ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 736

เมื่อเห็นเช่นนี้ เนลล์ก็เลยไม่สนใจ ขณะที่เธอพาแนนซี่ไปที่โต๊ะและรับประทานอาหารร่วมกัน

ชายอีกคนผ่อนคลายเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเนลล์ปรับตัวเข้ากับวัฒนธรรมของพวกเขาได้อย่างรวดเร็ว

เขาดีใจมากขึ้นเมื่อเนลล์ตอบคำถามสองสามข้อที่เขาถามเธอที่โต๊ะ

เนลล์มองดูเกรกอรีด้วยสายตาที่มีความหมาย

เกรกอรีเข้าใจแต่ไม่ได้ตอบเธอทันที กลับแสร้งทำเป็นไม่เห็นและหันไปทางอื่น

เนลล์หงุดหงิดเล็กน้อย จ้องเขาแต่เธอไม่สามารถทำอะไรกับมันได้

หลังจากที่พวกเขากินเสร็จแล้ว เธอจึงพบโอกาสที่จะพบเกรกอรีเพียงลำพัง

เกรกอรีกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าหน้าต่าง

เขาสวมชุดเหมาแบบเก่า ซึ่งเป็นการแต่งตัวที่เลอะเทอะมาก ขณะที่เขายืนอยู่ตรงนั้น เขายังคงให้ความรู้สึกเหมือนเจ้าชายในยุคกลางที่หลงทางและเป็นอิสระ

เนลล์มองเขาครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว

เธอคิดกับตัวเองว่าเธอเป็นบ้าจริง ๆ ที่คิดว่าชายคนนี้ดูเหมือนเจ้าชาย

เธอเดินไปและพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ฉันต้องการติดต่อกิดเดียน”

เมื่อเกรกอรีได้ยินดังนั้น เขาจึงหันกลับมามองเธอ

สายตาของเขาคลุมเครือและอธิบายไม่ถูก แต่เนลล์มองเห็นได้ชัดเจนว่าไม่มีการปฏิเสธ

เขาพยักหน้า “โอเค ผมจะจัดการให้ทีหลัง”

เนลล์ขมวดคิ้ว

ยังไงก็ตาม เธอรู้สึกว่าเกรกอรีพูดง่ายอย่างเหลือเชื่อในวันนั้น

เธอเงียบไปครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายเธอก็ยังถามอีกว่า “ทำไมคุณมาแถวนี้ล่ะ?”

เกรกอรีกล่าวว่า "ผมไม่ได้บอกคุณเหรอ ผมมาเพื่อช่วยคุณ"

เนลล์หัวเราะ

“คุณเพิ่งจะอยู่ที่นี่ แค่บังเอิญเจอฉัน จนเกิดเรื่องขึ้นถึงได้ช่วยฉันเหรอ เกรกอรี เกรแฮม ฉันโทรหาคุณก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันอยู่ในประเทศ F คุณบอกว่าคุณอยู่ที่จีนไม่ใช่เหรอ?”

เกรกอรีมองเธอและหรี่ตาลงเล็กน้อย

มุมปากของเขายกขึ้นเบา ๆ ขณะที่เขาพูด “คุณสงสัยผมเหรอ?”

น้ำเสียงที่เยือกเย็นและเยือกเย็นนั้นบ่งบอกถึงการครอบงำอย่างไม่ต้องสงสัย

เนลล์ชะงักไปครู่หนึ่ง

เธอก็นึกขึ้นได้ว่าชายตรงหน้าเธอดูอารมณ์เสีย

ท้ายที่สุดเขาไปช่วยเธอด้วยความตั้งใจ แต่ตอนนี้เธอกำลังตรวจสอบเขาด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้น

เป็นใคร ๆ ก็คงโกรธ

เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

เนลล์รู้สึกว่าเขาอาจเข้าใจเธอผิดกับน้ำเสียงก่อนหน้าของเธอ เธอจึงเปลี่ยนน้ำเสียงและพูดว่า "ฉันไม่ได้ตั้งใจจะถามคุณแบบนั้น ฉันแค่อยากจะบอกว่า..."

จากนั้นเธอก็หยุดชั่วคราวก่อนจะพูดอย่างจริงจังว่า “ฉันแค่เป็นห่วงคุณนะเกรกอรี ฉันยอมรับว่าเราไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดี เพราะเหตุผลมากมายในตอนนั้น แต่เรายังคงเป็นเพื่อนกันใช่ไหม”

เกรกอรีมองเธออย่างเงียบ ๆ

เนลล์กล่าวต่อ "ฉันรู้สึกขอบคุณจริง ๆ ที่คุณสามารถช่วยฉันได้ในครั้งนี้ แต่ถ้ามีอะไรที่คุณต้องการความช่วยเหลือ ฉันหวังว่าคุณจะบอกฉันได้โดยไม่ต้องเกรงใจ ตกลงไหม?"

เกรกอรีหรี่ตามองเธอ และยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่พูดอะไรสักคำ

รอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขาเป็นเหมือนชั้นของแสงอันงดงามที่แต้มด้วยแสงอาทิตย์ยามเช้าตรู่

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็พูดว่า "ผมไม่ต้องการความช่วยเหลือใด ๆ"

เขาหยุดและหัวเราะเบา ๆ อีกครั้ง

“ไม่ต้องห่วง ครั้งนี้ผมมาเพื่อพบใครสักคนเท่านั้น นั่นเป็นเหตุผลของชุดนี้”

เขาจงใจชี้ไปที่เสื้อผ้าที่เขาสวมอยู่และพูดต่อว่า “ผมไม่มีทางอื่น เธอรู้ตัวตนของผมแล้ว ถ้าคนรู้ว่าผมอยู่ในที่แบบนี้ ผมกลัวว่ามันจะทำให้เกิดปัญหาและความเข้าใจผิดที่ไม่จำเป็น"

เนลล์โล่งใจกับคำพูดของเขา

"ดีแล้ว"

ขณะที่เธอพูดเช่นนี้ เธอมองย้อนกลับไปที่นาฬิกาเรือนเก่าที่แขวนอยู่บนผนัง

"ฉันจะติดต่อกิดเดียนได้เมื่อไหร่"

ทันทีที่เนลล์เห็นเขา เธอตื่นเต้นมากจนพุ่งเข้าใส่เขาทันที

กิดเดียนกางแขนออกและโอบกอดเธออย่างแน่น

แนนซี่ก็เดินเข้ามาจากด้านหลังด้วยไม้ค้ำยันและพูดด้วยดวงตาสีแดงว่า “ท่านประธาน ฉันขอโทษ ครั้งนี้ฉันไม่ได้ปกป้องเนลลี่”

กิดเดียนมองดูเธอและไม่พูดอะไรมาก

เขาแค่พูดว่า "เราจะพูดถึงเรื่องนี้เมื่อเรากลับไป"

เกรกอรีไม่ได้ออกมาส่งเนลล์กับแนนซี่ออกไป

ชายอีกคนหนึ่งที่เกรกอรีส่งไปที่ไหนสักแห่ง ตอนนั้นยังไม่กลับบ้านด้วยซ้ำ

ดังนั้นกิดเดียนจึงพาสาว ๆ ออกไปอย่างราบรื่น

เนลล์และแนนซี่ตามเขาเข้าไปในรถ และทันทีที่พวกเขาเข้าไปในรถ ใบหน้าที่เย็นชาและร่าเริงของกิดเดียนที่เขาสวมอยู่ข้างนอกก็เปลี่ยนไปในทันใด

เขามองเนลล์อย่างประหม่า ไล่เธอขึ้นลง และถามด้วยความเป็นห่วงว่า “คุณเป็นยังไงบ้าง คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า คุณสบายดีไหม”

เนลล์ส่ายหัว "ฉันสบายดี"

ความรู้สึกผิดผุดขึ้นในใจเธอ ขณะที่เธอพูดเรื่องนี้

“ฉันขอโทษ กิดเดียน ครั้งนี้ฉันโกหกคุณ”

กิดเดียนยกนิ้วขึ้น

เขามองไปที่เธอและพูดว่า "ไม่เป็นไร"

อันที่จริง เขารู้อยู่แล้วว่าคราวนี้การเดินทางของเนลล์ไปที่ ประเทศ F นั้นไม่ง่ายเหมือนการเดินทางเพื่อธุรกิจ

เขารู้ดีว่าปมในใจของเธอคืออะไร

เธอมีเหตุผลของเธอที่จะไม่บอกเขา เขาคิดว่าบางทีการปล่อยให้เธอมองเข้าไปเองอาจทำให้เธอสบายใจได้

อย่างไรก็ตาม เขาไม่คิดว่าเธอจะพบกับบางสิ่งที่อันตรายถึงเพียงนี้เมื่อผ่านไปครึ่งทาง

เขาไม่กล้าจินตนาการถึงสิ่งที่เขาจะทำอย่างไรถ้ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเนลล์ในครั้งนี้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ กิดเดียนก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย