ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 965

เนลล์เม้มริมฝีปาก และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า "ได้ค่ะ ฉันสัญญากับคุณป้า แต่คุณป้าเองก็ต้องให้สัญญากับฉันมาหนึ่งอย่างด้วยเหมือนกันนะคะ"

จีนรู้สึกยินดีและถามต่อว่า “มันคืออะไร?”

“อย่าพูดเรื่องไร้สาระแบบนั้นให้ลิซซี่ฟังอีกนะคะ คุณป้าก็รู้ว่าฉันปฏิบัติกับลิซซี่เหมือนลูกสาวแท้ ๆ ของฉันเองเสมอ ฉันไม่อยากให้ใคร มาสร้างความร้าวฉานให้กับความสัมพันธ์ของเรา โดยเฉพาะญาติของเราเอง”

สีหน้าของจีนเปลี่ยนจากความตื่นตระหนก เป็นความผิดหวัง และในที่สุดก็กลายเป็นความละอายใจอย่างสุดซึ้ง

เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด

"ฉัน... ฉันไม่ได้ตั้งใจ ตอนนั้นฉันโมโหมาก จนตาบอดมืดมัวไปชั่วขณะ ... "

"ฉันไม่สนใจหรอกนะคะว่าคุณป้าทำไปเพื่ออะไร"

เสียงของเนลล์ฟังดูเย็นชาอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน

“สรุปก็คือ ฉันไม่ต้องการให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในอนาคตอีก”

“โอเค ฉันสัญญา ฉันจะไม่พูดจาไร้สาระอีก”

จีนรีบสัญญากับเนลล์

จากนั้นเนลล์ก็พยักหน้า พลางลุกขึ้นยืน

“อย่าเพิ่งกังวลไปเลยนะคะ ฉันจะช่วยคุยกับกิดเดียนให้”

พูดจบเธอก็หันหลังเดินออกไป

จีนมองตามแผ่นหลังของเนลล์ขณะที่เธอเดินจากไป ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

หลังจากที่เนลล์ออกจากร้านอาหารไปแล้ว เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากลิซซี่

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ และลิซซี่ก็ใช้โทรศัพท์บ้านโทรมาหาเธอ

ทันทีที่สายเชื่อมต่อกัน เสียงของสาวน้อยขี้อ้อนก็พูดว่า “คุณแม่เลิกงานรึยังคะ?”

เนลล์นั่งอยู่ในรถ เธออดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

“ใช่จ๊ะ แม่เพิ่งจะเลิกงานและกินข้าวเสร็จ ลูกกินข้าวหรือยัง?”

“หนูก็เพิ่งจะกินเสร็จเหมือนกันค่ะ แต่ว่าคิดถึงแม่ ก็เลยโทรมาหา”

"อย่างนั้นเหรอ"

เนลล์คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ และถามเธอว่า “วันนี้เป็นวันเกิดของลิซซี่ รอแม่กลับมาจากที่ทำงาน แล้วแม่จะไปรับหนู ไปฉลองกันที่บ้านของคุณยายทวดนะคะ โอเคไหม?”

ลิซซี่ส่งเสียงร้องออกมาอย่างตื่นเต้น “ได้ค่ะ หนูอยากกินมูสเค้ก! และอยากใส่ชุดที่สวยที่สุดด้วย!”

“ได้เลยจ๊ะลูก หนูให้ป้าจอยซ์หาชุดสวย ๆ ให้ใส่แล้วรอแม่กลับมารับนะคะ”

“ได้เลยค่ะแม่ หนูรักแม่นะคะ”

“แม่ก็รักหนูเหมือนกัน บายจ๊ะ!”

