ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1012

"เราไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ"

"ใช่ พวกเราอยู่แต่ในคฤหาสน์มาตลอด ไม่แม้กระทั่งก้าวเท้าออกจากประตูด้วยซ้ำ สามารถตรวจดูกล้องวงจรปิดได้"

"ทางคุณชายโกวฝานสืบหาข่าวเจอบ้างแล้วเหรอ?"

พวกเขาตกใจกับคำพูดของพ่อบ้านอย่างมาก จนรีบพูดอย่างตะกุกตะกัก ในเวลาเดียวกันพวกเขาก็กำลังนึกถึงสิ่งที่พวกตนทำไปในไม่กี่วันมานี้อย่างจริงจัง ว่ามีสิ่งใดที่ละเมิดกฎของตระกูลไหม

"เฉินเกอ ประมาณกี่วันแล้ว" โกวหลินเทียนมองไปที่เฉินเกอ

"ประมาณเจ็ดวันครับ" เฉินเกอประมาณการและเอ่ยขึ้น

"ส่งคนไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดทุกตัวในคฤหาสน์ของเราภายในเจ็ดวันนี้อย่างละเอียดถี่ถ้วน หากมีการออกไปเพราะเรื่องส่วนตัว สอบสวนให้ฉันอย่างเข้มงวด!" โกวหลินเทียนกล่าวกับพ่อบ้าน

พ่อบ้านพยักหน้า จากนั้นก็โทรศัพท์อีกครั้งและสั่งการลงไป

เมื่อเห็นฉากนี้ พวกเขาก็ตกตะลึงไปอย่างสมบูรณ์ เมื่อพิจารณาจากการสนทนาของโกวหลินเทียนกับพ่อบ้านประกอบกับการแสดงออกทางสีหน้า พวกเขารู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องธรรมดาทั่วไปแน่ อีกทั้งยังเป็นเรื่องจริงจังอย่างมาก พวกเขาอยู่ในตระกูลมาหลายปีขนาดนี้ เคยมีการตรวจสอบกล้องวงจรปิดอย่างละเอียดขึ้นเพียงครั้งสองครั้งเท่านั้น

"ไหนพูดมา ช่วงนี้พวกนายทำอะไรบ้าง" หลังจากออกคำสั่งเสร็จ พ่อบ้านก็เก็บโทรศัพท์มือถือและมองดะพวกเขาต่อ

"พวกเราไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆนะครับ พวกเราอยู่แต่ในคฤหาสน์มาโดยตลอด กล้องวงจรปิดล้วนตรวจสอบได้!"

"มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นกับตระกูลของเราหรือครับ?"

พวกเขากลืนน้ำลายแล้วเอ่ยขึ้น

"นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกนาย" พ่อบ้านขมวดคิ้วและเอ่ยขึ้น "แต่ว่าหากเรื่องนี้ยังไม่ได้รับการตรวจสอบอย่างแน่ชัด พวกนายไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากคฤหาสน์แม้แต่ครึ่งก้าว อีกทั้งกิจกรรมทั้งหมดในคฤหาสน์จะต้องอยู่ภายใต้กล้องวงจรปิด"

"ไม่มีปัญหา พวกเราตกลง!" พวกเขาเกือบพูดเป็นเสียงเดียวกัน

พวกเขามั่นใจแล้วว่า นอกจากการหายตัวไปของโกวฝานแล้ว ในตระกูลยังมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นด้วยแน่ๆ อีกทั้งยังดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับพวกเขาด้วย

"ออกไป" พ่อบ้านก็โบกมือ

พวกเขาไม่กล้าอยู่ต่อและรีบผลักประตูหายตัวไปท่ามกลางพายุฝนทันที

"ผมรู้สึกว่าพวกเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของคุณหนูเหลียงลู่" พ่อบ้านเข้าไปปิดประตูจากนั้นก็ค่อยเอ่ยขึ้น

"ถ้าพวกเขาต้องการลงมือกับเหลียงลู่จริง พวกเขาจะออกจากคฤหาสน์อย่างแน่นอน แม้ว่าพวกเขาจะส่งคนอื่นไปก็ควรจะมีร่องรอยเหลืออยู่บ้าง ลองดูกล้องวงจรปิดก่อนเถอะ หากพบว่าพวกเขามีปัญหาจริงๆ ฉันจะไม่ปล่อยไว้แน่! " โกวหลินเทียนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่มืดมน

"เราจะทำการตรวจสอบในตระกูลอย่างละเอียดถี่ถ้วนเช่นกัน" พ่อบ้านเอ่ยปากขึ้นม

"ฉันเองก็ไม่รู้จะแก้ปัญหานี้ยังไง" เฉินเกอถอนหายใจ เขารู้ข้อมูลมาเพียงเท่านั้น และไม่มีแม้แต่เบาะแสใดๆและก็ไม่รู้ว่าเหลียงลู่หายตัวไปไหน

หากคิดจะสืบหาด้วยเงื่อนไขที่มีนี้ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นแก่หน้าของไป๋เสี่ยวเฟย เฉินเกอยังคงพยายามทำให้ดีที่สุด เขาเคยผ่านประสบการณ์ที่ซูมู่หานจากไปในตอนนั้นและไม่ต้องการให้ไป๋เสี่ยวเฟยต้องพบเจอกับมันอีก

ยังมีเวลาเหลืออีกหนึ่งสัปดาห์ก่อนการประมูล และการตรวจสอบกล้องวงจรปิดก็ยังต้องใช้เวลาอีกสองสามวัน หากจะให้รออยู่ในคฤหาสน์เฉยๆ เขาไปที่ซากโบราณสถานยังจะดีกว่า ยิ่งคุณรู้ความลับของเผ่าไห่ต้องเร็วเท่าไหร่ก็จะยิ่งวางแผนได้เร็วเท่านั้น

เมื่อมองไปที่พายุฝนข้างนอก เฉินเกอก็รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ

ใกล้เที่ยง เฉินเกออาศัยความทรงจำของตนหาป่าแห่งนั้นจนเจอ เขาจอดรถไว้ข้างนอกจากนั้นก็ผลักประตูและเดินลงไปโดยตรง

เนื่องจากพายุฝนกระหน่ำลงมาติดต่อกันกว่าสองสามวัน เมื่อเฉินเกอลงจากรถก็เหยียบเข้าไปในแอ่งน้ำโดยตรง เดิมทีที่นี่ก็เป็นถนนลูกรัง แต่ตอนนี้เมื่อมีดินโคลนมากขึ้น แทบทุกที่ที่เท้าของเขาเหยียบไปล้วนเป็นแอ่งโคลน

หลังจากลงจากรถได้สักพัก ร่างกายของเฉินเกอก็เปียกปอนจนหมด เขาเช็ดน้ำฝนบนใบหน้าอย่างลวกๆ จากนั้นก็เดินเข้าไปยังส่วนลึกของป่า

ในป่าที่มีฝนตกหนัก สิ่งที่ได้ยินล้วนเป็นเสียงฝนกระทบใบไม้และพื้นดิน เฉินเกอยังคงเช็ดน้ำบนใบหน้าไม่หยุด ไม่อย่างนั้นเขาคงจะมองเห็นถนนข้างหน้าได้ไม่ชัด

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา เฉินเกอก็อาศัยความทรงจำของตนเดินไปจนถึงกำแพงภูเขาแห่งนั้น

หลังจากเข้าไปในถ้ำ เฉินเกอยังคงเห็นโครงกระดูกที่อยู่เต็มทั่วพื้นดิน เพียงแต่ครั้งนี้เขาไม่ระวังอีกต่อไป เขาจำได้ว่าชายชราในถ้ำบอกว่า ทุกอย่างในถ้ำนี้ล้วนเป็นของเขา อีกฝ่ายก็แค่คอยเฝ้ารักษาอยู่ที่นี่เท่านั้น

"นายกลับมาแล้วเหรอ?" ทันทีที่เฉินเกอเดินเข้าไป ในถ้ำก็มีเสียงแหบชราดังขึ้นมา

"ผู้อาวุโส" เมื่อได้ยินเสียง เฉินเกอก็หยุดลงและประสานมือคำนับไปที่ในถ้ำ

"ฉันคิดว่ากว่านายจะกลับมาคงต้องใช้เวลาอย่างน้อยหลายปี คิดไม่ถึงเลยว่าห่างไปแค่สองเดือนเท่านั้นก็กลับมาแล้ว นายกลับมาหาของอะไรใช่ไหม?" น้ำเสียงของชายชราดูเป็นมิตรไม่น้อย

"ไม่ผิด ผมกำลังมองหาบางอย่างอยู่" เฉินเกอเดินเข้าไปข้างในขณะที่เอ่ยไปด้วย