ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 953

“คุณปู่คะ!”

ทันทีที่ฟลอร่าเดินพ้นประตูเข้ามา เธอก็กระโดดเข้าหาคุณปู่บรู๊คส์ของเธอทันที

ชายชรายืนตัวสั่นจับเธอเอาไว้ และร้องไห้ออกมา

“โอ้ หลานสาวสุดที่รักของฉัน ในที่สุดหลานก็กลับมาแล้ว!”

ฟลอร่าซบหน้าของเธอไว้ในอ้อมอกของคุณปู่ และทั้งสองคนก็ร้องไห้ออกมาด้วยความปิติยินดี

หลังจากที่พวกเขาร้องไห้ คุณปู่บรู๊คส์ก็เงยหน้าขึ้นมามองเธอราวกับว่าเขากำลังดูสมบัติชิ้นหนึ่ง

"ขอปู่ดูหน่อย หลานเจ็บตรงไหนหรือเปล่า? ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม?”

ฟลอร่าส่ายหัวแล้วพูดว่า “หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะคุณปู่ พี่ชายสองคนนี้ช่วยหนูเอาไว้”

เธอพูดพลางหันไปทางเกรกอรีและกิดเดียน

คุณปู่บรู๊คส์ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข และพูดว่า "ปู่รู้ พวกเขาเป็นเพื่อนของปู่ ปู่ขอให้พวกเขาช่วยหลานเอาไว้"

ฟลอร่าได้ยินดังนั้นพวกเขาจึงชำเลืองมองอย่างซาบซึ้ง

ในเวลานี้ แกรนท์ เลนนอนที่นิ่งเงียบอยู่ก็ได้ตะโกนออกมาว่า "บรู๊คส์! แกฆ่าปู่ย่าตายายและพ่อของฉัน! แกกับฉันเป็นศัตรูกัน! แกจะมัวมามัดฉันไว้แบบนี้ทำไม? มาดวลกันตัวต่อตัวเลยดีกว่า! ทำแบบที่แกเคยทำกับเพื่อนสนิทของแกไง! เข้ามาเลย!

แกรนท์ที่กำลังบ้าคลั่งได้พยายามพุ่งตัวของเขาไปข้างหน้า แต่ก็โดนเกรกอรีจับตัวเอาไว้ซะก่อน

เกรกอรีเตะเขาไปที่ข้อพับขาของเขา ซึ่งนั้นทำให้เขาเข่าอ่อนล้มลงกับพื้น

ตอนนั้นเองที่คุณปู่บรู๊คส์หันไปมองหน้าเขาด้วยสายตาที่เย็นชา

“แกรนท์ เลนนอน นายเอาแต่พูดว่านายอยากจะแก้แค้นฉัน แต่กลับไม่พูดถึงสิ่งที่นายกำลังทำอยู่ในตอนนี้ นายอยากการแก้แค้น หรือแค่อยากจะพูดถึงพ่อของนายกันแน่ การตายของเขามันเกี่ยวอะไรกับฉัน?”

แกรนท์พูดจาเยาะเย้ยออกมา

“แกยังกล้าปฏิเสธอยู่อีกเหรอ แกกล้าดียังไงถึงบอกว่าแกไม่ได้แอบส่งคนมาฆ่าเขา?”

คุณปู่บรู๊คส์กล่าวว่า "ฉัน จอห์น บรู๊คส์ เป็นคนเปิดเผยและตรงไปตรงมาเสมอ ถ้าฉันฆ่าใครคน ฉันจะไม่ปฏิเสธมันอย่างเด็ดขาด แต่ถ้าฉันไม่ได้เป็นคนทำ ก็อย่าคิดที่จะมากล่าวหาฉันเลย"

“ไร้สาระ!”

แววตาของแกรนท์เต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว แต่ดูเหมือนว่าคุณปู่บรู๊คส์จะไม่ได้สนใจเขาอีกต่อไป

เขาหันไปมองเนลล์

“ในเมื่อเธอได้ช่วยชีวิตของฟลอร่าตามที่ได้สัญญาเอาไว้ ฉันก็ควรจะทำตามคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับเธอในก่อนหน้านี้”

ขณะที่เขาพูด เขาก็หยิบชิ้นส่วนของหยกอาถรรพ์ออกมาจากกระเป๋าของเขา แล้วยื่นมันให้กับเธอ

“นี่คือสิ่งที่เธอต้องการ เก็บมันเอาไว้เถอะ”

เนลล์ยอมรับมันมาด้วยความยินดี เธอพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ขอบคุณค่ะคุณปู่”

คุณปู่บรู๊คส์ยิ้มออกมา และไม่ได้พูดอะไรต่อ

ข้าง ๆ เขา แกรนท์ เลนนอนรู้สึกกระสับกระส่าย

“นั่นมันหยกอาถรรพ์หนิ!”

