ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 917

ข้างกายของชายผู้นั้นมีต้นแพร์และมีธูปหอมอยู่ไม่กี่ต้น กลิ่นหอมลอยมาจากธูปและปกคลุมไปทั้วทั้งห้องจนให้ความรู้สึกที่ผ่อนคลาย

หลังจากที่คนรับใช้พูดจบ ชายผู้นั้นก็ครุ่นคิดกับตัวเอง

เขาถามอย่างไร้อารมณ์ว่า “สรุปว่า ดินแดนของสมาคมจีนได้ถูกแบ่งแยกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว?”

คนรับใช้ก้มหน้าลงและตอบด้วยความเคารพว่า “ใช่ครับนายท่าน”

ในขณะที่พูด คนรับใช้ก็เหลือบมองนายของเขาด้วยความสับสน

“นายท่านครับ พวกเราเองก็สงสัยเล็กน้อย คุณช่วยเหลือสมาคมจีนอย่างชัดเจน แต่ทำไม…”

ชายผู้นั้นยิ้มบาง ๆ ด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาจนน่าทึ่งของเขาที่ไม่อาจคาดเดาได้

เขากล่าวว่า “ฉันดูเหมือนคนที่ขาดแคลนเงินหรือเปล่า?”

คนรับใช้มีใบหน้าซีดเซียว

พวกเขาไม่รู้ว่าเจ้านายของพวกเขานั้นร่ำรวยเพียงใด แต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ขาดแคลนเงินเลย

คนรับใช้ส่ายหน้า

“ในเมื่อเราไม่ได้ต้องการมัน แล้วจะแย่งมันมาเพื่ออะไร?”

คนรับใช้ดูเหมือนจะทั้งเข้าใจและไม่เข้าใจในเวลาเดียวกัน

“ถ้าอย่างนั้น เหตุผลที่คุณให้ความช่วยเหลือ…”

“ฉันมีเหตุผลของฉัน”

เมื่อเขาพูดจบ เขาก็โบกมือไล่คนรับใช้ให้ออกไป จากนั้นพวกเขาก็ถอยออกไปอย่างเชื่อฟัง

หลังจากที่พวกเขาจากไป ชายผู้นั้นก็นั่งอยู่ที่นั่นอย่างสงบ ไม่นานสาวใช้ก็เดินเข้ามาและบอกกับเขาว่า “นายท่าน ท่านผู้เฒ่าที่สองมาแล้วค่ะ”

ชายคนนั้นพยักหน้าและเดินออกไป

ภายในห้องว่างที่ได้รับการตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ดูมีรสนิยม

เมื่อชายผู้นั้นมาถึง ใครบางคนก็รออยู่ในห้องแล้ว

แขกของเขาอยู่ในชุดสูทสีเข้ม เขามีอายุราว ๆ 50 ถึง 60 ปี เขาโค้งคำนับทันทีเมื่อชายผู้นั้นเดินเข้ามาถึง “นายท่านคุณมาแล้ว”

เจฟฟ์ ฟลินเดอร์ จ้องมองไปที่หลุยส์ ฟลินเดอร์

เจฟฟ์ถือสายประคำอยู่ในมือ และถูเบา ๆ เขากล่าวขึ้นว่า “นั่งลงก่อน”

จากนั้นหลุยส์ก็นั่งลง

เป็นเรื่องยากที่จะเชื่อว่าผู้เฒ่าจากตระกูลฟลินเดอร์ ซึ่งเป็นที่รู้จักและเป็นที่เคารพในที่สาธารณะ กำลังแสดงความเคารพต่อช่ายหนุ่มที่ดูอ่อนกว่าเขาอย่างน้อย 20 ปี

ทั้งสองนั่งอยู่ตรงข้ามกัน ตรงหน้าพวกเขามีชุดน้ำชาโบราณอยู่บนโต๊ะ

เจฟฟ์เอื้อมมือออกไปชงชาอย่างระมัดระวัง

หลุยส์มองเห็นมือของเขาที่เรียวยาวราวกับท่อนไม้ไผ่ที่ทำมาจากหยกขาว มันดูไม่เหมือนมือของผู้ชายเลยด้วยซ้ำ มันช่างดูน่าหลงใหล

เขาหวนกลับสู่ความเป็นจริงเมื่อเจฟฟ์พูดขึ้นมาว่า

“ทุกอย่างในตระกูลเรียบร้อยดีไหม?”

หลุยส์รีบตอบทันทีว่า “ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ สิ่งที่คุณสั่งได้รับการดำเนินการและมอบอำนาจแล้ว และทุกอย่างก็เป็นไปตามแผน”

เจฟฟ์พยักหน้า

ความขมของชาเป็นสิ่งแรกที่เขาได้ลิ้มรส ตามด้วยรสหวานที่ค้างอยู่ในคอ มันช่างให้ความรู้สึกที่สดชื่น

ดวงตาของหลุยส์เป็นประกาย “ชานี้รสชาติดีมากครับ”

เจฟฟ์ยิ้มราวกับว่ามันทำให้เขามีความสุขอย่างแท้จริง

เขาบอกหลุยส์ว่า “รัสเซลส่งมาให้คุณ มันเป็นชาขี้เมาที่หายาก การเก็บเกี่ยวในปีนี้มีไม่มากนัก และทั้งหมดก็อยู่ที่ผม ถ้าคุณชอบก็เอากลับไปด้วยสิ”

หลุยส์ตกตะลึง แต่เขาก็ไม่กล้าปฏิเสธ "ขอบคุณนายท่านมาก ๆ ครับ"

หลังจากดื่มชาเสร็จ เจฟฟ์ก็พูดขึ้นว่า “ความช่วยเหลือของคุณเกี่ยวกับการล่มสลายของสมาคมจีนนั้นทำได้ดีมาก แต่การที่ไม่ยอมให้คุณได้รับส่วนแบ่งของเงินรางวัลนั้น ย่อมแสดงให้เห็นถึงการสะท้อนกลับจากคนของคุณอย่างแน่นอนใช่ไหม?”

หลุยส์ยิ้มอย่างมีเลศนัย “ลูกน้องเหล่านั้นไม่เข้าใจความคิดของคุณ การสะท้อนกลับจะเป็นเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น ถ้าหากพวกเขาเห็นว่าคุณทำเพื่อประโยชน์ของตระกูลมากแค่ไหน พวกเขาก็จะเข้าใจมันได้เอง”

เจฟฟ์หรี่ตาลงเล็กน้อย “แต่พวกเขาไม่รู้ว่าคนที่สั่งการทุกอย่างอยู่หลังม่านคือผม แล้วนับประสาอะไรที่พวกเขาจะรู้ว่ามีคนอยู่หลังม่าน คุณจะอธิบายให้พวกเขาฟังว่ายังไง?”

ใบหน้าของหลุยส์แข็งกระด้าง

เจฟฟ์พูดต่ออย่างเฉยเมยว่า “ประเพณีของตระกูลฟลินเดอร์ยังคงเหมือนเดิมมาเป็นเวลานานนับพันปี ผู้นำทุกรุ่นจะมุ่งพัฒนาและขยายตระกูลไปในทิศทางที่มั่นคง พลังก่อให้เกิดพลัง และในขณะที่เราเติบโตขึ้นเราก็ยังมีขีดจำกัดอยู่อาณาเขตของสมาคมจีนอยู่ไกลเกินไป ถึงแม้ว่าเราจะอ้างสิทธิ์ได้ แต่มันก็จะไม่ให้ประโยชน์อะไรแก่เรา แทนที่จะกระจายอำนาจการปกครองของเราออกไปจนกระทั่งทำให้เกิดความแตกแยกของโครงสร้างภายใน แต่สิ่งนั้นจะทำให้ตระกูลที่ดีต้องพังทลายลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้”

น้ำเสียงของเขาเบาและอ่อนโยน จนทำให้หัวใจของหลุยส์สั่นสะท้าน

หลุยส์รีบลุกขึ้นและโค้งคำนับทันที “ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณครับนายท่าน ผมเข้าใจ"

เจฟฟ์ยกถ้วยชาขึ้นดื่ม เขาพูดต่อว่า “ทำไมเราถึงส่งคุณไปช่วยจัดการกับสมาคมจีน…นั่นเป็นเพราะองค์กรเหล่านั้นไม่เข้าใจกฎเกณฑ์ ระเบียบขององค์กรใต้ดินที่มั่นคงอยู่เสมอ แต่ในตอนนี้พวกเขาต้องการกลืนกินมันทั้งหมดและรวมเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างนั้นเหรอ? เขากำลังกัดมากกว่าที่เขาจะสามารถเคี้ยวได้

“คำขวัญของเราคือความมั่นคง และเป็นความระเบียบอยู่เสมอ เราไม่สามารถยืนดูจากข้างสนามในขณะที่ความโกลาหลเกิดขึ้นได้ นอกจากนี้ การทำงานหนักส่วนใหญ่ได้เสร็จสิ้นลงแล้ว เราอยู่ที่นั่นเหมือนดั่งเชอร์รี่ที่อยู่ด้านบนเค้ก เราเพียงแค่ต้องทำให้พวกเขาเป็นหนี้เรา ผมพูดถูกไหม?”

หลุยส์ก้มศีรษะลงต่ำและกล่าวว่า "ครับนายท่าน ผมเข้าใจแล้ว”