ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 951

แกรนท์ เลนนอน หันไปหาฟลอร่าด้วยสีหน้าเย็นชา และถามเธอว่า “นี่ ของนั่นไม่ได้อยู่ในโลงศพใช่ไหม?”

ฟลอร่าที่ถูกมัดไว้กับต้นไม้ในขณะนั้น ไม่รู้ว่าจะส่ายหัวหรือพยักหน้าดี

เธอไม่แน่ใจว่าในคืนนั้นคุณปู่บรู๊คส์ได้ฝังหยกไว้ที่นั่นหรือเปล่า จริง ๆ แล้วเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันอยู่กับพวกเขาจริงหรือไม่ หรือเธอแค่ไม่รู้ว่าหยกอาถรรพ์มันคืออะไร

เมื่อเธอได้ยิน แกรนท์ เลนนอนพูดถึงเรื่องนี้ เธอจำได้ว่าครั้งหนึ่ง คุณปู่บรู๊คส์เคยทำตัวแปลก ๆ อยู่ครั้งหนึ่ง นั่นเป็นเหตุผลที่เธอพาแกรนท์มาที่นี่

ในเวลานี้ เมื่อเธอได้ยินแกรนท์ถามคำถามนี้ขึ้นมา เธอจึงทำอะไรไม่ถูก

เธอจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณปู่บรู๊คส์ฝังมันไว้ในโลงศพหรือเปล่า?

เมื่อแกรนท์เห็นว่าฟลอร่าไม่ตอบสนอง เขาจึงเลิกรอคำตอบจากเธอ เขาหยิบชะแลงขึ้นมา และเริ่มแงะเปิดฝาของโลงศพ

ถึงเขาจะยังเป็นหนุ่มเป็นแน่น และมีความกล้าหาญอยู่พอตัว แต่ท้ายที่สุด คนที่อยู่ในโลงศพนี้ก็ได้ตายไปตั้งหลายสิบปีแล้ว ดังนั้นลึก ๆ แล้วเขาจึงยังรู้สึกกลัวอยู่

หลังจากพยายามอย่างหนัก ในที่สุดฝาโลงศพก็เปิดออก

กลิ่นเหม็นเน่าที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ ได้พุ่งเข้าใส่หน้าของเขาทันที เขากลั้นหายใจเอาไว้ ก่อนจะถอยหลังออกไปหลายก้าว และหลังจากที่กลิ่นของซากศพหมดไป เขาจึงเดินกลับเข้ามาใกล้โลงศพอีกครั้ง

เขาไม่เห็นอะไรเลย นอกจากกระดูกขาวโพนที่อยู่ในโลงศพ

เขายังคงไร้การตอบสนองใด ๆ ทั้งสิ้น

แกรนท์ไม่อยากจะปักใจเชื่อว่าหยกอาถรรพ์ไม่ได้ถูกฝังอยู่ข้างในนั้น ดังนั้นเขาจึงใช้ชะแลงพลิกกระดูกดู เพื่อให้แน่ใจว่าหยกไม่ได้อยู่ข้างในนั้นจริง ๆ

ความโกรธประทุขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ เขาโยนชะแลงออกไปแล้วเดินเข้าไปหาฟลอร่า

ทันทีที่เธอเห็นหน้าเขา เธอก็รู้ได้ในทันทีว่าสิ่งเลวร้ายกำลังกล่ำกลายเข้ามาแล้ว

เขาคงไม่เจอสิ่งที่เขากำลังมองหาอยู่ และกำลังจะแสดงธาตุแท้ออกมาให้เธอเห็น เธอควรทำอย่างไรดี?

ฟลอร่ากำลังอยู่ในภาวะตื่นตระหนก ในขณะที่แกรนท์ได้เดินเข้ามาหาเธอ

เขากัดฟันกรอด แล้วบีบเข้าไปที่หน้าของเธอ

“นังโง่! แกกล้าโกหกฉันเหรอ!”

ฟลอร่าน้ำตาไหลออกมาเต็มแก้ม พลางส่ายหัวไปมา

แกรนท์พูดจาเยาะเย้ย

“แกบอกว่ามันถูกฝังเอาไว้ที่นี่ ไหนล่ะ มันอยู่ตรงไหน? มานี่แล้วชี้ให้ฉันดู!”

แกรนท์พูดพลางปลดเชือกออกจากร่างกายของเธอ จากนั้นเขาก็กระชากผมของเธอแล้วลากไปที่หลุมศพ

ฟลอร่าตกใจกับการกระทำของเขาสุดขีด เมื่อเธอรู้ตัวอีกที เธอก็ถูกลากมาที่ขอบของหลุมศพแล้ว

แกรนท์จับเธอให้คุกเข่าลง เขาบังคับให้เธอมองกระดูกในโลงศพนั้น ก่อนจะพูดออกมาอย่างโหดเหี้ยมว่า "หามันให้เจอนะ! ถ้าวันนี้แกหามันไม่เจอละก็ ฉันจะฝังแกไว้ที่นี่กับย่าทวดของแก"

คำพูดของเขาทำให้ใบหน้าของฟลอร่าเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดเพราะความกลัว

เธอพยักหน้าพลางก้มลงมองไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็ว

ทั้งเท้าและข้อมือของเธอยังคงถูกมัดเอาไว้อยู่ ดังนั้นเธอจึงไม่สะดวกที่จะขยับตัว แต่ถึงอย่างนั้น เธอยังคงพยายามนอนราบกับพื้น และมองหามันอย่างตั้งอกตั้งใจ

เธอกลัวว่าถ้าหากแกรนท์โกรธขึ้นมา เขาจะฝังเธอไว้ที่นี่ทั้งเป็น

แกรนท์ยืนขึ้น และมองดูเธอด้วยสายตาที่เย็นชาและหยิ่งผยอง

ฟลอร่าค่อย ๆ เคลื่อนตัวจากด้านหลังของหลุมศพไปด้านหน้า และในที่สุด เธอก็หยุดจ้องมองที่หน้าหลุมศพ

เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะมองมาที่เขา แล้วร้องไห้คร่ำครวญ

แกรนท์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยในใจว่า ถ้าเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นพบมันขึ้นมาแล้วจริง ๆ เขาจะรีบเข้าไปดู

วินาทีถัดมา สีหน้าของเขาได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

“เฮ้ย!”

ทันใดนั้น แกรนท์ก็ดึงมีดสั้นออกมาจากด้านหลังเอวของเขา

“เอาล่ะ ยังไงซะที่นี้มันก็ใกล้กับบ้านของเธอพอดี ฉันจะตัดนิ้วของเธอออกแล้วส่งไปให้เขาดูเล่นแล้วกัน และเมื่อเขาได้เห็นแล้ว เขาคงจะรู้ว่าเธอต้องการเขามากแค่ไหนในตอนนี้ และที่สำคัญเขาจะได้รู้ด้วยว่า ฉันแกรนท์ เลนนอน เป็นคนที่รักษาคำพูด บางทีเขาอาจจะทนไม่ไหว และนำสมบัติชิ้นนั้นมาแลกกับตัวของเธอ เธอคิดว่ายังไง?”

ดวงตาของฟลอร่าเบิกกว้างไปด้วยความหวาดกลัว

เขายังคงถามเธอต่อว่าเธอรู้สึกอย่างไร?

เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังรู้สึกแย่มากเลยทีเดียว!

ในตอนนี้ฟลอร่ารู้สึกทั้งโกรธแค้นและหวาดกลัว แต่เธอก็ทำได้เพียงแค่จ้องมองเขาเท่านั้น และในเวลาเดียวกัน เธอก็เขยิบถอยหลังออกมาด้วยความกลัว

แกรนท์ยังคงพูดกับตัวเอง พลางก้าวออกไปข้างหน้าทีละก้าว

เขาเผยยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ และพูดว่า “เธอไม่ต้องห่วงไปหรอกนะ เพราะทักษะของฉันดีมาก ๆ เลยทีเดียว เธอคงจะไม่รู้ว่าฉันเรียนแพทย์ และทำงานเป็นศัลยแพทย์มาก่อน ทักษะการใช้มีดผ่าตัดของฉันถือว่าดีที่สุดเลยล่ะ ฉันสัญญาว่าฉันจะเฉือนมันออกแค่นิ้วเดียวเท่านั้น ฉันจะไม่เฉือนมันออกสองนิ้วอย่างแน่นอน ถ้าฉันไม่พลาดนะ”

“แม้ว่านิ้วมือของเธอจะหายไป แต่เธอก็ยังจะมีชีวิตอยู่ ที่สำคัญไปมากกว่านั้น ถ้าชายชราของเธอสามารถช่วยรักษานิ้วของเธอได้ทันเวลาละก็ เธอยังสามารถไปโรงพยาบาลและต่อมันกลับเข้าไปใหม่ได้ แม้ว่าในอนาคตเธอจะใช้มันไม่ได้อีกต่อไปก็ตาม แต่ฉันก็ไม่มีทางเลือกแล้ว ถือซะว่าครั้งนี้เป็นการทำความดีก็แล้วกันนะ”

ฟลอร่าตกใจจนน้ำตาไหลเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น

เธอไม่เคยเห็นคนบ้าแบบนี้มาก่อน!

เขาไม่ใช่มนุษย์แล้ว เขามันคือปีศาจ!

สีหน้าเย็นชาของแกรนท์และพูดว่า “โอเค หยุดถอยห่างออกไปได้แล้ว ทำตัวให้ว่านอนสอนง่ายหน่อย ยื่นมือมาให้ฉันเถอะ”

ขณะที่เขาพูด เขาก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับมือของเธอเอาไว้

แต่ทว่าในขณะนี้ ฟลอร่าได้ยกเท้าขึ้นแล้วเตะเข้าไปตรงหว่างขาของเขา

ตรงนั้นมันคือจุดอ่อนที่สุดของผู้ชาย แกรนท์ เลนนอนสบถออกมา เขางอตัวลงด้วยความเจ็บปวดในทันที

โดยไม่รอช้า ฟลอร่าเตะเศษดินเข้าไปที่ดวงตาของแกรนท์ซ้ำอีกครั้ง จนเขากรีดร้อง และปล่อยมีดในมือออก ก่อนจะกุมดวงตาของเขาเอาไว้