ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 829

ดังนั้นวิกกี้จะมีเหตุผลอะไรที่จะไม่รักษาชีวิตของเธอและตามแก้แค้น?

ดวงตาของเธอเย็นลงเมื่อคิดเช่นนั้น

ราวกับว่าเกรกอรีสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่มืดมนรอบ ๆ ตัวเธอ ดวงตาของเขาหรี่ลง เขาพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันจะช่วยเธอแก้แค้น และฆ่าคนเหล่านั้นเอง”

คราวนี้วิกกี้ไม่ปฏิเสธ

"ขอบคุณนะ"

เธอรู้ดีภูมิหลังของเขานั้นแข็งแกร่งมาก

เธอรู้ดีว่า ถ้าหากว่าเธอจัดการมันด้วยตัวเอง ความเสี่ยงที่เธอจะได้รับนั้นจะสูงมาก และโอกาสในการประสบความสำเร็จนั้นก็น้อยมากเช่นกัน

โอกาสในความสำเร็จจะสูงกว่าเมื่อเธอมีเขา

เขาฉลาดและมีภูมิหลังที่แข็งแกร่ง ตราบใดที่เธอยังอยู่กับเขา เธอก็เปรียบเสมือนส่วนหนึ่งของเครือข่ายของเขา และเธอก็จะมีอิทธิพลมากขึ้นเช่นกัน

ทั้งสองเดินตรงไปที่ห้องของวิกกี้ภายในอาคารเสริม

จากนั้นเกรกอรีก็คลายเก้าอี้รถเข็น และหันไปหาแอนเดรีย “เธอไปพักผ่อนเถอะ ฉันมีเรื่องต้องคุยกับวิกกี้”

แอนเดรียสุขใจเมื่อเธอได้เห็นเช่นนั้น ดังนั้นเธอจึงยิ้มรับและรีบออกไปทันที

วิกกี้รู้ดีว่าแอนเดรียกำลังเข้าใจสถานการณ์ระหว่างเธอกับเกรกอรีผิด พวกเขากำลังจะคุยเรื่องธุรกิจกันอย่างจริงจัง แต่เธอคงจะคิดว่าพวกเขาทั้งคู่เข้ากันได้ดี

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้อธิบายให้แอนเดรียฟัง

หลังจากที่แอนเดรียจากไป เกรกอรีก็ปิดประตู

วิกกี้พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ยาพิษนั้นพุ่งเป้ามาที่ฉัน แต่พวกเขาล้มเหลว แน่นอนว่าพวกเขาจะต้องพยายามอีกครั้ง”

เกรกอรีพยักหน้าเห็นด้วยกับเธอ

“เธอคิดว่าเป็นฝีมือของฝ่ายไหน?”

วิกกี้พูดอย่างจริงจัง “ฝ่ายแรก”

สายตาของเธอเปลี่ยนเป็นเย็นชาเมื่อมาถึงจุดนี้ สายตาที่แสดงถึงเจตนาฆ่า

“พวกเขาต้องการชีวิตของฉัน พวกเขาวางแผนมาเป็นอย่างดีที่จะใช้สิ่งที่มีศักยภาพอย่างสารหนูเพื่อฆ่าฉัน ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่ายูเลียนามีสุขภาพที่แข็งแรงดี และเพราะว่าในคฤหาสน์มีหมออยู่ เธอคงจะตายไปแล้วก็ได้

"แตกต่างจากฉัน อย่างที่ทุกคนรู้ว่าฉันยังไม่หายดี และฉันก็ยังบาดเจ็บตั้งแต่เอวลงไป ถ้าหากเป็นฉันที่เป็นคนกินยาพิษนั้นเข้าไป มันจะเป็นการเติมเชื้อเพลิงให้กับเปลวไฟ และฉันก็จะตายได้ในทันที”

เกรกอรีเห็นด้วยกับเธอ

เขาพูดว่า “แล้วตอนนี้เธอคิดว่ายังไง?”

คิ้วที่ละเอียดอ่อนของวิกกี้ขมวดขึ้น

เธอตอบอย่างเคร่งขรึมว่า “การเป็นขโมยนั้นง่ายกว่าการป้องกันตัวเองอย่างแน่นอน… หลังจากความโกลาหลครั้งใหญ่เราก็ได้ใช้กลวิธีมากมาย แต่เรายังก็ยังไม่ได้รับเบาะแส แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าใครที่เป็นผู้อยู่เบื้องหลัง? ฉันคิดว่าเราไม่ควรจะรออีกต่อไป คราวนี้เป็นยูเลียนา แต่คราวหน้าล่ะ? ฉันไม่ต้องการที่จะกลายเป็นระเบิดเวลาให้กับทุกคนที่นี่ ที่พวกเขาอาจได้รับบาดเจ็บก็เป็นเพราะฉัน”

เกรกอรียิ้มบาง ๆ เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น

ดวงตาคู่นั้นจ้องมองมาที่เธอด้วยสีหน้าที่มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

เขาหัวเราะเบา ๆ "โอ้? เธอไม่ได้เกลียดยูเลียนาหรอกเหรอ? เธอกำลังรู้สึกผิดต่อผู้หญิงคนนั้น”

เกรกอรีฟังอยู่เงียบ ๆ จนกระทั่งเธอพูดจบ จากนั้นสายตาของเขาก็หรี่ลงเล็กน้อย

เขาถามเสียงต่ำ “แล้วเธอจะให้ฉันช่วยเธอยังไง?”

วิกกี้เงยหน้าขึ้นและมองไปที่เขา เธอทิ้งไพ่ทั้งหมดลงบนโต๊ะ เธอกล่าวว่า “ฉันอยากให้นายทำตัวเป็นคนเผด็จการที่บ้าอำนาจ และกล่าวหาฉันต่อหน้าทุกคนในคฤหาสน์ นายยังสามารถ…ไล่ฉันออกไปได้เมื่อนายต้องการ!”

เกรกอรีหรีตาลง

ใบหน้าของเขาเย็นชา

เขาหัวเราะอย่างเยือกเย็นในทันที “ฉันคิดว่าเธอจะขอให้ฉันทำตัวเป็นคู่รักและไปงานวันวาเลนไทน์จีนด้วยกัน ด้วยวิธีนี้มันมีเหตุผลพอที่เราจะออกไปข้างนอกด้วยกัน และผลของมันก็ไม่ได้ต่างกัน”

วิกกี้ส่ายหน้า

เธอตอบอย่างเฉยเมยว่า “บอกตามตรงว่าในตอนแรกฉันเองก็คิดเช่นนั้น แต่ฉันคิดว่าความสัมพันธ์ของเราในตอนนี้ มันไม่ใช่เรื่องที่จะให้นายมาเสี่ยงกับฉัน มันอันตรายเกินไป ฉันไปเองจะดีกว่า และเมื่อเป็นเช่นนั้น นายยังจะคอยหนุนหลังฉันได้”

เมื่อเกรกอรีได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของเขาก็มืดมนลง

"อันตราย? คนสองคนออกไปข้างนอกด้วยกันมันจะอันตรายกว่าที่เธอไปคนเดียวเหรอ?”

วิกกี้ขมวดคิ้ว

เธอรู้สึกได้ถึงความโกรธของเกรกอรี เธอรู้ดีว่าทำไมเขาถึงโกรธแต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะตอบโต้

เธอตอบด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา “เกรกอรี ฉันไม่อยากให้นายต้องมาตกอยู่ในอันตรายเพราะฉัน”

เขาขมวดคิ้วอย่างหนัก