ก่อนหน้านี้เนลล์ไม่รู้ว่าเคธี่มาที่เมืองหลวง แต่เมื่อตอนนี้เธอรู้แล้ว แล้วเธอจะปล่อยให้แม่ของเธออาศัยอยู่ในพื้นที่ของคนอื่นได้อย่างไร
เธอดึงเคธี่เข้ามาและกระซิบว่า “คุณแม่ ถ้าคุณไม่รังเกียจ ทำไมคุณไม่ไปอยู่กับเราในช่วงสามสี่วันนี้ล่ะ?”
เคธี่ตกตะลึงและสับสน “ให้ฉันไปอยู่กับเธอเหรอ?”
เนลล์หัวเราะ “ทำไมคุณถึงดูสับสนเช่นนี้? ฉันเป็นลูกสาวของคุณนะ และเมื่อคุณแม่มาเที่ยวที่เมืองของลูกสาว แล้วทำไมเธอไม่มาอยู่กับลูกสาวแทนที่จะเป็นที่อื่นล่ะ?”
เคธี่ทำตัวไม่ถูก ถึงแม้ว่าเธอจะเข้าใจในคำพูดของเนลล์ แต่เธอก็มีท่าทีที่ลังเลในเวลาเดียวกัน
ฌอนขมวดคิ้ว
เขาพูดด้วยเสียงต่ำว่า “เราไม่รบกวนคุณดีกว่า ผมรู้ว่าพวกคุณเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่ในเวลานี้จิตใจของเคธี่ยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ เธอเคยอาศัยอยู่ที่นี่ และมันจะไม่ดีถ้าหากว่าเราจะเปลี่ยนสภาพแวดล้อมของเธออย่างกระทันหันเช่นนี้ เพราะมันจะส่งผลต่ออารมณ์และความรู้สึกของเธอได้ง่ายขึ้น”
เนลล์งุนงง เธอไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่ฌอนกล่าว
“แต่นี่คือคฤหาสน์ของมิสเตอร์ดอนเนลลี่ไม่ใช่เหรอ? และการที่แม่อยู่ที่คฤหาสน์ของมิสเตอร์ดอนเนลลี่จะไม่ส่งผลต่ออารมณ์ของเธอด้วยเช่นกันเหรอคะ?”
ฌอนขมวดคิ้วขึ้นอีก แต่แล้วเมื่อเขาตระหนักถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเคธี่ เขาจึงอธิบายด้วยความอดทนว่า “ถึงแม้ว่าที่นี่จะเป็นคฤหาสน์ของมิสเตอร์ดอนเนลลี่ แต่เขาได้จัดสถานที่ส่วนตัวเล็ก ๆ เอาไว้ให้พวกเรา ดังนั้นเขาจะไม่รบกวนเราเมื่อเราอยู่ในพื้นที่แห่งนั้น แต่ที่พักอาศัยของตระกูลลีย์ จะต้องมีขนาดใหญ่และซับซ้อนมาก และนั่นเป็นเหตุผลที่ผมกังวลว่าเธอจะไม่เคยชินกับสถานที่แห่งนั้น”
ใบหน้าของเนลล์ทรุดลงเล็กน้อย
“คุณมิลเลอร์ ฉันคิดว่าคุณกำลังเข้าใจผิด ถึงแม้ว่าที่พักอาศัยของตระกูลลีย์จะมีขนาดใหญ่ แต่มันก็ไม่ได้ซับซ้อน อีกอย่างหนึ่ง…"
เธอหยุดพูดไปครู่หนึ่งจากนั้นเธอก็มองไปที่เคธี่ ก่อนที่เธอจะพูดต่อ “คุณแม่ ตอนนี้ฉันมีลูกสองคนแล้ว และมีลูกคนที่สามอยู่ในท้อง คุณไม่อยากเห็นหน้าหลาน ๆ ของคุณเหรอ?
เคธี่ตกตะลึง ไม่นานเธอก็ตอบสนองต่อข่าวที่น่ายินดี
เธอเผยรอยยิ้มและมองไปที่หน้าท้องของเนลล์
"เธอกำลังท้องเหรอ? ยอดเยี่ยมไปเลย ฉันรู้สึกยินดีกับเธอจริง ๆ แต่ว่าฉัน…”
เธอฝืนยิ้ม จากนั้นเธอก็ปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา “แต่ฉันยังไม่อยากไป เนลลี่ เอาไว้…เอาไว้ให้ฉันไปเจอหลาน ๆ คราวหน้าแทนจะได้ไหม?”
