ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 902

เกรกอรี เกรแฮมหยิบผ้าขนหนูจากคนใช้ที่อยู่ข้าง ๆ มาเช็ดมือ ก่อนจะเดินเข้ามาถามว่า "คุณคิดว่ายังไงล่ะ?"

ทั้งสองคนพยักหน้า

เกรกอรีมองเนลล์อย่างสุดซึ้ง และยิ้มออกมา

“ถ้าอย่างนั้น เราไปคุยกันที่ห้องประชุมเถอะ”

จากนั้นทั้งสามคนก็พากันไปที่ห้องประชุม

ทั้งสามคนคุยกันจนดึกดื่น

ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขากำลังพูดกันเรื่องอะไร รู้เพียงแต่ว่าเมื่อพวกเขาออกมาจากห้องประชุมอีกครั้ง ท้องฟ้าก็สว่างและเช้าวันใหม่ก็ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

ในเวลาเดียวกัน ณ คฤหาสน์อันวิจิตรซึ่งอยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์

ชายคนหนึ่งกำลังก้มศีรษะลงด้วยความเคารพ และรายงานด้วยเสียงทุ้มต่ำกับผู้ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หวายว่า

“เมื่อวานนี้ กิดเดียน ลีย์และภรรยาของเขาได้เดินทางไปที่เมืองเอช และใช้เวลาตลอดทั้งคืนเจรจากับเกรกอรี เกรแฮม มีข่าวลือหนาหูมาว่าพวกเขาทั้งสองจะร่วมมือกันเพื่อกำจัดสมาคมจีนครับ”

ชายคนนั้นหลับตาลง แสงแดดยามเช้าอันอบอุ่นได้สาดส่องลงมาบนใบหน้า และร่างกายของชายหน้าตาดีผู้นี้ จากมุมมองของคนภายนอก พวกเขาคงจะสัมผัสได้ถึงออร่าที่เย็นยะเยือกของเขา

เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “แกรู้รึยังว่าพวกมันจะมาโจมตีพวกเราเมื่อไหร่?”

ลูกน้องของเขาส่ายหัว

“ตอนนี้เรายังไม่รู้อะไรเลยครับ”

เกิดความเงียบงันขึ้นชั่วครู่

ชายคนนั้นหัวเราะออกมา ก่อนจะโบกมือไล่ลูกน้องของเขาไปในทันที

"ไปสืบมา"

ผู้ใต้บังคับบัญชาไม่รู้ว่าที่เจ้านายของเขาหัวเราะออกมาแบบนั้น มันหมายถึงอะไร เขามองไปที่เจ้านายด้วยความสับสน ก่อนที่ในที่สุดเขาก็เดินถอยหลังกลับไปแล้วทำตามที่เขาบอก

หลังจากที่เขาออกไปแล้ว คนที่นั่งเอนกายอยู่บนเก้าอี้ก็ลืมตาขึ้นมา

เขาลุกขึ้นนั่ง พลางหยิบกล่องอาหารปลาที่อยู่ใกล้ ๆ มือโรยลงไปที่สระน้ำตรงหน้าของเขา

ทันใดนั้น ปลาสีแดง สีเหลือง สีดำ และสีขาวที่อยู่ในสระก็พุ่งเข้ามากินอาหารทันที

เขามองดูฝูงปลาที่กำลังแย่งชิงอาหารกัน และพูดออกมาเบา ๆ พร้อมกับรอยยิ้มว่า “เหยื่อได้ถูกวางล่อเอาไว้แล้ว พวกมันจะเข้ามาติดกับเรารึเปล่า?”

ในลานที่ว่างเปล่าไม่มีใครตอบเขากลับ

สิ่งเดียวที่ตอบเขาก็คือเสียงน้ำกระเซ็นจากปลาที่กำลังแย่งอาหารกันอยู่

เขาโยนอาหารปลาหนึ่งกำมือสุดท้ายลงไปในน้ำ แล้วลุกขึ้นยืน

ขณะที่เขาเดินเข้าไปข้างใน ก็มีสาวใช้คนหนึ่งก็โพล่งออกมาจากที่ไหนไม่รู้ เธอโค้งคำนับเขาด้วยความเคารพ “ท่านจะกลับไปพักผ่อนที่ห้องของท่านรึเปล่าคะ?”

ชายคนนั้นโบกมือ

“ไม่ ฉันจะไปที่ห้องฝึกสมาธิ”

ที่เขาเรียกว่า 'ห้องฝึกสมาธิ' เป็นเพราะว่าห้องนั้น เป็นห้องที่ถูกแยกออกมาและเงียบสนิท

ผนังและหน้าต่างทั้งหมดในห้องนั้น ถูกทำขึ้นมาจากวัสดุเก็บเสียง

คนที่อยู่ข้างในนั้น จะไม่ได้ยินเสียงใด ๆ จากโลกภายนอกเลย นอกจากเสียงที่เปล่งออกมาจากตัวห้องเอง

ในเวลานี้มีเตียงสีขาวสะอาดอยู่กลางห้อง

หญิงรูปร่างผอมคนหนึ่ง กำลังนอนอยู่บนเตียง ผมยาวประบ่าของเธอดูยุ่งเหยิง ซึ่งนั้นทำให้เธอดูโทรม และไม่ค่อยน่ามองเท่าไรนัก

ชายคนนั้นยืนอยู่ตรงนั่น และเฝ้ามองดูเธออย่างเงียบ ๆ

คุณหมอคนหนึ่งในชุดคลุมสีขาวกำลังเดินเข้ามา และเมื่อเห็นเขา คุณหมอคนนั้นก็ดูตกใจจนรีบเดินเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็ว

เขาโค้งตัวเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยความเคารพ “ท่านมีอะไรอะไรรึเปล่าครับ?”

ชายคนนั้นมองดูผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างใน และถามว่า “งานที่ได้มอบหมายให้ไปเป็นยังไงบ้าง?”

ในเวลานี้ เกรกอรีกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้นอนตัวหนึ่ง โดยขาข้างหนึ่งงอ และขาอีกข้างวางไว้บนเก้าอี้ด้วยความเกียจคร้าน เขากำลังมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ในขณะที่เขากำลังดื่มด่ำไปกับแอลกอฮอล์ของเขา

กิดเดียนเดินเข้าไปหาเขา

“คุณคิดเงื่อนไขสำหรับการเจรจาในวันพรุ่งนี้แล้วหรือยัง?” เขานั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวข้าง ๆ และถามด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย

แทนที่จะมองหน้าผู้พูด แต่เกรกอรีกลับหยิบขวดเบียร์ขึ้นมาจากพื้นแล้วปาทิ้งไป

กิดเดียนเอื้อมมือไปจับเขา ก่อนจะมองไปที่ขวดเบียร์และขมวดคิ้ว

เกรกอรีถอนหายใจออกมา

“มีอะไรเหรอ? คุณไม่ชอบเบียร์ที่ผมเตรียมไว้ให้เหรอ?”

แน่นอนว่ามันอาจจะไม่ใช่ว่าเบียร์ที่ดีที่สุด แต่ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าเกรกอรีจะดื่มเบียร์ยี่ห้อไหน ก็คงจะไม่ถูกใจเขาอยู่ดี

มันเป็นเพราะว่ากิดเดียนมีวีมอนด์น้อย เขาเลยตัดสินใจเลิกดื่มแอลกอฮอล์

ในฐานะของคนเป็นพ่อ เขาต้องการเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับลูก ๆ เสมอ และถึงแม้ว่าพวกเด็ก ๆ จะไม่ได้อยู่แถวนี้ในเวลานี้ แต่เขาก็อยากปรับเปลี่ยนนิสัยของตัวเขาเอง

แต่เมื่อเขามองไปที่ใบหน้าที่เศร้าหมองของเกรกอรี เขาจึงตัดสินใจที่จะดื่มกับเขา กิดเดียนเปิดขวดและชนกับเกรกอรี ก่อนจะยกเบียร์เข้าปาก

เบียร์ยี่ห้อนี้แรงกว่าเบียร์ปกติทั่วไปอยู่มาก เขาจึงยกเบียร์ขึ้นมาแค่จิบเบา ๆ ก่อนจะถามว่า “พวกเขายืนยันว่าวิกกี้ไม่ได้อยู่กับพวกเขา หรือว่าบางทีเธออาจจะถูกคนอื่นจับตัวไป ผมเกรงว่ามันคงจะไม่ใช่ความคิดที่ดี ที่เราจะตามรังควานพวกเขาเพราะเธอ”

เกรกอรีพูดจาเยาะเย้ยออกมา

เขาดื่มเบียร์เข้าไปอีกอึกหนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “ผมควรจะปล่อยพวกเขาไปอย่างงั้นเหรอ? พวกเขาเป็นคนทำให้วิกกี้ต้องตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย! ผมจะปล่อยพวกเขาไปได้ยังไง?”

กิดเดียนยิ้มจาง ๆ ออกมา

“ในครั้งนี้ ผมว่าพวกเขาสูญเสียกันมามากพอแล้ว”

“ฮะ!”

เกรกอรีหันมามองหน้าเขาแล้วพูดว่า "กิดเดียน ลีย์ ผมเคยคิดว่าคุณเป็นลูกผู้ชายมาก่อน แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าคุณไม่ใช่"