ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 628

ลูซี่ แคทซ์ตกตะลึงเล็กน้อย เมื่อเธอนึกขึ้นได้ เธอก็พยักหน้า “แน่นอน”

“ถ้าผมเจอคุณเร็วกว่าเขา คุณจะชอบผมแทนไหม?”

ลูซี่หยุดชะงักอย่างทันทีทันใด

เธอไม่เคยคิดถึงความเป็นไปได้ที่จะได้อยู่กับไซมอน วิลเบิร์น

เธอรู้สึกว่ามีไม่มากในโลกที่จะเริ่มต้นด้วย “ถ้า”

โชคชะตานำพาเรามาพบกัน โชคชะตาพาเราพรากจากกัน หลายครั้งที่เราคิดว่าเราทำงานหนักเพื่อจะได้แต่งงาน

สิ่งที่เราไม่ได้ตระหนักคือ จังหวะแห่งความบังเอิญถูกกำหนดโดยสวรรค์เมื่อนานมาแล้ว

เราจะไม่มีวันรู้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันนานแค่ไหนอย่างแน่นอน

ทำไมเราถึงพูดถึง 'ถ้าเกิดอะไรขึ้น?'

เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ไซม่อนไม่รีบเร่งเธอ เขาติดตามเธออย่างเงียบ ๆ รอคำตอบของเธอ

หลังจากผ่านไประยะหนึ่ง ลูซี่ตอบอย่างอ่อนโยนว่า “เราพบกันตอนเราอายุสามขวบ”

ไซมอนตกตะลึง

เขามองไปที่ลูซี่ ดวงตาเป็นประกายของเธอเผยให้เห็นว่าเธอนึกถึงอดีต

ริมฝีปากของเธอโค้งขึ้นเล็กน้อย มองผ่านหมอกที่ไม่มีที่สิ้นสุดรอบตัวพวกเขา “ในขณะนั้น พ่อของฉันเป็นเจ้าหน้าที่รับใช้ของลุงของเขา เขามักจะติดตามลุงฟอสเตอร์เพื่อทำหน้าที่ แม่กลัวว่าฉันจะเบื่อกับการอยู่บ้านคนเดียวโดยไม่มีใครเล่นด้วย เธอจะพาฉันไปเล่นที่บ้านฟอสเตอร์หลังเก่า”

“นั่นคือที่ที่ฉันพบเขา”

ความทรงจำของเธอเปิดรูขนาดใหญ่ ขังเวลาที่ดูดกลืนในสายลมเมื่อเธอเดินทางเมื่อยี่สิบปีก่อน สู่ช่วงบ่ายที่อบอุ่นอ่อนโยน

เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน “ตอนนั้นฉันยังเด็กมาก ฉันยังเดินไม่นิ่งเลย ฉันกำลังเล่นอยู่ในลานของพวกเขาเพื่อพยายามจับแมลงปอ ขณะที่ฉันกำลังพยายามจับพวกมัน ฉันก็สะดุดก้อนหิน”

“มันคงจะไม่เป็นไรถ้าฉันเพิ่งสะดุดก้อนหิน แต่มีบึงดอกบัวอยู่ข้างหน้าฉัน ฉันไม่สามารถยืนหยัดได้และตกลงไปในทะเลสาบ”

“ทะเลสาบค่อนข้างลึก ฉันยังจำได้ดีว่าฉันจมน้ำเพราะน้ำไหลเข้าหูและคอได้อย่างไร

“ฉันเตะอย่างสิ้นหวังและตะโกนและกรีดร้อง และดิ้นรน พวกผู้ใหญ่ไปด้านหน้าแล้ว และคนใช้ที่มากับข้าพเจ้าต้องออกไปครู่หนึ่ง

“ไม่มีใครอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยฉัน เมื่อฉันกำลังจะหมดความหวัง จู่ๆ ก็มีคนจับมือฉันไว้”

“จากนั้นเขาก็โอบแขนฉันไว้ และใช้กำลังทั้งหมดเพื่อว่ายเข้าฝั่ง

“ฉันกลัวแทบตายและยังมึนงงอยู่ ฉันจำไม่ได้ว่าใครช่วยฉันไว้ พอรู้ตัวอีกทีก็หยุดร้องไห้ไม่ได้

“เมื่อคนในบ้านได้ยินว่าฉันตกลงไปในน้ำ พวกเขาทั้งหมดก็ออกมาตามหาฉันด้วยความกระวนกระวายใจ ผู้คนรอบตัวฉันโทษทุกเหตุผล

“พวกเขาไม่รู้ว่าฉันตกลงไปในทะเลสาบด้วยตัวเอง ไม่อยากโทษใคร ฉันแค่รู้สึกกลัวมากและต้องการกอด

“นั่นคือตอนที่ฉันเห็นเขา เขาเปียกโชกเหมือนฉันยืนอยู่ไม่ไกล เขาหยิบขนมออกมาแล้วพูดว่า 'อย่าร้องไห้ นี่เพื่อเธอ

“ไซมอน วิลเบิร์น ฉันไม่สามารถสัญญากับคุณหรือทำให้เขาผิดหวังได้ คุณเข้าใจไหม? ถ้าฉันทำอย่างนั้น ฉันคงทำให้คุณผิดหวัง ล้มเหลวในตัวเอง และที่สำคัญที่สุด ทำให้เขาผิดหวัง ฉันเสียใจมาก ฉันหวังว่าคุณจะพบคนที่สมบูรณ์แบบสำหรับคุณ ฉันขอให้คุณมีความสุข”

ไซมอนปิดปากของเขาไว้ หลังจากที่ลูซี่พูดจบ

ความเงียบงุ่มง่ามปรากฏขึ้นท่ามกลางพวกเขา บรรยากาศอันเคร่งขรึมปกคลุมรอบตัวพวกเขา

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ถอนหายใจ

ดูเหมือนเขาจะอับอายขายหน้า แต่ดูเหมือนเขาจะดูถูกอย่างอื่นด้วย

เขาตอบอย่างแผ่วเบาว่า “ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว ผมคิดเสมอว่าตัวเองเท่าเทียมกัน ปัญหาเดียวของผมคือการพบคุณช้ากว่าเขา ในที่สุดผมก็เข้าใจแล้ว…”

เขายิ้มและก้มศีรษะเล็กน้อย พยายามระงับความเจ็บปวดของหัวใจในดวงตาของเขา

สักพักก็เงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเขากลับมาเป็นสีหน้าอบอุ่นตามปกติ

เขาหันไปหาลูซี่และยิ้ม “คุณไม่ต้องกังวล ผมจะเก็บความลับนี้ไว้ในใจ ผมจะไม่พูดเรื่องไร้สาระแบบนี้กับคุณอีก”

ริมฝีปากของเธอขดขึ้นและตอบอย่างแผ่วเบา “ขอบคุณ”

“ผมควรจะเป็นคนที่ขอบคุณคุณ ผมเป็นคนหนึ่งที่ทำให้คุณหนักใจและไม่ได้พิจารณาถึงความรู้สึกของคุณ เข้าไปพัวพันกับตัวเองระหว่างคุณทั้งคู่ พอเข้าใจแล้ว เลิกหงุดหงิดได้แล้ว ผมจะทำงานอย่างหนักเพื่อค้นหาเนื้อคู่นั้นให้ผม ผมหวังว่าผมจะได้พบกับความสุขที่คุณทั้งคู่ได้พบ”

ลูซี่ แคทซ์รู้ดีว่าเขายอมปล่อยวาง เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้อย่างจริงใจ

เธอยิ้มอย่างผ่อนคลาย “ฉันแน่ใจว่าคุณจะทำได้”