เนลล์ขมวดคิ้ว
ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าเคธี่ปฏิเสธ แต่เธอก็ไม่สามารถเข้าใจเหตุผลของเคธี่ได้
เธอจึงเม้มปากและถอนหายใจยาว “ถ้าในเมื่อคุณไม่อยากไป ฉันก็จะไม่บังคับคุณ”
จากนั้นเธอก็ยื่นกระเป๋าถือให้เคธี่
“เอาล่ะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะมารับคุณ”
เคธี่หยักหน้าและบอกให้พวกเขาเดินทางปลอดภัย ก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปในคฤหาสน์กับฌอน
เนลล์และกิดเดียนมองดูเงาของพวกเขาจนลับตา ก่อนที่พวกเขาจะออกไป
ในระหว่างทางกลับบ้าน เนลล์นั่งอยู่ในรถอย่างนิ่งเงียบ
กิดเดียนเอื้อมมือไปจับมือเธอแล้วถามว่า “คิดอะไรอยู่?”
เนลล์พูดเบา ๆ “ฉันสงสัยว่าสถานการณ์ของแม่จะดีขึ้นได้ยังไง?”
กิดเดียนเลิกคิ้ว
"คุณหมายถึงอะไร? คุณบอกว่าคุณจะไม่บังคับให้เธอจดจำอดีตไม่ใช่เหรอ?”
“เนลล์ ฉันได้ยินว่าเธอตกลงยอมรับคำขอของคุณดอนเนลลี่แล้ว?”
เนลล์ยิ้ม “ฉันเคยบอกคุณเรื่องนี้ไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณถึงยังดูแปลกใจอยู่ล่ะคะ?”
น้ำเสียงของจีนฟังดูปลาบปลื้มใจ “เพราะการสัญญาด้วยคำพูดก็เป็นเพียงแค่คำพูด ใครจะไปรู้ว่าเธอจะเปลี่ยนใจหรือเปล่าจริงไหม? แต่เมื่อเธอตอบตกลงคุณดอนเนลลี่แล้ว มันก็เหมือนกับค้อนที่ตอกตะปูตัวสุดท้ายลงบนโลงศพ เพราะไม่อย่างนั้น หากข่าวนี้แพร่ออกไปว่าประธานบริษัท อันนิง อินเตอร์เนชั่นแนล ไม่รักษาคำพูด แล้วผู้คนจะไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่าขบขันเหรอจริงไหม?”
เนลล์ยิ้มบาง ๆ ให้กับน้ำเสียงที่สดใสของจีน
จากนั้นจีนก็เปลี่ยนเรื่อง “ว่าแต่เนลลี่ วันนี้…ที่เธออยู่กับคุณมอร์ริสัน แม่บุญธรรมของเธอเป็นยังไงบ้าง?”
เนลล์หยุดและถามอย่างระแวดระวัง “ทำไมคุณถึงถามเช่นนั้นล่ะ?”
จีนหัวเราะแห้ง ๆ “ฉันแค่เป็นห่วงเธอ เธอเป็นหลานสาวของฉันและเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน แน่นอนว่าฉันจะต้องถามว่าเธอยอมรับคุณมอร์ริสันเป็นครอบครัวของเธอด้วยหรือเปล่า?”
เนลล์เม้มริมฝีปากและพูดเบา ๆ ว่า “เธอไม่ได้ปฏิเสธฉันในตอนนี้ แต่เธอยังจำฉันไม่ได้ คุณป้า ได้โปรดเก็บเรื่องนี้เป็นความลับและอย่าเปิดเผยหรือบอกใครเข้าใจไหมคะ?”
จีนเงียบไปสองวินาที
เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูอึดอัดใจ “แน่นอนฉันรู้ ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่ใช่คนปากไว”
เนลล์ยิ้มและครุ่นคิดกับตัวเอง 'ถ้าคุณไม่ใช่คนปากไว ก็คงไม่ใช่คุณแล้ว’
แต่ในเมื่อจีนรู้เรื่องนี้แล้ว ดังนั้นเนลล์จึงไม่สามารถปิดบังได้แม้ว่าเธอจะต้องการก็ตาม
เธอทำได้เพียงพยายามอธิบายให้ชัดเจน ถึงแม้ว่าจีนจะไม่เข้าใจ เธอก็คงจะทำอะไรไม่ได้
เนลล์เล่าให้เธอฟังคร่าว ๆ ว่าพวกเขากำลังจะเดินทางไปประเทศทีในอีกไม่กี่วันข้างหน้า และบอกกับจีนในสิ่งที่เธอจะต้องเตรียมในช่วงเวลานี้ ก่อนที่เธอจะวางสายไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก