ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 722

“แบบนี้เธอมีความสุข ผมก็มีความสุข ทุกคนมีความสุข! เมื่อคุณได้พาเธอกลับบ้าน คุณจะไม่ต้องกังวลว่าเธอจะหนี ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว”

ชายคนนั้นพยักหน้าขณะฟัง

“จริง จริง มีเหตุผลนะเฟร็ด”

เฟร็ดยิ้มอย่างมีชัยและพึงพอใจ “ในกรณีนี้ มันเป็นข้อตกลง ผมจะกลับไปก่อน เมื่อคุณมีเงินเพียงพอ ก็ค่อยหาผม”

เฟร็ดโบกมือให้ชายคนนั้นหันหลังเดินจากไป

เนลล์มองดูชายคนนั้นจากไป แต่เฟร็ดยังคงยืนอยู่ที่นั่นอีกนาน จนเขาจะสูบบุหรี่หมดก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในบ้าน

เธอค่อย ๆ ย่องกลับไปที่ประตูหลังและเดินเข้าไป

เมื่อเธอกลับถึงห้อง หัวใจของเธอก็เต้นแรงและจิตใจของเธอก็สับสน

แนนซี่ยังไม่ได้นอน เธอนอนอยู่ที่นั่นเพื่อรอให้เนลล์กลับมา

เธอเห็นเธอกลับมาและถามว่า “ท้องของเธอรู้สึกดีขึ้นไหม?”

เนลล์พยักหน้า “ดีขึ้นมากแล้ว”

ขณะที่เธอพูด เนลล์หันไปล็อกประตูให้เรียบร้อยและแนบหูแนบกับประตูเพื่อฟังเสียงอย่างระมัดระวัง หลังจากที่เธอแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ข้างนอก เธอจึงเดินไปหาแนนซี่

แนนซี่ไม่รู้ว่าทำไมเนลล์จึงแสดงท่าทางแปลก ๆ และจ้องมองเธอด้วยตาที่เบิกกว้าง

เนลล์นั่งบนเตียงและกระซิบกับแนนซี่ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “เมื่อกี้ฉันไปห้องน้ำ ฉันเห็นคนสองคนยืนอยู่ข้างนอกและพูดคุยกัน”

แนนซี่ชะงักแล้วถามด้วยความประหลาดใจ “เวลานี้? มันคือใคร?"

เนลล์ตอบว่า “หนึ่งในนั้นที่เรารู้จัก เฟร็ด”

"คนอื่น?"

“ฉันไม่แน่ใจว่าเป็นใคร ฉันเดาว่าคงเป็นคนในหมู่บ้าน เธอคงไม่คาดคิดกับสิ่งที่ฉันได้ยินพวกเขาพูด”

เมื่อเห็นว่าเธอต้องการให้เธอเดา แนนซี่ก็เล่นไปด้วย

“ฉันว่ามันเกี่ยวกับพวกเรา”

“บิงโก” เนลล์พยักหน้าอย่างจริงจัง “เราพูดถูกตั้งแต่แรก หมู่บ้านแห่งนี้เกี่ยวข้องกับการค้ามนุษย์ และเฟร็ดเป็นผู้รับผิดชอบในการลักพาตัวและขายหญิงสาว โดยส่วนตัวฉันได้ยินพวกเขาบอกว่าพวกเขาจะขายเราออกไป ส่วนที่สนุกที่สุดคือ เราแต่ละคนขายได้เพียง 30,000 ดอลลาร์เท่านั้น”

แนนซี่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

รู้สึกเหมือนเธอกำลังฟังทฤษฎีสมคบคิดที่แปลกประหลาด

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเนลล์ได้ยินเอง เธอก็คงจะพบว่ามันยากที่จะเชื่อว่ามีสิ่งนี้อยู่ในโลก

แนนซี่เริ่มรู้สึกกังวล

"ดังนั้นสิ่งที่เราจะทำในตอนนี้?"

ในทางกลับกัน เนลล์ก็โล่งใจ “เราไม่ต้องกังวลไป ฉันยังได้ยินพวกเขาพูดว่าด้วยอาการบาดเจ็บของเธอ พวกเขายังขายเธอไม่ได้ ดังนั้นพวกเขาจะรอจนกว่าขาของเธอจะหายดี อีกประมาณหนึ่งเดือน เราจะปลอดภัย”

แนนซี่ถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังจากได้ยินแบบนั้น

เนลล์นอนลงบนเตียง จ้องมองไปที่เพดานไม้ด้านบนของเธอ "หนึ่งเดือน เพียงพอสำหรับขาของเธอที่จะรักษา อาจยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ แต่สำหรับตอนนี้ เราไม่มีปัญหาในการออกไปข้างนอก ดังนั้นในเดือนนี้ เราต้องเข้าใจกับสภาพแวดล้อมรอบตัวให้ดี”

“ข้อดีคือพวกมือสังหารดูเหมือนจะไม่ตามเรามาอีกแล้ว ดูเหมือนว่าเราจะปลอดภัยชั่วคราว มันก็ไมาได้ไม่เลวร้ายไปทั้งหมด”

แนนซี่ฟังแต่กังวลเล็กน้อย

“แต่… เธอสัญญากับลิซซี่ว่าจะอยู่บ้านเพื่อฉลองวันเกิดเธอไม่ใช่เหรอ? อีกไม่กี่วันจะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ประมาณสี่วันต่อจากนี้ ไม่ถึงเดือนแน่นอน”

เมื่อได้ยินปัญหา เนลล์ก็เงียบไป

แน่นอน เธอสัญญากับลิซซี่

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอได้ทำตามสัญญาทุกอย่างกับลิซซี่

เธอไม่ต้องการผิดสัญญา แต่เมื่อดูจากสถานการณ์ของพวกเธอแล้ว ไม่ใช่ว่าเธอผิดสัญญาหรือไม่

หลังจากนั้นเธอก็วาดสภาพแวดล้อมรอบ ๆ ลงบนกระดาษด้วยถ่านจากห้องครัว

ปกติแล้วกระดาษจะถูกยัดเข้าไปในรอยแตกในหินในห้องของพวกเธอ เนื่องจากมันอยู่ลึกเข้าไปข้างใน คนปกติจะไม่สังเกตเห็นมัน เว้นแต่พวกเขาจะตั้งใจมองหามัน

ขณะที่เนลล์พูดออกมา เธอพูดว่า “พวกเขายังคอยระวังฉันอยู่ และไม่ปล่อยให้ฉันไปไกล แต่ฉันจะมองหาโอกาสที่จะออกไปไกลกว่านี้เพื่อดูพื้นที่ และทำให้แผนที่ของเราใหญ่ขึ้น

แนนซี่พยักหน้า

เธอเงียบไปครู่หนึ่ง แต่จู่ ๆ ก็พูดว่า “เนลลี่ เมื่อคืนฉันคิดเกี่ยวกับบางอย่าง”

เนลล์ชะงักครู่หนึ่งแล้วเลิกคิ้ว

"มันคืออะไร?"

“ขาของฉันอาจจะแย่ในตอนนี้ แต่ถ้าเธอให้ไม้เท้าดี ๆ หรือรถเข็น ฉันคิดว่าฉันสามารถจัดการกับคู่สามีภรรยาที่อยู่ข้างล่างได้อย่างง่ายดาย”

เนลล์มองเธอด้วยความตกใจ

ทันทีหลังจากนั้น เธอเริ่มหัวเราะ “เหอะ ๆ”

แนนซี่คิดว่าเสียงหัวเราะของเธอเป็นเพราะเธอไม่เชื่อ

เธอรีบตามไปว่า “ฉันพูดจริง! ฉันคิดว่าฉันทำได้ ถ้าไม่เช่นนั้น เราก็สามารถหามีดเล่มเล็กได้เสมอ”

เนลล์ตบไหล่ของเธออย่างสนุกสนาน “แนนซี่ ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันเพิ่งรู้ว่าเธอไร้เดียงสา และน่ารัก อ่อนหวานขนาดไหน"

ผู้บริสุทธิ์? น่ารัก? อ่อนหวาน??

แนนซี่ค่อนข้างตกตะลึง และไม่รู้ว่าเธอคิดแบบนั้นได้อย่างไร

ใครก็ตามที่ได้พบเธอบอกว่าเธอเป็นนักฆ่าเลือดเย็น แบบที่ทำให้คุณขนลุกเมื่อได้มองเธอ

เธอไม่เคยได้ยินใครเรียกเธอว่าอ่อนหวาน ไร้เดียงสา หรือน่ารัก!