ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 924

เนลล์เอื้อมมือออกไปขณะที่เธอพูด พลางก้าวขาออกไปข้างหน้าเล็กน้อย

มุมปากของกิดเดียนยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม เขายืนพิงประตู ยกมือขึ้นกอดอก ขณะที่ดูพวกเขากำลังเล่นกัน

คราวนี้วีมอนด์น้อยไม่ได้ส่งเสียงออกมาแม้แต่นิดเดียว บางทีเขาอาจจะเรียนรู้ที่จะเชื่อฟัง หรือบางทีเขาอาจจะแค่ทำตามพี่สาวของเขา

เนลล์ตามหาพวกเขาตามสัญชาตญาณของเธอ ขณะที่เธอตามหาพวกเขาอยู่นั้น เธอก็ถามออกมาว่า “พวกลูกทั้งคู่อยู่ที่ไหนกันน้า? แมวกำลังจะมาจับตัวพวกลูกแล้วนะ พร้อมกันหรือยัง!”

เด็กทั้งสองคนซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง ลิซซี่เอามือปิดปากวีมอนด์น้อยเอาไว้ ก่อนจะหัวเราะ ขณะที่พยายามจะแอบออกมาจากห้อง

กิดเดียนหรี่ตาลงเล็กน้อย

เนลล์ครุ่นคิดอย่างหนักว่าพวกเด็ก ๆ ซ่อนตัวอยู่ที่ไหน

เพียงแค่ปลายนิ้วสัมผัสได้ถึงชายเสื้อ เธอก็พยายามส่องดูใต้ผ้าปิดตา

“ฮ่า! ได้ตัวแล้ว!”

เธอเอื้อมมืออีกข้างหนึ่งไปคว้าข้อมือของบุคคลนั้นเอาไว้

เธอรู้ได้ในทันทีว่านี้ไม่ใช่มือของเด็ก

ขณะที่เธอสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น คน ๆ นั้นก็จับมือของเธอเอาไว้ ก่อนที่เธอจะรู้สึกแน่นบริเวณรอบเอวของเธอ ขณะที่ถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนของบุคคลนั้น

เนลล์ตกใจมาก

เธอถอดผ้าปิดตาออกทันที

แสงไฟสาดส่องเข้ามาในดวงตาของเธอ ขณะที่เธอดึงผ้าปิดตาออก และตรงหน้าของเธอก็คือใบหน้าที่แสนจะอบอุ่นของผู้ชายคนนั้น

ลิซซี่ส่งเสียงเชียร์ พลางปรบมือด้วยความดีใจ “อุ๊ย แม่จับพ่อ แม่จับพ่อได้แล้ว!”

วีมอนด์น้อยรู้สึกสับสน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ของเขาถึงมาอยู่ในอ้อมแขนของพ่อ โดยเฉพาะตอนนี้ ที่เธอควรจะตามหาเขาและพี่สาวคนโตของเขาให้พบ เขาจึงรู้สึกมึนงงกับความจริงที่ว่าทำไมแม่ของเขาถึงไม่ปล่อยพ่อไป

แต่ถึงจะยังรู้สึกมึนงง แต่เมื่อเห็นพี่สาวของเขาปรบมือ เขาก็ทำตาม

เขาปรบมือพร้อมกับรอยยิ้มอันหน้าเอ็นดูบนใบหน้าของเขา

ใบหน้าของเนลล์แดงระเรื่อ ขณะที่เธอผลักตัวเขาออกไป เธอบ่นพึมพำพลางถอนหายใจออกมา “นี่คุณกำลังทำอะไรของคุณคะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

เนลล์รู้ว่าชายผู้นี้กำลังคิดไม่ซื่อกับเธออยู่ เธอจึงจ้องมองเขา “อย่าทำอะไรโง่ ๆ นะคะ เด็ก ๆ ยังอยู่แถวนี้”

แน่นอนว่ากิดเดียนจะไม่ทำอะไรโง่ ๆ ต่อหน้าลูก ๆ ของเขา

มันเป็นเพียงสถานการณ์ที่ทำให้หัวใจของเขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเท่านั้น

เขาปล่อยมือออกจากเอวของเนลล์ พลางเอาผ้าปิดตาออกจากมือของเธอ

“คนแพ้จะต้องเป็นแมวหรือเปล่า?”

เนลล์ยังคงลังเลว่าจะตอบอย่างไร จนเมื่อลิซซี่ได้ตอบแทนว่า “ใช่ค่ะ! พ่อถูกจับได้ ดังนั้นพ่อจะต้องเป็นแมว!”

