ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 828

จินนี่พูดอย่างระมัดระวัง “อย่าพูดแบบนั้นเลยค่ะคุณลินช์ นายน้อยเองก็เป็นห่วงเป็นใยคุณเหมือนกัน เมื่อเขาได้ยินว่าคุณถูกวางยาพิษ เขาก็สั่งให้มีการสอบสวนทุกคนภายในคฤหาสน์อย่างเด็ดขาดทันที!”

เป็นครั้งแรกที่เจนนี่ไม่ได้ยินคำตอบจากเธอ

ยูเลียนารู้ดีว่ามันคงจะเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำทุกอย่างเพื่อเธอจริง ๆ

เพราะที่จริงแล้ว เป้าหมายคือวิกกี้

เธอก็เป็นเหมือนดังคนที่ได้รับกระสุนแทน โดยการขโมยซุปของผู้หญิงคนนั้น

ถ้าหากว่าเกรกอรีห่วงใยเธอจริง ๆ ทำไมเขาถึงไม่อยู่ที่นี่เมื่อเธอตื่นขึ้นมา?

ในความเป็นจริง นอกจากจินนี่แล้ว ไม่มีตัวตนของคนอื่นอยู่ในภายห้องเลย ไม่มีแม้แต่พ่อบ้านออสบอร์น

มันเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ตอนนี้ยูเลียนารู้สึกว่า ห้องนี้มันกว้างและว่างเปล่าเกินไป เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ที่เธอรู้สึกว่าห้องของเธอนั้นแคบเกินไป

ทุกอย่างดูว่างเปล่าจนทำให้เธอรู้สึกแย่ลง

อย่างไรก็ตามเธอยังคงที่จะพยายามปิดบังความเศร้าโศกของเธอเอาไว้

ยูเลียนาหันหน้าไปมองจินนี่และพูดว่า “ฉันไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ไม่ต้องร้องไห้แล้ว ฉันรู้สึกหิว ช่วยหาอะไรให้ฉันกินหน่อย”

จินนี่พยักหน้าทันที “ค่ะ แต่ว่าคุณลินช์”

เนื่องจากยูเลียนายังคงป่วยอยู่ เธอจึงทานอะไรได้ไม่มากนอกจากโจ๊กธรรมดา ๆ

แม้ว่าเธอจะไม่เคยคิดว่าตัวเองจะกลายเป็นคนรวยเมื่อโตขึ้นมา แต่ก็ยังถือว่าเธอเองก็ค่อนข้างมั่งคั่ง ดังนั้นเธอจึงไม่เคยกินอะไรที่เรียบง่ายเช่นนี้มาก่อน

เธอขมวดคิ้วตามนิสัยของเธอ แต่เธอก็ยังทานข้าวต้มอย่างเชื่อฟัง

ในอีกด้านหนึ่ง

วิกกี้ยังคงนั่งอยู่ในห้องของตั้งแต่มื้อเที่ยง

เธอรู้ว่าพิษนั้นพุ่งเป้ามาที่เธอ

แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็แทบจะไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เกี่ยวกับมัน เนื่องจากเธอรู้ดีแก่ใจว่าใครบางคนกำลังรอที่จะฆ่าเธอ ดังนั้นวันนี้จึงเป็นเหมือนทุก ๆ วันในชีวิตของเธอ

กิน นอน อาบน้ำ และทำเช่นนั้นอยู่ซ้ำ ๆ

แต่สิ่งที่เธอทำกลับทำให้สาวใช้บางคนในคฤหาสน์รู้สึกว่าเธอ ‘แปลก'

มีเพียงวิกกี้เท่านั้นที่รู้ดีว่าตัวเองยังปกติดี

แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยอมรับว่าเธอค่อนข้างตกใจ เพราะเธอคิดว่าอีกฝ่ายหนึ่งจะยังไม่เคลื่อนไหว เธอไม่คิดว่าพวกเขาได้วางกับดักเอาไว้แล้ว และที่สำคัญมันก็มาถึงภายในคฤหาสน์แล้ว

ณ จุดนี้ เธอมีคำถามสองข้อ

ข้อที่หนึ่ง ใครอยู่เบื้องหลังยาพิษในครั้งนี้? มันเป็นฝ่ายใด?

และข้อที่สอง พวกเขาทำได้ยังไง? พวกเขาใช้อะไรหรือใครในการโจมตีเธอ?

