ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 602

นี่คือสิ่งที่ไซมอนได้มอบให้เธอ ตอนที่เธอกำลังถ่ายทำภาพยนตร์ก่อนหน้านี้ ซึ่งเธอบอกว่าเธอเบื่อและต้องการฟังเพลงสักเพลง

เพราะเธอใช้มันมาโดยตลอด เธอจึงไม่มีเวลาคืนมันให้กับเขา เธอจึงมีมันอยู่กับเธอมาจนถึงทุกวันนี้

เธอยิ้ม "ใช่"

ขณะที่ไซมอนขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างซับซ้อน

“ลูซี่ คุณไม่ต้องทำแบบนี้หรอก ผมเคยบอกว่าถึงเราจะเป็นแฟนกันไม่ได้ แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ สิ่งเหล่านี้…”

“สิ่งเหล่านี้เป็นของคุณ ฉันยืมมา ดังนั้นฉันควรที่จะคืนให้กับคุณ”

เธอยิ้มอย่างจริงใจและจริงจัง “ถ้าครั้งต่อไปคุณต้องการให้ฉัน คุณต้องให้อันใหม่กับฉัน และฉันจะไม่ปฏิเสธมัน”

ไซมอนตกตะลึง และหลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาก็รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร

ชายหนุ่มกับหญิงสาวควรเรียนรู้ที่จะหลีกเลี่ยงธรรมชาติของการไม่ไว้วางใจ

ยังไงก็ตามเขาคงเคยชินกับบรรยากาศและความกระตือรือร้น ถ้าเธอยังคงใช้มันต่อไป ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือของพวกเขาจะแยกไม่ออกมันยังคงอยู่ต่อไป

วันหนึ่ง ถ้าเขาเห็นเธอหยิบมันออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ มันจะไปกระตุ้นอารมณ์สิ่งที่อยู่ในใจของเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งมันจะทำให้เขาเศร้าและหดหู่ใจ

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอได้คืนทุกอย่างให้กับเขาแล้ว แม้ว่าในอนาคตเขาจะส่งมันให้เธออีกครั้ง มันก็จะเป็นการได้รับของเพียงจากเพื่อนเท่านั้น

เมื่อเขานึกถึงสิ่งนี้ ไซมอนก็เข้าใจความตั้งใจความพยายามของลูซี่ในทันที และมีความรู้สึกขมขื่นอยู่ในใจ

เขาพยักหน้าขณะวางมันลง "โอเค เข้าใจแล้ว"

หลังจากหยุดชั่วคราว เขาถามว่า "วันนี้คุณยังไม่ตอบคำถามผมเลยว่า เขาเป็นใคร?"

ลูซี่เม้มปากไม่ยอมตอบคำถาม

ถ้าเธอตอบได้ เธอก็คงจะตอบไปแล้วตอนเที่ยงวันนี้

หลังจากคิดดูแล้ว เธอก็พูดได้เพียงว่า “เขาเป็นใครไม่สำคัญแล้ว เอาเป็นว่าในโลกนี้ฉันจะไม่อยู่กับใครนอกจากเขาในตอนนี้”

ไซมอนรู้ดีว่าการถามคำถามนี้ เป็นไปได้มากที่จะทำร้ายตัวเองอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม เขายังไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก

เมื่อได้ยินคำตอบของเธอ เขาก็ชำเลืองมองเธอและยิ้มอย่างขมขื่น “ถ้าอย่างนั้น ผมบอกได้อย่างเดียวว่าเขาโชคดีจริง ๆ”

ลูซี่ไม่สนใจกับประโยคนี้

ไซมอนถอนหายใจ “ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นผมไปก่อนนะครับ”

ลูซี่พยักหน้า ขณะที่ไซมอนเดินจากไป

ฉากกลางคืนมีฉากกลางแจ้งหลายฉากอยู่ตรงกลาง

เข้าสู่เดือนสิบสองแล้ว เนื่องจากเป็นฤดูหนาว ข้างนอกจึงยังหนาวมาก

ในตอนเย็น เกล็ดหิมะลอยอยู่บนท้องฟ้า เสริมบรรยากาศที่เยือกเย็นและน่าหดหู่

กว่าพวกเขาจะถ่ายทำฉากนี้ก็เป็นเวลาสามทุ่มตรง

ลูซี่รู้สึกเย็นจริง ๆ หลังจากได้รับข่าวว่างานจบลงแล้ว เธอดึงเสื้อคลุมลายทหารมาคลุม และเดินไปที่โรงแรมพร้อมกับคาริน่า

