ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 596

โจเอลเปิดโคมไฟตรงทางเข้า และช่วยเธอเปลี่ยนรองเท้า ก่อนจะอุ้มเข้าไป

ผ่านไปซักพัก ลูซี่ก็เริ่มมีสติจากแอลกอฮอล์เล็กน้อย

เธอมองไปที่สภาพแวดล้อมที่แปลกประหลาดและถามด้วยความงุนงง “ที่นี่ที่ไหน?”

โจเอลตอบอย่างไม่ได้สนใจว่า “บ้านของคุณ”

"บ้านของฉันเหรอ?"

ลูซี่เผยสีหน้าที่ประหลาดใจ

วินาทีถัดมา เธอก็ตระหนักว่าเธอไม่ได้ถูกคาริน่าจับไปแต่จับโดยผู้ชายคนนี้แทน

ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเธอหล่อมาก และมีดวงตาที่สวยมาก ทำไมเขาดูคุ้น ๆ จัง

เธอมองเขาด้วยความสับสน และทันใดนั้นก็เอื้อมมือไปหยิกใบหน้าของเขา

ฮะ เดี๋ยวนะ!

เธอดื่มมา แต่เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

สถานที่นี่คือ ที่ไหนกัน

แล้วผู้ชายคนนี้เป็นใคร ทำไมเขาดูเหมือน โจเอล ฟอสเตอร์มาก

ใบหน้าของลูซี่ย่น เมื่อนึกถึงผู้ชายคนนั้น

เธอบีบหน้าเขา ต่อด้วยบีบจมูกของเขา แล้วพ่นเสียงหัวเราะ “คุณคิดว่าฉันจะเชื่อคุณ เพียงเพราะคุณดูเหมือนโจเอลอย่างงั้นเหรอ?

“ฮะ! คุณบอกว่านี่คือบ้านของฉัน บ้า! ฉันจะไม่รู้ว่าบ้านของตัวเองหน้าตาเป็นอย่างไรหรือไง? คุณต้องฝึกการการโกหกของคุณ ตกลงไหม คิดว่าฉันหลอกง่ายเหรอ?”

ลูซี่วางมือข้างหนึ่งไว้ที่สะโพกของเธอ ขณะที่อีกมือของเธอยังคงจิ้มหน้าอกของเขา

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอมีรอยย่นเล็กน้อย ราวกับกำลังพูดอะไรบางอย่าง

'ฉันเห็นทุกอย่างแล้ว คุณยังเด็กเกินไปที่จะหลอกฉันไปอีกร้อยปี'

โจเอลขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าเธอเรียนที่ไหน

เมื่อถึงจุดนี้ เขาไม่รำคาญที่จะเถียงกับเธอและชี้ไปที่ห้องน้ำชั้นบนแทน “อยากให้ผมช่วยอาบให้ หรือว่าจะทำเอง”

ลูซี่มองไปทางนิ้วของเขาอย่างสับสน

จากนั้น เธอถามคำถามที่ไม่เหมาะสมที่สุดที่เธออาจถามได้

“อาบอะไร?”

โจเอลยิ้มบาง ๆ

รอยยิ้มค่อนข้างเย็นชาและดูเหมือนชั่วร้ายเล็กน้อย

เขาค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อและถอดสูทออก

มุมปากของเขายกขึ้น และเขาก็หัวเราะอย่างช้า ๆ “ดูเหมือนว่าคุณจะต้องการให้ผมอาบให้คุณสินะ”

ลูซี่งุนงงอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ตอบสนอง สายตาของเธอก็เปลี่ยนไปทันที เมื่อเธอถูกอุ้มขึ้นมาในห้องน้ำชั้นบน

นาทีต่อมา เสียงกรี๊ดของผู้หญิงก็ดังขึ้น

“อ๊ะ! โจเอล ฟอสเตอร์! คนเลว!”

“เมื่อกี้คุณพูดว่าไม่รู้จักผมเหรอ ตอนนี้คุณรู้จักผมแล้วหรือยัง?”

“ฮึก ฮึก… ฉันจมน้ำ ช่วยฉันด้วย”

เสียงน้ำกระเซ็นมาเป็นระยะ ในที่สุดชายคนนั้นก็คว้าคางเธอแล้วพูดว่า “ดูให้ดี ผมเป็นใคร?"

