ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 803

ในขณะนั้นประตูถูกผลักให้เปิดออก

ฮาโรลด์ได้พายูเลียนา ลินช์ เข้ามาในห้อง เมื่อเขาเห็นชายวัยกลางคนที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา เขาจึงยิ้มและเอ่ยคำทักทายออกมาด้วยความสุภาพนอบน้อม

“สวัสดีครับ คุณฟลินเดอร์”

ชายที่รู้จักกันในชื่อคุณฟลินเดอร์พยักหน้ารับเล็กน้อยเป็นคำตอบ

ฮาโรลด์เดินเข้าไปหาเกรกอรี เกรแฮม แล้วกระซิบว่า "นายน้อยครับ เธอมาถึงแล้วครับ"

เกรกอรีเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วส่งเสียง "อืม"

"นายออกไปได้"

"ครับผม"

ฮาโรลด์จึงเดินถอยหลังกลับออกมาด้วยความเคารพ

ยูเลียนาที่กำลังยืนอยู่ตรงนั่นรู้สึกค่อนข้างสับสน

เดิมทีเธอคิดว่าเกรกอรีต้องการพบกับเธอเป็นการส่วนตัว มันจึงทำให้เธอรู้สึกปลาบปลื้มใจ แต่สถานการณ์ในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าเขากำลังมีแขก

เขาขอให้เธอมาหาในเวลาแบบนี้ทำไม?

ยูเลียนาเป็นคนที่หัวสูงมากจนคิดไปเองว่าเกรกอรีจะพาเธอออกไปสังสรรค์กับแขกของเขา แต่ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ไม่ได้มีค่าอะไรในสายตาของเขา ไม่มีค่าพอที่จะเป็นผู้หญิงของเขา

แล้วเขาเรียกเธอมาทำไม?

ยูเลียนามองไปทางเกรกอรีด้วยความรู้สึกงงงวย

เธอเห็นว่าเขากำลังจับตามองเธออยู่ ความน่าสะพรึงกลัวได้แวบเข้ามาในส่วนลึกของดวงตาที่ดูลึกล้ำของเขา

ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง หัวใจของเธอก็เกิดสั่นสะท้านขึ้นมา

เธอรู้สึกมีลางสังหรณ์แปลก ๆ

ในขณะนั้นเอง ชายอีกคนหนึ่งก็ได้เงยหน้าขึ้นมามองเธอ

"นี่คือ…"

เนื่องจากมุมของทางเข้าในขณะนั้น ยูเลียนาได้ยืนหันหลังให้กับชายคนนั้น

จึงทำให้เขามองไม่เห็นใบหน้าของเธอ

เกรกอรีเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะแนะนำให้พวกเขาได้รู้จักกัน

"ยูเลียนา นี่คุณฟลินเดอร์"

เธอตกตะลึง

ยูเลียนา? นี่เป็นครั้งแรกที่เกรกอรีเรียกชื่อของเธอแบบนี้

เกิดความตื่นตระหนกบางอย่างขึ้นมาในจิตใต้สำนึก แต่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ มันเป็นรู้สึกยินดีที่ไม่มีใครรู้

เธอหันกลับมามองผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเธอ เพื่อหาคำตอบนั้นให้ชัดเจน

แต่ทว่ารูปลักษณ์ภายนอกของเขาทำให้เธอตกใจ

เดิมทีเธอคิดว่าเพื่อนของเกรกอรีทุกคนคงจะคล้ายกับเขา และทุกคนคงเป็นผู้ชายที่กล้าหาญ และมีความเป็นลูกผู้ชาย

เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่า คนที่นั่งอยู่บนโซฟาตรงหน้าของเธอนั้นจะเป็นชายวัยกลางคนที่ดูอ่อนโยน และสง่างามจนน่าประหลาดใจ เมื่อมองแบบผิวเผิน เขาดูเหมือนเป็นคนที่มีการศึกษาสูงเลยทีเดียว

เมื่อเธอกำลังประเมินรูปร่างลักษณะของเขา ผู้ชายคนนั้นก็กำลังประเมินเธออยู่เช่นเดียวกัน

แววตาของผู้ชายคนนั้นเต็มไปด้วยความตกใจ ซึ่งต่างจากความประหลาดใจ และความอยากรู้อยากเห็นของเธอ!

