ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 750

แต่ทว่าในสายตาของยูเลียนานั้นพ่อบ้านออสบอร์นก็เป็นเพียงพ่อบ้านคนหนึ่งเท่านั้น พูดง่าย ๆ เลยก็คือ เขาก็เป็นแค่คนรับใช้ระดับสูง มันไม่สำคัญอะไรกับเธอเลยถ้าเขาจะรู้สึกโกรธเคืองเธอ

เธอรู้มาบ้างว่าสถานะของพ่อบ้านออสบอร์นในคฤหาสน์แห่งนี้ไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่คิด

เขาไม่เพียงแต่จะเป็นสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัวของเกรกอรีเท่านั้น แต่เขายังเป็น… ผู้ช่วยชีวิตเกรเกอรีอีกด้วย

สิ่งนี้จึงอธิบายได้ว่าทำไมสถานะของเขาในคฤหาสน์แห่งนี้ถึงได้สูงกว่าคนอื่น เขามีความสำคัญมาก และแม้แต่ในหัวใจของเกรกอรีเองก็ด้วย

เธอไม่เคยคิดเลยว่าถ้าหากว่าเธอทำให้เขาต้องขุ่นเคือง ชีวิตของเธอจะยุ่งยากแค่ไหนในอนาคต

ถึงอย่างนั้นพ่อบ้านออสบอร์นเองก็เป็นคนใจกว้างและมีน้ำใจ

แม้ว่าเขาจะดูถูกผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า แต่ว่าเขาก็ยังคงรักษาระยะห่างในการแสดงสีหน้าสุภาพและถามเธอว่า “มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ คุณลินช์?”

ยูเลียนารู้สึกกระดากใจ

เธอรู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่เพราะเธอเพิ่งจะทำให้เขาต้องลำบากใจ และตอนนี้เธอก็ยังจะขอความช่วยเหลือจากเขาอีก

ยูเลียนาไม่มีทางเลือกอื่น

มันเป็นการกระทำของคนที่สิ้นหวัง เธอคิดว่าเธอจะประสบความสำเร็จในการตามหาเกรกอรี แต่ผลที่ออกมาก็คือ เธอลืมที่จะหาทางออกให้กับตัวเธอเอง

ในมุมมองของเธอ ตราบใดที่เธอได้เข้าใกล้เกรกอรี และกลายเป็นผู้หญิงของเขาได้ พ่อบ้านออสบอร์นก็ไม่สำคัญอีกต่อไป

เขามีค่าในสายตาของเธอบ้างหรือเปล่า?

ดังนั้นเธอจึงทำตัวไร้มารยาทกับเขา

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเกรกอรีจะไม่รู้สึกอะไรจากการยั่วยวนของเธอ ดังนั้นเธอจึงรู้สึกท้อแท้เมื่อกลับมา

นอกจากพ่อบ้านออสบอร์นแล้ว เธอก็ไม่กล้าทำให้คนรับใช้ในคฤหาสน์แห่งนี้ต้องรู้สึกขุ่นเคืองเลย

ดังนั้นบนใบหน้าของเธอจึงมีแต่รอยยิ้มที่สดใส ในขณะที่มองมาที่เขาและพูดว่า “พ่อบ้านออสบอร์นคะ ฉันขอโทษกับสิ่งที่ฉันได้ทำลงไปนะคะ… ฉันทำให้คุณต้องขุ่นเคือง ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ คุณ… คุณโกรธฉันอยู่หรือเปล่า?”

หลังจากพูดจบ เธอก็สังเกตสีหน้าของเขาอย่างระมัดระวัง

เขาเป็นคนแบบไหนกันนะ?

เขาเข้าร่วมโปรแกรมบัตเลอร์ชั้นยอดของอังกฤษและได้รับการฝึกอบรมมา การที่มีใบหน้าเฉยเมยแบบนั้นเป็นพื้นฐานของการเป็นพ่อบ้านที่ดี

หลังจากที่ยูเลียนาสังเกตเขาอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ยังไม่รู้เลยว่าเขาโกรธเธอหรือเปล่า

เขามองเธออย่างเฉยเมยและพูดว่า “อย่าโง่ไปหน่อยเลยครับคุณลินช์ คุณเป็นแขกและผมเป็นแค่พ่อบ้าน ผมจะไปโกรธคุณได้ยังไง ผมได้รับการว่าจ้างจากนายน้อยมาเพื่อให้แก้ปัญหาของเขา และเนื่องจากว่านายน้อยก็ไม่ได้พูดอะไรเลย แน่นอนว่าตัวของผมเองก็ไม่มีความคิดเห็นเช่นกันครับ”

เมื่อได้ยินแบบนี้ยูเลียนาจึงรู็สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

เธอยิ้มออกมาด้วยความประจบสอพลอในทันที พลางเอ่ยถามเขาว่า “ดีแล้วที่คุณไม่โกรธ มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อว่าจินนี่เข้ามาหาฉัน และบอกว่าคุณส่งเธอให้มาดูแลฉัน จริงหรือเปล่าคะ?”

