ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 928

เกรกอรีพูดปลอบใจเธอด้วยความอ่อนโยน เมื่อเขาสังเกตเห็นว่านิ้วของวิกกี้เริ่มเกร็ง เขาจึงเอื้อมมือไปผสานกับมือของวิกกี้เอาไว้

ขณะที่เธอฟังเขาพูดอยู่นั้น วิกกี้ก็รู้สึกเชื่อคำพูดของเขาแค่เพียงครึ่งหนึ่งของสิ่งที่เขาพูดมาเท่านั้น ลึก ๆ แล้วเธอก็ยังคงรู้สึกสงสัยอยู่

เธอพูดอย่างสุขุมว่า “เกรกอรี อย่าโกหกฉันเลย ทำไมคุณถึงมีสีหน้าท่าทีแบบนี้ ถ้ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่?”

วิกกี้รู้จักเกรกอรีเป็นอย่างดี ทั้งคู่ผ่านเรื่องราวมากมายมาด้วยกันทั้งชีวิต ดังนั้นไม่ว่าเรื่องนั้นจะใหญ่สักแค่ไหนพวกเขาจะรับมือกับมันได้เสมอ แต่สีหน้าท่าทีของเขาในตอนนี้นั้นมันดูแย่มาก

เกรกอรีหลับตาลง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มที่แสนจะอ่อนโยน

เขาเงยหน้าขึ้น พลางลูบผมของเธอเบา ๆ และพูดว่า “ก็ได้ ฉันยอมรับว่ามันเกิดปัญหาขึ้นเล็กน้อย แต่เชื่อฉันเถอะนะ ว่ามันจะสามารถแก้ไขได้ เมื่อเรากลับไปถึงบ้าน เราจะพาหมอมาตรวจร่างกายของเธอให้ละเอียด แล้วรีบรักษาเธอให้หาย เธอจะไม่เป็นอะไร โอเคไหม?”

ในที่สุด วิกกี้ก็ยังคงเป็นผู้หญิงที่ฉลาดที่สุด

ไม่ว่าเขาจะพยายามทำตัวเหมือนว่าไม่มีอะไรสักแค่ไหน แต่เธอก็ยังสัมผัสได้ถึงความรุนแรงของปัญหานั้นได้อยู่ดี

แต่เธอก็ไม่ได้พูดถึงมัน เธอเพียงแค่พยักหน้ารับเบา ๆ เท่านั้น

"ก็ได้"

เนื่องจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับวิกกี้ งานแต่งงานตอนเที่ยง และงานเลี้ยงในตอนบ่ายจึงดูน่าเบื่อไปเลย

เกรกอรีและวิกกี้ไม่ได้เข้าร่วมงานปาร์ตี้ในตอนบ่ายเลยด้วยซ้ำ หลังจากรับประทานอาหารกลางวันที่แผนกต้อนรับกับผู้ร่วมงานแล้ว เขาก็รีบพาวิกกี้ออกไปจากเกาะนี้ในทันที

สำหรับผู้ร่วมงานที่เหลือ ที่ต้องการเพลิดเพลินอยู่ที่เกาะก็สามารถอยู่ต่อได้ แต่สำหรับผู้ที่ไม่มีความประสงค์จะอยู่ต่อ ก็สามารถเดินทางกลับได้โดยเครื่องบิน

งานแต่งงานถือว่าเป็นงานรื่นเริง แต่พวกเขากลับต้องมาเจอกับความผิดหวัง

เนื่องจากมีเพียงผู้ที่ใกล้ชิดกับเกรกอรีมากที่สุดเท่านั้น ที่รู้เรื่องของวิกกี้และการพูดคุยกับชิม่อน ผู้ร่วมงานส่วนใหญ่จึงไม่ทราบว่าจริง ๆ แล้วมันเกิดอะไรขึ้น เนื่องจากผู้ร่วมงานส่วนมากอยู่ในห้องจัดงานแต่งงาน

ถึงอย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาจากท่าทีของเจ้าสาวและเจ้าบ่าวแล้ว มันก็ทำให้พวกเขา สัมผัสได้ถึงสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้น

ดังนั้นผู้ร่วมงานส่วนใหญ่ จึงตัดสินใจออกเดินทางในช่วงบ่ายของวันนั้นเลย

ฮาโรลด์ไปส่งเกรกอรีและวิกกี้กลับไปที่คฤหาสน์ ขณะที่พ่อบ้านออสบอร์นยังช่วยจัดการกับแขกที่กำลังกลับไปในตอนบ่าย

พ่อบ้านออสบอร์นเป็นคนสุขุม และมีประสบการณ์อย่างเปี่ยมล้น ดังนั้นหน้าที่รับมือกับเหตุฉุกเฉินเช่นนี้ จึงเหมาะกับเขาที่สุดแล้ว

ในขณะนั้นที่คฤหาสน์

เกรกอรีได้เรียกหมอที่มีประสบการณ์ และอำนาจสูงสุดมาตรวจร่างกายของวิกกี้อย่างถี่ถ้วน

กิดเดียนและมัสซิโมก็ยังอยู่ที่นั้นด้วย เพราะไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของวิกกี้

แม้ว่าทุกคนจะไม่ได้เป็นเพื่อนกันในอดีต แต่หลังจากที่พวกเขาได้ร่วมมือกันต่อสู้กับเหล่าศัตรูทั้งหลาย พวกเขาก็ได้กลายเป็นเหมือนเพื่อนแท้ของกันและกัน

การตรวจร่างกายของวิกกี้ใช้เวลาไปถึงสามชั่วโมงกว่าจะเสร็จสิ้น

เกรกอรีมองหน้าหมอแล้วถามว่า “เธอเป็นยังไงบ้าง?”

