ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 812

ในตอนนี้เองที่ ยูเลีนนา ลินช์ ได้เดินเข้ามาหา วิกกี้ โทมัส อย่างเงียบ ๆ

ฝีเท้าของเธอเบามาก และประกอบกับความจริงที่ว่าเธอกำลังเดินอยู่บนพื้นหญ้า มันก็ยิ่งทำให้เงียบลงไปอีก

จนกระทั่งเธอเดินเข้ามาใกล้จนจะถึงตัวแล้ว วิกกี้ก็สังเกตเห็นเธอ

แต่ทว่าวิกกี้กลับไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองแต่อย่างใด สายตาของเธอยังคงจับจ้องไปที่หนังสือของเธอ ก่อนจะเหลือบมองผู้หญิงคนนั้นจากปลายหางตาเล็กน้อย

ยูเลียนาเอียงคอเล็กน้อยและดูภาคภูมิใจในตัวเองมาก

“วิกกี้ โทมัส! ฉันมีข่าวดีจะบอกเธอ เธออยากฟังรึเปล่า?”

วิกกี้ทำเป็นไม่สนใจ ราวกับว่าเธอไม่ได้สังเกตเห็นการมาของยูเลียนา

ยูเลียนาไม่ได้รู้สึกรำคาญแต่อย่างใด เธอเพียงแค่หัวเราะออกมาเบา ๆ เท่านั้น ใบหน้าที่บริสุทธิ์และบอบบางของเธอเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและความฉลาดหลักแหลม

"ฉันกำลังจะแต่งงาน...กับเกรกอรี"

นิ้วมือของวิกกี้ที่กำลังถือหนังสืออยู่กำแน่นเล็กน้อย

ในใจของเธอมีคำพูดของชายหนุ่มเมื่อคืนนี้ผุดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

‘อีกไม่นานฉันจะส่งยูเลียนาไปที่อื่น และเธอจะไม่ได้เห็นหน้าของยูเลียนาอีกเลย…’

มุมริมฝีปากของเธอยกขึ้นและยิ้มอย่างเยาะเย้ยออกมา ก่อนจะกลับมาอ่านหนังสือของเธอต่อ

ยูเลียนาไม่คิดว่าเธอจะตอบสนองแบบนี้ เธอคิดว่าวิกกี้จะเสียใจและโกรธเมื่อได้ยินเรื่องนี้!

เธอไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ดวงตาของเธอดับมืดลงด้วยความเย็นชา

“วิกกี้ โทมัส ต่อจากนี้ไปฉันจะกลายเป็นคุณนายเกรแฮมโดยชอบธรรม และเธอก็จะเป็นเพียงแค่คนขี้คุกที่ไม่มีใครต้องการ ดังนั้นเธอก็ควรมีสติได้แล้ว! อยู่ให้ห่างจากเกรกอรี และอย่าใช้เวลาทั้งวันเพื่อพยายามแทรกกลางระหว่างเรา ไม่อย่างนั้น…”

“ไม่อย่างงั้นจะทำไม?”

ผู้หญิงคนนั้นพูดออกมาอย่างแผ่วเบา ท่าทางของเธอดูไม่แยแสเลยสักนิด แต่มันกลับแฝงไปด้วยความมั่นคง

ยูเลียนาชะงัก

เธอกัดฟันแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะฆ่าเธอทิ้งให้เหลือแต่ร่างไร้วิญญานซะ!”

วิกกี้หยุดชั่วคราว ขณะที่เธอกำลังพลิกหน้ากระดาษ

ในท้ายที่สุด เธอก็ได้เงยหน้าขึ้นมามองดูยูเลียนา

ใบหน้าของวิกกี้นั้นสวยงาม แม้ว่าเธอจะไม่ใช่คนที่กล้าหาญ แต่ก็มีความสง่างามและมีเสน่ห์ในแบบของเธอ เธอมีท่าทางที่เย็นชาและบริสุทธิ์ที่ไม่มีใครเทียบได้

เธอมองไปที่ยูเลียนาด้วยความเย็นชาและเย้ยหยัน

“เธอคงเป็นคนที่ค่อนข้างมั่นใจในตัวเองสูงใช่ไหม?”

เธอวางหนังสือลงบนเข่าของเธอ การเคลื่อนไหวของเธอดูอ่อนโยนและนิ่งสงบอย่างชัดเจน ราวกับเด็กนักเรียนหญิงผู้ดี แต่ยูเลียนากลับมองเห็นแววตาที่เย็นชาและนักฆ่าในดวงตาของเธอ

วิกกี้พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “ทำไมเธอไม่ลองดูล่ะ? ทำให้ฉันเห็นหน่อยสิว่า เธอจะทำให้ฉันตายโดยไร้ร่างกายที่สมบรูณ์ได้ยังไง?”

"นี่เธอ!"

ยูเลียนารู้สึกโกรธเคืองจนพูดอะไรไม่ออก

เธอไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้

เธอรู้ว่าเธอไม่เหมาะสมกับวิกกี้ โทมัส ทั้งในแง่ของกำลังหรือสติปัญญา

ผู้หญิงคนนี้สร้างชื่อให้กับตัวเองบนท้องถนนเมื่อหลายปีก่อน เมื่อยูเลียนายังเป็นเจ้าหญิงผู้มั่งคั่งที่เกียจคร้าน ดังนั้นเมื่อพูดถึงเรื่องการต่อสู้ ทักษะของผู้หญิงคนนี้จึงเป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถเทียบได้ในทุกวิถีทาง

แต่เธอก็มีดีอยู่ข้อหนึ่งที่ดีกว่าวิกกี้อย่างแน่นอน

สิ่งนั่นคือยูเลียนาสามารถประนีประนอม และสามารถทำให้ผู้ชายพึงพอใจได้ดีกว่าวิกกี้

ในความเห็นของเธอ ผู้หญิงอย่างวิกกี้มีความสามารถมากเกินไป ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สนใจที่จะทำให้พวกผู้ชายรู้สึกพึงพอใจมากนัก

สิ่งที่วิกกี้ไม่เข้าใจก็คือ บนโลกใบนี้นั้น ไม่ว่าผู้ชายจะอยู่ในตำแหน่งใด ธรรมชาติของพวกเขาจะไม่เปลี่ยนแปลง

พวกเขาทั้งหมดต้องการผู้หญิงที่จะยอมจำนนต่อพวกเขา เคารพพวกเขา รวมถึงความรักและความเสน่หาจากผู้หญิง

ผู้หญิงที่แข็งแกร่งอย่างวิกกี้ จะสามารถชนะใจผู้ชายได้อย่างแท้จริงได้อย่างไร?

เมื่อยูเลียนาพิจารณาถึงเรื่องนี้ เธอเงยหน้าขึ้นและยิ้มออกมาด้วยความภาคภูมิใจ ในขณะที่เธอรู้สึกว่าความคับข้องในใจของเธอได้ลดลงไปบ้างแล้ว

“ฉันยอมรับนะว่าที่เธอพูดมันก็เป็นความจริง ที่ฉันไม่สามารถทำอะไรเธอได้ แต่ไม่ใช่ว่าฉันทำไม่ได้ จะหมายความว่าไม่มีใครสามารถทำได้”

แรงอาฆาตพยาบาทแวบผ่านเข้ามาในดวงตาของเธอ เธอก้าวเข้ามาใกล้วิกกี้ ก่อนจะโน้มตัวลงเล็กน้อยพลางกระซิบ "วิกกี้ เธอลองเดาดูสิ ถ้าหากว่าเราเกิดความขัดแย้งกันในตอนนี้ เกรกอรีจะเชื่อฉันหรือเชื่อเธอ?"

เกรกอรีมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา

แววตานั้นเต็มไปด้วยคำตำหนิเล็ก และความโกรธ แต่ในท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาต่อหน้าของเธอเลย เขาหันไปหาพ่อบ้านออสบอร์นที่เดินตามหลังเขามา และพูดว่า "พาเธอออกไป และจัดการกับเรื่องนี้ให้เรียบร้อยซะ"

"ได้ครับ"

ดวงตาของพ่อบ้านออสบอร์นหรี่ลง ในขณะที่เขาแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกถึงบรรยากาศแปลก ๆ ระหว่างพวกเขาทั้งสอง จากนั้นเขาก็พายูเลียนาไปกับเขา

ก่อนที่พวกเขาจะจากไปยูเลียนารู้สึกกังวลใจ เธอเหลือบมองเกรกอรีและวิกกี้อีกครั้ง

เธอเดินผ่านเกรกอรีและพึมพำว่า "เกรกอรีคะ มันไม่ใช่ความผิดของคุณโทมัสจริง ๆ นะคะ ฉันแค่... ฉันล้มลงโดยบังเอิญเท่านั้นค่ะ คุณไม่ต้องคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอกนะคะ"

เกรกอรีไม่ได้พูดอะไร จากนั้นยูเลียนาก็เดินจากไปอย่างไม่ยินดียินร้าย

หลังจากที่เธอจากไปแล้วนั้น เกรเกอรีก็หันหน้ากลับมามองวิกกี้

เมื่อเธอเห็นผู้ชายคนนี้อีกครั้งหลังจากผ่านไปแค่สองสามชั่วโมง หัวใจของวิกกี้ก็สงบลง แต่ลึก ๆ แล้วเธอก็ยังคงรู้สึกสับสนเล็กน้อยเช่นกัน

เธอคิดเรื่องที่เขาได้มาหาเธอที่ห้องเมื่อคืนนี้ แต่ในตอนนั้นเธออารมณ์ไม่ดี ดังนั้นเธอจึงไม่ได้บอกกับเขาว่าตอนแรกเธอต้องการจะทำอะไร

พอเธอนึกขึ้นได้ เธอรู้สึกว่าเธอไร้เดียงสาเกินไป จะมีอะไรสำคัญไปกว่าการจับตัวฆาตกรที่ฆ่าเจนนี่?

เมื่อมีเบาะแสเข้ามา มันก็เป็นเรื่องปกติที่เธอจะบอกเขาก่อน เพื่อให้ทั้งสองคนได้สามารถหาวิธีแก้ไขร่วมกันได้

วิกกี้เริ่มพูดออกมาเมื่อเธอนึกถึงเรื่องนี้

“เกรกอรี ฉัน…”

“อย่าทำอะไรแบบนี้อีก”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ คำพูดของเธอก็ถูกขัดจังหวะโดยเกรกอรี

ผู้ชายคนนั้นกำลังมองลงมาที่เธอ ดวงตาของเขาดูลึกและดูราวกับว่าเขาเข้าข้างยูเลียนา แต่วิกกี้รู้สึกหนาวเย็นในหัวใจของเธอเท่านั้น

เธอรู้สึกงงเล็กน้อย พลางเอียงศีรษะมองเขา แล้วถามว่า “อะไรนะ?”

คิ้วของเกรกอรีขมวดคิ้วเข้าหากัน

ดูเหมือนว่าเขาจะผิดหวังในตัวเธอเล็กน้อย แต่ก็ดูเหมือนจะคิดว่า...มันก็สมเหตุสมผลของมันดี