กิดเดียนยิ้มออกมาด้วยความลึกซึ้ง “ตกลง พ่อจะเป็นแมว”

เขาผูกผ้าปิดตาไว้บนศีรษะขณะที่พูด

เมื่อเห็นแบบนี้ เนลล์ก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่น ที่มันกำลังแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจของเธอ เธอถอยหลังออกไปหนึ่งก้าวพลางพูดว่า “ในเมื่อคุณจะเล่นซ่อนหากับเรา ก็อย่าใช้วิธีสกปรกนะคะ”

หลังจากนั้น เธอก็ไปหาที่ซ่อนตัว ในขณะที่เด็ก ๆ ก็พากันไปซ่อนตัวเช่นเดียวกัน

พวกเขาทั้งสี่คนในครอบครัวใช้เวลาร่วมกันอย่างปรองดองและมีความสุข

ในขณะเดียวกันอีกด้านหนึ่ง…

ในดินแดนอันไกลโพ้นที่เมืองหลิน

หลังจากที่เกรกอรีส่งกิดเดียนและเพื่อน ๆ กลับไปแล้ว เขาก็เริ่มจัดระเบียบการรักษาความปลอดภัยภายในคฤหาสน์ใหม่ทั้งหมด แม้ว่าพวกเขาจะกำจัดสมาคมจีนได้สำเร็จ แต่อิทธิพลบางส่วนยังคงอยู่

พูดตามความเป็นจริงก็คือ ไม่มีใครทำงานให้กับองค์กรที่ล่มสลายแล้วอีกต่อไป แต่ป้องกันเอาไว้ดีกว่ามาตามแก้ทีหลัง

โดยปกติแล้วเมื่อเขาอยู่คนเดียว เขาจะไม่กลัวอะไรเลย แต่ตอนนี้เขามีวิกกี้แล้ว เขาต้องรักษาความปลอดภัยของคฤหาสน์แห่งนี้ให้แน่นหนาสำหรับเธอ

เกรกอรีพยักหน้าพลางเดินเข้าไปหาเธอ เขาเอาแขนพิงไว้กับเก้าอี้ และเอามือโอบไว้ข้างหลังของเธอราวกับว่าเธอเป็นของเขา เขาดูแคตตาล็อกการออกแบบตรงหน้าและพูดว่า “เธอไม่ชอบการออกแบบพวกนี้เหรอ?”

“อืม ฉันชอบนะ แต่มันสวยเกินไปจนฉันเลือกไม่ถูกเลย” เธอพูดออกมาด้วยความลำบากใจ

เกรกอรียิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ขณะที่เขาลูบหัวของเธอด้วยความรัก

“ไม่เป็นไรนะ ค่อย ๆ เลือก ฉันอยากได้ชุดแต่งงานที่ทำขึ้นมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ แต่ฉันก็กังวลว่าพวกเขาอาจจะทำออกมาได้ไม่ค่อยดีนัก ด้วยระยะเวลาแค่นี้ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันคิดว่าเราควรเลือกชุดสำเร็จพวกนี้ไปเลย”

เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา เธอสังเกตเห็นว่าผู้ชายคนนี้ กำลังจ้องมองเธอด้วยความรักและความเสน่ห์หา บางทีเขาก็เป็นคนน่ารักที่สุดเลย

เธอหัวเราะออกมา "แบบนี้ก็โอเคแล้ว นายควรจะรู้นะ ว่าฉันไม่ค่อยสนใจเรื่องการออกแบบสักเท่าไร”

เกรกอรีหัวเราะตาม “ฉันรู้ แต่ว่าเธอเลือกชุดแต่งงานได้เพียงแค่ครั้งเดียวในชีวิตนะ ฉันก็อยากให้เธอเลือกชุดที่ดีที่สุด”

เมื่อเขาพูดออกมาถึงขนาดนนี้แล้ว วิกกี้จึงไม่ได้คัดค้าน เธอรู้สึกจริงจังมากตอนที่เธอเริ่มเลือกชุด

เมื่อเธอพลิกดูแคตตาล็อก ในที่สุดเธอก็เลือกชุดเดรสชุดนั้นในหน้าสุดท้าย

เกรกอรีพยักหน้าเห็นด้วย เขาสั่งให้พ่อบ้านออสบอร์นเตรียมการจัดงานแต่งงานต่อไป

ทันทีที่พ่อบ้านออสบอร์นออกไป เกรกอรีก็ถามเธอว่า “เธอมีสถานที่ในใจไหม?”

วิกกี้ตอบว่า “ฉันไม่ได้เรื่องมากอะไรอยู่แล้ว จัดที่ไหนก็ได้นะ”

เมื่อได้ฟังคำตอบแบบนั้น เขาก็ถอนหายใจออกมา

เขาจับมือเธอเอาไว้ พลางพูดว่า “เธอเป็นเจ้าสาวนะ โทมัส อย่างน้อยเธอก็ควรจะทำตัวให้เหมือนกับเจ้าสาวบ้าง ไม่มีเจ้าสาวคนไหนในโลกใบนี้ ที่จะไม่สนใจงานแต่งของตัวเองเลย”

ท่าทางที่ดูน่าสงสารของเขา ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

เธอเหลือบมองเขาอย่างเย้ายวน “นี่นายเป็นคนพูดโน้มน้าวคนอื่นเก่งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”

เกรกอรีถอนหายใจออกมา “ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้มาตลอด ฉันแค่ไม่เคยแสดงให้เธอเห็นด้านนี้ของฉันแค่นั้น”