ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 954

กิดเดียนพนักหน้า และมองเนลล์ด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไร"

ทั้งสองเดินไปจนสุดทางเดิน ฝั่งนี้ไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องดังมากจากในห้องแล้ว เนลล์มองออกไปข้างนอกหน้าต่าง พลางถามอย่างอ่อนโยนว่า “คุณคิดว่า แกรนท์ เลนนอน เป็นใครเหรอคะ?”

กิดเดียนเล่นนิ้วมือที่นุ่มนวลของเธอด้วยความสบายใจ แล้วพูดว่า "สมาคมจีน"

เนลล์ถึงกับอึ้งไปในทันที

“สมาคมจีนเหรอ? พวกนั้น…”

เธอหยุดพูดลงแค่นั้น

กิดเดียนมองมาที่เธอ และพูดออกมาอย่างแผ่วเบาว่า “แม้ว่าสมาคมจีนจะล่มสลายไปแล้ว แต่ก็ยังมีกองกำลังเล็ก ๆ เหลืออยู่อีกมาก ผมเดาว่า แกรนท์ เลนนอน คนนี้เป็นหนึ่งในสมาชิกหลักของพวกเขา คราวนี้ที่เขาอยากได้หยกอาถรรพ์ คงเป็นเพราะเขาได้ยินมาว่าตระกูลฟรินเดอร์ ต้องการรวบรวมมัน เขาเลยคิดอยากจะทำข้อตกลงกับพวกเขา”

เนลล์พยักหน้า เธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ และยังคงรู้สึกกลัวอยู่เล็กน้อย

“โชคดีที่เรานำหน้าเขาไปหนึ่งก้าว ไม่อย่างนั้น ถ้าเราปล่อยให้มันตกไปอยู่ในกำมือเขาจริง ๆ เกรกอรีคงจะไม่ได้ชิ้นส่วนครบหกชิ้นแน่ ๆ และอาการเจ็บป่วยของวิกกี้ก็อาจจะเป็นอันตรายได้”

กิดเดียนพยักหน้าเช่นเดียวกัน

“โชคชะตาคงได้ลิขิตเอาไว้แล้วแหละ เธอยังไม่ถึงคราวตาย แม้แต่สวรรค์ก็ยังช่วยเธอ”

พวกเขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จนกระทั่งเสียงดัง “ปัง” ขึ้นมาจากโถงทางเดิน เกรกอรีกับวิกกี้ก็พากันเดินออกมาจากห้อง

ทั้งคู่จับมือกันขณะที่กำลังเดินไปหาพวกเขา

“เป็นยังไงบ้าง?”

นัยน์ตาของเกรกอรีดูเย็นชาลง เขาพูดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวว่า "สมาคมจีน"

กิดเดียนขยิบตาให้เนลล์

เนลล์ถอนหายใจและพูดว่า “ตามที่คาดเอาไว้เลย”

แต่ทว่าคำพูดของเธอกลับทำให้เกรกอรีตกตะลึง เขาตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะมองไปที่กิดเดียนอีกครั้ง

กิดเดียนถามว่า “แล้วนายจะทำยังไงกับมัน?”

เกรกอรีพูดอย่างเย็นชาว่า “แค่สั่งสอนมันนิดหน่อย แล้วก็ปล่อยไป”

เขาให้สัญญากับคุณปู่บรู๊คส์ไว้แล้วว่า เขาจะไม่ฆ่าแกรนท์ ดังนั้นเขาจึงต้องรักษาคำพูดของเขา

กิดเดียนพยักหน้า จากนั้นก็ยกมือขึ้นดูเวลา

“นี่มันก็สายมากแล้ว เราจะจองตั๋วกลับเมืองหลวงกัน แล้วนายล่ะ? นายจะกลับเมืองหลวงกับเรา หรือไปที่เมืองหลิน?”

เกรกอรีมองมาที่เขา และพูดโดยไม่ลังเลเลยว่า "เราจะกลับไปที่เมืองหลิน"

“เอาล่ะ ระหว่างทางพวกนายก็ระวังตัวไว้ด้วยนะ ถ้านายต้องการอะไรก็โทรมาได้ตลอดเลย”

ทั้งสองคนพยักหน้ารับ และพวกเขาทั้งสี่คนก็บอกลากันก่อนที่จะแยกทางกัน

เป็นเวลาค่ำมากแล้วที่เนลล์ และกิดเดียนกลับมาถึงเมืองหลวง

เนื่องจากเนลล์ได้เห็นฉากนองเลือดในบ่ายของวันนี้ เธอจึงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยในช่วงที่เหลือของวัน ร่างกายของเธออ่อนเพลียเมื่อกลับมาถึงบ้าน

กิดเดียนกลัวว่าเธอจะเป็นหวัดหลังจากที่วิ่งไปมาทั้งคืนในวันก่อน เขาจึงเรียกหมอประจำครอบครัวให้มาดูเธอ

ขณะที่เธอนอนอยู่บนเตียงเพื่อให้หมอตรวจ เนลล์ก็ยิ้มออกมาและเริ่มบ่น

“ฉันแค่เหนื่อยนิดหน่อยเองค่ะ ดูคุณสิเล่นใหญ่เชียวนะคะ คุณถึงขั้นเรียกหมอมาเลยเหรอ เดี๋ยวคนอื่นก็คิดว่าฉันป่วยจริง ๆ หรอกค่ะ”

กิดเดียนคอยอยู่ดูแลเธอไม่ห่าง ขณะที่ทำงานบนคอมพิวเตอร์ไปด้วย เขาพูดทั้ง ๆ ที่ยังก้มหน้าอยู่ว่า “อย่าประเมินความเจ็บป่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้ต่ำเกินไปนะ บางครั้งแค่เป็นหวัดก็อาจจะทำให้เกิดอาการอื่น ๆ ตามมาได้เช่นกัน คุณควรจะระวังเอาไว้ให้ดี”

เนื่องจากเขาพูดมาถึงขนาดนั้นแล้ว เนลล์จึงไม่สามารถพูดอะไรต่อได้อีก

เธอเห็นว่าหมอตรวจอาการของเธอมาได้ระยะหนึ่งแล้ว แต่ก็ยังไม่เสร็จสักที เธอจึงถามด้วยความอยากรู้ว่า “คุยหมอคะ ยังไม่เสร็จอีกเหรอ? ฉันไม่น่าจะเป็นอะไรใช่ไหมคะ?”

หมอขมวดคิ้วและไม่ได้ตอบคำถามของเธอ ก่อนจะหันหลังกลับไปหยิบที่ตรวจการตั้งครรภ์ออกมาจากกล่อง แล้วยื่นมันให้กับเธอ

“นายหญิงครับ เชิญไปที่ห้องน้ำ เพื่อทำการทดสอบผลเถอะครับ”

เนลล์ตกตะลึง เธอแทบจะไม่เชื่อให้สิ่งที่หมอบอก

"นี่…"

เธอหันไปมองที่กิดเดียนที่มีท่าทีแปลกใจเล็กน้อย

เนลล์ยิ้มออกมาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ และพูดว่า “เป็นไปไม่ได้ เรา… เราคุมกำเนิดแล้วนะคะ”

หมอนิ่งเงียบไปสองวินาที แล้วอธิบายว่า "มาตรการคุมกำเนิดไม่สามารถควบคุมได้ผล 100% หรอกนะครับ ดังนั้นผมจึงยังจึงแนะนำให้คุณทำการทดสอบก่อน หากผลปรากฏเป็นบวก ผมจะได้ทำการตรวจร่างกายของคุณอย่างละเอียดอีกที"

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยความหงุดหงิด

กิดเดียนหยิบที่ตรวจครรภ์ขึ้นมาดูอย่างระมัดระวัง และแน่นอนว่ามันขึ้นเป็นสองขีด!

หัวใจของเขาพองโตไปด้วยความสุข แต่ทันใดนั้นเขาก็คิดว่าเนลล์ไม่ต้องการมีลูกในเวลานี้ เขาก็เลยกลั้นยิ้ม พลางเดินเข้าไปหาเธอด้วยสีหน้าที่จริงจัง

"คุณภรรยาครับ"

เขานั่งลงที่ขอบเตียง โอบกอดไหล่ของเธอเอาไว้ พลางพูดออกมาด้วยความอบอุ่นว่า “ไม่เป็นไรนะ ถ้าคุณไม่ต้องการเด็กคนนี้ เราจะไม่เก็บเขาเอาไว้ ตราบใดที่คุณมีความสุข…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เนลล์ก็ผลักตัวเขาออกไป

เธอมองกิดเดียนราวกับกำลังดูคนสารเลวคนหนึ่งที่ไม่สามารถให้อภัยได้

“กิดเดียน ลีย์ นี่คุณกำลังพูดเรื่องอะไรของคุณกัน ห้ะ คุณไม่มีความเป็นมนุษย์เลยหรือยังไง นี่คือลูกของคุณ และคุณกำลังพูดถึงการทำแท้งอยู่นะ! คุณบ้าไปแล้วเหรอ?”

เขาตกตะลึง และรู้สึกสับสนเล็กน้อย

นี่มันไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหวังเอาไว้หรอกเหรอ?

เนลล์นั่งลงโดยไม่มองหน้าเขา ก่อนจะพูดออกมาด้วยความแน่วแน่ว่า "ฉันไม่สน ฉันจะเก็บลูกคนนี้เอาไว้"

ตอนนั้นเองที่กิดเดียนเริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง เขารู้สึกยินดีกับสิ่งที่ได้ยินเป็นอย่างยิ่ง

เขาพยักหน้าซ้ำไปซ้ำมา

“โอเค เยี่ยมไปเลย! เราจะมีลูกเพิ่มแล้ว!”

กิดเดียนหันไปหาหมอแล้วพูดว่า “ช่วยตรวจดูร่างกายของภรรยาผมทันทีเลยนะ และช่วยตรวจสอบให้แน่ใจด้วยว่า เธอและลูกจะปลอดภัยและแข็งแรง”

หมอพยักหน้าและพูดว่า “ได้ครับ”

หลังจากครุ่นคิดอยู่ซักพัก หมอก็เสริมว่า “พรุ่งนี้เรามาทำแบบทดสอบการตั้งครรภ์ระยะแรกแบบละเอียดกันก่อนนะครับ แล้วผมค่อยนัดตรวจติดตามครรภ์อีกทีเมื่อเราแน่ใจแล้ว”

กิดเดียนพยักหน้ารับ พลางพูดว่า “เอาล่ะ ทำตามที่คุณพูดเถอะ คุณกลับไปได้แล้ว”

"ครับผม"

หมอจึงขอตัวกลับไปในทันที