ทาสรัก นิยาย บท 40
EP39
ก่อนที่นิวาจะก้าวขาเดินออกจากห้องไป ทิศเหนือก็พูดประโยคสุดท้ายขึ้น เขาคงไม่มีโอกาสไปบอกลูกเอง แต่เขาอยากบอกให้แม่ของลูกรู้เท่านั้นว่าเขารู้สึกผิดมากแค่ไหน…
“…แกคงอยากได้ยินจากคุณเองนะคะ บางทีแกอาจจะให้อภัย” ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นนิวาก็ยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ จากกันทั้งที่ยังรักมันแสนจะทรมาน ทั้งที่ใกล้กันแค่เอื้อมแต่มันก้าวถอยหลังกลับไปไม่ได้แล้ว…
นิวาทิ้งเพียงความเสียใจเอาไว้ตรงนี้แล้วเดินออกมาจากห้อง เหมือนเอาหัวใจมาเจ็บอีกรอบทั้งที่แผลมันกำลังจะเริ่มหายดีแล้วแท้ๆ…
ทิศเหนือที่ฝากเอาไว้เพียงคำขอโทษกอดผ้าห่มเอาไว้แน่น ทุกวันนี้ที่ทนอยู่เพราะอยากกลับไปเริ่มต้นใหม่กับผู้หญิงที่ตัวเองรัก แต่ตอนนี้เธอไปรักคนอื่นแล้ว…
ไปรักคนอื่นทั้งๆที่เขารักเธอไปหมดหัวใจ ให้เธอไปทั้งชีวิตมาตลอด…
“แล้วฉันจะอยู่ยังไง…” นํ้าเสียงสั่นเครือเอ่ยถามกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่มือหนาจะเลื่อนมาปลดสายนํ้าเกลือออก ทิศเหนือตัดสินใจเดินออกมาจากห้องและขึ้นลิฟต์มายังชั้นบนของดาดฟ้า…
ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงเดินไปที่ราวกั้นอย่างเชื่องช้า ดวงตาเหม่อลอยเหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เขาได้แต่พร่ำขอโทษวิญญาณของทารกน้อยที่ยังไม่แม้แต่ลืมตาดูโลก…
ถ้าเขายอมแลกด้วยชีวิต นิวาจะยอมให้อภัยบ้างมั้ย…
ชายหนุ่มคิดอยู่เพียงลำพังแล้วก้มหน้ามองพื้นข้างล่างที่สูงหลายชั้น ถ้าตกลงไปทุกอย่างคงจบ นิวาคงเริ่มต้นใหม่โดยที่ไม่มีเขา…
“พี่ไม่รู้…พี่ไม่รู้จะมีชีวิตต่อไปทำไมแล้ว” ภาพตรงหน้ามันเริ่มพล่าเบลอขึ้นเรื่อยๆ มันแทบขาดใจอยู่แล้ว ความรู้สึกทรมานจนไม่อยากอยู่มันเป็นแบบนี้นี่เอง “พี่อยู่ไม่ได้นิ…พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ”
มือหนาทุบกำปั้นลงบนราวกั้นซ้ำๆมองไปทางไหนมันเจอแต่ความว่างเปล่าไปหมด เหมือนโลกทั้งใบมันหยุดลงตรงนั้น…
พรึบ !
ตุบ…!?
“กรี๊ดดดดดดดด…!!!” ร่างของผู้ชายในชุดคนไข้ห้องพิเศษล่วงหล่นลงมาจากตึกบนที่สูงด้วยสภาพคว่ำหน้า ศพเละจนมองใบหน้าไม่ออก เลือดไหลออกมาเป็นจำนวนมากทำเอาคนที่อยู่บริเวณนั้นต่างตกใจต้องรีบเรียกรถฉุกเฉินมาดู…
ไม่นานหน่วยงานเกี่ยวข้องต่างๆก็มาถึงภายในเวลาไม่ถึงห้านาที ศพถูกเอาผ้าสีขาวคลุมเอาไว้ รวมถึงตำรวจที่ตอนนี้กำลังตรวจดูภาพวงจรปิดเพื่อตรวจเช็คดูว่าเจ้าของร่างนิรนามนั้นคือใคร…
เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนทุกอย่างถูกจัดการเสร็จเรียบร้อยแต่ยังไม่ได้ผลสรุปของผู้เสียชีวิต อิฐที่พาสีจันทร์และแก้วตามาส่งจึงเดินมาดูคราบเลือดที่นักข่าวกำลังถ่ายรูปกันอยู่…
“เกิดอะไรขึ้นกัน”
“สงสัยคนไข้คงกระโดดตึกฆ่าตัวตายหน่ะครับ ป้ารีบขึ้นไปดูนายนั้นเถอะ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะที่พาเราสองคนไปเลี้ยงข้าวเพื่อเปิดโอกาสให้สองคนได้คุยกัน…” สีจันทร์เอ่ยขอบคุณพร้อมกับมองไปยังเหตุการณ์น่าสลดตรงหน้า กลิ่นคาวเลือดทำให้เธอชวนวินเวียนอยากจะอาเจียนออกมา…
“ไม่เป็นไรครับ”
“ขับรถดีๆนะคะคุณอิฐ ไปเถอะค่ะป้า” อิฐยกมือไหว้ลาทุกคนแล้วเดินผ่านตรงนั้นมา ส่วนสีจันทร์และแก้วตาก็เดินเข้ามาในตึก หวังจะรีบขึ้นไปดูแลทิศเหนือต่อ ทวากลับไม่รู้เอาซะเลยว่าชายหนุ่มนั้นไม่อยู่ให้ดูแลแล้ว…
“ป้าว่าคุณเหนือจะยอมคุยกับพวกเรามั้ย”
“น่าจะคุยบ้างแหละ”
“ดีนะที่คุณอิฐฝากกับข้าวมาให้คุณเหนือด้วย คุณเหนือจะได้ไม่เบื่ออาหารเดิมๆ” สองป้าหลานคุยกันแล้วมาหยุดอยู่หน้าห้องก่อนจะเปิดประตูเข้าไปก็พบเพียงความว่างเปล่า…
“ไปดูในห้องน้ำหน่อยเผื่อคุณเหนือไปเข้าห้องน้ำ”
“จ้ะป้า” แก้วตาเอาถุงกับข้าวไว้แล้วเดินไปเคาะที่ห้องน้ำพอตั้งใจฟังการเคลื่อนไหวกับไร้ร่องรอย…
“เจอมั้ยแก้ว”
“ไม่เจอจ้ะหรือมีคนพาไปตรวจร่างกาย”
“แต่ตอนที่หนูนิโทรมาบอกคุณอิฐ เธอยังบอกอยู่เลยว่าคุณเหนือนอนอยู่ห้อง ไหนจะสายน้ำเกลือนั้นอีกถ้าไปตรวจจริงๆมันจะเหมือนถูกดึงออกขนาดนั้นเลยหรอ…”
สีจันทร์พูดออกมาพร้อมกับครุ่นคิด ทำให้แก้วตาเบิกตากว้างมือยกขึ้นมาปิดปากตัวเองเอาไว้ แววตาสั่นระริก แล้วถ้าสิ่งที่เธอคิดมันเป็นจริงขึ้นมาล่ะ…
“ป้า…หรือว่าคุณเหนือ…จะฆ่าตัวตาย”
“ขออย่าให้เป็นแบบนั้นทีเถอะ…” ร่างของสีจันทร์ทรุดลงบนโซฟาแก้วตาจึงรีบลนลานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาเกรียงไกรทันที ไม่นานปรายสายก็กดรับ…
ตี้ด…
( มีอะไรรึเปล่าแก้ว )
“คุณไกรคะ…คือ…คุณเหนือหายตัวไปค่ะ แล้วมีคนที่ตึกนี้กระโดดตึกลงมาด้วย…”
( รายงานเรื่องนี้กับคุณหมอ เดี๋ยวฉันจะรีบกลับไป )
“…ใครจะไปรู้คะ ขนาดวิ่งตัดหน้ารถนิเขายังทำมาแล้ว นะ…นิกลัว” มือบางยกขึ้นจับผมตัวเองเหมือนอยากปลุกให้หลุดจากฝันร้ายที่กำลังเจออยู่ คำพูดของชายหนุ่มยังวกวนอยู่ในหัวไม่หยุด… “นิ…ไม่ได้ตั้งใจ…อึก”
นิวาแทบสติแตกหยาดนํ้าสีใสเอ่อคลอม่านตาสั่นระริก เธอหวังว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้นทำไมมันถึงกลับเลวร้ายกว่าเดิม…
Line!
ในขณะที่เธอกำลังสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้นเสียงแจ้งเตือนแอปพลิเคชั่นชื่อดังก็แจ้งเตือนขึ้น พอเปิดขึ้นมาอ่านก็พบว่ามันถูกส่งมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว เพียงแต่เธอพึ่งเปิดสัญญาณเน็ตมือถือ…
‘…การที่ฉันมีชีวิตต่อโดยที่ไม่มีเธอ มันเหมือนตายทั้งเป็นเลยรู้มั้ยฉันเข้าใจความรู้สึกเธอแล้วว่ามันเป็นยังไง ฉันรู้สึกผิดที่ต้องบังคับเธอให้ฆ่าลูก…ฉันไม่ได้ตั้งใจ ที่ผ่านมามันไม่มีความสุขเลย ฉันรอเธอมาตลอด วันนี้ที่เห็นเธอเริ่มต้นใหม่กับคนอื่น มันทรมาน ทรมานจนไม่อยากอยู่ ฝากขอโทษทุกคนด้วยนะ หวังว่าเธอคงมีความสุขกับคนใหม่และให้อภัยกัน ฉันยอมแลกด้วยชีวิตถ้ามันเป็นสิ่งที่เธอต้องการ…'
ฉันรักเธอ…นิวา’
“…” พออ่านจบนิวาก็ปิดหน้าจอและทิ้งมันลงโซฟาแล้วสัญญาณโทรเข้าก็ดังขึ้นในช่วงเวลาติดกัน อิฐที่เห็นนิวาปล่อยโฮออกมาอย่างไม่นึกอายจึงตัดสินใจกดรับสายและเปิดลำโพง…
( หนูนิ…ป้าเองนะ คุณเหนือ…ตะ…ตายแล้วนะลูก ) สีจันทร์พูดออกมาด้วยนํ้าเสียงสั่นเครือ นิวาที่ได้ยินส่ายหัวปฏิเสธไม่อยากรับรู้อะไร…
“ตำรวจสันนิษฐานแล้วหรอครับ”
( ทุกคนต่างรอภาพจากกล้องวงจรปิดที่มันพังพร้อมกันทุกตัว…แต่ก็คงหนีความจริงไม่ได้…อึก…คะ…คุณเหนือเขาไม่ได้อยากอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว… ) เสียงสะอื้นจากปลายสายยิ่งทำให้เด็กสาวโทษตัวเองว่าเธอเป็นต้นเหตุ…
“นิอีกแล้ว…ปะ…เป็นเพราะนิอีกแล้ว…” ริมฝีปากจิ้มลิ้มสั่นระริกพูดอะไรไม่ออกมันจุกอยู่ในอกไปหมดมีเพียงะอื้นที่เล็ดลอดออกมา ความรู้สึกตอนนี้มันแทบขาดใจจนอิฐต้องกดตัดสายแล้วคว้าเด็กสาวเข้ามาซบอก…
“ทำไม…ทะ…ทำไมมันต้องจบแบบนี้ด้วย…”
.
.
.
Next...
“ถึงเธอจะปล่อยให้ฉันรอนานแค่ไหน ฉันก็ไม่มีวันไปจากเธอหรอก ฉันไม่มีวันปล่อยเธอให้คนอื่น…เธอเป็นเมียฉันคนเดียว คนอื่นไม่มีสิทธิ์ด้วยซ้ำ เธอถูกสร้างขึ้นมาเป็นของฉันนะนิวา เธอก็ต้องเป็นของฉันตลอดไป…”
ตายจริงตายเทียม???
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทาสรัก