินจากไป ราวกับพวกเขาเป็นคู่รักที่สนิทกันมาก

ในตอนที่ลิฟท์มาถึง เขาเข้าไป และประตูก็ปิดลงและลิฟท์ก็เคลื่อนตัวลงไป

รอยยิ้มของเธอหุบลงในทันที

ลูซี่ปิดประตู เอามือปิดหน้าของเธอและนั่งลงที่พื้น

มีเพียงแค่โคมไฟอยู่ทีทางเข้า แสงไฟสีเหลืองสาดส่องไปยังร่างกายของเธอราวกับเธอกำลังเดียวดายอยู่บนเกาะในยามค่ำคืน

เธอนั่งลงบนพรมในขณะที่เธอกอดขาของเธอ หน้าของเธอจมอยู่ระหว่างเข่าของเธอ ในกับพลังงานในร่างกายของเธอถูกสูบไปและไม่รู้สึกอยากจะเคลื่อนไหว

ทั่วทั้งร่างกายและหัวใจของลูซี่รู้สึกเหนื่อยล้า

เธอรู้ว่าโจเอลรักเธอขนาดไหน และสิ่งที่เขาพูดออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจของเขา

แต่เพราะอย่างนี้ เธอกลับยังรู้สึกกลัว

เธอกลัวว่าเธอจะไม่ดีอย่างที่เขาคิดไว้

เธอกลัวว่าสักวันหนึ่ง เธอจะทำให้เขาผิดหวัง

ลูซี่ถอนหายใจ ในขณะคิดเรื่องนี้และลุกยืนขึ้นหลังจากนั้นสักพัก

แต่อย่างไร ในตอนนั้น เธอได้ยินเสียงลมหายใจที่ช้าและลากยาวมาจากด้านใน

เธอตะลึงและทั่วทั้งร่างกายของเธอแข็งทื่อ

ถ้าให้พูดตรง ๆ มันไม่ใช่เสียงลมหายใจ แต่เป็นเสียงกรนจากผู้ชายที่กำลังหลับอยู่

มีใครบางคนอยู่ในห้องนอน?

ใบหน้าของลูซี่ซีดในขณะที่เธอคิด

หลังจากลังเล เธอยังคงนิ่งและไม่ได้โทรหาโจเอลที่พึ่งออกไปให้กลับมา

แต่เธอเดินย่องไปที่ห้องครัวเพื่อหยิบมีดมาแทน และมุ่งหน้าไปยังห้องนอน

อันที่จริงเธอไม่รู้ว่าใครกำลังส่งเสียงอยู่ภายในห้องนอน

มันดึกมากแล้ว ผู้ชายที่จู่ ๆ มาปรากฏอยู่ในบ้านของเธอ ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน

หรืออาจจะเป็นแฟนคลับคลั่ง?

หรือ…

เธอไม่กล้าจะเปิดไฟเพราะกลัวว่าจะทำให้เขาตื่น เธอหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาและกดเบอร์ตำรวจไว้พร้อมกับวางนิ้วมือไว้บนปุ่ม “โทร” เธอจะได้โทรออกหาตำรวจได้ในอันที่ที่มีบางอย่างเกิดขึ้น

แสงไฟจากโทรศัพท์ของเธอส่องแสงออกมาเล็กน้อยให้เธอมองเห็นทาง เธอจึงค่อย ๆ เดินมุ่งหน้าไปยังห้องนอน

ประตูห้องนอนไม่ได้ถูกปิดสนิท เพียงแค่ถูกแง้มไว้โดยผู้ที่อยู่ด้านใน

เธอยกแขนของเธอละค่อย ๆ ดันประตู เธอมองเห็นบางคนกำลังนอนอยู่บนเตียงผ่านแสดงไฟสลัว

คน ๆ นี้กำลังนอนตะแขงและหันหลังให้กับเธอ ในขณะที่ร่างกายของเขาถูกคลุมด้วยผ้าห่ม

แสงไฟค่อนข้างสลัวเกินไปในขณะที่มีเพียงแค่แสงจากพระจันทร์และแสงไฟอ่อน ๆ จากหน้าจอโทรศัพท์ของเธอ ทำให้เธอไม่สามารถมองคน ๆ นี้ได้อย่างชัดเจน เธอเห็นเพียงแค่ร่างกายที่ดูเหมือนชายผอมบางวัยกลางคน

ชายวัยกลางคนหลับอย่างเต็มตาราวกับว่าเขาไม่มีความกลัวหรือกังวัลเดี่ยวกับการมีอยู่ในบ้านของคนอื่น แถมเขายังกรนเป็นครั้งคราวอีกด้วย

“วางของลงก่อน แล้วฉันจะบอก”

ตอนนี้ที่ลูซี่รู้ว่าคนในบ้านเป็นเขา เธอย่อมจะไม่ทำร้ายเขาอีก ดังนั้นเธอจึงวางมีดลง

จากนั้นเธอนั่งไขว่ห้างลงบนเก้าอี้และพูดอย่าไม่ใจเย็น “ถ้าคุณมีอะไรจะพูดก็รีบพูดมาเร็ว ๆ!”

เซซิลที่สี่เดินมาและนั่งอยู่ที่ปลายเก้าอี้อีกด้าน

เขามองไปที่ลูซี่ หยุดนิ่งไปไม่กี่วินาทีและพูด “ฉันได้ยินมาว่าแม่ของเธอได้ผู้บริจาคหัวใจแล้ว?”

ลูซี่ตะลึงและมองไปที่เขาด้วยความตกใจ

“คุณรู้ได้ยังไง?”

ก่อนหน้านี้ เนลล์โทรหาเธอเพื่อให้เธอรู้ว่าเธอยังมีความหวัง เธอจึงไปเยี่ยมแม่ของเธอและเล่าเกี่ยวกับมันเล็กน้อย

เพื่อทำให้แม่ของเธอยังรู้สึกมีชีวิตและไม่ต้องกังวัลเกี่ยวกับอาการป่วยของเธอ

เธอยังรู้ว่าแม่ของเธอเป็นคนอย่างไร อย่างแรก เซซิลที่สี่อาจจะไม่รู้ว่าเธออยู่ที่โรงพยาบาลเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก และถึงแม้ว่าเขาจะรู้ เขาอาจจะไม่มีทางที่จะเข้าไปได้

อย่างที่สอง แม่ของเธอรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง โดยปกติแล้วเธอจะไม่พูดมากโดยเฉพาะกับเขา

ดังนั้น ลูซี่จึงรู้สึกประหลาดใจตอนที่เขาพูดอย่างนั้น

เซซิลที่สี่หัวเราะอย่างเย็นชา “ไม่สำคัญหรอกว่าฉันจะรู้ได้ยังไง ยังไงนั่นก็เมียของฉัน ตอนนี้เจอหัวใจที่สามารถเข้ากับเธอได้ การผ่าตัดจะเกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้ใช่ไหม? มันเป็นเรื่องที่ปกติที่สามีอย่างฉันจะอยู่ดูแลเคียงข้างแม่ของเธอ ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?”

ลูซี่ขมวดคิ้ว

เธอรู้จักเขาดีเกินไป เขาเป็นคนที่จะไม่ทำอะไรถ้าสิ่งนั้นไม่มีประโยชน์สำหรับเขา

เขาดูแลเคียงข้างเธอ?

ตลกสิ้นดี

ใครจะรู้ว่าเขากำลังวางแผนอะไรอยู่