รูม่านตาของเขาขยายออก เขาพึมพำอะไรบางอย่างออกมา ก่อนจะแสดงท่าทีเหมือนกับคนบ้าที่จ้องมองหยกชิ้นนั้นในมือของเนลล์

“มันคือหยกอาถรรพ์จริง ๆ! นั่นมันของฉัน! เอามาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

แกรนท์พูด ในขณะที่เขาพยายามเข้าไปหาเนลล์

แต่เกรกอรีจะปล่อยให้เขาทำแบบนั้นง่าย ๆ ได้อย่างไร?

เขาประโคมทั้งหมัดทั้งเตะใส่แกรนท์ไม่ยั้ง ก่อนจะกระแทกเขาลงกับพื้นโดยตรง คราวนี้เป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง

เกรกอรีพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “คุณปู่ครับ ผมมีเรื่องอยากจะขอร้อง”

คุณปู่บรู๊คส์ยกมือขึ้นอย่างโอบอ้อมอารี พลางพูดว่า "บอกฉันมาเถอะ"

เกรกอรีหันหน้าไปมองที่ แกรนท์ เลนนอนที่กำลังนอนกองอยู่บนพื้นด้วยใบหน้าซีดเซียว เขาพูดด้วยสายตาแข็งกร้าวว่า “ผมรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ เหมือนจะเป็นสมาชิกของคู่ปรับของผมมาก ผมจึงอยากจะพาเขากลับไปสอบสวนเรื่องบางอย่าง ผมขออนุญาตคุณปู่ได้ไหมครับ?”

ไม่กี่วินาทีต่อมา มีดก็ถูกแทงเข้าไปที่ต้นขาของแกรนท์

เขากรีดร้องออกมาด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด ร่างกายของเขาสั่นเทาไปด้วยความเจ็บปวดจนเหงื่อแตกออกมา

เกรกอรียังคงสูบบุหรี่และมีท่าทางที่ไม่ใส่ใจเหมือนเดิม

“นายยังไม่ต้องบอกฉันในตอนนี้ก็ได้นะ เพราะเรามีอีกตั้งหลายวิธีที่จะทำให้นายพูดออกมา ถ้านายไม่เชื่อฉันล่ะก็ จะลองดูก็ได้นะ”

แกรนท์กัดฟันกรอดและจ้องมาที่เกรกอรี หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ถ่มน้ำลายออกมา

“พวกแกอยากได้ข้อมูลจากฉันงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ!”

ดวงตาของเกรกอรีหรี่ลงเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างแผ่วเบา

“แล้วนายมีอีกตัวเลือกอื่นจริง ๆ เหรอ?”

แกรนท์ถึงกับสำลักออกมา

เกรกอรียิ้มออกมาอีกครั้ง และพูดต่อ “ไม่ต้องรีบหรอก ฉันบอกแล้วว่าฉันมีเวลาอยู่กับนานอีกนาน”

เขาส่งสัญญาณอีกครั้ง และหลังจากนั้น ฮาโรลด์ก็ดึงมีดที่ติดอยู่ที่ต้นขาของแกรนท์ออกมา แล้วแทงเข้าที่น่องของเขาแทน

ใบหน้าของแกรนท์เปลี่ยนเป็นหมองคล้ำด้วยความเจ็บปวด เส้นเลือดผุดออกมาจากหน้าผากของเขา เขาเหงื่อแตกพลั่กราวกับว่าเพิ่งจะออกมาจากห้องซาวน่า

หลังจากผ่านการคลอดลูกมาแล้ว เนลล์ไม่สามารถยืนดูฉากนองเลือดแบบนี้ได้ เธอกระแอมออกมา ก่อนจะพูดกับกิดเดียนว่า "เราไปเดินเล่นข้างนอกกันเถอะ"

กิดเดียนพยักหน้าและลุกขึ้น จากนั้นพวกเขาก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกัน

เสียงกรีดร้องดังขึ้นตามหลังพวกเขามาอีกสองรอบ

ทำให้เนลล์ตกใจถึงสองครั้งเช่นเดียวกัน กิดเดียนจับมือของเธอเอาไว้แน่น พลางกระซิบว่า "ถ้าไม่ใช้วิธีนี้ เราก็จะงัดปากของเขาไม่ได้"

เธอพยักหน้าและพูดว่า “ฉันเข้าใจค่ะ”

ใบหน้าของเธอยังคงดูซีดเซียวอยู่เล็กน้อย เธอมองไปตามทางเดินยาวข้างหน้าเธอ ก่อนจะกระซิบบอกเขาว่า "ฉันรู้สึกอึดอัดนิดหน่อยนะคะ ตอนที่เห็นเลือด ฉันรู้สึกหายใจไม่ค่อยสะดวก แต่ตอนนี้ได้รับอากาศบริสุทธิแล้ว ฉันโอเคขึ้นแล้วค่ะ"