นับตั้งแต่เหตุการณ์นั้น เกรกอรีก็ได้สอบปากคำผู้รักษาความปลอดภัยเป็นครั้งแรก

สำหรับห้องครัว มีผู้คนจำนวนมากเข้ามาใช้สถานที่นั้น และยังมีคนอื่น ๆ อีกหลายคนที่เข้ามาใกล้หม้อ ในขณะที่มันกำลังเดือด ยกเว้นเรน่า

ดังนั้นมันจึงเป็นไปได้ว่า การวางยาพิษก็อาจจะไม่ได้มาจากซุปด้วยเช่นกัน

มันอาจจะอยู่ในชาม น้ำที่ใช้ทำซุป หรือส่วนผสมชนิดแห้งก็ได้ เพราะทั้งหมดในข้างต้นจะให้ผลลัพธ์ที่เหมือนกัน

ดังนั้นการหาแหล่งที่มาจึงเป็นความท้าทายอย่างมาก

ในเวลานี้ แม้แต่การหาตัวคนร้ายก็ยังคงไม่มีความคืบหน้า และยังสรุปไม่ได้ว่าเป็นฝ่ายใดที่อยู่เบื้องหลัง

แต่อย่างน้อยการสูญเสียก็ยังไม่เกิด

สารหนูมีศักยภาพมาก และมันก็เกือบจะฆ่าคนที่มีสุขภาพดีและสมบูรณ์อย่างยูเลียนาไปแล้ว

ในทางกลับกัน วิกกี้ที่ยังคงต้องฟื้นตัวอยู่ก็อาจจะไม่รอดจากสารพิษนั้นได้ เธอจึงสรุปได้ว่า คนร้ายเป็นฝ่ายที่ต้องการให้เธอตายและเป็นฝ่ายเดียวกับคนที่ตั้งใจขับรถชนเธอ

เห็นได้ชัดว่าฝ่ายที่สองต้องการจับเธอทั้งเป็น

เกรกอรีพยักหน้า “ดีเหมือนกัน ฉันก็มีเรื่องจะคุยกับเธอ”

นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

แอนเดรียซึ่งยืนอยู่ข้างหลังของพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาว

ด้วยความวุ่นวายที่เกิดขึ้นกับยูเลียนา พวกเขาต่างก็ต่างหันหลังให้กับความเป็นจริงที่ว่า คู่นี้คือพลังที่แท้จริงที่สามารถเข้าใจซึ่งกันและกันได้อย่างลงตัว

เมื่อคนอื่น ๆ อยู่รอบตัวพวกเธอ พวกเธอรู้สึกเหมือนเป็นเพียงแค่ตัวประกอบ

แอนเดรียรู้ดีว่า เธอจะต้องให้เวลากับเกรกอรีและนายหญิงของเธอ เธอไม่ต้องการที่จะเป็นส่วนเกิน

จากนั้นเกรกอรีก็เดินตามหลังวิกกี้ไป ในขณะที่เขาเข็นรถเข็นให้เธอ

เธอแอบถอนหายใจ

ร่างกายที่แตกสลายของเธอนั้นจะหายเป็นปกติได้เมื่อไหร่?

ตามที่หมอบอกก็คงอีกสองเดือน

เธอคงทำอะไรมากไม่ได้ภายในสองเดือน

หากไม่ใช่เพราะว่าเธอต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ เธอคงเลือกที่จะไม่อยู่ในคฤหาสน์ตลอดเวลาเพื่อความปลอดภัย

วิกกี้ก็คงจะออกไปจากที่นี่นานแล้ว จากนั้นเธอก็จะพุ่งเข้าถ้ำสิงโตอย่างไม่ลังเล เพื่อฆ่าใครก็ตามที่เธอตามเจอ

น่าเศร้ายิ่งนักที่เธอทำอะไรไม่ได้เลยในตอนนี้

เธอต้องจะต้องวางแผนให้รอบคอบ และมันก็ไม่ใช่เพราะว่าเธอกลัวความตาย ถ้าหากเธอตายแล้วใครจะล้างแค้นให้กับเจนนี่น้องสาวของเธอ?

ที่วิกกี้ยังมีชีวิตอยู่เป็นเพราะเจนนี่ ที่ยอมสละชีวิตของเธอ

ญาติเพียงคนเดียวของเธอ น้องสาวสุดที่รักของเธอ กลับต้องเสียชีวิตลงก่อนวัยอันควร