ทาสรัก นิยาย บท 41

EP40

เป็นเวลาหลายชั่วโมงที่นิวาระบายความเจ็บปวดออกมาเป็นเสียงสะอื้น โดยมีอิฐคอยปลอบใจอยู่ไม่ห่าง…

“ร้องให้มามากพอแล้วก็ควรหยุดนะ ไม่มีใครจากไปโดยอยากเห็นคนที่ตัวเองรักเป็นแบบนี้หรอก…”

“…” มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มแล้วดันศรีษะออกจากอกแกร่ง แววตาหมองเศร้าช้อนมองคนตรงหน้า

“…เสียใจได้…แต่ต้องเข้มแข็งนะรู้มั้ย ไปอาบน้ำแล้วเข้านอนจะได้ตื่นจากฝันร้ายเร็วๆ” มือหนายื่นไปยีผมเธอด้วยสีหน้าหมองเศร้า เขาเองก็สลดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเหมือนกัน

“ค่ะ…เดี๋ยวนิเอาแจ็คเก็ตไปซักให้นะคะ เปื้อนหมดแล้ว” นิวาพยายามคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่นเครือแล้วถอดแจ็คเก็ตของอิฐออก

“อืม…ถ้าไม่ไหวพรุ่งนี้ก็หยุดเรียนก่อนก็ได้”

“…” เธอเพียงพยักหน้าตอบอย่างคนไร้ชีวิตก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย พอทุกอย่างเสร็จสับก็เดินออกมากินยาแก้อาการปวดหัวแล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียง พลันหยดน้ำสีใสมันก็ไหลออกจากหางตาอย่างอัตโนมัติ…

กลางดึก…

ภายในห้องนอนที่มีร่างเล็กนอนหลับใหลบนเตียงไปด้วยฤทธิ์ยา มีเงาของร่างสูงที่เดินเข้ามาในห้องของเธออย่างถือวิสาสะ ร่างหนาค่อยๆล้มตัวลงนอนข้างกายเด็กสาวแล้วสวมกอดเธอเอาไว้แน่นด้วยความคิดถึง…

“อื้อ…” นิวาครางงัวเงียเล็กน้อยเมื่อท่อนแขนหนักพาดผ่านเอวขอด ทำให้ร่างเล็กพลิกกายหันหน้าเข้าหาอ้อมอกแกร่งที่แสนอบอุ่น รับรู้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดลำคอ…

“นิวา…ตื่นขึ้นมาคุยกันให้หายคิดถึงก่อนได้มั้ย อย่าปล่อยให้ฉันรอเธอนานกว่านี้เลย ฉันอยากกอด อยากหอม อยากบอกรักเธอจะแย่แล้ว…” น้ำเสียงแหบพร่าพูดขึ้นที่ข้างใบหู ลมหายใจเป่ารดลำคอระหงทำให้ขนอ่อนทั่วร่างกายลุกซู่…

“…” นิวาหลับตานอนฟังถ้อยคำในห้วงความฝันด้วยความรู้สึกหวั่นไหว ทำไมในฝันมันถึงได้ดีขนาดนี้กันนะ เธอไม่อยากลืมตา ไม่อยากตื่นขึ้นมาจากฝันเลยสักนิด…

“จะไม่ตื่นขึ้นมาจริงๆหรอ ปล่อยให้ฉันรออีกแล้วนะ…” พูดจบมือหนาก็ทาบทับลงบนผิวแก้มเนียนใส ปลายนิ้วโป้งค่อยๆปัดปอยผมออกจากหน้าผากมนออกแล้วพรหมจูบลงบนผิวเนียนด้วยความถนุถนอม

“ถึงเธอจะปล่อยให้ฉันรอนานแค่ไหน ฉันก็ไม่มีวันไปจากเธอหรอก ฉันไม่มีวันปล่อยเธอให้คนอื่น…เธอเป็นเมียฉันคนเดียว คนอื่นไม่มีสิทธิ์ด้วยซ้ำ เธอถูกสร้างขึ้นมาเป็นของฉันนะนิวา เธอก็ต้องเป็นของฉันตลอดไป…” ปลายนิ้วแกร่งลูบแก้มเนียนเบาๆด้วยสายตาทอประกายมันรู้สึกดีที่มีเธอในอ้อมกอด รู้สึกดีที่มีเธออยู่ใกล้ๆ…

