ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 975

มันเป็นความรู้สึกที่โศกเศร้าที่เคธี่ไม่สามารถพูดออกมาดัง ๆ ได้ ราวกับว่ามีคนขโมยของสำคัญของเธอไป

ฌอนสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาจึงถามด้วยความเป็นห่วง “เคธี่ เป็นอะไรหรือเปล่า?”

เคธี่ส่ายหน้า จากนั้นเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้าว่า “ฌอน ฉันเหนื่อย พาฉันกลับก่อนได้ไหม? ฉันอยากกลับไปพักผ่อน”

ฌอนพยักหน้า

มิสเตอร์ดอนเนลลี่รีบหยิบจี้หยกบนโต๊ะขึ้นมา จากนั้นเขาก็ส่งให้กับเคธี่และยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นเชิญพวกคุณไปพักผ่อนก่อน เราจะคุยกันในภายหลังเมื่อคุณสบายใจขึ้นแล้ว”

ฌอนพยักหน้า จากนั้นเขาก็ประคองเคธี่ออกไป

…

กิดเดียนทำงานล่วงเวลาอยู่ที่บริษัท เนื่องจากวันนี้เขาต้องยุ่งกับเรื่องการประชุม เมื่อเขากลับถึงบ้านก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว

โดยปกติแล้ว เด็ก ๆ จะนอนเร็วเพราะจะต้องไปโรงเรียนในวันรุ่งขึ้น

หลังจากที่กิดเดียนเปลี่ยนรองเท้าแล้ว เขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าเนลล์ไม่ได้อยู่ภายในห้องนั่งเล่น เขามองเห็นป้าจอยซ์คนเดียวที่อยู่ที่นั่น ในขณะที่เธอกำลังทำความสะอาดบริเวณโดยรอบ

เขาแปลกใจเล็กน้อย

เพราะปกติแล้ว เนลล์จะรอเขาอยู่ที่ห้องนั่งเล่นทุกครั้งที่เขาต้องทำงานล่วงเวลา จากนั้นพวกเขาก็จะกลับไปที่ห้องนอนพร้อมกัน

เธอไปไหน?

กิดเดียนสงสัย เขาคลายเนคไทที่คอออก ในขณะที่เขาเดินเข้าไปหาป้าจอยซ์และถามว่า “คุณเห็นคุณผู้หญิงหรือเปล่า?”

ป้าจอยซ์ยืนขึ้นและตอบว่า “เธออยู่ในห้องที่ชั้นบนค่ะ”

จากนั้นเธอก็หยุดชะงัก เธอพูดต่ออย่างลังเลว่า “แต่วันนี้คุณผู้หญิงดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยค่ะ เธอกลับมาตั้งแต่บ่ายแต่เธอเอาแต่ขังตัวเองอยู่ภายในห้อง เธอไม่ได้ออกมาทานอาหารเย็นด้วยซ้ำ คุณผู้ชายควรจะรีบขึ้นไปหาเธอนะคะ”

กิดเดียนขมวดคิ้ว “เธอไม่ทานข้าวเย็นเหรอ?”

"ใช่ค่ะ พวกเราไม่กล้ารบกวนเธอ เธอยังปฏิเสธที่จะพบคุณลิซซี่และนายน้อยด้วยค่ะ เราไม่รู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ”

กิดเดียนพยักหน้า "เข้าใจแล้ว”

เขาเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องนอนและหยุดอยู่ตรงประตู

กิดเดียนผลักประตูและพบว่ามันถูกล็อค เขาไม่มีทางเลือกนอกจากจะต้องเคาะประตู

“เนลลี่ ผมเอง เปิดประตูหน่อย”

ไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน

กิดเดียนขมวดคิ้วและเคาะประตูอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เขาจึงเริ่มเป็นกังวล เขาหันไปหาป้าจอยซ์ที่ทางเดิน จากนั้นเขาก็ขอให้เธอนำกุญแจสำรองมาให้เขา

ป้าจอยซ์รีบหากุญแจและส่งมันให้กิดเดียน

กิดเดียนโบกมือบอกให้ป้าจอยซ์ถอยกลับไป จากนั้นเขาก็เปิดประตูด้วยกุญแจสำรอง

ห้องนอนมืดสนิท

ห้องเงียบมากจนได้ยินเสียงเข็มหมุดหล่น เมื่อห้องนอนมืดสนิทเขาจึงไม่สามารถมองเห็นด้านในได้ชัดเจน