"บ๊าย บายค่ะแม่"

เธอวางสายตอนที่ยังนั่งอยู่ในรถ ริมฝีปากของเธอขดขึ้นเป็นรอยยิ้ม

จากนั้นเธอก็ลงจากรถ และเดินเข้าไปในออฟฟิศของเธอ

เนลล์ทำงานจนถึงห้าโมงครึ่ง

กิดเดียนก็เลิกงานเร็วเช่นกัน ทุกคนรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเจ้าหญิงตัวน้อย ดังนั้นพวกเขาจึงเลิกงานเร็วหนึ่งวัน เพื่อไปรับเธอมาฉลองที่บ้านกัน

เนลล์และครอบครัวของเธอ มีนิสัยชอบไปทานอาหารค่ำในทุกวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ลีย์เรสซิเดนท์ เพราะตามปกติแล้วพวกเขาไม่ค่อยได้มาหาพวกเขาอยู่แล้ว ดังนั้นทุกสุดสัปดาห์พวกเขาจึงต้องหาเวลามาหาผู้อาวุโสทั้งสองคน

วันนี้บังเอิญว่าเป็นวันเกิดของลิซซี่พอดี พวกเขาเลยร่วมฉลองไปด้วยกัน

เมื่อเนลล์กลับมาถึงบ้าน เธอก็รับลูก ๆ ของเธอทั้งสองคนและไปที่ลีย์เรสซิเด้นท์

คำพูดของเธอทำให้กิดเดียนคิดหนักมากขึ้นกว่าเดิม

เขาใช้เวลาครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพูดออกมาอย่างไม่เต็มใจมากนัก “ในเมื่อคุณพูดมาถึงขนาดนี้แล้ว ผลจะลองช่วยเธออีกสักครั้ง”

เนลล์ยิ้มออกมาเล็กน้อย พลางพูดว่า “เราไม่จำเป็นต้องให้เงินเธอยืมเงินทั้งหมดหรอกค่ะ อย่าว่าแต่ครอบครัวลีย์เลย การยืมเงินจำนวนมากขนาดนั้นก็อาจจะสร้างความกดดันให้กับเธอได้เหมือนกัน เธอเพิ่งจะเริ่มต้นทำธุรกิจใหญ่ ฉันเกรงว่าเธออาจจะไม่สามารถจัดการมัน และทำพังได้”

กิดเดียนเลิกคิ้วขึ้น และพูดว่า “แล้วคุณหมายความว่ายังไง?…”

“ท้ายที่สุด มันก็คือเหมืองหยก และถ้าเป็นของจริง การลงทุนไปเท่าไรก็ต้องได้กำไรกลับมาอยู่แล้ว ทำไมเราไม่ถือว่าเงินนี้เป็นการลงทุน แล้วเราก็จะได้เป็นหุ้นส่วนกันสักครั้งยังไงล่ะคะ”

กิดเดียนหัวเราะเยาะคำพูดนั้น

“คุณพูดเกลี้ยกล่อมผมช่วยเธอขนาดนี้ ถ้าคุณป้ารู้ เธอจะต้องประทับใจมากแน่ ๆ ”

เนลล์ยังเม้มปากและยิ้มอยู่แบบนั้น

“ฉันไม่อยากให้เธอถูกใครหลอกอีก ฉันแค่อยากให้เธอใช้ชีวิตอย่างสงบสุข และหวังว่าในอานาคตเธอจะไม่ทำอะไรโง่ ๆ อีก”

กิดเดียนพยักหน้าและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น เราจะทำตามที่คุณพูดแล้วกัน เราจะลงทุนให้คุณป้า”

หลังจากที่ทั้งสองพูดคุยกันเข้าใจแล้ว พวกเขาก็จบบทสนทนาไว้แค่นั้น

ไม่นานรถก็แล่นมาถึงลีย์เรสซิเด้นท์

จีนมาถึงที่นี่ก่อนหน้าพวกเขาได้ไม่นาน และเมื่อเธอเห็นพวกเขาเข้ามา เธอก็รีบลุกขึ้นและยิ้มส่งอย่างอบอุ่น และจริงใจมากกว่าที่เคยเป็นมา

“กิดเดียน เนลลี่ ลิซซี่ วีมอนด์ พวกเธอทุกคนมาถึงกันแล้ว มา ๆ นั่งตรงนี้ก่อน”

เธอพูดพลางเดินไปอุ้มวีมอนด์น้อยเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเธอ

“ดูเจ้าเด็กน้อยตัวเหม็นนี่สิ ทำไมถึงอ้วนจ้ำม่ำได้ขนาดนี้นะ?”

วีมอนด์น้อยหัวเราะคิกคัก และพูดว่า “คุณย่าครับ! ผมไม่ใช่เด็กน้อยตัวเหม็นนะ ผมเป็นเด็กที่น่ารักต่างหาก!”