ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 818

ทุกคนต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย

"ใช่ เธอพูดถูก"

“ใครจะเข้าไปได้โดยที่ไม่มีกุญแจ? ไม่มีใครสามารถบินเข้าไปได้!”

“พูดอีกอย่างก็คือ มันไม่สามารถทำได้โดยพนักงานในครัว”

คนหัวใสกล่าวเสริม

“หรือว่าใครคนนั้นจะขโมยกุญแจออกมาแล้วนำมันไปคืนทีหลัง?”

ชายหนุ่มผู้รับผิดชอบกล้องวงจรปิดส่ายหน้า

“สิ่งนั้นเป็นไปไม่ได้ ผมเก็บกุญแจไว้กับตัวเองตลอดและไม่เคยนำมันออกเลย ดังนั้นมันจึงเป็นไปไม่ได้ที่มันจะถูกขโมย”

ทันใดนั้นทุกคนก็รู้สึกสับสน

ไม่มีใครขโมยกุญแจไป แต่กล้องวงจรปิดถูกดัดแปลงแก้ไขจริง ๆ แล้วมันจะเป็นฝีมือของใคร หรือว่าผี?

เมื่อคิดเช่นนี้ ใครบางคนก็หน้าซีดเซียว

วิกกี้ไม่เชื่อเรื่องการมีอยู่ของผี

ด้วยใบหน้าที่สงบและการจ้องมองที่เย็นชา เธอจ้องมองไปทุกใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าเธอ

ในที่สุดสายตาของเธอก็จับจ้องไปยังเด็กสาวคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ที่มุมห้อง

เด็กสาวดูเด็กมาก เธอมีอายุราว ๆ สิบหกหรือสิบเจ็ดปี อาจจะพูดได้ว่าเธอยังไม่โตพอที่จะทำงาน

อย่างไรก็ตาม วิกกี้ก็นึกขึ้นได้ว่าเธอเคยเดินผ่านสวนอยู่ครั้งหนึ่งและได้ยินคนรับใช้พูดคุยกันว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่นี่มาสามปีแล้ว

ถ้าตอนนี้เธออายุราว ๆ สิบหกหรือสิบเจ็ด จึงหมายความว่าเธอมีอายุเพียงแค่สิบสาม หรือสิบสี่ปีเมื่อสามปีที่แล้ว!

หากไม่นับข้อเท็จจริงที่ว่าเกรกอรียอมให้เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ มาทำงานเป็นสาวใช้ที่นี่ เมือตอนที่วิกกี้ได้ยินเช่นนั้น เธอก็รู้สึกเสียใจ เห็นอกเห็นใจ และให้ความสนใจกับเด็กผู้หญิงคนนั้น

เด็กหญิงกำลังก้มหน้าลงต่ำจนแทบจะฝังอยู่ในอก

มือของเธอข้างหนึ่งกำลังจับที่ชายเสื้อของเธออย่างกระวนกระวาย และเธอก็ดูเป็นกังวลและหวาดกลัว

วิกกี้อดไม่ได้ที่จะถามออกไป

“เธอเป็นอะไร?” จู่ ๆ เธอก็ถาม

ทุกคนชะงักแล้วหันไปมองที่หญิงสาวทันที

เมื่อรู้สึกได้ถึงการจ้องมอง หญิงสาวจึงเงยหน้าขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าที่ซีดเซียวและหวาดกลัว

“ฉัน ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ…”

แม้ว่าเธอจะปฏิเสธ แต่เสียงของเธอก็สั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด เธอกำลังกระวนกระวายอยู่ภายในใจ

การแสดงออกของวิกกี้มืดมนลง

เมื่อมาถึงจุดนี้ ยูเลียนาก็เห็นได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เมื่อเธอตระหนักได้ เธอจึงลุกขึ้นและดึงหญิงสาวออกจากฝูงชนทันที

"ตอบมาสิ! เธอเป็นคนที่ขโมยรังนกไปเหรอ?”

น้ำเสียงของเธอแหลมคมด้วยความโกรธ จนทำให้หญิงสาวตัวสั่นด้วยความกลัวและคุกเข่าลงต่อหน้าทันที

“ฉันไม่ได้! ฉันไม่ได้ขโมยไป! ฉันเจอรังนกอยู่ในสวน!”

ทุกคนตกใจกับคำพูดของเธอ

ดูเหมือนว่าแอนเดรียคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ดวงตาของเธอเย็นชาลง จากนั้นเธอก็หันหลังออกไปทันที

วิกกี้ไม่ได้หยุดเธอ แน่นอนว่า ในไม่ช้าแอนเดรียก็กลับมาพร้อมกับกล่องรังนกคุณภาพสูง

เธอตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

“แค่นั้นก็ชัดเจนแล้ว รังนกอยู่ในมือของเธอ และเธอเองก็เป็นคนเดียวที่สามารถตัดต่อวิดีโอได้ แล้วใครจะสับเปลี่ยนรังนกได้ถ้าไม่ใช่เธอ หรือเธอจะบอกว่าอาจจะเป็นฉัน หรือว่าวิกกี้ที่จงใจสับเปลี่ยนรังนกเพื่อใส่ร้ายเธอ?”

ในขณะที่ยูเลียนาพูด เธอก็เอียงศีรษะเล็กน้อยเพื่อมองไปที้วิกกี้

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้ต้องการที่จะเอ่ยชื่อของวิกกี้เท่าไหร่

แม้ว่าเจียน่าจะยังคงปฏิเสธว่า 'ไม่ใช่ฉัน' และ 'ฉันไม่ได้ทำ' แล้ว เธอก็ไม่สามารถที่จะพูดอะไรได้อีก

อย่างไรก็ตาม การโต้แย้งเหล่านั้นก็ไม่มีประโยชน์

เมื่อวิกกี้เห็นสถานการณ์เธอจึงขมวดคิ้ว

ด้วยสัญชาตญาณของเธอ เธอรู้สึกว่าสิ่งที่หญิงสาวพูดคงไม่ใช่เรื่องโกหก

แต่ในเมื่อตอนนี้หลักฐานนั้นวางอยู่ตรงหน้าเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถพูดอะไรได้

เธอมองไปที่พ่อบ้านออสบอร์นแล้วพูดว่า “คุณออสบอร์น ฉันฝากเรื่องนี้ให้คุณจัดการด้วย”

พ่อบ้านออสบอร์นชะงักเล็กน้อยและพยักหน้าตอบรับ

เขาพูดกับเจียน่าว่า “เนื่องจากว่าเธอทำความผิดครั้งแรกและเธอยังเด็ก ดังนั้นฉันจะไม่เรียกตำรวจและส่งเธอเข้าคุกตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอจะต้องออกไปจากที่นี่และอย่ากลับมาที่นี่อีกเข้าใจไหม?"

จากนั้นเขาก็มองไปที่เกรกอรีราวกับว่าเขากำลังรอฟังคำสั่ง

เกรกอรีไม่ได้พูดอะไร จึงแปลว่าเขาเห็นด้วยกับคำตัดสิน

พ่อบ้านออสบอร์นสั่งสาวใช้สองคนว่า “ทั้งสองคนไปช่วยเธอจัดของแล้วส่งเธอออกไป”

สาวใช้ทั้งสองพยักหน้าตอบรับ ในขณะที่เจียน่ายังคงร้องไห้อย่างควบคุมไม่ได้ เรน่าจึงรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย

แม้ว่าเธอจะทำผิดพลาดแต่เธอก็ยังเด็ก และเธออาจจะทำไปเพราะแรงกระตุ้น

ดังนั้นเรน่าจึงเดินเข้ามา และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เธอจะร้องไห้ไปทำไม? ร้องไห้หลังจากที่ทำผิดพลาดไปเพื่ออะไร? จงเรียนรู้จากความผิดพลาดของเธอ เมื่อเธอไปอยู่กับอาจารย์คนใหม่และอย่าทำผิดพลาดแบบเดิมอีกเข้าใจไหม?”

เจียน่าพยักหน้า ในขณะที่เธอยังคงสะอื้นไห้ “ฉันเข้าใจแล้ว”