เกรกอรีสังเกตเห็นสีหน้าของเขา และสัมผัสได้ถึงความพึงพอใจในส่วนลึกของแววตาของเขา

ในเวลานี้สติของยูเลียนาได้กลับมาครบถ้วนแล้ว

เธอเอ่ยคำทักทาย "สวัสดีค่ะ คุณฟลินเดอร์" เธอพูดด้วยน้ำเสียงอันไพเราะ

ผู้ชายคนนั้นยังคงไร้การตอบสนอง

สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่เธอราวกับว่าเขายังตกตะลึงไม่หาย เขาไม่ได้ตอบรับคำทักทายของเธอ แม้แต่ตอนที่เธอกำลังทักทายเขาอยู่

ยูเลียนารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เธอจึงหันหน้าไปมองเกอรกอรี แต่เธอกลับเห็นว่าเขาแค่ส่งสายตาเป็นกำลังใจให้เธอเท่านั้น

เธอหันหน้ากลับมาอีกครั้งและตะโกนเรียก “คุณฟลินเดอร์คะ?”

ในที่สุด ชิม่อน ฟลินเดอร์ ก็ตอบสนองคำถามของเธอ

ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ตัวว่าตัวเขาเองกำลังเสียมารยาทอยู่ เขารีบเปลี่ยนสีหน้าแล้วพูดว่า “ขอโทษด้วยนะครับ ที่ผมเสียมารยาท คุณผู้หญิงคนนี้คือ…”

เขาเหลือบมองไปทางเกรกอรี

ชิม่อนรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย แต่ในขณะเดียวกันนั้น ความรู้สึกบางส่วนที่ถูกซ่อนเอาไว้ก็เพิ่มพูนขึ้นมาในใจของเขา

เขาหัวเราะและพูดว่า “เกรกอรี ผู้หญิงคนนั้นถามคุณด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตนมาก เห็นแบบนี้แล้ว คุณน่าจะเมตตาเธออีกสักครั้งด้วยการไม่ส่งเธอกลับไปนะ”

ขณะที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็ได้พินิจพิจารณาใบหน้าของยูเลียนา และดวงตาของเขาก็มืดลง เขายิ้มก่อนจะพูดต่อว่า “น่าเสียดายนะที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ หน้าตาสะสวยเช่นนี้ ต้องไปแต่งงานกับคนแก่คนหนึ่ง ช่างน่าเสียดายจริง ๆ”

เกรกอรีเลิกคิ้วขึ้น

ยูเลียนาเห็นว่าในที่สุดก็มีใครบางคนเต็มใจที่จะพูดเพื่อเธอ เธอจึงขอร้องอ้อนวอนเขาหนักขึ้น จนถึงกับต้องแสดงการหลั่งน้ำตาออกมา

"คุณเกรแฮมคะ! เกรกอรี ได้โปรดเถอะนะคะ! ฉันขอร้อง อย่าส่งฉันกลับไปที่นั้นเลยจะได้ไหมคะ?"

ด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนและใบหน้าที่น่าสงสาร ไม่ว่าใครที่ได้มาเห็นก็ตาม พวกเขาก็คงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหว

แววตาของชิม่อนเข้มขึ้นเล็กน้อย เขามองมาที่เธอ ก่อนที่สีหน้าของเขาจะเปลี่ยนไปจากเดิมเล็กน้อย

เกรกอรียอมรับทุกอย่างอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาในที่สุด

“เอาล่ะ ในเมื่อคุณฟลินเดอร์ได้พูดแทนคุณแล้ว ถึงผมจะไม่ได้เต็มใจ แต่ผมจะให้คุณอยู่ที่นี่ต่อไปอีกสักพัก แต่คุณต้องจำเอาไว้ว่าทั้งหมดนี้ก็เพราะว่าผมเห็นแก่คุณฟลินเดอร์”

ยูเลียนารู้สึกประหลาดใจ

แต่เธอก็รู้สึกได้ว่า เกรกอรีต้องมีแรงจูงใจที่ค่อนข้างชัดเจน เขาจึงพูดแบบนี้ออกมา

ในตอนนี้เธอไม่เข้าใจว่าที่เขาพูดนั้นมันหมายความว่าอะไร

แต่เธอก็ยังคงหันหน้าไปหาชิม่อน ฟลินเดอร์ และเอ่ยขอบคุณเขาด้วยความสุภาพ

“ขอบคุณนะคะ คุณฟลินเดอร์”

ชิม่อนรู้สึกงุนงง

เขามองดูสาวสวยที่อยู่ตรงหน้า คิ้วแบบนั้น ความรู้สึกแบบนั้น เสียงที่อ่อนโยนแบบนั้น…

ราวกับว่าเขาเห็นใครอีกคนนึงจากตัวของเธอ ด้วยรัศมีที่คล้ายคลึงกัน ด้วยสายตาที่อ่อนโยนและดูห่วงใยนั้นเหมือนกำลังเรียกเขาอย่างช้า ๆ

“พี่ชิม่อนคะ พี่ชิม่อนขา…”

ชิม่อนรู้สึกใจสั่น

แต่เขาก็เก็บซ่อนอาการนั้นเอาไว้ได้อย่างดี อย่างน้อยยูเลียนาจะได้ไม่เห็นว่าเขากำลังจมอยู่ในความคิดของเขาอยู่