“…” ถึงแม้ใบหน้าจะหลับใหลแต่สมองและรสสัมผัสของเธอยังตอบสนองทุกอย่าง กลิ่นกายที่คุ้นเคย สัมผัสจากอ้อมกอดทีเกิดจากคนสองคนไม่ได้เกิดจากเธอฝ่ายเดียว…

“รู้อะไรมั้ย เวลาเห็นเธออยู่กับผู้ชายคนอื่นในใจฉันอยากขึ้นไปต่อยหน้ามัน แล้วบอกมันไปว่าเธอคือผู้หญิงของฉัน แต่ติดตรงที่ว่าฉันทำได้เพียงนอนมองแล้วร้องให้ออกมา แต่ตอนนี้ไม่ว่าที่ผ่านมาฉันเคยทำอะไรให้เธอบ้าง ฉันจะแก้ไขให้มันดีทุกอย่าง ยอมให้เธอทั้งชีวิต คงมีสิ่งเดียวที่ฉันไม่ยอม คือเสียเธอไปให้คนอื่น…”

พูดจบริมฝีปากหยักก็ประกบจูบลงบนกรีบปากบาง พลันรสจูบหอมหวานที่ตราตรึงอยู่ในหัวใจตลอดก็แล่นผ่านไปทั่วประสาทสัมผัส เปลือกตาคู่สวยเปิดขึ้น หยาดน้ำสีใสไหลพรากออกจากหางตาราวกับทำนบแตก

เรียวแขนคู่สวยรั้งศีรษะโตเข้ามาประกบจูบตอบด้วยความโหยหา ในเมื่อตอนฝันเธอยังมีโอกาส เธอก็จะจูบให้หายคิดถึงเหมือนกัน คิดถึงอ้อมกอด สัมผัสจากชายหนุ่ม…

สองร่างพร่ำจูบกันแบบนั้นท่ามกลางแสงจันทร์จากนอกระเบียงที่สาดส่องเข้ามา จากที่เคยมีแต่ความป่าเถื่อนและรุนแรงตอนนี้มันกลับเป็นจูบที่น่าจะจดจำและไม่อยากให้มันจบลง…

“อื้อ…” ผ่านไปนานสองนานจูบที่แสนจะลึกซึ้งก็จบลง ทิศเหนือผละใบหน้าห่างกันเพียงไม่ถึงคืบมือหนาเชยคางมนขึ้นสบตา ปลายจมูกชนกันอย่างเลี่ยงไม่ได้…

“ฉันไม่อยากห่างจากเธอเลยแม้แต่วินาทีเดียว แต่พ่อกลับจะส่งฉันไปอังกฤษฉันทำไม่ได้จริงๆ…ฉันอยากอยู่กับเธอ…อยากกอดแบบนี้…อยากจูบแบบเมื่อกี้ อยากมองตาก่อนนอน ถ้าฉันไม่ทำวิธีนี้ฉันก็ไม่รู้แล้วว่าจะได้อยู่กับเธออีกตอนไหน…” ทิศเหนือพูดออกมาแล้วยื่นหน้าเข้าไปซบอกนิ่ม เรียวแขนคู่สวยจึงโอบกอดศีรษะโตเอาไว้ แล้วลูบเรือนผมสลวยปลอบใจ…

“ก็ได้อยู่แล้วนี้ไงคะ…ตอนนี้เราได้อยู่ด้วยกันแล้วนะ” เด็กสาวซบหน้าเข้ากับเรือนผมหอมกรุ่นแล้วกอดร่างหนาเอาไว้แน่น ภาพตอนที่ทิศเหนือนอนหันหลังให้เธอด้วยท่าทางน้อยใจยังติดตาอยู่…

“กอดฉันแบบนี้ทั้งคืนได้มั้ย…ฉันกลัว” ทิศเหนือปิดเปลือกตาลงแล้วซบหน้าร้องให้ ถ้าพรุ่งนี้เช้าตื่นขึ้นมาแล้วนิวาไปกับคนอื่น ลืมเขาไปแล้ว ชายหนุ่มจะทำยังไง ภายในใจมันกลัวเธอไปรู้สึกกับคนอื่นเพราะยิหวาเคยบอกว่านิวาคบกับอิฐ…

สำหรับนิวามันคงเป็นแค่ฝัน แต่สำหรับเขามันเป็นช่วงที่ดีที่สุดในชีวิตเพราะได้นอนในอ้อมกอดของเธอ…

ผู้หญิงที่รักมากกว่าชีวิต จนยอมทำทุกอย่างแม้กระทั่งเป็นคนเลว…

วันถัดมา…

พรึบ!

“อ๊ะ?!”

“นายครับ ผมลากตัวคนที่นายสงสัยมาให้แล้ว” ร่างของยิหวาถูกผลักให้ล้มไปกองอยู่ตรงปลายท้าวของกฤษฎาก่อนที่ร่างหนาจะหันกลับมามองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความกรุ่นเคือง

ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆเต็มไปด้วยการ์ดที่จ่อปืนมาที่เธอพร้อมจะยิง ก่อนที่ร่างของเธอจะถูกมัดมือและข้อเท้าเข้าหากันแน่น

“ไฟล์ GT ถูกแฮกเกอร์ขโมยออกไป” กฤษฎาพูดมือล้วงหยิบบุหรี่ออกมาจุดสูบด้วยท่าทางใจเย็น ทวาในใจกลับร้อนรนพร้อมจะพลั้งมือฆ่ายิหวาได้ตลอดเวลา “เธอรู้อะไรมั้ย ว่าในไฟล์นั้นมันสามารถชี้เป็นชี้ตายชีวิตของฉันได้ ข้อมูลทุกอย่างมันอยู่ในนั้นหมด”

“…” พูดจบปลายนิ้วแกร่งก็คีบมวลสีขาวออกแล้วพ้นควันใส่หน้าเธอ

“ฉันพยายามเก็บมันเอาไว้เป็นความลับสุดยอด แต่สุดท้ายกลับมีคนรนหาที่ตายใช้มารยาเพื่อจะหักหลังฉัน” สิ้นประโยคก้นบุหรี่ก็ถูกจี้ลงบนบนผิวเนียนจนใบหน้าสวยเบ้ด้วยความเจ็บ เธอพยายามดิ้นต่อต้านให้หลุดจากพันธนาการ “…แล้วจุดจบของคนที่ทรยศ คือความตาย”

“คนอย่างแกมันไม่สมควรโดนแค่นี้ด้วยซ้ำ…”

เพี๊ยะ! ปลายกระบอกปืนสั้นฟาดลงที่แก้มเนียนอย่างเหลืออด ยิหวากลับมาอีกครั้งเหมือนจะยอมอ่อนข้อให้ แต่กลับกันเธอวางแผนเพื่อจะทำลายเขาก่อนงานหมั้นจะมาถึง…

“แล้วคิดว่าคนแบบเธอสมควรตายแบบไหน…หลอกฉันซะเปื่อยเลยนะ” ด้ามปืนตบเข้าที่แก้มเธอเบาๆเหมือนต้องการข่มขู่ ชายหนุ่มคบกรามแน่นในสมองคิดว่าวิธีที่จะฆ่ายิหวาให้ตายแบบทรมานที่สุด

“ตะ…ตอนอยู่ก็โหดแล้ว ทะ…ทำไมตอนตายเหี้ยนกว่าตอนอยู่อีกละคะ…” นิวาถามออกไปเสียงสั่นเหงื่อผุดขึ้นตามกรอบหน้าผากมน ทำเอาคนที่มองอยู่อดเอ็นดูไม่ได้…

“โหดกว่าตอนเป็นหลายเท่าเลยแหละ ยิ่งถ้าเธอคบกับคนอื่นฉันก็จะตามเอาชีวิตมัน ตามรังควานไม่ให้อยู่เป็นสุข…” ไม่พูดเปล่ามือหนาก็เลื่อนมาที่กระดุมชุดนอนตัวบางแล้วถอดมันออกทีละเม็ดๆจนถึงร่องอกอวบใหญ่ขาวนวลแก่สายตา…

“นะ…นิ ไม่ได้คบกับใครสักหน่อย กะ…กลับไปที่ตัวเองเถอะนะนิจะไม่รักคนอื่น…สัญญา” นิวากำลังสับสนกับตัวเองว่าตอนนี้มันเป็นฝันซ้อนฝันหรือเธอกำลังโดนวิญญาณทิศเหนือหลอกอยู่กันแน่ แต่สิ่งเดียวที่รับรู้ตอนนี้คือ เธอไม่กล้าลืมตามอง หากมองไปแล้วเจอหน้าเปื่อยๆเละๆมันคงติดตาไปอีกหลายวัน…

“…ไม่กลับ จะอยู่ด้วย ไม่เข้าใจเลยรึไงว่าคนเขาคิดถึง”

“คะ…คุณ!?” นิวาเบิกตากว้างกับประโยคเมื่อกี้ คนงั้นหรอ? มือเรียวพยายามรั้งศีรษะโตออกเมื่อชายหนุ่มกำลังใช้ปลายลิ้นร้อนดั่งลาวาเลียตามร่องอกที่หยดนมไหลลงมา

ทำเอามวลน้ำในท้องไหลตีกันจนเกิดอาการปั่นป่วน เรียวขาถูกเอวสอบแทรกเข้ามาอยู่ระหว่างกลาง เธอยังอยู่ในห้องแห่งความตกใจร่างกายจะงักหยุดนิ่ง จนทิศเหนือต้องผละลิ้นออกจากทรวงอกเลียชิมความหวานบนริมฝีปากอย่างหื่นกระหาย…

“ต้องให้ทำมากกว่านี้มั้ยถึงจะรู้ว่าไม่ได้ฝัน…”

ชายหนุ่มจับมือเล็กมาทับไว้ที่หน้าอกข้างซ้าย ทำให้สายตาของเด็กสาวมองจากปมผ้าเช็ดตัวซึ่งพันอยู่เอวหนา จนถึงร่องท้องที่ชัดเจนบ่งบอกถึงความใหญ่โตของสิ่งที่ตํ่าลงมากว่านั้น เลื่อนขึ้นไปข้างบนคือหน้าท้องแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อจนถึงไหปราร้า ขึ้นมาบนลำคอใหญ่ แล้วหยุดกลั้นหายใจเอาไว้ตรงนั้น…

“มะ…ไม่ต้องแล้วค่ะ” นิวาเงยหน้าขึ้นสบตากับชายหนุ่ม สัมผัสทุกอย่างมันบ่งบอกว่านี้ไม่ใช่ฝัน มันคือเรื่องจริง…

“หัวใจยังเต้นอยู่…ยังไม่ตาย”

“คุณ…ไม่ได้”

“เพราะฉันปล่อยเมียคนเดียว ให้คนอื่นไม่ได้ไง…” ทิศเหนือพูดสวนขึ้นมา สายตาอ้อยอิ่งมองใบหน้าหวานด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป สายตาของเขามันเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและพร้อมที่จะแก้ไขมันทุกอย่าง ก่อนที่ชายหนุ่มจะยกมือบางขึ้นแล้วจูบที่หลังมือเบาๆ “ก็รักมาตั้งนานแล้ว ไม่มีวันเลิกรักด้วย…”

.

.

.

Next...

( ติดต่อจากล็อบบี้ชั้นล่างนะคะ พอดีมีลูกค้าห้องบริเวณใกล้เคียงโทรมาบอกว่ามีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าห้องของคุณลูกค้ามาหลายชั่วโมงแล้ว ทำให้ลูกค้าคนอื่นเกิดความไม่สบายใจและไม่สะดวก หากรู้จักรบกวนคุณช่วยบอกเขาทีนะคะ หรือไม่ถ้ามีปัญหาอะไรทางเราจะจัดการให้ค่ะ )

แกไปนั่งเฝ้าน้องใช่มั้ยทิศสารภาพมา555555555555555?