เพราะว่ามันดึกมากแล้ว บางคนยังถ่ายทำอยู่ในกองถ่าย

ที่เหลือก็กลับโรงแรมแล้ว

ดังนั้น เมื่อเธอกับคาริน่ากลับมาที่โรงแรม ก็ไม่ค่อยมีใครแล้ว มีเพียงแค่เธอสองคน

เนื่องจากสตูดิโออยู่ไม่ไกลจากโรงแรม ริมถนนจึงเต็มไปด้วยหิมะในคืนฤดูหนาวเช่นนี้ และใช้เวลาขับรถไปที่นั่นเพียงไม่กี่นาที

อย่างไรก็ตาม ลูซี่รู้สึกหิวโหยและไม่อยากสั่งอาหารกลับบ้าน เธอจึงวางแผนที่จะกลับไปกับคาริน่าเพื่อซื้อของกินระหว่างทาง

โดยไม่คาดคิด หลังจากที่ทั้งสองซื้อเนื้อบาร์บีคิวสองไม้กับข้าวผัดหนึ่งจาน ทันใดนั้นเงาดำก็ปรากฏขึ้นจากตรอกเมื่อพวกเขาเดินไปที่โรงแรม

เงาดำนั้นรวดเร็วมันเข้าจับลูซี่อย่างรวดเร็วและลากเธอเข้าไปในตรอก

คาริน่ารู้สึกประหม่าอยู่แล้ว แต่เมื่อเธอได้ยินเสียงนั้น เธอก็หันกลับมาโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเธอเห็นร่างนั้นยืนอยู่ใต้โคมไฟถนนในตรอก เธอวิ่งไปราวกับว่าเธอได้เห็นผู้ช่วยชีวิตของเธอ

“พี่ไซ!”

ไซมอนเองก็หิวเหมือนกัน เชนน่าจะเป็นคนที่มาซื้ออาหารมื้อเย็นให้เขา แต่วันนี้ผู้ชายคนนั้นไม่สบาย

เขาไม่ต้องการให้เชนออกมารับลมหนาว ดังนั้นโดยไม่บอกเชน เขาจึงออกมาหาอาหารมื้อเย็นของตัวเองแทน

หลังจากที่เขาซื้ออาหารมื้อเย็นแล้ว ขณะที่เขากำลังเดินกลับ เขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยร้องออกมา

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาจึงเอนตัวไปมองและพบว่าเขารู้จักบุคคลนั้นจริง ๆ ดังนั้นเขาจึงตะโกนออกมา

เมื่อเห็นสีหน้าที่เสียใจและหวาดกลัวของคาริน่า ไซมอนก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณอยู่คนเดียว แล้วนักแสดงของคุณล่ะ?”

คาริน่ากังวลมากจนเกือบร้องไห้ “พี่ไซ ฉันขอร้องให้คุณช่วยพี่ลูซี่ด้วย! เธอหายตัวไป”

ใบหน้าของไซมอนเปลี่ยนไปอย่างมาก เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เธอพูด

“หมายความว่าไง ใครหายไป พูดให้ชัด”

คาริน่าบอก ไซมอนเกี่ยวกับสิ่งที่เธอเพิ่งพบ

อันที่จริง เนื่องจากสิ่งต่าง ๆ เป็นเรื่องง่ายมากและเกิดขึ้นเร็วมาก เธอจึงพูดเพียงสองสามคำเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม ไซมอนเข้าใจถึงอันตรายจากคำพูดเพียงไม่กี่คำเท่านั้น

ประการแรก อีกฝ่ายหนึ่งวิ่งออกจากซอย และจู่โจมพวกเขาทันที

ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เพราะมันเป็นคืนที่หนาวและดึกมากแล้ว