ดวงตาของลูซี่แดงเพราะสำลักน้ำ เธอมองเขาอย่างน่าสงสาร

เธอพ่นลมออกอย่างไม่เต็มใจ เธอตอบว่า “โจเอล ฟอสเตอร์”

“ผมเป็นผู้ชายของคุณ จำได้ไหม?”

ลูซี่กำลังจะร้องไห้

อย่างไรก็ตาม เธอยังคงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง "ได้"

"เด็กดี"

เช้าวันรุ่งขึ้น

ลูซี่ตื่นขึ้นด้วยความเจ็บปวดในร่างกายของเธอ

เธอขมวดคิ้วและนั่งในขณะที่ลูบคอของเธอ

สิ่งที่เธอเห็นรอบตัวเธอคือห้องที่ไม่คุ้นเคย ตกแต่งอย่างหรูหราในโทนสีอบอุ่น ทั้งการตกแต่งและเฟอร์นิเจอร์ได้รับการออกแบบอย่างพิถีพิถันที่สวยงามที่ดูดีในสไตล์สาว

อะไร... เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เธอตกตะลึงเมื่อผู้ชายคนนี้ โจเอลยิ้มให้กับรูปร่างของเธอ

เขาไม่ได้พูดต่อ และวางเสื้อผ้าชุดใหม่ไว้บนเตียงแทน “ลงมาทานอาหารเช้าหลังเปลี่ยนเสื้อผ้า”

แล้วเขาก็หันหลังเดินออกไป

ลูซี่ตกตะลึง เมื่อเธอดึงสติกลับมา โจเอลก็จากไป

เขาปิดประตูตามหลังเขาอย่างเอาอกเอาใจ

เธอขมวดคิ้วไม่รู้ว่าทำไม แต่รู้สึกว่าวันนี้มีอะไรแปลก ๆ เกี่ยวกับเขา

อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถบอกได้อย่างชัดเจนว่าอะไรที่มันแปลก

เธอมองดูเสื้อผ้าบนเตียงแล้วเดินไปหยิบขึ้นมา

พวกมันทั้งหมดเป็นของใหม่และน่าจะเพิ่งซื้อ พวกมันมาจากแบรนด์ต่างประเทศที่มีชื่อเสียง และมีสไตล์ที่เข้ากับเธอได้อย่างลงตัว เสื้อผ้ามีขนาดพอเหมาะพอดีสำหรับเธอ

หลังจากที่ลูซี่เปลี่ยนชุดแล้ว เธอก็แค่ทำความสะอาดตัวเองแล้วหันหลังเดินออกไป

ชั้นล่างที่ห้องอาหาร

โจเอลนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว ซึ่งเต็มไปด้วยอาหารเช้าทุกประเภท

มีข้าวต้ม ขนมปัง แป้งทอด แซนวิช และแม้กระทั่งคัพเค้ก

ลูซี่สามารถกินอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ

หลังจากลงบันไดไป เธอประหลาดใจที่เห็นอาหารเช้าบนโต๊ะและถามว่า “คุณซื้อทั้งหมดนี้เลยเหรอ?”

โจเอลเหลือบมองเธอและพูดอย่างเป็นกันเอง “ไมค์ส่งมาให้”

ลูซี่ให้ "อ่อ"

มันสมเหตุสมผล นายน้อยรองท่านนี้คงชินกับการเสิร์ฟพร้อมถาดเงิน เขาจะออกไปซื้ออาหารเช้าด้วยตัวเองได้อย่างไร

เมื่อเขามีผู้ช่วยที่เขาสามารถใช้งานได้ แน่นอน เขาก็คงจะใช้ผู้ช่วยเขา

เธอไม่มีเวลาทบทวนกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ท้ายที่สุดเธอน่าจะเดาได้ด้วยตัวเอง บางทีเธออาจจะบังเอิญไปเจอเขาหลังจากเมาแล้วก็ถูกเขาพามา

นี่ก็คงเป็นเพียงหนึ่งในที่พักอาศัยของเขา