เขาขมวดคิ้วและเปิดโคมไฟระย้าบางดวง ต้องขอบคุณแสงสลัวจากโคมระย้า ในที่สุดเขาก็เห็นคนที่นั่งอยู่บนโซฟาได้

"คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”

กิดเดียนตกตะลึง

เนลล์หัวเราะเยาะ “ฉันคิดมาตลอดว่าเธอจากไปแล้ว เพราะเธอเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อตอนฉันอายุสิบเจ็ดปี และฉันก็ได้สะสมความเกลียดชังเอาไว้ภายในใจมานานหลายปี ฉันอยากจะฆ่าทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการตายของเธอ แต่ฉันไม่เคยรู้เลยว่าเธอยังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้

“เธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับชายคนหนึ่งในทะเลทราย เธอบอกฉันว่าเธอได้ตัดสินใจลืมอดีตของเธอ เธอต้องการฝังอดีตของเธอเอาไว้ในทรายโดยไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้ให้เห็นแม้แต่น้อย แล้วฉันล่ะ?

“ฉันคิดถึงช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมาตลอด ฉันกลับไปที่จินเฉิงเพื่อเยี่ยมหลุมศพของเธอทุกปี ฉันจะนำธูปและช่อดอกไม้ไปกราบไหว้หลุมศพของเธอในทุก ๆ ครั้ง ฉันยังสวดอ้อนวอนต่อพระเจ้าเพื่อขอให้เธอกลับมาเกิดในครอบครัวที่ดีขึ้น และไม่ต้องทนทุกข์เช่นนั้นอีก และฉันก็ยังภาวนาให้เธอมีชีวิตที่สงบสุขและมีความสุข กิดเดียน ฉันโง่มากเหรอ? ในขณะที่เธอไม่อยากนึกถึงการมีอยู่ของฉัน แต่ฉันกลับไม่เคยปล่อยอดีตไปเลย”

กิดเดียนนิ่งเงียบ ในขณะที่เขาฟังเนลล์พูดเช่นนั้น

กิดเดียนรอจนกว่าเนลล์จะพูดจบ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ปลอบโยนเธอ “ผมเข้าใจแล้ว คุณได้พบกับแม่ของคุณโดยไม่คาดคิดและพบว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ คุณคิดว่าเธอโกหกคุณและคิดว่าเธอทรยศต่อคุณใช่ไหม?”

เนลล์ส่ายหน้า “ฉันไม่รู้ ฉันแค่อารมณ์เสีย แต่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมฉันถึงอารมณ์เสีย”

กิดเดียนถอนหายใจ

เขาก้มศีรษะลงจูบบนใบหน้าของเธอ จากนั้นเขาก็พูดว่า “คุณเป็นคนโง่ เธอเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของคุณ คุณจึงถือว่าคุณเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเธอเช่นกัน แต่เธอซ่อนตัวตนของเธอไว้หลังจากหลบหนีจากความตายนอกจากนั้น เธอเลือกที่จะตัดสัมพันธ์กับอดีตและปฏิเสธที่จะติดต่อกับคุณ

“การตัดสินใจของเธอทำให้คุณรู้ว่าเธอสามารถอยู่ต่อไปได้โดยไม่มีคุณ นั่นคือเหตุผลที่คุณอารมณ์เสีย เพราะคุณคิดว่าเธอทรยศต่อความรู้สึกของคุณ”

เนลล์เงยหน้าขึ้นมองกิดเดียนอย่างว่างเปล่า “จริงเหรอ?”

กิดเดียนพยักหน้า "ก็อาจจะใช่"

เนลล์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็พูดขึ้นว่า “โอ้ ฉันเข้าใจแล้ว แต่ฉันผิดหรือเปล่า? เพราะการกระทำที่ฉันแสดงออกไปนั้นดูเห็นแก่ตัวและไร้เหตุผลจริง ๆ”

กิดเดียนยิ้ม “อารมณ์ของคนเราก็มักจะไม่สมเหตุสมผลอยู่เสมอ แต่ท้ายที่สุดแล้ว หัวใจของเราเท่านั้นที่จะสามารถให้คำตอบที่ถูกต้องกับเราได้”

เมื่อเขาพูดจบ เขาก็ถอนหายใจ