คุณหมอขมวดคิ้ว สีหน้าของเขาดูย่ำแย่มาก

“เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เนื้อเยื่อและอวัยวะภายในร่างกาย แม้แต่เส้นเลือดในสมองของเธอ ได้เสื่อมโทรมและหดตัวลง ชิม่อน ฟลินเดอร์ไม่ได้โกหกพวกคุณทุกคนครับ”

เกรกอรีตกใจและกำหมัดแน่น

แต่ทว่าวิกกี้ที่นั่งอยู่บนเตียง ยังดูสงบมากกว่าเขา

เธอพูดด้วยเสียงต่ำว่า “มันเกิดจากอะไรเหรอคะหมอ?”

หมอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัวออกมา

“บอกตามตรงนะครับ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมเจอกับโรคนี้ ผมไม่เคยเห็นโรคนี้จากตำราเรียนมาก่อนเลยด้วยซ้ำ คุณโทมัสยังอายุน้อยและร่างกายแข็งแรง ดังนั้นแม้ว่าเธอจะเจ็บป่วย มันจึงเป็นเรื่องปกติที่ร่างกายของเธอจะมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง แต่ตอนนี้ การเปลี่ยนแปลงแบบเดียวกันนั้นกำลังเกิดขึ้นทั่วร่างกายของเธอ และผมเองก็ไม่เคยเห็นคนไข้ที่มีอาการแบบนี้มาก่อน ผมจึงไม่สามารถหาเหตุผลที่แท้จริงได้ในตอนนี้ครับ”

วิกกี้หน้าซีดเผือด

เธอพยักหน้า เกรกอรีกอดเธอจนหลับไป หลังจากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องมา

ที่ชั้นล่าง

กิดเดียนและคนอื่น ๆ รอฟังคำวินิจฉัยของหมออยู่

พวกเขารู้สึกสงสารเมื่อเห็นใบหน้าเศร้าสร้อยของเกรกอรี ขณะที่เขากำลังเดินลงบันไดมา

ท้ายที่สุดใครจะคิดว่าวันสำคัญแบบนี้ จะจบลงด้วยเรื่องที่น่าเศร้าใจเช่นนี้?

กิดเดียนเดินเข้าไปตบไหล่ พลางปลอบเขาว่า “อย่าท้อไปเลย เทคโนโลยีการแพทย์สมัยนี้ก้าวหน้าไปมาก ไม่มีโรคใดที่ไม่สามารถรักษาให้หายได้หรอก พรุ่งนี้ฉันจะพาเอมมี่มาที่นี่ เขามีประสบการณ์ในเรื่องโรคที่รักษาไม่หาย บางทีเขาอาจจะช่วยเหลือเราได้”

หากเป็นเมื่อก่อน เกรกอรีคงจะไม่ยอมรับความช่วยเหลือของพวกเขาอย่างแน่นอน

แต่ในตอนนี้ เขากลับไม่ได้ปฏิเสธ เขาเพียงพยักหน้าตอบกิเดียนไปเท่านั้น

“ขอบคุณนะ ผมจะจดจำความช่วยเหลือของคุณในครั้งนี้เอาไว้ให้ดีเลย”

กิดเดียนยิ้มออกมา แบบไม่ได้คิดออะไรมาก ในตอนนี้ก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว พวกเขาจึงขอตัวจากคู่บ่าวสาวและกลับไปที่ประเทศของพวกเขา

พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว หลังจากที่ทุกคนได้กลับไปกันหมดแล้ว พ่อบ้านออสบอร์นก็ได้กลับเข้ามาที่คฤหาสน์

เขาได้แจ้งกับเกรกอรีด้วยความเคารพ เกี่ยวกับการเดินทางกลับของผู้ร่วมงาน ก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วงว่า “นายหญิงเป็นยังไงบ้างครับ?”

เกรกอรีพูดออกมาอย่างสุขุมว่า “จนถึงตอนนี้ก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้เลย”

พ่อบ้านออสบอร์นตกใจมาก

เขาแทบไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เขาได้ยินเลยแม้แต่น้อย

คนอื่นอาจจะไม่รู้ แต่เขารู้ว่าหมอที่ได้รับการฝึกฝนในคฤหาสน์แห่งนี้ ถือเป็นอันดับต้น ๆ ของโลกเลยทีเดียว ซึ่งมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะยังหาข้อสรุปไม่ได้ เพราะมันฟังดูเหมือนเป็นเรื่องตลก ที่พวกเขาไม่สามารถหาสาเหตุที่แท้จริงของการเจ็บป่วยครั้งนี้ได้