ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 952

ฟลอร่าไม่มัวมานั้งรีรออีกต่อไป เธอลุกขึ้นวิ่งลงไปตามทางลาด

เมื่อ แกรนท์ เลนนอน เห็นว่าเธอกำลังวิ่งหนีไป เขาก็รีบไล่ตามเธอทันที

แต่เนื่องจากเขาได้รับบาดเจ็บที่ตา และกล่องดวงใจของเขาอยู่ เขาจึงไม่สามารถวิ่งได้เร็วเหมือนปกติ

เส้นทางนั้นสูงชันและคดเคี้ยวเป็นอย่างมาก ฟลอร่าที่เติบโตจากที่นี่มาตั้งแต่เด็ก ก็เลยคุ้นเคยกับถนนบนภูเขาเหล่านี้มาก จนเธอสามารถหลับตาวิ่งได้เลยทีเดียว

แล้วแบบนี้ ฃแกรนท์จะตามเธอทันได้ยังไง?

หลังจากที่แกรนท์ได้รู้ถึงปัญหานี้แล้ว เขาจึงหยุดเดิน และจ้องไปที่แผ่นหลังของฟลอร่าด้วยความโมโห ก่อนที่จะชักปืนออกมา

"ปัง!"

ฟลอร่าหยุดวิ่งทันที

เธอตกใจมากจนหยุดวิ่งกะทันหัน เธอหันกลับไปมองแกรนท์อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง

ฟลอร่ารู้แล้วว่าแกรนท์ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว ร่างกายของเขาเปล่งออร่าที่แสนจะเย็นชา และมืดมนออกมา

เขายกปืนขึ้นชี้ไปที่ฟลอร่า และพูดอย่างท้าทายว่า "วิ่งเลย วิ่งสิ ถ้าเธอวิ่งไปอีกเพียงแค่ก้าวเดียว ฉันจะยิงเธอให้ตายเลยคอยดู"

ฟลอร่าหน้าซีดเผือดจนไม่กล้าขยับตัวอีก

แกรนท์ก้าวไปข้างหน้าและจับตัวเธอไว้ทันที

ในเวลาเดียวกันใน ณ คฤหาสน์

พวกเขาทั้งสองสามคนยังคงพูดคุยกันอยู่ แต่แล้วจู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นมาจากด้านนอก

จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ทำให้พวกเขาทุกคนรู้ดีว่าเสียงนี้มันคือเสียงอะไร สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปในทันที ก่อนที่วินาทีต่อมาพวกเขาได้รีบพากันออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

คุณปู่บรู๊คส์ก็ตามพวกเขาออกไปด้วยเช่นกัน เขามองเข้าไปในความมืดและพูดขึ้นมาว่า “เจ้าสารเลวนั้น”

เนลล์รู้สึกตกใจจึงถามออกไปว่า “คุณปู่รู้ได้ยังไงคะ?”

“ไม่ผิดหรอก ต้องเป็นเขาแน่ ๆ ”

หลังจากคุณปู่บรู๊คส์พูดจบ เขาก็เริ่มเดินให้เร็วขึ้น เพื่อไปยังทิศทางของเสียงกระสุนปืน

พวกเขารีบเดินตามออกไปเช่นกัน เมื่อพวกเขาไปถึงที่สุสาน นอกจากหลุมฝังศพของนางหญิงชราบรู๊คส์ได้ถูกขุดขึ้นมาแล้ว พวกเขาก็ไม่เห็นใครอยู่ใกล้ ๆ ในระแวกนี้เลย

สีหน้าของชายชราซีดเผือด และบูดบึ้งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

มันดูไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย ที่จะขุดหลุมศพของใครบางคนขึ้นมาแบบนี้

เนลล์และคนอื่น ๆ ก็ไม่เข้าใจว่าเหตุผลที่แท้จริงแล้วมันคืออะไร กิดเดียนย่อตัวลงไปสังเกตที่พื้นดิน ก่อนจะชี้ไปที่ทิศทางหนึ่ง แล้วพูดอย่างจริงจังว่า "พวกเขาไปทางนั้น"

เกรกอรี่ตอบเขาในทันที "ฉันจะตามพวกเขาไปเอง!"

"ฉันไปด้วย"

วิกกี้อยากตามเขาไปด้วย

แต่เกรกอรี่กลับห้ามเธอเอาไว้

เขามองดูเธอและพูดว่า "เธออยู่กับเนลล์ที่นี่แหละ อยู่ดูแลชายชราคนนี้ ฉันกับกิดเดียนจะไปกันเอง"

กิดเดียนพยักหน้า และเนลล์ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอดึงแขนของวิกกี้เอาไว้ พลางแนะนำเธอด้วยเสียงต่ำ

“แกรนท์ เลนนอน ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขาหรอก เรารอพวกเขาอยู่ที่นี่แหละ”

จากนั้นวิกกี้ก็พยักหน้าตกลง

หลังจากเห็นกิดเดียนและเกรกอรีวิ่งออกไปได้ไกลแล้ว เนลล์และวิกกี้ได้ช่วยคุณปู่บรู๊คส์กลบหลุมฝังศพของหญิงชรา ก่อนที่พวกเขาจะกลับเข้ามาที่บ้านพัก

ขณะนี้เป็นเวลาตีสี่แล้ว

หลังจากนั้นเขาก็กลับมาได้สติ

คุณปู่บรู๊คส์ขมวดคิ้ว เขาหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดออกมาว่า “เธอพูดถูก ก่อนหน้านี้ฉันทำเป็นปิดหูปิดตากับเรื่องนั้นมาโดยตลอด แต่ดูเหมือนว่าเด็กคนนั้นน่าจะโดนใครบางคนยุยงมา ถ้าฟลอร่ากลับมา เราจะต้องค้นหาความจริงของเรื่องนี้ให้ได้”

เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่โกรธจัด

แต่ทว่าการสืบหาเรื่องการแก้แค้นก็เป็นสิ่งหนึ่ง และการถูกยุยงให้ลักพาตัวฟลอร่าด้วยจุดประสงค์อื่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

เมื่อเนลล์เห็นดังนั้น เธอจึงเงียบไปโดยไม่พูดอะไรอีก

เมื่อเธอมองดูเวลา เธอก็เห็นว่าอีกไม่นานก็จะเช้าแล้ว เธอไม่รู้ว่าเกรกอรีกับกิดเดียนจะกลับมาเมื่อไร เธอจึงพูดว่า "คุณปู่คะ ทำไมถึงไม่นอนเอาแรงสักหน่อยล่ะคะ ถ้าพวกเขากลับมาฉันจะปลุกคุณปู่เองค่ะ"

แต่ชายชราจะสามารถนอนหลับในเวลาแบบนี้ได้อย่างไร?

เขายังคงรู้สึกโกรธและโมโห เขากำลังรอให้พวกเขาพาชายคนนั้นกลับมา เพื่อที่เขาจะได้ซักถามเขาได้อย่างถูกต้อง

คุณปู่บรู๊คส์โบกมือแล้วพูดว่า "ฉันไม่นอน ถ้าเธอเหนื่อยเธอก็ไปนอนเถอะ ชั้นหนึ่งมีห้องอยู่หลายห้อง พวกเธอเป็นผู้หญิงกัน ฉันคงจะไม่ต้องช่วยทำความสะอาดให้หรอกมั้ง พวกเธอไปจัดแจงที่หลับที่นอนเอาเองละกัน”

เนลล์ยิ้มออกมาและพูดว่า “เราไม่ได้เหนื่อยกันหรอกนะคะ เราแค่เป็นห่วงสุขภาพของคุณปู่เท่านั้น”

ชายชรามองเธอแล้วยิ้มออกมา

“เธอเป็นห่วงฉันเหรอ? เธอไม่ต้องกังวลไปหรอก! คนแก่อย่างฉันนอนกลางดินกินกลางทรายมาก่อนที่เธอยังไม่เกิดเลยด้วยซ้ำ นี่มันก็แค่เพิ่งจะข้ามคืนเท่านั้น ไม่มีอะไรหรอก”

พอเขาพูดออกมาอย่างนั้น เนลล์ก็หยุดโน้มน้าวเขา

เขาพยักหน้า และทั้งสามคนก็ยังคงนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นรอต่อไป

พวกเขารอจนถึงรุ่งสาง เป็นเวลาเกือบจะหกโมงเช้าแล้ว ตอนที่เกรกอรีและกิดเดียนกลับมา

ชายทั้งสอง มีคนตามมาด้วยอีกสองคน คนหนึ่งถูกมัดเอาไว้ด้วยเชือกที่เกรกอรีถือไว้ ขณะที่อีกคนหนึ่งเป็นฟลอร่าที่มีท่าทางหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา