ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 960

แม้ว่า จีน ลีย์จะเป็นคนไม่น่าเชื่อถือ แต่เธอก็มีน้ำใจต่อคนรอบข้างอย่างกว้างขว้าง

เธอมีสถานะที่โดดเด่น พ่อแม่ของเธอถือว่าเป็นคนสำคัญ และหลานของเธอก็เป็นถึงหัวหน้ากลุ่มการเงินที่ใหญ่ที่สุดในประเทศจีน

ดังนั้นตลอดหลายปีที่ผ่านมา แม้ว่าเธอจะผ่านการหย่าร้างมา แต่ชีวิตส่วนตัวของเธอก็ร่ำรวยมาก อีกทั้งยังมีชายหนุ่มมากหน้าหลายตาที่เข้ามาติดพันเธออีกด้วย

จีนมีความสุขมาก เมื่อคุณหญิงได้บอกไว้ว่าจะไม่เข้ามาแทรกแซงเรื่องในบริษัทอีก เธอรู้อยู่แล้วว่าเธอจะไม่ได้เป็นคนสืบทอดธุรกิจของครอบครัว เธอจึงเลิกคิดที่จะมีลูกเป็นของตัวเอง

ยังไงก็ตามหากว่าเธอมีลูก ตามหลักการแล้ว เด็กคนนั้นจะมีสถานะเท่าเทียมกับกิดเดียน แต่พวกเขาก็แตกต่างกันมาก และจีนก็ไม่เต็มใจที่จะยอมรับความจริงข้อนี้สักเท่าไร

มันจึงเป็นการดีกว่าที่เธอจะไม่มีลูก ดีกว่าให้ลูกเกิดมา และได้รับการปฏิบัติแตกต่างออกไป

เธอรู้ว่ากิดเดียนจะให้กำลังใจเธอเสมอ แม้ว่าเขาจะยังโกรธป้าของเขาอยู่ก็ตาม

ถ้าเธอแก่ตัวลง กิดเดียนก็คงจะไม่ทอดทิ้งเธออย่างแน่นอน

ดังนั้นเธอจึงไม่มีอะไรต้องกังวล การใช้ชีวิตให้มีความสุขในช่วงเวลานี้ จึงถือว่าเป็นสิ่งที่วิเศษมาก

ด้วยความคิดเช่นนี้ มันจึงทำให้เธอเป็นคนใจกว้างมากขึ้น ด้วยสถานะและความงามของเธอ จึงทำให้มีชายหนุ่มเหล่านั้นเข้ามาติดพันมากมาย

จีนพาเบนมองไปรอบ ๆ เธอได้ยินข่าวมากมายที่เธอสนใจ

ตอนนั้นเองที่เธอได้เรียนรู้ว่าการพนันหินนี้ ถูกจัดขึ้นโดยพ่อค้าหยกชาวต่างชาติรายใหญ่ ซึ่งเหมืองหินไม่ได้อยู่ในประเทศจีน แต่อยู่ที่ประเทศที

เธอต้องการลงทุนในเหมืองหิน และส่งคนไปยังสถานที่ทำเหมืองที่มีชื่อเสียงหลายแห่งในประเทศที แต่ก็ไม่เคยได้ยินว่ามีการขุดเจอหยกดี ๆ สักชิ้นเลย

คราวนี้คนพวกนี้ไปขุดหินมาจากที่ไหน?

ขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงตะโกนดังขึ้นมาจากด้านหน้า

เธอเดินไปพร้อมกับเบน และเห็นกลุ่มคนรอบตัวเธอ เมื่อเธอเอ่ยถามพวกเขา เธอก็ได้รู้ว่ามีคนซื้อหินก้อนหนึ่งมา เขาทุบออกดูและเจอหยกดี ๆ อยู่ข้างในนั้นหนึ่งชิ้น

จีนอยากรู้อยากเห็นมาก จนต้องขอให้เบนรออยู่ข้างนอก ก่อนจะเข้าไปดูด้วยตัวเอง

แน่นอนว่ามันเป็นหยกน้ำดีจริง ๆ!

เธอเห็นคนที่ถือหินนั้นกำลังตัดขอบมันออก มันมีสีเขียวแวววาวใสราวกับน้ำ เธอรู้ได้ในแวบแรกเลยว่าอย่างน้อย ๆ มันจะต้องเป็นหยกสีเขียวชั้นดีอย่างแน่นอน

ผู้คนรอบข้างต่างก็พากันตื่นเต้นยกใหญ่ พวกเขาเริ่มเดากันว่าหยกนั้นจะมีขนาดใหญ่สักแค่ไหน

ทุกคนเริ่มพูดคุยกันไปต่าง ๆ นา ๆ จากประสบการณ์ของจีน เธอสามารถรู้ได้เลยว่าหยกนั้นไม่ได้มีขนาดเล็กอย่างแน่นอน อย่างน้อย ๆ ก็ควรมีขนาดใหญ่ถึงสี่กำปั้นเลยทีเดียว

หยกชิ้นใหญ่ขนาดนี้! มันจะคุ้มขนาดไหน?

ต่อมาเมื่อเธอรู้ว่าคนที่ซื้อหยกชิ้นนี้มา ใช้เงินไปแค่สองล้านเท่านั้น ดวงตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำขึ้นมาทันที

เธอรีบถอยห่างออกมาจากฝูงชน และมองหาใครสักคน เพื่อสอบถามเกี่ยวกับเจ้าของสถานที่ ทันใดนั้น เธอก็ชนเข้ากับใครบางคน

จีนไม่ทันได้ตั้งตัวจนสะดุดล้มลงไป เธอตะโกนออกไปตามสัญชาตญาณว่า "ใครน่ะ ตาบอดรึยังไง จะรีบไปไหน?"

“ฉันขอโทษค่ะ ฉันขอโทษ…”

จีนได้ยินเสียงของผู้หญิงที่นุ่มนวลคนหนึ่ง เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมอง เธอก็ชะงักไปชั่วครู่

ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหน้าของเธอนั้น เป็นหญิงวัยกลางคน ที่น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ หล่อนดูมีเสน่ห์ และมีท่าทีอ่อนโยน

ผู้หญิงคนนั้นสวมกระโปรงยาวสีอ่อน ผมของเธอถูกรวบตึงขึ้นสูง เผยให้เห็นถึงลำคอที่ยาวและสง่างาม เธอเป็นผู้หญิงวัยกลางคน แต่ความงามของเธอนั้นไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

สีหน้าของเธอหม่นหมองลง

ผู้หญิงสวย มักจะไม่ชอบผู้หญิงสวยคนอื่นโดยสัญชาตณาณ โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าอีกฝ่ายสวยกว่า

สิ่งนี้เรียกว่าความรู้สึกรังเกียจเพศเดียวกัน

จีนมองดูเธอด้วยความเย็นชา และพูดว่า “คุณไม่เห็นเหรอว่าฉันยืนอยู่ตรงนี่ ถ้าเกิดว่าฉันเจ็บตัวขึ้นมา คุณจะรับผิดชอบฉันยังไง?”

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มออกมา และพูดขอโทษว่า “ฉันต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ค่ะ พอดีว่าฉันรีบไปหาคนบางคนนะคะ ฉันเลยไม่ทันได้มอง คุณบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ? ให้ฉันจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้คุณ หรือว่าจะให้ฉันพาคุณไปโรงพยาบาลไหมคะ?”

“ขอโทษด้วยครับคุณผู้หญิงที่ภรรยาของผมบังเอิญไปชนคุณเข้า ผมต้องขอโทษแทนเธอด้วย แต่นี่มันก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่คุณจะมาดูถูกคนอื่นใช่ไหมครับ?”

สิ่งที่จีนเกลียดมากที่สุดในชีวิตของเธอ นั่นก็คือการที่มีคนกล้าที่จะโต้เถียงกับเธอ

ในครอบครัวลีย์ เป็นเพราะเธอรู้ตัวเองดีว่าเธอไม่มีสิทธิ์พูด เธอจึงยอมผ่อนปนเล็ก ๆ น้อย ๆ ไป

แต่ข้างนอก จะไม่มีใครไม่เรียกเธอว่า "คุณหญิงลีย์" ด้วยความเคารพเมื่อเห็นเธอ?

เมื่อโดนผู้ชายคนนี้พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงแบบนั้น ความโกรธของจีนจึงได้ปะทุขึ้น

“ฉันดูถูกเธองั้นเหรอ? ถ้าฉันดูถูกเธอแล้วมันจะทำไม? ถ้าเธอไม่ชนฉันล้ม ฉันจะว่าอะไรเธอได้ล่ะ? แล้วนี่อะไร? ชนฉันล้มแล้วยังมีหน้ามาทำเหมือนว่าตัวเองเป็นคนถูก หรือไม่ใช่?

ทัศนคติที่ไม่สมเหตุสมผลของเธอทำให้ ณอน มิลเลอร์ ถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมา ความขยะแขยงได้ฉายแววผ่านดวงตาของเขาออกมา

ผู้คนจำนวนมากรวมตัวกันอยู่รอบ ๆ พวกเขา จนทำให้ เคธี่ มอร์ริสันเขินอาย เธอดึงแขนเสื้อของเขา

“ฌอน ลืมมันไปซะเถอะค่ะ”

ฌอนรู้ว่าเธอกลัวการถูกรายล้อมไปด้วยผู้คน เขาจึงโอบเธอเอาไว้ในอ้อมแขนของเขา และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ฟังนะ คุณผู้หญิง ภรรยาของผมเธอเป็นคนใจดีและอ่อนโยน ผมไม่อยากจะทะเลาะกับคุณ เพียงเพราะคุณบอกว่าเธอชนคุณล้ม แค่บอกมาว่าคุณต้องการอะไร ไม่จำเป็นต้องเอะอะโวยวายที่นี่”

จีนเห็นว่าอีกฝ่ายใจเย็นลงแล้ว เธอจึงพ่นลมหายใจออกมาด้วยความภาคภูมิใจ

“ฉันไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น แค่ให้เธอขอโทษฉันสามครั้งต่อหน้าทุกคนก็พอ”

เมื่อเคธี่ได้ยินแบบนี้ เธอจึงรีบเอ่ยคำขอโทษออกมาสามครั้งติดต่อกัน

ฌอนทำหน้าตาบึ้งตึง ไม่ใช่เพราะว่าเขาโกรธเคธี่ที่ขอโทษคนอื่น แต่เป็นเพราะว่าเขาโกรธผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาที่เย่อหยิ่งและไม่ยอมให้อภัยใคร

เขามองจีนด้วยสายตาที่แหลมคม

“เอาล่ะ ในเมื่อเธอก็ได้กล่าวคำขอโทษแล้ว เราไปกันได้รึยัง?”