ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 923

เนลล์ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงได้เป็นแบบนี้ แต่กิดเดียนกลับเข้าใจได้เป็นอย่างดี

พวกเขาเป็นผู้ชาย และหลังจากเมื่อคืนนี้ที่สนุกกันสุดเหวี่ยง ทุกคนก็คงจะคิดเรื่องเดียวกัน จึงไม่แปลกที่วันนี้ทุกคนจะนอนสลบไสลกันหมด

เขาห้ามไม่ให้เนลล์ไปปลุกคนอื่น ก่อนจะลากเธอไปที่ห้องอาหารเพื่อทานอาหารเช้า จากนั้นพวกเขาก็เก็บข้าวของ และเตรียมตัวออกจากที่พัก

เจเน็ตตื่นขึ้นทันที และเห็นว่าทั้งคู่ได้เก็บกระเป๋าเดินทางกันแล้ว เธอเริ่มบ่นว่าทำไมเนลล์ถึงไม่ปลุกเธอ ก่อนจะรีบไปเก็บข้าวของของเธออย่างรวดเร็ว

ที่จริงพวกเขาพักอยู่ที่นี่แค่เพียงคืนเดียวเท่านั้น นอกเหนือจากการชอปปิงที่พวกเขาพากันไปเมื่อคืนนี้ จริง ๆ แล้วมีสัมภาระอยู่แค่ไม่กี่ชิ้นเท่านั้นที่จะต้องเก็บ

เมื่อเก็บสัมภาระเสร็จแล้ว พวกเขาก็บอกลาเกรกอรีและวิกกี้ แล้วออกเดินทางไปที่สนามบิน

เที่ยวบินของพวกเขาออกเดินทางเวลาบ่ายโมงครึ่ง และเมื่อเครื่องลงจอดที่ประเทศจีน ก็เป็นเวลาหกโมงเย็นพอดี

เนลล์คิดถึงลูก ๆ ตัวน้อยทั้งสองคนของเธออย่างสุดซึ้ง เมื่อเธอขึ้นรถ เธอก็อยากจะกลับบ้านให้เร็วที่สุด เธอเกลียดความจริงที่ว่าเธอไม่สามารถบินกลับไปหาพวกเขาได้

กิดเดียนหัวเราะออกมา “ผมไม่เคยเห็นคุณจะติดผม เหมือนกับที่คุณติดลูก ๆ เลย”

เธอที่กำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาก็ได้เงยหน้าขึ้น “ใครบอกว่าฉันไม่ติดคุณล่ะคะ? ตอนนี้ฉันก็กำลังติดคุณอยู่นี่ไง”

ชายคนนั้นหรี่ตาลงพลางบ่นว่า “ผมจะรู้สึกชอบมากกว่านี้ ถ้าคุณติดอยู่บนเตียงแบบนั้น”

เนลล์ถึงกับพูดไม่ออก

เธอเหลือบมองคนขับตามสัญชาตญาณ ก่อนจะเอื้อมมือออกไปหยิกเอวเขา

กิดเดียนไม่สามารถกลั้นหัวเราะเอาไว้ได้

มันเป็นการเดินทางกลับบ้านที่แสนปลอดภัย เสียงร้องดีใจของเด็ก ๆ ลอยเข้ามาเต็มหูในทันทีที่รถของพวกเขามาถึงประตูทางเข้า

"เย้! น้าโจเอลหล่อมาก ฉันรักปราสาทหลังนี้เอามาก ๆ เลย!”

พวกคนใช้ต่างก็ตั้งตารอให้พวกเขากลับมา ดังนั้นพวกคนใช้จึงรีบออกไปต้อนรับพวกเขาทันทีที่พวกเขากลับมาถึงบ้าน

“คุณผู้หญิง ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ”

หลังจากที่เธอพูดจบ ทั้งคฤหาสน์ก็เงียบสนิท แต่ในอีกไม่กี่วินาทีเด็กน้อยทั้งสองคนก็พากันวิ่งออกมาพร้อมกับเสียงดังเจี๊ยวจ๊าว

"แม่!"

“แม่ครับ พ่อคพ!”

เด็กทั้งสองคนกางแขนออกกอดเนลล์เอาไว้แน่นพร้อม ๆ กัน

แรงพุ่งของพวกเขานั้นแข็งแกร่งมาก จนเธอเกือบจะหงายหลัง แต่ก็ยังโชคดีสำหรับเธอที่กิดเดียนอยู่ข้างหลัง คอยจับและป้องกันไม่ให้เธอล้ม

เนลล์อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “ลูก ๆ กำลังจะทำให้แม่ล้มนะ ลูกต้องระวังให้มากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นพวกเราทั้งสามคนจะต้องลงไปนอนกลิ้งกับพื้นแน่ ๆ”

ลิซซี่ยิ้มกว้างจนถึงหู “เราไม่เห็นจะต้องห่วงอะไรเลยนี่คะ ในเมื่อเรามีคุณพ่อคอยประคองพวกเราเอาไว้อยู่! ”

เนลล์มองหน้าเธอ “หนูนี่ใจร้ายที่สุดเลยนะ”

ลิซซี่ทำหน้ามึนงง

เนลล์วางเด็ก ๆ ลงพร้อมกับรอยยิ้ม ทั้งสามคนเดินจูงมือกันเข้าไปในคฤหาสน์ โดยทิ้งกิดเดียนและคนใช้ไว้เพื่อเก็บข้าวของสัมภาระออกจากรถ

เมื่อเธอเข้าไปในคฤหาสน์ เธอก็ได้รู้ว่า โจเอล ฟอสเตอร์ อยู่ที่นี่ด้วย และเขากำลังเดินออกจากห้องเล่นเกมมา

เมื่อเขาเห็นเธอ เขาจึงตะโกนออกมาด้วยความยินดีว่า “สวัสดีพี่ครับสะใภ้”

เนลล์ยิ้มออกมา “วันนี้ลมอะไรหอบนายให้มาถึงที่นี่ล่ะ? แล้วลูซี่ล่ะ เธอไม่ได้มาด้วยเหรอ?”

