ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 655

ลูซี่หน้าแดงทันทีเพราะคำพูดของโจเอล

เธอคลำหาคำพูดและเธอก็หลบสายตา เห็นได้ชัดว่าเธอรู้สึกกระสับกระส่าย

โจเอลกล่าวต่อว่า “เรียกผมแบบนั้นสักครั้ง มันจะเป็นคำขอบคุณที่ผมอยากได้จากคุณ”

เสียงที่เย้ายวนของชายผู้นี้ทำให้หัวใจของลูซี่เต้นแรงไปทั่วพื้นที่ราวกับลูกกวางโดนเตะ

เธอรู้สึกเขินอายว่า “คุณจะให้ฉันบอกแบบนั้นคุณไม่ได้หรอก มันค่อนข้างอึดอัด...”

โจเอลร้องเสียงดังก่อนจะพูดจบ พร้อมกับความประหลาดใจของเธอ “ภรรยา”

ลูซี่ “...”

โจเอลจ้องที่เธอด้วยความคับข้องใจ “ดูสิ ผมยังทำได้เลย คุณหมดรักผมแล้วใช่ไหม เพราะคุณไม่ทำ บอกผมสิว่าคุณตกหลุมรักคนอื่นใช่ไหม?”

ขณะพูด เขาก็เอื้อมมือไปจั๊กจี้เธอ

พระเจ้ารู้ว่าลูซี่กลัวการจั๊กจี้มากที่สุด

เธอหัวเราะคิกคักทันทีที่โจเอลวางมือบนเธอ

ลูซี่ต่อสู้ท่ามกลางเสียงหัวเราะและพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของเขา แต่ชายผู้นั้นก็รั้งเธอไว้แน่นในอ้อมแขนของเขา เธอไม่มีทางหนีรอดไปได้

โจเอลยิ้มอย่างชั่วร้าย “คุณจะทำหรือไม่? ทำไหม?”

ลูซี่ตอบว่า “ฮ่า ๆ ... หยุดจั๊กจี้ฉันสักที... มันจั๊กจี้จัง... ฮ่า ๆ ...”

เธอเกือบจะร้องไห้เพราะเสียงหัวเราะ แต่โจเอลปฏิเสธที่จะปล่อยให้เธอหลุดไปง่าย ๆ

ขณะที่มือของเขายังคงจับจุดอ่อนของเธอ เขาพูด “พูดออกมาแล้วผมจะเลิกจั๊กจี้คุณ”

เมื่อไม่มีทางเลือก ลูซี่ทำได้เพียงแค่ขอความเมตตา

“โอเค… โอเค… ฉันจะพูด ได้โปรดหยุดจั๊กจี้ฉัน ฮ่าฮ่าฮ่า...”

โจเอลหยุดมันทันที

ลูซี่ปาดน้ำตาของเธอ เธอชะงักไปชั่วขณะ เธอไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

"คุณทำอะไร? ข่มขู่ฉันแบบนี้ได้ยังไง?”

โจเอลเย้ยหยันเบา ๆ แทน ไม่เข้าใจว่าเขาทำอะไรผิด

“ก็คุณนั่นแหละที่ไม่ยอมพูด ภรรยา ผมก็เป็นชายชาตรีเหมือนกันแต่ผมก็รู้สึกพ่ายแพ้ต่อคุณ คุณไม่สนองความต้องการของสามีหรือไง ถึงแม้ว่าจะเรียกผมว่าสามีแค่ครั้งเดียวก็เถอะ”

คนอื่นอาจจะทนคำพูดอ่อนหวานไม่ได้ นับประสาอะไรกับลูซี่ที่สั่นสะท้านกับคำพูดนั้น

เธอไอออกมา ก่อนจะทำหน้านิ่ง “มันน่าอึดอัดที่จะพูดในโอกาสแบบนี้ ฉันทำไม่ได้”

โจเอลหรี่ตาอย่างอันตราย

“คุณอยากจะทำมันในโอกาสที่ต่างไปจากเดิมไหม?

เมื่อเห็นว่าเขาเข้าใจผิดว่าเธอกำลังหมายถึงอะไร ลูซี่ก็โบกมือให้เขา

“ไม่ ไม่ ฉันหมายถึง...”

เธอหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะข้อแก้ตัวอย่างไม่น่าเชื่อถือแม้แต่กับเธอ “ฉันคิดว่ามันเป็นการดีที่สุดที่จะค่อย ๆ ทำเมื่อพูดถึงเรื่องนี้”

เสียงหัวเราะของโจเอลเย็นลง

“ผมไม่อยากค่อย ๆ ทำไปเรื่อย ๆ ผมชอบ ถ้าคุณเรียกผมแบบนั้น ในตอนนี้”

ลูซี่ “...”

เธอรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที

ถ้าเป็นไปได้ เธอต้องการลงข่าวโพสต์ออนไลน์

“สามีขี้งก บังคับฉันให้เรียกว่าสามี ทำไงดี? ออนไลน์เดี๋ยวนี้!”

อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันเธอไม่มีโอกาสทำเช่นนั้น

ในท้ายที่สุด เธอยอมแพ้ต่อแรงกดดันและบีบคำพูดออกจากปากของเธออย่างไม่เต็มใจ

"สะ สามี"

ดูเหมือนเธอจะไม่เรียกหาสามี แต่เป็นศัตรูที่ตัดสินด้วยน้ำเสียงของเธอ

โจเอลรู้สึกหนาวถึงกระดูกสันหลัง

เขารวบรวมความกล้าที่จะร้องขอ “อ่อนโยนกว่านี้หน่อยได้ไหม อ่อนโยนกว่านี้หน่อยได้ไหม?”

ที่ฝั่งบ้านฟอสเตอร์ค่อนข้างคึกคักเป็นพิเศษ

แต่นาตาลีกลับไม่มีความสุข เมื่อเธอรู้ว่าโจเอลไม่กลับบ้านเพื่อมาร่วมฉลองส่งท้ายปีเก่าด้วยกัน

อย่างไรก็ตาม ความคิดเกี่ยวกับนิสัยของโจเอลนั้น บอกให้เธอปล่อยมันไป ปล่อยให้เขาทำแบบนั้นไป

มันไม่ใช่ว่าเธอไม่สามารถบังคับเขาได้ แต่มันจะยิ่งทำให้พวกเขาจะทะเลาะกัน ถ้าเขากลับมา ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ใส่ใจ

สำหรับจอห์น เขายุ่งวุ่นวายเมื่อไม่มีโจเอล

ช่วงนี้งานล้นหลาม เขาไม่ได้สนใจกับสถานการณ์ของที่บ้านเลย

จอห์นคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น ตอนที่เขาได้ยินครั้งแรกว่าโจเอลไม่กลับบ้าน แต่ต่อมาเขาก็ได้รู้ว่ามันเป็นเพราะลูซี่

แม้ว่าสมาชิกครอบครัวคนอื่น ๆ จะไม่คุ้นเคยกับลูซี่ แต่จอห์นก็ไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับเธอ เขาได้รู้กับความสัมพันธ์ของพวกเขามาสักระยะหนึ่งแล้ว

เขารู้อยู่แล้วว่านาตาลีจะคัดค้าน แต่มันค่อนข้างทำให้เขาประหลาดใจ

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงคิดถึงโคลอี้ทันที

นาตาลีเคยพบโคลอี้มาก่อน ตอนที่โคลอี้เคยหมั้นกับเขามาก่อน แต่วันนี้เธอไม่สามารถมาร่วมฉลองกับพวกเขาได้

โคลอี้นั้นก็ไม่ได้มาจากครอบครัวที่ไปดีกว่าลูซี่เลย แต่นาตาลีก็ไม่เคยมีความคิดเห็นแบบนั้นเกี่ยวกับเธอ

นาตาลีไม่มีเหตุผลที่จะสงสารเธอกับฐานะที่ต่ำต้อยของเธอ

เป็นเรื่องธรรมดาที่แม่ของเขาไม่ใช่คนประเภทที่ชอบคนรวยหรือมีอำนาจ ในขณะที่ชอบดูถูกคนจน

อะไรอยู่เบื้องหลังของการที่เธอปฏิเสธไม่ยอมรับลูซี่อย่างเต็มใจ

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงส่งข้อความถึงโจเอล

อย่างไรก็ตาม สถานการณ์จะไม่คลี่คลาย ถ้าโจเอลรู้คำตอบ

ในที่สุด พี่น้องก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องปล่อยมันไป

อีกด้านหนึ่ง วันส่งท้ายปีเก่าที่ลีย์ค่อนข้างมีชีวิตชีวา

เพราะวีมอนด์ตัวน้อย อายุหนึ่งได้ขวบครึ่งแล้ว เขาอยู่ในช่วงที่พูดพล่ามไปเรื่อย

เขายังไม่สามารถเดินให้มั่นคง ถ้าปล่อยให้เดินด้วยตัวเอง