ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 961

จีน ลีย์ พูดออกมาอย่างภาคภูมิใจว่า “มันต้องอย่างนี้สิ”

ทันใดนั้น เบน เฮลเลน ก็ได้มาตามหาเธอ เธอจึงปล่อยให้เขาจับแขนเธอออกไป

ฌอน มิลเลอร์ ช่วยพาเคธี่ มอร์ริสัน ไปที่ห้องรับรองด้านหลัง

ทันทีที่พวกเขานั่งลง ฌอนก็เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงว่า “คุณเป็นยังไงบ้าง? คุณได้รับบาดเจ็บรึเปลา? ไม่มีอะไรไม่สบายใจใช่ไหม?”

เคธี่ส่ายหน้าพลางส่งยิ้มให้กับเขา

“ฌอนคะ ฉันขอโทษจริง ๆ ที่ทำให้คุณต้องมาลำบากอีกครั้งในวันนี้”

ฌอนขมวดคิ้วขึ้น เขาดูอารมณ์เสียเล็กน้อย

“ผมบอกคุณไปตั้งกี่ครั้งแล้วว่าเราเป็นสามีภรรยากัน เรามีกันแค่สองคนนะ มีอะไรก็ต้องช่วยเหลือกัน แล้วคุณหมายความว่ายังไง ที่บอกว่าสร้างปัญหาให้กับผม?”

เขาหยุดไปครู่หนึ่งแล้วถอนหายใจออกมา และพูดว่า “ยิ่งไปกว่านั้น เห็น ๆ กันอยู่ว่าผู้หญิงคนนั้นไม่สมควรได้รับการให้อภัย แต่คุณก็ยังยอมปล่อยเธอไป”

เคธี่ยิ้มจาง ๆ ออกมา พลางพูดว่า “ดูจากการแต่งตัว และกิริยาท่าทางของเธอแล้ว เธอดูไม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไปเลยนะคะ เราเพิ่งจะกลับมาถึงประเทศนี้ ฉันว่าเราไม่ควรสร้างปัญหากับใคร อีกอย่างวันนี้ก็เป็นงานของคุณดอนเนลลี่ด้วย เขามาที่นี่เพื่อทำธุรกิจและเธอก็เป็นลูกค้าของเขา เราจึงไม่ควรทำให้ลูกค้าขุ่นเคือง เพราะฉันเกรงว่าเราจะไปทำร้ายโชคลาภของคุณดอนเนลลี่”

แน่นอน ฌอนรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกลำบากใจ กับความอดทนของเธอ

เขาตบมือของเคธี่เบา ๆ และฉลาดพอที่จะไม่พูดอะไรต่อ

“นั่งลงก่อน ผมจะไปเอาน้ำมาให้”

เคธี่พยักหน้าพลางมองดูเขาออกไป

ไม่นานนัก ฌอนก็กลับมาพร้อมกับแก้วน้ำในมือ และชายวัยกลางคนอีกคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังเขา

แม้ว่าชายคนนั้นจะเป็นชาวเอเชีย แต่ดวงตาของเขาดูลึก จมูกโด่ง และมีลักษณะแบบชาวตะวันตก มันทำให้เขาดูเหมือนกับเป็นลูกครึ่ง

เขายิ้ม ขณะเดินเข้ามาและหัวเราะออกมาด้วยความร่าเริง

“ในเมื่อพวกคุณอยู่ที่นี่กันแล้ว คุณลองเดินไปดูรอบ ๆ แถวนี้สักหน่อยสิ คุณอาจจะยังไม่รู้ แต่ว่าผมได้ส่งคนไปซ่อมแซมสถานที่นั้นแล้ว ด้านหน้าเป็นสนามพนัน ด้านหลังเป็นคฤหาสน์ที่ผมสร้างขึ้นเอง ในช่วงนี้พวกคุณก็อยู่ที่คฤหาสน์ของผมไปก่อนละกัน ผมพนันได้เลยว่าพวกคุณจะชอบมันอย่างแน่นอน”

เคธี่เผยยิ้มออกมาแล้วยืนขึ้น

“ถ้าคุณดอนเนลลี่บอกว่าดี มันก็ต้องดีแน่ ๆ คราวนี้เราคงจะต้องขอรบกวนคุณอีกครั้งแล้วนะคะ”

ดอนเนลลี่โบกมืออย่างไม่ใส่ใจ พลางพูดว่า "นี่คุณกำลังพูดอะไรของคุณ? รบกงรบกวนอะไรกัน? ถ้าไม่ได้ ดร.มิลเลอร์ช่วยไว้ล่ะก็ ผมคงตายอยู่ในทะเลทรายนั้นไปแล้ว พูดถึงเรื่องนี้ ผมรู้สึกเป็นหนี้ชีวิตของคุณทั้งคู่จริง ๆ"

นัยน์ตาของฌอนดูอ่อนโยนขณะที่เขาพูด “ไม่เป็นไรเลยครับ”

“มันอาจจะไม่เป็นไรสำหรับคุณ แต่สำหรับผม คุณคือผู้ช่วยชีวิตของผมเอาไว้”

ทั้งสามคนนั่งลงและพูดคุยกัน

เมื่อห้าปีที่แล้ว เคธี่ มอร์ริสัน และ ฌอน มิลลอร์ ได้ออกไปท่องเที่ยว และได้ช่วยชีวิตของคุณดอนเนลลี่เอาไว้ ขณะที่กำลังจะตายเพราะถูกงูในทะเลทรายกัด พวกเขาพาเขากลับไปที่คฤหาสน์เพื่อรับการรักษา มิตรภาพระหว่างทั้งสามคนจึงได้เกิดขึ้น

แม่ของคุณดอนเนลลี่เป็นคนจีน ครั้งนี้เมื่อเคธี่และฌอนมาที่ประเทศจีน พวกเขาไม่ได้รู้จักใครเลย พวกเขาจึงติดต่อคุณดอนเนลลี่ เพราะอย่างน้อยเขาก็เป็นคนที่พวกเขารู้ว่าเขาสามารถแนะนำพวกเขาได้

หลังจากนั่งอยู่ตรงนั้นได้ครู่หนึ่ง คุณดอนเนลลี่ก็พูดขึ้นมาทันทีว่า "ใช่แล้ว เมื่อครู่นี้ ผมได้ยินคนส่งเสียงดังอยู่ข้างนอก ผมรู้ว่าเป็นพวกคุณ

สีหน้าของเคธี่เปลี่ยนไป และฌอนเองก็ขมวดคิ้วเช่นกัน

เคธี่ยิ้มออกมา และพูดว่า “มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกค่ะ พอดีว่าฉันเพิ่งแยกกับฌอน เลยรีบไปหาเขา แต่บังเอิญดันไปชนกับผู้หญิงคนหนึ่งเข้า ฉันหวังว่ามันจะไม่ส่งผลกระทบต่อธุรกิจของคุณนะคะ”

คุณดอนเนลลี่โบกมือและพูดว่า "ไม่เป็นไรหรอก ผมรู้จักผู้หญิงที่คุณกำลังพูดถึงอยู่"

เคธี่ถึงกับอึ้งไปเลย

ในขณะนั้น สีหน้าของทั้งเคธี่และฌอนก็เปลี่ยนไป

ฌอนยืนขึ้นด้วยท่าทางที่ไม่เป็นมิตร และพูดว่า “เธอยังอยากจะหาเรื่องให้ได้เลยใช่ไหม? เคธี่ คุณนั่งรอผมอยู่ตรงนี้อย่าขยับไปไหนนะ ผมจะออกไปสอนบทเรียนให้กับเธอเอง!”

“ฌอนคะ!”

เคธี่ดึงเขากลับมา เธอกลัวว่าเขาจะไปก่อปัญหา เพราะความใจร้อนของเขาเอง

คุณดอนเนลลี่ยกมือขึ้น และพูดออกมาอย่างเงียบ ๆ "ไม่ต้องกังวลไปหรอก ผมจะออกไปดูก่อน อีกอย่างที่นี่คือที่ของผม ต่อให้มีอะไรเกิดขึ้น ผมก็ยังอยู่ที่นี่ ไม่จำเป็นให้คุณต้องออกโรงเองหรอกครับ"

พูดจบเขาก็รีบเดินออกไป

เคธี่ดึงแขนฌอนให้นั่งลง เธอรู้สึกกังวลมาก ทันใดนั้น เธอก็ได้ยินเสียงอ่อนโยนของผู้หญิงดังมาจากข้างนอก

“คุณเป็นเจ้าของสถานที่แห่งนี้ใช่ไหมคะ? ฉันตามหาคุณมาครึ่งวันแล้ว ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณค่ะ”

คุณดอนเนลลี่ยิ้มออกมา พลางพูดว่า “คุณลีย์มาถึงที่นี่ด้วยตัวเองขนาดนี้ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วยนะครับ ที่ผมไม่ได้ออกมาต้อนรับคุณอย่างเป็นทางการ ว่าแต่คุณมีเรื่องอะไรอยากจะคุยกับผมเหรอครับ?”

“ฉันไม่สะดวกจะคุยที่นี่ค่ะ เราเข้าไปคุยกันข้างในเถอะ”

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็เดินเข้าไปในห้องรับรอง โดยไม่สนใจว่าคุณดอนเนลลี่กำลังยืนขวางทางเข้าไว้อยู่

ทันทีที่เธอเข้าไปข้างใน เธอเห็นคู่ชายหญิงนั่งกำลังอยู่บนโซฟา

คุณดอนเนลลี่เดินตามหลังมา และรีบอธิบายว่า “คุณลีย์ครับ ให้ผมแนะนำ สองคนนี้เป็นเพื่อนของผมเอง คุณเคธี่ มอร์ริสัน และดร. ฌอน มิลเลอร์”

เคธี่ค่อย ๆ ส่งยิ้มให้เธออย่างสุภาพ แต่ฌอนยังคงแสดงท่าทีที่ไม่เป็นมิตรอยู่ ราวกับว่าเขาเห็นเธอเป็นศัตรู และต้องการจะทำอะไรเมื่อไหร่ก็ได้

จีน ลีย์ เลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย