ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 820

จู่ ๆ วิกกี้ก็นึกถึงสิ่งที่แอนเดรียพูดเกี่ยวกับนางสนมในก่อนหน้านี้ จากนั้นแสงแห่งความเย้ยหยันก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ

“มีธุระอะไร?”

เธอถามอย่างไม่ใส่ใจ

ยูเลียนาดูเหมือนจะมีความสุขเป็นพิเศษในวันนี้ เธอเดินเข้าไปหาวิกกี้ราวกับนางแบบและพูดว่า “ไม่มีอะไร เกรกอรีเพิ่งจะสั่งให้คนนำสิ่งที่ยอดเยี่ยมมาให้ฉัน และในเมื่อเธอเองก็อยู่ที่นี่ ดังนั้นฉันจึงคิดว่าจะให้บางอย่างแก่เธอเป็นพิเศษเช่นกัน เพราะว่าฉันคงไม่สามารถเพลิดเพลินกับสิ่งที่ยอดเยี่ยมทั้งหมดนี้ได้เพียงลำพัง”

ในขณะที่พูด ยูเลียนาก็กวักมือเรียกจินนี่ จากนั้นเธอก็เดินเข้ามาพร้อมกับถาดในมือ

ยูเลียนาหยิบของในถาดมาวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าเธอ

“โสมภูเขาฉางไป่ชั้นหนึ่ง สิ่งนี้ไม่เพียงแต่จะทำให้ผิวพรรณดูอ่อนเยาว์เท่านั้น แต่ยังช่วยให้อายุยืนยาวอีกด้วย ฉันจะแบ่งมันให้กับเธอ”

วิกกี้จ้องมองไปที่โสมที่ถูกโยนลงบนโต๊ะ

ในขณะนั้น แอนเดรียเพิ่งจะเก็บจานเสร็จและกำลังเดินเข้ามา เมื่อเห็นฉากนี้ สีหน้าของเธอก็มืดมนลงในทันที

เธอรีบเดินเข้าไปหาวิกกี้และก้มหน้าลง

“คุณโทมัส…”

เธอคิดว่าวิกกี้จะโต้กลับด้วยความโกรธ

วิกกี้ยิ้มจาง ๆ

เธอยกมือขึ้นตรวจดูโสมและกล่าวว่า “โอ้ มันเป็นโสมชั้นหนึ่งจริง ๆ ขอบคุณมากนะ”

จากนั้นเธอก็มอบมันให้กับแอนเดรีย

“แอนเดรีย รับไปสิ”

แอนเดรียตกใจและเบิกตากว้าง

“คุณโทมัส นี่…”

วิกกี้ยิ้มและกล่าวว่า “มันเป็นของขวัญจากคุณลินช์ แล้วเราจะปฏิเสธความใจดีของเธอได้ยังไงล่ะ?”

การแสดงออกที่สดใสและร่าเริงของเธอ เป็นเหมือนดั่งน้ำพุที่ใสสะอาด จนสามารถดับความโกรธเคืองในใจของแอนเดรียได้ทันที

เธอก้มหน้าลงและรับโสมมา เธอพูดเบา ๆ ว่า “ได้เลยค่ะ”

เมื่อยูเลียนาเห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น เธอก็รู้สึกว่าเธอได้ต่อยลงบนนุ่นที่เบาบาง ใบหน้าของเธอบึ้งตึง

เธอหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “วิกกี้ เธอรู้หรือยัง? เกรกอรีกับฉันกำลังจะแต่งงานกันนะ”

นิ้วมือของวิกกี้แข็งทื่อ

เธอมองดูยูเลียนาอย่างสงบ "ฉันรู้ เธอเคยพูดไปแล้ว”

ยูเลียนา “...”

เธอกัดฟันและพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ “เธอไม่อิจฉาเหรอ?”

วิกกี้หัวเราะออกมาเบา ๆ

นิ้วของเธอค่อย ๆ คลายลง เธอกำมือแน่นราวกับว่านิ้วของเธอกำลังจะจิกเข้าไปในเนื้อของเธอ แต่ถึงอย่างนั้น รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ทำไมฉันจะต้องอิจฉาเธอ ที่เธอจะแต่งงานกับเขา? ฉันไม่ได้รักเขา”

อะไรนะ?

