ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 901

ต้องบอกว่าเรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่ และเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่สามารถแก้ไขได้ในทันที

หลังจากผ่านไปได้พักใหญ่ กิดเดียน ลีย์ก็พูดขึ้นมาว่า "เอาล่ะ ผมขอคิดดูก่อนแล้วกัน ผมจะให้คำตอบกับคุณในภายหลัง"

ดูเหมือนว่าเกรกอรีจะไม่ได้คาดหวังว่ากิดเดียนจะตัดสินใจได้ในทันที

เขาจึงพยักหน้าและพูดว่า “ผมได้จัดห้องพักไว้สำหรับพวกคุณทั้งสองคนที่ชั้นบนแล้ว หลังจากที่ทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว เชิญพวกคุณพักผ่อนกันตามอัธยาศัยได้เลยนะ และถ้าหากว่าต้องการอะไรเพิ่มเติมก็บอกกับผมมาได้เลย”

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดเสริมว่า “แม้ว่าเราจะมีความแค้นต่อกันมากมายในอดีต แต่ได้โปรดช่วยคิดถึงตอนที่ผมเคยช่วยเนลล์เอาไว้ และช่วยคิดทบทวนอีกครั้งด้วยเถอะนะ”

กิดเดียนเหลือบตามองเขา

แววตานี้มีความลับของการชิงดีชิงเด่นของชายทั้งสองคนซ่อนเอาไว้อยู่

ในที่สุดพวกเขาก็เลือกที่จะมองข้ามมันไป กิดเดียนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ก็ได้”

ทั้งคู่เดินขึ้นไปชั้นบนด้วยกัน

ไม่ต้องพูดถึงเลยว่า อาหารค่ำในเย็นวันนั้นก็ถูกเสิร์ฟที่คฤหาสน์ด้วย

เกรกอรีสั่งให้คนทำอาหารเลี้ยงพวกเขา พร้อมกับเปิดไวน์ชั้นดีมาสองขวด

ที่โต๊ะทานอาหารค่ำ เขายังทำหน้าที่ต้อนรับ และสนทนากับพวกเขาอย่างสนุกสนานเต็มที่

แต่เนลล์กลับไม่สามารถบอกได้ว่าเธอรู้สึกไม่มีความสุขเป็นอย่างมาก หรือพูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ เธอรู้สึกหดหู่มาก

เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้รู้สึกแบบนี้ ในครั้งนี้ที่เขาได้เรียกเธอและกิดเดียนให้มาหา เพื่อจัดการกับสมาคมจีน มันจึงทำให้เธอรู้สึกกังวลใจอยู่เล็กน้อย

ท้ายที่สุด ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนอะไร แต่ตอนที่ได้ฟังน้ำเสียงของเขาทางโทรศัพท์ ตอนที่เขาได้โทรมาในก่อนหน้านี้ ฟังเหมือนกลับว่ามันเป็นเรื่องที่เร่งด่วนมาก

เหมือนเขากำลังปิดบังอะไรบางอย่างกับเธอ

ทันทีที่ความคิดนี้ผุดขึ้นมาในใจของเธอ เธอก็หยุดคิดเรื่องนี้ไม่ได้

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ เนลล์ได้ปฏิเสธที่จะออกไปเดินเล่น เธอหันหลังกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อนกับกิดเดียน

ทันทีที่เข้ามาในห้อง เนลล์ก็พูดว่า "ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเลยค่ะ"

กิดเดียนมองมาที่เธอ เขามีท่าทีค่อนข้างสบายตอนที่ถามเธอว่า "คุณหมายความว่ายังไง?"

เนลล์ขมวดคิ้ว และตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ว่า “เขากำลังปิดบังบางอย่างกับเรา”

กิดเดียนยิ้มออกมาทันที หลังจากที่ได้ฟังคำพูดนั้น

เขาเอื้อมมือออกไป พลางรวบผมที่ยุ่งเล็กน้อยของเธอด้วยความรัก ขณะที่พูด “บอกผมมาสิ”

เนลล์ไม่ได้สังเกตแววตาและคิ้วที่ขมวดของเขา

“ฉันรู้สึกว่าเขาไม่ได้บอกเรื่องทุกอย่างกับเราทั้งหมด คุณลองคิดดู สมาคมจีนเริ่มทำสงครามกับกองทัพทหารมังกร และองค์กรนกหงส์หยกมาเป็นเวลากว่าสี่ปีแล้ว ในตอนนั้นแม้ว่าสมาคมจีนจะมีการเคลื่อนไหวหลายครั้ง แต่เขากลับไม่กระตือรือร้นที่จะกลับไปหาพักพวกของเขาในทันที”

“ทั้งสององค์กรต่อสู้กันมาเป็นเวลาหลายปีแล้ว และพวกเขาจะต้องกลับมาแก้แค้นคนที่เคยทำร้ายพวกเขาในอดีตแน่ ๆ”

“แต่ตอนนี้เขากลับมีความกระตือรือร้นมาก ฉันว่าไม่ใช่เป็นเพราะเขาอยากจะกำจัดสมาคมจีนในตอนนี้หรอก ฉันว่าเขามีเหตุผลอื่นอีกอยู่แน่ ๆ”

พอกิดเดียนได้ฟังแบบนั้นแล้ว เขาถึงกับหัวเราะเบา ๆ ออกมา

“คุณเดาพลาดไปแค่นิดเดียว”

"อะไรนะ?"

เนลล์รู้สึกสับสนเล็กน้อย

กิดเดียนพูดว่า "เขาบอกว่า วิกกี้ โทมัส ถูกจับตัวไป"

เนลล์มองเขาพลางกะพริบตาปริบ ๆ

เธอไม่รู้ว่า วิกกี้ โทมัสคือใคร ย้อนกลับไปในตอนนั้น ตอนที่เธอยังอยู่ในกองทัพทหารมังกร เธอก็ไม่เคยเห็นหรือได้ยินชื่อของคน ๆ นี้จะเกี่ยวพันกับเกรกอรีเลย

ดังนั้นเมื่อเขาเอ่ยถึงชื่อนี้ขึ้นมา เธอจึงสันนิษฐานว่า เขาคงจะพูดชื่อของผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นมามั่ว ๆ เท่านั้น

นอกเสียจากว่าจะมีสักครั้งที่เขาพูดถึงชื่อนี้ขึ้นมา แต่นี่เกรกอรีก็ไม่เคยพูดถึงเลย

เมื่อเธอฟังที่กิดเดียนพูด ดูเหมือนว่าทั้งสองจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่มีใครรู้มาก่อน?

กิดเดียนมองดูท่าทางงุนงงของเธอ และหัวเราะออกมาอีกครั้ง

“วิกกี้ โทมัส คือผู้หญิงที่เติบโตมาพร้อมกับเกรกอรี พวกเขาเป็นคู่รักกันในวัยเด็ก”

กิดเดียนพยักหน้า

“แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลก ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่”

“มันแปลกยังไงเหรอ?”

เนลล์อธิบายว่า "คุณลองคิดดูคะ ตอนที่คนกลุ่มนั้นตามล่าฉัน พวกเขากะเอาให้ถึงตาย พวกเขาทำให้เครื่องบินที่ฉันนั่งมาตกอีกด้วย แล้วมีอะไรอีกที่พวกเขาจะทำไม่ได้อีก?

“พวกเขาตั้งใจแน่วแน่ที่จะฆ่าฉัน แต่คราวนี้กับผู้หญิงที่เกรกอรีรัก พวกเขากลับจับตัวของเธอไปแทน คุณไม่คิดว่ามันแปลกไปหน่อยเหรอ?”

กิดเดียนขมวดคิ้ว

เมื่อเนลล์พูดแบบนี้ มันก็ทำให้เขารู้สึกแปลกขึ้นมาบ้างเล็กน้อย

แต่ไม่ว่าเขาจะรู้สึกแปลกแค่ไหนก็ตาม มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะได้คำตอบในตอนนี้

กิดเดียนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “เราค่อยคิดถึงเรื่องนี้ในภายหลังละกัน ตอนนี้ผมยังรู้สึกว่าเรายังมั่นใจในตัวเขาได้ แม้ว่ามันจะเป็นแค่เพียงการพยายามก็ตาม”

เนลล์พยักหน้าให้กับเขาเช่นกัน

“โอเคค่ะ งั้นเราค่อยลงไปคุยกับเขาทีหลัง”

"อืม"

หลังจากที่ทั้งสองได้พูดคุยตกลงกันแล้ว พวกเขาจึงพากันลงไปข้างล่าง

เมื่อพวกเขาลงไปถึงข้างล่าง พวกเขาก็บังเอิญเห็นว่าเกรกอรีกำลังเล่นกับสุนัขของเขาที่สนามหญ้าด้านนอกอยู่

ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว

แสงไฟในคฤหาสน์ส่องแสงสว่างไสวไปทั่วบริเวณรอบ ๆ

สุนัขตัวใหญ่สองตัวกำลังวิ่งไปคาบจานร่อนซ้ำไปซ้ำมา อยู่บนสนามหญ้าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

เนลล์ยิ้มออกมาพลางพูดว่า “คุณดูอารมณ์ดีจังนะคะ! คุณเลี้ยงพวกเขาเองเหรอ?”

เมื่อเกรกอรีเห็นพวกเขา เขาก็หยุดสิ่งที่เขาทำ พลางยื่นจานร่อนให้กับคนใช้ที่อยู่ข้าง ๆ และปล่อยให้เขาพาสุนัขออกไป