พ่อบ้านออสบอร์นยังคงนิ่งก่อนจะตอบไปว่า “ใช่แล้วครับ”

เธอรู้สึกว่ามีความหวังขึ้นมาในทันใด ดวงตาเปร่งประกายออกมาพลางพูดว่า “นั่นเป็นคำสั่งของคุณ หรือว่าของคุณเกรแฮมคะ?”

เขายิ้มออกมาเล็กน้อย

“คฤหาสน์นี้เป็นของนายน้อย และคนใช้ทั้งหมดที่นี่ก็ได้รับค่าจ้างจากนายน้อย ดังนั้นคำสั่งจึงมาจากนายน้อยเท่านั้นครับ”

แววตาของยูเลียนาแปร่งประกายขึ้นอย่างสมบูรณ์

เธอพูดออกมาอย่างไม่ทันคิดว่า “เขาจะไม่ไล่ฉันให้กลับไปที่จีนแล้วใช่ไหม?”

สีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขของเธอทำให้พ่อบ้านออสบอร์นรู้สึกสับสน

ผู้หญิงคนนี้ไร้เดียงสาเกินไป

เธอคิดแค่จะเอาเปรียบคนอื่นโดยไม่รู้ว่าการกระทำของเธอมีราคาแค่ไหน

มองในแง่ของคนธรรมดาก็คือ ทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่วนั้นเอง

แต่ว่าพ่อบ้านออสบอร์นก็ไม่ได้ชี้แจงให้เธอเข้าใจ เขาพูดว่า “ถ้าหากว่าคุณลินช์ไม่ต้องการที่จะกลับไป คุณชายก็จะไม่ไล่คุณไปแน่นอนครับ”

เขายกมือขึ้นและเหลือบมองดูเวลาที่ข้อมือ ขณะที่พูดว่า “ถ้าคุณลินช์ไม่มีข้อสงสัยอะไรเพิ่มเติมแล้ว ผมต้องขอก่อนก่อนนะครับ พอดีว่านายน้อยยังมีธุระให้ทำผมทำอยู่”

เมื่อยูเลียนาได้ยินว่าเกรกอรีขอให้เขาทำอะไรบางอย่างให้ เธอจึงพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว และไม่กล้ารบกวนเขาอีกต่อไป

เขาตะโกนเสียงดัง “เข้ามา!”

ประตูเปิดออกทันที พ่อบ้านออสบอร์นเดินเข้ามาจากด้านนอกพร้อมกับถือถาดเอาไว้ในมือ ด้านบนของถาดมีชามหยกพอร์ซเลนขนาดเล็กที่ข้างในเต็มไปด้วยซุปยาสีขาวอมแดง พ่อบ้านออสบอร์นถาดวางลงตรงหน้าของเขา

“นายน้อยครับ ยาของคุณได้แล้วครับ”

เกรกอรีพยักหน้าเล็กน้อย แต่ไม่แม้จะเหลือบมองไปที่ชามยานั้นแม้แต่น้อย

เขายื่นมือออกมาพลางหยิบชามขึ้นมา และกลืนยาลงไปโดยยกศีรษะขึ้นเล็กน้อย

พ่อบ้านออสบอร์นรีบยื่นผ้าเช็ดหน้าที่สะอาดให้กับเขา เกรกอรีรับมาเช็ดริมฝีปากขณะที่สายตาของเขายังมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง เขาถามด้วยเสียงที่เบาว่า “พรุ่งนี้วันที่เท่าไหร่?”

พ่อบ้านออสบอร์นตกใจเล็กน้อย

เขาเลิกคิ้วขึ้นมาก่อนจะตอบว่า “พรุ่งนี้วันที่ยี่สิบสามครับ”

วันที่ยี่สิบสาม…

คิ้วที่เรียงตัวสวยงามของเกรกอรีขมวดเข้าหากันเล็กน้อย หลังจากนั้นเขาก็เงียบไป

พ่อบ้านออสบอร์นยืนอยู่ข้าง ๆ เขาโดยก้มศีรษะของเขาลงเล็กน้อย และไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน

ไม่นานนักเขาก็ได้ยินเกรกอรีถอนหายใจออกมาเบา ๆ

“โอเค คุณออกไปได้แล้ว!”

พ่อบ้านออสบอร์นก้มหน้าลงและพูดว่า “ครับ” ด้วยความเคารพ เขาหันหลังออกจากห้องพร้อมกับชามเปล่า

ประตูถูกปิดลงอีกครั้ง

แสงไฟยังคงสว่างจ้า เกรกอรียังคงยืนอยู่ตรงนั้น ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่เขากลับรู้สึกเหมือนกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างรอบ ๆ ตัวเขามีแต่ความว่างเปล่า

เขาเปิดหน้าต่างออก และปล่อยให้สายลมเย็นในยามค่ำคืนพัดกระทบกับใบหน้าของเขา

ดูเหมือนกับว่าลมที่พัดมาจะผสมกับความชื้นจากสระว่ายน้ำด้านล่าง ผิวของเขาจึงรู้สึกเย็นลงเมื่อลมปะทะเข้ากับใบหน้า