โจเอลหัวเราะ “เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไรน่ะ เธอเลยพักผ่อนอยู่ที่บ้าน ผมมาช่วยประกอบของให้ลิซซี่”

เนลล์ดูตกใจกับคำตอบของเขา เธอถามว่า “รู้สึกไม่ค่อยสบายงั้นเหรอ? เธอป่วยหรือเปล่า?”

โจเอลส่ายหัวอย่างเก้ ๆ กัง ๆ “ก็ไม่เชิงนะครับ แค่… เรามีข่าวดีมาบอก”

เนลล์ถึงกับอึ้งไปครู่หนึ่ง

เวลานี้กิดเดียนได้เดินเข้ามาในบ้านพอดี เขาจึงบังเอิญไปได้ยินสิ่งที่โจเอลกำลังพูด เขารีบอธิบายว่า “นายกำลังจะเป็นพ่อคนแล้ว ดังนั้นนายควรจะไปออกกำลังกายให้แข็งแรง เดี๋ยวจะไม่มีแรงอุ้มลูกเอาได้นะ ”

ขณะที่เนลล์กำลังเล่นกับเด็ก ๆ นั้น กิดเดียนได้นำสัมภาระทั้งหมดเข้าไปเก็บไว้ในบ้าน พลางพูดคุยกับโจเอล

เขาออกจากเมืองหลวงไปได้สักพักแล้ว แม้ว่าลูกน้องของเขาจะรายงานสถานการณ์ให้เขาฟังทุกวัน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก หากพวกเขาจะผิดพลาดเรื่องรายละเอียดบางอย่างไปบ้างโดยไม่ได้ตั้งใจ

และบังเอิญว่าโจเอลก็สามารถทำทุกอย่างได้ตามอำเภอใจ

ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่นั้น โทรศัพท์ของกิดเดียนก็ดังขึ้นมา

หมายเลขผู้โทรบนหน้าจอของเขาแสดงให้เห็นว่า นายท่านอาวุโสและนายท่านหญิงได้โทรเข้ามา ดังนั้นเขาจึงรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว

ผู้อาวุโสทั้งสองคนรู้ว่าพวกเขาได้กลับมาแล้ว และรู้สึกกังวลว่าเรื่องของเกรกอรีจบลงเช่นไร

แม้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขา จะมีแต่การแข่งขันกันมาโดยตลอด แต่ตระกูลเกรแฮมและตระกูลลีย์ จะยืนหยัดร่วมกันเสมอ หากมหาอำนาจจากต่างประเทศพยายามที่จะบุกเข้าสู่ตลาดของจีน

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงได้เอาใจใส่เกรกอรีเป็นพิเศษ

กิดเดียนอธิบายให้พวกเขาฟังทางโทรศัพท์ ถึงสถานการณ์ของทางฝั่งนั้นด้วยความระมัดระวัง ในที่สุดพวกเขาก็โล่งใจ เมื่อได้ยินว่าสมาคมจีนถูกกำจัดอย่างราบคาบแล้ว

หลังจากได้หารือกันในเรื่องทางการแล้ว ผู้อาวุโสก็เชิญพวกเขาให้ไปทานอาหารเย็นที่บ้านพักหลังเก่าก่อนจะวางสายไป

เนื่องจากวันนี้กิดเดียนค่อนข้างยุ่ง โจเอลจึงอยู่ที่คฤหาสน์ไม่นานก่อนจะขอตัวกลับไป

จากนั้นกิดเดียนจึงไปที่ห้องเล่นเกม ก่อนจะเจอเนลล์และเด็ก ๆ กำลัง "เล่นแมวซ่อนหา" กันอยู่

บอกตามตรงว่าห้องเล่นเกมไม่ได้ใหญ่มาก มันมีพื้นที่ประมาณหนึ่งร้อยตารางเมตร แถมยังเต็มไปด้วยของเล่นมากมายหลายขนาด จึงดูเหมือนจะเป็นงานที่ค่อนข้างลำบาก สำหรับคนที่จะซ่อนตัวอยู่ที่นั่น

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเด็ก ๆ ไม่ค่อยเก่งเรื่องเก็บเสียง เพราะเพียงแค่พวกเขาหายใจหรือเดิน ก็อาจจะโดนจับตัวได้

ลิซซี่ดูเหมือนจะดีขึ้นเมื่อเวลาได้ผ่านไป แต่วีมอนด์น้อยดูเหมือนลูกกระสุนปืนขนาดเล็ก ที่ส่งเสียงในทุกที่ที่เขาไป ราวกับว่าเขาต้องการให้ทุกคนรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน

แม้ว่ามันจะเป็นเกมแมวซ่อนหา แต่จริง ๆ แล้วเนลล์สามารถหาตัวเด็ก ๆ เจอได้อย่างง่ายดายเลยทีเดียว เธอเพียงแค่แสร้งทำเป็นเดินไปเรื่อย ๆ และทำเหมือนว่าไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย

เธอยกมือปิดตา พลางหัวเราะออกมา “พร้อมกันรึยัง? แมวกำลังจะออกหาพวกลูกแล้วนะ!”