ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 749

เธอพูดอะไรไม่ออกเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเกรกอรี

ในท้ายที่สุดเธอก็ทำได้เพียงแค่กระทืบเท้าด้วยความเกลียดชัง และกรีดร้องออกมาด้วยความโกรธ “คุณมันคนไร้ความปราณี! ฉันเกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณที่สุด!”

หลังจากที่เธอตะโกนใส่หน้าเขาเสร็จ เธอก็เอามือกุมหน้าผากแล้ววิ่งออกไป

หญิงสาววิ่งออกไปที่ทางเข้าของประตูทางเดิน ขณะที่เขามองดูร่างของเธอที่กำลังห่างออกไป ในที่สุดเธอก็หายลับไปจากสายตาของเขา

การแสดงออกที่เป็นภัยอันตรายบนใบหน้าของเกรกอรีค่อย ๆ หายไป และถูกแทนที่ด้วยใบหน้าของความโล่งใจหลังจากที่เธอกลับไปแล้ว

พ่อบ้านออสบอร์นที่ยืนรออยู่ข้างนอกมาได้สักพักก็เดินเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นว่ายูเลียนาได้ออกไปแล้ว

เมื่อเห็นว่าเกรกอรียังคงนั่งอยู่ตรงนั่น เขาจึงก้าวไปข้างหน้าด้วยความเคารพพลางเอ่ยถามว่า “นายน้อยครับ คุณลินช์ เธอ…”

เกรกอรีหลับตาลง ในขณะที่มือของเขายังคงเล่นกับแหวนบนนิ้วอยู่ เขาพูดว่า “เธอบอกว่าเธอต้องการอุทิศชีวิตของเธอให้กับฉัน”

คุณออสบอร์นถึงกับพูดไม่ออก

เขาคงจะรู้สึกยินดี ถ้าหากว่าเขาได้ยินเรื่องนี้ก่อนที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

ในปีนี้นายน้อยอายุเข้าสามสิบปีแล้ว!

ผู้ชายอายุสามสิบปีที่ไม่เคยมีใครเห็นว่าจะมีผู้หญิงคนไหนอยู่ใกล้ ๆ กับตัวเขาเลย เป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่าเกรกอรีเป็นปกติ

ในตอนนี้มีผู้หญิงคนหนึ่งเต็มใจที่จะแต่งงานกับเขา แม้ว่าพวกเขาจะยังมองไม่เห็นอานาคต แต่อย่างน้อยก็ยังพิสูจน์ได้ว่านายน้อยเป็นคนปกติ

หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เขาคิดไปอีกทางหนึ่ง

ผู้หญิงคนนี้มีตรรกะความคิดแปลก ๆ เธอไม่มีความสุภาพ และเป็นคนสองมาตรฐาน เธออาจจะมีเจตนาร้ายบางอย่างเพื่อจะได้เข้าใกล้กับนายน้อย

ไม่ว่าจะด้วยกรณีใดก็ตาม นายน้อยก็เคยช่วยเธอให้พ้นจากภัยอันตรายมาได้ แต่เธอกลับเนรคุณและต้องการใช้ประโยชน์จากเขา

คนเลวทรามแบบเธอจะมาอยู่เคียงข้างเขาได้อย่างไรกัน?

ดังนั้นพ่อบ้านออสบอร์นจึงถามว่า “นายน้อยครับ คุณยังต้องการให้เธออยู่ที่นี่อยู่ไหมครับ?”

เขารู้สึกดีใจที่ประโยคนั้นจบลงด้วยคำถาม

เกรกอรี่งยหน้าขึ้นมา พลางเหลือบมองเขา

เขาเผยยิ้มออกมาแต่ก็ยังมีท่าทีเยาะเย้ยอยู่เล็กน้อย

“นี่คุณคิดว่าผมมีรสนิยมแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

หลังจากได้ยินแบบนั้น พ่อบ้านออสบอร์นก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาทันที

เขายิ้มและพูดว่า “ผมแทบไม่ต้องสงสัยเลยครับว่ารสนิยมของนายน้อยนั้นดีขนาดไหน ผมเข้าใจได้เลยว่าคุณลินช์คงจะอยากการแต่งงานกับครอบครัวของชนชั้นสูง แต่เธอดันเข้าหาผิดคน”

เกรกอรีพยักหน้าและพูดว่า “คุณไม่จำเป็นต้องส่งตัวเธอกลับไปที่จีนในวันพรุ่งนี้อีกแล้ว แต่งตั้งคนที่มีความสามารถมาสักคนนึงเพื่อดูแลชีวิตประจำวันของเธอ”

พ่อบ้านออสบอร์นผงะไปเล็กน้อย

นั่นมันหมายความว่าอย่างไร?

เขารู้สึกงุนงงก่อนจะถามออกไปว่า “คุณเพิ่งจะผมบอกว่า… ตอนนี้คุณอยากจะให้เธออยู่ที่นี่ต่อใช่ไหมครับ?”

