ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 654

“เป็นเพราะว่าวันนี้หนูมาที่นี่ หนูคิดว่ามีอคติบางอย่างที่เป็นส่วนสำคัญมันหยั่งรากลงลึกจนไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้วค่ะ”

เธอหยุดก่อนที่จะหยิบแก้วขึ้นมาจากโต๊ะและหันหน้าเข้าหาซาเวียร์อย่างเคร่งขรึม เธอกล่าวต่อ “ถ้าเป็นอย่างนั้น หนูก็ไม่ควรที่จะพยายามมากเกินไป ขอบคุณสำหรับคำพูดดี ๆ ที่คุณลุงได้พูดเกี่ยวกับพ่อของหนู หนูมั่นใจว่าพ่อของหนูที่อยู่ในสวรรค์จะสบายใจเพราะคำพูดของคุณลุง สำหรับส่วนที่เหลือ หนูคิดว่าหนูคงจะต้องปล่อยให้ธรรมชาติดำเนินไปตามวิถีของมันโดยไม่ฝืนทัน”

ลูซี่กระดกดื่มสุราเข้าไป

รอยย่นระหว่างดวงตาของซาเวียร์ขมวด

ทันใดนั้นเขาก็ถอนหายใจในที่สุด

เขาหยิบแก้วขึ้นมาดื่มในอึกเดียว

ซาเวียร์ก็คร่ำครวญ “ลุงรู้ว่าเธอเป็นเด็กดี แนท เขา...”

เขาสะดุดกับความคิด ดวงตาของเขาลุกวาวด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน เขาเพียงแค่ส่ายหัว

"ช่างมันเถอะ เราอย่าเพิ่งไปพูดถึงมันเลย เธอควรทานอาหารเย็นของเธอต่อไป เดี๋ยวฉันตามไปดูเอง”

เขาลุกขึ้นออกจากที่นั่งของเขา

เมื่องานเลี้ยงมีความโกลาหล คนที่เหลือก็ไม่มีความอยากอาหารอีกต่อไป

โจเอลเสียใจที่ได้ฟังซาเวียร์ ก่อนที่เขาจะพาลูซี่กลับบ้าน เธอต้องผ่านทุกอย่างไปอย่างแน่นอน

ที่สำคัญที่สุด เขารู้คำพูดสุดท้ายของลูซี่ สุดท้ายแล้ว ไม่ใช่เพราะนาตาลีทำให้เธออับอาย

แต่ว่าเป็นเหตุผลที่นาตาลีพูดถึงแม่ของเธอด้วย

สิ่งหนึ่งที่เด็กไม่ต้องการรู้มากที่สุดคือ เรื่องราวพ่อแม่ของพวกเขาที่ต้องทนทุกข์กับความขายหน้าของพวกเขา

แม้ว่านาตาลีจะไม่ประสบความสำเร็จในการทำให้แม่แคทซ์อับอาย ทุกคนในที่นี่รับรู้ถึงทำให้ไม่สบอารมณ์และดูถูกจากการตีความ

เด็กที่มีหัวใจจะไม่ทนต่อคำพูดและทัศนคติเช่นนี้

ทุกคนกินข้าวเสร็จอย่างเงียบ ๆ และออกจากโต๊ะอาหาร

โจเอลปฏิเสธที่จะอยู่ในบ้านฟอสเตอร์อีกต่อไป เขาออกไปพร้อมกับลูซี่ หลังอาหารเย็น

ระหว่างเดินทางกลับบ้าน เขาจับพวงมาลัย ขณะที่จับมือของลูซี่

ทั้งคู่เงียบไปตลอดทาง

ภายในรถเต็มไปด้วยบรรยากาศที่เงียบสงบ

แขนอีกข้างของลูซี่ถูกวางไว้เหนือหน้าต่างรถ เพื่อดันคางของเธอไว้ ขณะที่มองออกไปนอกหน้าต่าง

ลมเย็นของคืนฤดูหนาวพัดเข้ามา เธอลูบไล้ผมหน้าม้าของเธอ เพิ่มความสวยที่ล่องลอยอยู่ท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย

เวลาผ่านไปจนในที่สุด โจเอลก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

เขาพูดเบา ๆ “ลมตอนกลางคืนมันเย็น คุณอาจเป็นหวัดได้ ถ้าคุณโดนนานเกินไป”

โจเอลจึงปิดกระจกรถ

มือและใบหน้าของลูซี่เย็นเฉียบ เนื่องจากโดนลมพัด แต่เธอก็ไม่ได้ต่อต้านความรู้สึกนี้ อันที่จริงเธอก็ชอบมันนะ

ความเยือกเย็นนั้นสามารถแช่แข็งสมองของเธอให้อยู่ในสภาพที่มีสติสัมปชัญญะ ปล่อยตัวปล่อยใจไปด้วยหลากหลายอารมณ์

เธอหันกลับมามองโจเอล

“ทำไมแม่คุณถึงเกลียดฉันได้ขนาดนี้?”

อันที่จริงนี่เป็นสิ่งหนึ่งที่เธอไม่สามารถเข้าใจได้

ถ้านาตาลีดูถูกเธอ เมื่อตอนที่เธอยังเด็ก เป็นเพราะเธอรู้สึกว่าครอบครัวแคทซ์นั้นตกต่ำไม่ได้รวยหรือมีอำนาจ มันไม่ดีพอสำหรับคระกูลฟอสเตอร์

อย่างไรก็ตาม ลูซี่ได้มีชื่อเสียงในวงการบันเทิงจากการทำงานหนักของเธอ

เธอทำผลงานได้ดีไม่ว่าจะในด้านมูลค่า รายได้ หรืออิทธิพลก็ตาม

แม้ว่าเธอจะเทียบไม่ได้กับสังคม หรือทายาทของตระกูลใหญ่ ๆ แต่ลูซี่ก็จะไม่ถูกประณามจากสาธารณชนว่าเธอไม่คู่ควรกับตระกูลฟอสเตอร์

ยิ่งไปกว่านั้น เธอมีอายุเพียงยี่สิบสามปีเท่านั้น

หนทางสู่อนาคตยังอีกยาวไกล ตราบใดที่เธอเต็มใจที่จะทำงานหนัก อนาคตของเธอก็มีอีกมากมาย

ทำไมนาตาลีถึงเกลียดความกล้าของเธอ ถึงขั้นไม่ให้โอกาสเธอเลยสักนิดเลย?

โจเอลนิ่งเงียบกับคำถามนี้

ด้วยรอยยิ้ม เขาเดินเข้าหาลูซี่และกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา ขณะที่เขานั่งลง เธอนั่งบนตักของเขา

จากนั้นเขาก็ถามว่า “คุณต้องการฉลองปีใหม่แบบไหน?”

ลูซี่คิด ก่อนจะส่ายหัว

โจเอลยิ้มในขณะที่เขายื่นแขนเพื่อบีบจมูกของเธอ

“แม่คงอยู่แถว ๆ นี้แหละ เราควรหาที่เที่ยวกันดีไหม?”

ดวงตาของลูซี่เป็นประกาย

“จริงเหรอ?”

อย่างไรก็ตาม รอยยิ้มของเธอกลับหุบลง เมื่อมีบางอย่างผุดขึ้นในใจ

“ไม่ต้องอยู่บ้านเป็นเพื่อนพ่อแม่เหรอ...”

โจเอลส่ายหัว

เขาจับมือลูซี่แล้วตอบว่า “พวกเขามีพี่คนโตของผมอยู่”

ใช่ พวกเขายังมีจอห์นอยู่ แม้จะไม่มีโจเอลอยู่ที่บ้าน บ้านฟอสเตอร์ก็คงไม่น่าเศร้าเท่าไร

ในทางกลับกัน ลูซี่มีแค่เขาเท่านั้น

ที่นั่นคงจะมีความสุขมาก แม้ว่าโจเอลไม่อยู่ด้วย

ลูซี่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ ด้วยความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ เธอเอื้อมมือออกไปและดึงคอเขาลงมาจูบที่แก้มของเขา

"ขอบคุณนะ"

โจเอลยิ้ม

“ถ้าคุณอยากจะขอบคุณผมจริง ๆ คุณก็ควรทำอะไร เพื่อแสดงความขอบคุณผมสักนิดไม่ใช่เหรอ?”

ด้วยความประหลาดใจ ลูซี่โพล่งออกมา “แสดงแบบไหนกัน?”

โจเอลพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ลูลู่ เราแต่งงานกันมานานแล้ว แต่ผมไม่เคยได้ยินว่าคุณเรียกผมว่าสามีเลยสักครั้งเลยนะ”