ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก นิยาย บท 976

“คุณมีสิทธิ์ที่จะโกรธ แต่คุณไม่คิดว่าคุณควรจะมีความสุขไปกับเธอเหรอ? เพราะเธอกำลังใช้ชีวิตในแบบที่คุณปรารถนา และในตอนนี้เธอก็มีชีวิตที่สงบสุขและมีความสุขไม่ใช่เหรอ?”

เนลล์มองกิดเดียนด้วยใบหน้าที่ตกตะลึง

ผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุดเธอก็หัวเราะ “คุณพูดถูก”

กิดเดียนลูบหัวเธอด้วยความปลอบโยน “ถ้าเช่นนั้น คุณจะเล่าให้ผมฟังได้ไหมว่าเรื่องราวเป็นยังไง?”

เนลล์คิดอยู่ครู่หนึ่งและเริ่มเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง

กิดเดียนเองก็ตกใจเมื่อได้ฟังเช่นนั้น

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง “แล้วคุณจะทำยังไง?”

เนลล์ส่ายหน้า “ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เธอจำอะไรไม่ได้เลย เธอไม่รู้จักฉันด้วยซ้ำ ฉันเลยไม่รู้ว่าฉันจะคุยกับเธอยังไงดี”

“อย่ากังวลไปเลย” กิดเดียนปลอบโยนเธอ “ทุก ๆ อย่างที่เกิดขึ้นในปีนั้นคงทำให้เธอเจ็บปวดมาก มันเป็นเรื่องปกติถ้าเธออยากจะลืมทุกอย่าง โชคดีแค่ไหนที่เธอยังมีชีวิตอยู่และที่สำคัญ คุณก็ได้พบกับเธอ ผมเดาว่ามันคงเป็นโชคชะตาและไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง แต่การที่เธอยังมีชีวิตอยู่นั่นเป็นพรจากพระเจ้า คุณอย่าเรียกร้องอะไรไปมากกว่านี้เลย ตกลงไหม?”

เนลล์พยักหน้า

การที่เคธี่ยังมีชีวิตอยู่หลังจากผ่านเรื่องราวเลวร้ายนั้นคือปาฏิหาริย์ เพราะไม่ว่าอย่างไร ท้ายที่สุดเนลล์ก็ได้พบกับแม่ของเธอ ผู้ที่เนลล์คิดว่าเธอจะจากไปตลอดกาล

เมื่อเธอตระหนักได้เช่นนั้น เธอก็รู้ว่าเธอไม่ควรจะเรียกร้องอะไรมากไปกว่านี้ เหตุผลที่เธออารมณ์เสียและคิดมากมันเป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของตัวเอง เพียงเพราะเธอไม่ต้องการให้เคธี่ลืมเธอ

แต่ในตอนนี้ เธอเข้าใจทุกอย่างแล้ว

เนลส์ถอนหายใจ

“จริงอย่างที่คุณพูด มันควรจะเป็นเช่นนั้น ถ้าหากว่าแม่ของฉันจำอดีตไม่ได้ นั่นหมายความว่าเธอจะลืมบาดแผลที่ฌอร์นทิ้งไว้ให้เธอ พระเจ้าทรงประทานโอกาสครั้งที่สองในชีวิตแก่เธออย่างแท้จริง และเมื่อเธอสามารถเลือกที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่และลืมความหลังได้ก็เป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้ว”

กิดเดียนโอบกอดเธอ

"ถูกต้องแล้วล่ะ และคุณก็จะรู้สึกดีขึ้นมากเมื่อคุณคิดได้เช่นนั้น”

เนลล์เอนกายพิงแขนของเขา เสียงของเธอแหบแห้งเล็กน้อย “แต่ฉันอยากเจอเธอ ฉันอยากใช้เวลากับเธอมากขึ้น ฉันอยากถามเธอเกี่ยวกับชีวิตของเธอในช่วงหลายปีที่ผ่านมา กิดเดียน ฉันไม่เคยตำหนิเธอเลยจริง ๆ แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันจะแสดงความรู้สึกมากมายที่อยู่ภายในใจออกมายังไงดี”

กิดเดียนพยักหน้า "ฉันเข้าใจ"

เขาสบตาเนลล์และพูดเธอว่า “คุณไม่ต้องเป็นห่วงเมื่อคุณปรับตัวได้แล้วผมจะพาคุณไปพบแม่ของคุณเอง เธอไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงใช่ไหม? แต่ไม่เป็นไร เพราะคุณยังมีเวลาและโอกาสอีกมากมายที่คุณจะได้แสดงความรู้สึกภายในใจให้เธอได้เห็น”

เนลล์พยักหน้าและหลับตาลง

กิดเดียนกอดเธอแน่น ไม่นานเขาก็รู้สึกว่าลมหายใจของหญิงสาวเริ่มคงที่จนเธอผลอยหลับไปในที่สุด จากนั้นเขาก็ยิ้ม

หลังจากนั้น เขาก็อุ้มเธอไปที่เตียง

เนลล์หลับสนิท

เธอมีความฝันที่ยาวนานและลึกซึ้ง

ในความฝัน เธอได้หวนคืนสู่วัยเยาว์ เธอย้อนเวลากลับไปตอนที่เธออาศัยอยู่ในคฤหาสน์มอร์ริสัน ในตอนนั้นผมของเธอถักเป็นเปีย เธอกำลังนั่งอยู่บนชิงช้า คุณปู่ของเธอกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกและยิ้มให้เธอ ต่อมาเคธี่ก็นำจานผลไม้และของว่างมาให้เธอ จากนั้นเธอก็ตะโกนขึ้นด้วยใบหน้าที่มีความสุข “เนลลี่ มากินผลไม้กันเถอะ”

เนลล์กระโดดลงจากชิงช้าและรีบวิ่งไปหาแม่ของเธออย่างตื่นเต้น แต่เธอบังเอิญชนเข้ากับแม่ของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ จนจานผลไม้และขนมตกลงบนพื้น

เธอตกใจเมื่อได้เห็นผลไม้และขนมตกลงบนพื้น จากนั้นเธอก็เริ่มร้องไห้ออกมา

เคธี่รีบเข้ามาปลอบโยนเธอและเช็ดน้ำตาให้ลูกสาว "ไม่เป็นไร เนลลี่เป็นเด็กดี แม่รู้ว่าเนลลี่ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ต้องร้องไห้นะ”

น้ำตาเริ่มไหลลงมาบนใบหน้าของเนลล์อย่างเงียบ ๆ

อาจเป็นเพราะเธอรู้ว่าผู้หญิงในฝันของเธอจะไม่มีวันเข้ามาปลอบโยนเธอเช่นนั้นอีกต่อไป

ผู้หญิงคนนั้นจะไม่ให้อ้อมกอดอันแสนอบอุ่นกับเธออีกต่อไป ผู้หญิงคนนั้นจะไม่มีวันมอบความรักและปกป้องเธอได้อีกต่อไป

นั่นคือเหตุผลที่เนลล์รู้สึกเจ็บปวด

นอกจากนี้ เขาเองก็เป็นนักธุรกิจและนักธุรกิจก็มักจะให้ความสำคัญกับผลประโยชน์เสมอ ดังนั้นเขาจึงรู้ดีว่าเมื่อใดที่เขาควรจะคว้าโอกาสเอาไว้ และเขาก็รู้ว่าอะไรจะทำให้อนาคตของเขาก้าวหน้ามากยิ่งขึ้น

แม้ว่ามิสเตอร์ดอนเนลลี่จะไม่ได้ตั้งใจใช้เคธี่เพื่อสร้างเครือข่ายกับคนอื่น ๆ ก็ตาม

เมื่อเขาคิดเช่นนั้น ความสุขก็เริ่มผุดขึ้นเติมเต็มหัวใจของเขาในทันใด

มิสเตอร์ดอนเนลลี่กล่าวต้อนรับเนลล์และกิดเดียนอย่างเคารพและสุภาพ

"คุณชายลีย์ คุณผู้หญิงลีย์ เชิญนั่งลงก่อนครับ”

มิสเตอร์ดอนเนลลี่ยิ้มในขณะที่พาพวกเขาเข้าไปในห้องรับแขก หลังจากที่พวกเขานั่งลงแล้ว เขาก็บอกให้เลขาของเขาชงชามาให้แขก

กิดเดียนยกมือขึ้นเพื่อหยุดมิสเตอร์ดอนเนลลี่

“ไม่เป็นไร เราไม่ต้องการชา ผมมั่นใจว่าคุณรู้ว่าทำไมเราถึงมาหาคุณในวันนี้”

มิสเตอร์ดอนเนลลี่รู้สึกละอายใจเล็กน้อย

ดังนั้นเขาจึงบอกให้เลขาออกไปก่อนและปิดประตู หลังจากนั้น เขาจึงหันกลับมามองทั้งสองคนอย่างเขินอาย

“ผมรู้ว่าทำไมคุณทั้งสองคนถึงมาที่นี่ แต่ว่าผมเองก็เป็นเพียงแค่คนนอก ผมจึงไม่สามารถพูดอะไรได้มากไปกว่านี้ และถ้าหากคุณต้องการพบคุณมอร์ริสัน ผมก็สามารถช่วยติดต่อเธอให้ได้ แต่ผมไม่ขอรับประกันว่าเธอจะยอมมาพบพวกคุณหรือเปล่า”

ใบหน้าของกิดเดียนสงบลงเล็กน้อย ในขณะที่เนลล์พูดขึ้นว่า “ฉันไม่ได้ต้องการพบเธอในตอนนี้ แต่ฉันมีคำถามที่อยากจะถามคุณเพียงไม่กี่ข้อ และฉันก็หวังว่าคุณจะสามารถตอบคำถามเหล่านั้นได้อย่างตรงไปตรงมา”

มิสเตอร์ดอนเนลลี่ชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่นานเขาก็พยักหน้า

“เอาล่ะ ถ้าหากว่ามันเป็นเรื่องที่ผมรู้ ผมจะบอกคุณทุกอย่าง”

เนลล์พยักหน้าและถามเขาว่า “คุณรู้จักแม่ของฉันได้ยังไง?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น มิสเตอร์ดอนเนลลี่จึงเริ่มเล่าเรื่องราวของเขาในตอนที่เขาได้แยกจากกลุ่มทัวร์ในระหว่างการเดินทางที่ทะเลทราย จากนั้นเขาก็เล่าให้เนลล์ฟังว่าเขาหลงทางไปได้อย่างไร และเคธี่กับฌอนช่วยชีวิตเขาโดยบังเอิญได้อย่างไร