เกรกอรีสูดหายใจเข้าอย่างแผ่วเบา “ใช่แล้ว เธอต้องการให้ผมช่วยเหลือเธอ และเธอก็อยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่ ความพยายามของเธอคงจะสูญเปล่าถ้าผมไม่ยอมให้เธออาศัยอยู่ที่นี่”

นายออสบอร์นขมวดคิ้วขึ้นมา และรู้สึกไม่พอใจ “แต่นายน้อยครับ ผมรู้ว่าผมไม่ควรพูดแบบนี้ แต่ว่าผมอดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว คุณลินช์ เธอดูเหมือนว่าจะไม่ใช่คนดี…”

เกรกอรีเหลือบมองเขาแล้วพูดว่า ออสบอร์น คุณพูดว่าอะไรนะ?”

เขาผงะ

เกรกอรีพูดว่า “แม้ว่าผมจะดูถูกเธอ แต่เธอก็พูดถูกของเธอนะ”

เขารู้สึกเหมือนกำลังสูญเสีย

เกรกอรี่พูดต่อว่า “ผมช่วยชีวิตเธอเอาไว้ เธอก็ควรจะตอบแทนความปรารถนาดีของผม ผมไม่ต้องการให้เธอถึงขั้นอุทิศชีวิตของเธอให้กับผม แต่ถ้าหากว่าเธอสามารถทำให้คนอื่นพอใจได้ มันก็ถือว่าเป็นการตอบแทนที่ดีใช่ไหมละ?”

พ่อบ้านออสบอร์นตกใจเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

แต่ทว่าเขาก็ไม่ได้พูดอะไรเรื่องอื่นออกมา เขาก้มศีรษะลงแล้วพูดว่า “ครับ”

เกรกอรีโบกมือส่งสัญญาณให้เขาออกจากห้องไป

ในทางกลับกัน ยูเลียนารู้สึกว่าแผนการของเธอล้มเหลวไม่เป็นท่า และเธอก็กำลังหาวิธีที่จะระบายความโกรธของเธอออกมา

ทันใดนั้นเอง สาวใช้หน้าตาน่ารักก็เดินมาทางที่เธออยู่พอดี

เธอตกตะลึง สักพักก็มีคนเดินมาเคาะประตูห้องของเธอ เธอรู้ว่าสาวใช้กำลังตามหาตัวเธออยู่

ยูเลียนาคิดยังไงก็คิดไม่ออก จนจินนี่เริ่มพูดอะไรที่ไม่ทันคิดออกมา

"คุณลินช์คะ นี่หรือคือเสื้อผ้าสกปรกที่คุณใช้แล้ววันนี้ใช่ไหมคะ? ฉันจะเอามันซักตอนนี้เลยนะคะ”

พูดจบเธอก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าที่ยูเลียวางเอาไว้ด้านข้าง

ยูเลียนากลับมามีสติอีกครั้งและหยุดจินนี่เอาไว้

“เดี๋ยว รอก่อน”

จินนี่หยุดในทันทีพร้อมกับมองมาที่เธอ

ยูเลียนาเก็บกริยาท่าทางของเธอเอาไว้ก่อนจะถามว่า “เธอ… เธอเป็นคนที่พวกเขาส่งมาให้ดูแลฉันอย่างงั้นเหรอ?”

จินนี่พยักหน้า “ใช่แล้วค่ะ คุณลินช์ คุณมีอะไรผิดปกติรึเปล่าคะ?"

หัวใจของยูเลียเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง เธอกลอกตาสองสามครั้งก่อนจะถามต่อว่า “พวกเขาได้พูดถึงฉันเรื่องที่จะได้ออกไปจากที่นี่ในเร็ว ๆ นี้ไหม?”

จินนี่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด แต่ในหัวของเธอมีแต่ว่างเปล่า

“ไม่นะคะ… ไม่ คุณลินช์ คุณจะไปจากที่นี่แล้วเหรอคะ?”

เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะส่ายหัวปฎิเสธอย่างรวดเร็ว

"ไม่ใช่แบบนั้นหรอก" เธอยิ้มออกมาอย่างไม่เต็มใจสักเท่าไหร่ และพูดว่า “ฉันก็แค่ถามไปแบบไม่ได้ตั้งใจน่ะ เอาล่ะ ไม่มีอะไรให้เธอทำที่นี่หรอก เธอกลับไปได้แล้ว”

ใบหน้าของยูเลียนาซีดลง เธอพยายามคิดด้วยความรอบคอบหลังจากที่จินนี่ได้ออกไปแล้ว แต่ทว่าเธอก็ยังคงรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นสักเท่าไหร่

เธอเห็นว่านายออสบอร์นกำลังเดินผ่านไปพอดี

เธอจึงรีบออกไปหานายออสบอร์น

"พ่อบ้านออสบอร์นคะ”

เธอตะโกนเรียกเขาจากด้านหลังขณะที่เธอกำลังวิ่งอยู่

พ่อบ้านออสบอร์นหันศีรษะกลับไป เมื่อได้ยินเสียงคนเรียกหาเขา เขาขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อรู้ว่าคนนั้นเป็นเธอ

เมื่อยูเลียนาเห็นปฏิกิริยาของเขา เธอจึงตระหนักได้ว่าพฤติกรรมและการกระทำในก่อนหน้านี้ของเธอทำให้เขารู้สึกขุ่นเคือง ซึ่งนั้นทำให้เขาขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจออกมา