ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 816

เรน่าวางรังนกไว้ที่นั่นและไม่ได้แตะต้องมันอีกเลย เนื่องจากทุกคนรู้ดีว่าเธอรับผิดชอบอาหารของยูเลียนาและวิกกี้ จึงไม่มีใครกล้าที่จะแตะต้องสิ่งเหล่านั้น

เกิดอะไรขึ้นที่นี่?

เรน่าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นตระหนก

อย่างไรก็ตาม วิกกี้ไม่ได้เป็นกังวลเลย เธอมองดูรังนกอย่างใกล้ชิดอีกครั้ง และขอให้ใครบางคนโทรหาพ่อบ้านออสบอร์นเพื่อยืนยันว่าสิ่งที่เขาส่งมาก่อนหน้านี้เป็นรังนกที่มีคุณภาพสูงจริง ๆ

จากนั้นเธอก็หันไปมองกลุ่มคนรับใช้อีกครั้ง

“ในช่วงนี้ ใครบ้างที่ทำหน้าที่ในครัว นอกจากเรน่า?”

ทุกคนจ้องมองและแลกเปลี่ยนสายตากัน

จากนั้นสาวใช้สามคนก็ก้าวออกมา

วิกกี้มองไปที่พวกเธอและถามว่า “พวกคุณเป็นสาวใช้ในครัวทั้งหมดหรือเปล่า?”

ทั้งสามคนก้มหน้าลงและส่ายหน้า ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะพวกเธอกลัววิกกี้ หรือเพราะว่าพวกเธอขี้อาย

หนึ่งในพวกเธอตอบเบา ๆ ว่า “ไม่ใช่ค่ะ คุณโทมัส พวกเราแค่ช่วยงานล้างจาน และทำความสะอาดภายในครัวเท่านั้น”

วิกกี้เลิกคิ้ว

“แล้วมีใครเคยแตะต้องส่วนผสมของเรน่าบ้างไหม?”

"ไม่มีค่ะ"

ทั้งสามคนส่ายหน้าและปฏิเสธอย่างพร้อมเพรียงกัน

วิกกี้เงียบไปครู่หนึ่ง

ในขณะนั้นสาวใช้ที่อายุน้อยที่สุดก็พูดขึ้นว่า “อันที่จริง พี่เรน่าเป็นคนเก็บรังนกและจะไม่มีใครสามารถนำมันออกมาได้ เพราะว่าเธอมักจะเก็บของที่มีค่าเอาไว้ในตู้และล็อกมันไว้เสมอ และพวกเราก็ไม่สามารถนำมันออกมาได้เพราะว่าพวกเราไม่มีกุญแจ”

ทันทีที่พูดจบ เรน่าก็พูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “ใช่ค่ะ คุณโทมัส เนื่องจากว่าในคฤหาสน์มีผู้คนจำนวนมาก ฉันจึงกลัวว่าจะมีคนมือไวมาหยิบออกไปโดยพละการ ดังนั้นฉันจึงมักจะเก็บของที่มีค่าเอาไว้ในตู้เสมอ และมีเพียงฉันเท่านั้นที่มีกุญแจเปิดที่ตู้”

วิกกี้เลิกคิ้วและยื่นมือออกมา “ขอฉันดูกุญแจหน่อย”

เรน่ารีบนำกุญแจสีเงินขนาดเล็กออกจากกระเป๋าของเธอ แล้วยื่นมันให้กับวิกกี้ด้วยมือทั้งสองข้าง

วิกกี้หยิบขึ้นมาดูและเห็นว่ามันเป็นแค่กุญแจธรรมดา ๆ ดูเหมือนว่าตัวล็อคก็คงจะเป็นเพียงแค่ตัวล็อกธรรมดาด้วยเช่นกัน

ดังนั้นจึงได้รับการพิสูจน์แล้วว่า คนธรรมดาจะไม่สามารถแตะต้องมันได้ถ้าหากไม่มีกุญแจ

มันจึงฟังดูไม่มีเหตุผลที่จะยอมเสี่ยง และสะเดาะกุญแจเพียงเพื่อรังนกเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้น

วิกกี้ครุ่นคิดเล็กน้อย

ในขณะที่ยูเลียนาเริ่มจะหมดความอดทน

เธอตะโกนขึ้นทันที “วิกกี้ เธอมัวแต่ลังเลอะไรอีก? นี่มันยังไม่ชัดเจนอีกหรอ?

“รังนกที่ถูกส่งมามีคุณภาพสูงจริง ๆ และมีเพียงเธอเท่านั้นที่มีกุญแจ ในเมื่อตอนนี้รังนกถูกสับเปลี่ยน แล้วมันจะเป็นใครถ้าไม่ใช่เธอ?”

วิกกี้จ้องไปที่ยูเลียนา

ดวงตาของเธอเย็นชา

ยูเลียนารู้สึกสับสนกับสายตาของวิกกี้อย่างอธิบายไม่ถูก เธอจึงหยุดพูดทันที

วิกกี้หันกลับมาและพูดกับเรน่า

“ในครัวมีกล้องวงจรปิดไหม?”

เรน่าตกตะลึงเล็กน้อย

เธอพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “มีค่ะ”

"ให้ฉันดูหน่อย"

จากนั้นพวกเธอจึงพาวิกกี้ไปที่ห้องครัว

เนื่องจากวิกกี้ยังมีอาการบาดเจ็บที่แขน เธอจึงใช้งานคอมพิวเตอร์ไม่สะดวก ดังนั้นแอนเดรียจึงเข้ามาช่วยเธอ

แอนเดรียพยักหน้าและกรอวีดีโอกลับไปยี่สิบวินาที

วิกกี้บอกให้เธอเล่นวิดีโอให้ช้าลง

ในวีดีโอ ทุกคนต่างก็ยุ่งกับงานของตัวเอง ไม่นานพวกเธอก็ทำงานของตัวเองเสร็จแล้วจากไปทีละคน

แอนเดรียจ้องมองไปที่คอมพิวเตอร์เป็นเวลานาน แต่เธอก็ยังไม่พบสิ่งผิดปกติ เธอขมวดคิ้วอย่างสับสน

“คุณโทมัส ในช่วงเวลานี้มีอะไรเหรอคะ?”

น้ำเสียงของวิกกี้สงบ “กรอกลับไปอีกสิบวินาที”

แอนเดรียทำตามคำสั่งของวิกกี้ แม้ว่าเธอจะยังรู้สึกงุนงงก็ตาม

จากนั้นวิกกี้ก็มั่นใจในที่สุด

ในขณะที่หน้าจอเล่นอยู่ วินาทีต่อมาเธอจึงพูดว่า “หยุดตรงนี้เลย”

แอนเดรียรีบหยุดวิดีโอทันที

วิกกี้กล่าวว่า “เอาล่ะ ทุกคนไม่ต้องตรวจสอบแล้ว”

ทุกคนตกตะลึงและมองดูเธอด้วยความสับสน

เมื่อวิกกี้กำลังตรวจสอบอยู่นั้น ยูเลียนาก็ยืนอยู่ข้าง ๆ ราวกับว่าเธอกำลังรับชมเรื่องราวตลกขบขัน เป็นเพราะว่าเธอมั่นใจว่า ไม่ว่าวิกกี้จะตรวจสอบยังไงเธอก็จะพบว่ามันเป็นความผิดของเรน่าอยู่ดี

ดังนั้นเธอจึงไม่ได้กระวนกระวายใจ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเกรกอรีไม่อนุญาตให้เธอเข้าใกล้เขา เธอก็คงจะเข้าไปคุยกับเขาเพื่อคลายความเบื่อหน่ายแล้ว

เมื่อเห็นทุกคนหยุดตรวจสอบ เธอจึงเยาะเย้ย “เป็นยังไงบ้างล่ะ? ในที่สุด เธอก็ค้นพบความจริงแล้วใช่ไหม?”

แม้ว่าคำพูดจะฟังดูกังวลใจ แต่น้ำเสียงของเธอก็เต็มไปด้วยคำพูดที่เย้ยหยันและเห็นแก่ตัว