ยูเลียนาตกตะลึง จากนั้นวิกกี้ก็มองเห็นร่างที่คุ้นเคยซึ่งกำลังใกล้เข้ามา และอยู่ไม่ไกลจากหางตาของเธอ

ยูเลียนาหัวเราะด้วยเสียงที่เบาและมีเสน่ห์ เธอพูดขึ้นว่า “นั่นสินะ แม้ว่าฉันจะได้ยินมาว่าเกรกอรีกับเธอเป็นคู่รักในวัยเด็ก และเธอก็อยู่กับเขามานาน แต่ความสัมพันธ์ของพวกเธอก็เพียงเท่านั้น เมื่อผู้คนมีความรักก็เปรียบเสมือนกับการได้รับพลังแห่งธรรมชาติ แต่เมื่อความรักหมดลง ผู้คนจะเป็นอะไรไปได้มากกว่าคนแปลกหน้า ดังนั้นฉันจึงเข้าใจความคิดของเธอ”

ในขณะที่พูด ยูเลียนาก็เหลือบมองไปทางบันได

อย่างไรก็ตาม คน ๆ นั้นก็ยังยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น

วิกกี้ไม่ได้หันไปมอง ในขณะที่เธอมองไปยังฝั่งตรงข้าม

เธอแค่รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอกำลังถูกอะไรทิ่มแทง แม้ว่ามันจะไม่เจ็บปวดแต่มันก็ให้ความรู้สึกแปลก ๆ

จากนั้นเธอก็ผลักรถเข็นไปที่ขอบระเบียง

วิกกี้ขมวดคิ้ว

เธอปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว “ไม่จำเป็น ฉันพอใจที่จะอยู่ตรงนี้”

“มาเถอะ ฉันจะบอกอะไรให้ ครั้งสุดท้ายที่ฉันมาที่นี่ฉันได้ยืนดูบรรยากาศในยามค่ำคืนที่งดงาม เธอจะไม่สามารถมองเห็นสระน้ำได้จากที่ที่เรายืนอยู่ในตอนนี้”

ในขณะที่พูด ยูเลียนายังคงผลักรถเข็นของวิกกี้ต่อไปโดยไม่ปล่อยให้เธอได้ปฏิเสธ

เนื่องจากทั้งสองพูดคุยกันด้วยเสียงที่เบามาก ดังนั้นสาวใช้ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จึงไม่ได้ยินสิ่งที่พวกเธอกำลังคุยกัน แล้วนับประสาอะไรกับเกรกอรีที่ยืนอยู่ในระยะไกล

เมื่อแอนเดรียเห็นยูเลียนาผลักรถเข็นของวิกกี้ออกไปเช่นนั้น เธอจึงพยายามที่จะพูดอะไรบางอย่างขึ้น

แต่แล้วเธอก็ถูกจินนี่หยุดเธอเอาไว้

แอนเดรียจึงหันไปทางจินนี่ที่กำลังแสดงท่าทางเย้ยหยันออกมา

“คุณโทมัสยังไม่ได้พูดอะไรเลย แล้วเธอจะเข้าไปยุ่งวุ่นวายทำไม? พวกเธอทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่ เธอกลัวว่าคุณลินช์จะกินคุณโทมัสอย่างนั้นเหรอ?”

แอนเดรียครุ่นคิด จากนั้นเธอก็สงบลง

ต่อให้มีคุณยูเลียนาเป็นสิบคนก็ยังไม่เหมาะสมที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของคุณวิกกี้

ดังนั้นแอนเดรียจึงสงบสติอารมณ์และไม่โต้ตอบ

ในอีกด้านหนึ่ง วิกกี้เองก็อยากจะรู้ว่ายูเลียนากำลังวางแผนอะไน ดังนั้นต่อให้เธอจะพูดว่าเธอไม่เต็มใจให้ยูเลียนาผลักรถเข็นเธอต่อไป แต่เธอก็ยังยอมให้ทำเช่นนั้น

ไม่นานทั้งสองคนก็มาถึงยังขอบระเบียง

ราวระเบียงที่นี่ค่อนข้างต่ำ ถ้าหากว่ามีคนยืนอยู่ข้างล่าง เขาก็จะสามารถจับขาของพวกเธอได้

วิกกี้มองลงไปที่สระน้ำที่มีเงาของแสงจันทร์ตกกระทบลงมา “เธอกำลังพยายามที่จะพูดอะไร?”

ยูเลียน่ายิ้มเยาะ “ดูเหมือนว่าเธอจะรู้เหตุผลที่ฉันผลักเธอมาที่นี่ เพราะว่าฉันมีอะไรจะพูดกับเธอเป็นการส่วนตัว”