ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1013

เมื่อเหยียบไปบนกระดูกเหล่านั้น เฉินเกอก็เข้าไปข้างในได้อย่างรวดเร็ว

"ฝนตกหนักอย่างหาได้ยาก" ชายชราออกมาจากห้องหิน จากนั้นก็มองไปที่เฉินเกอที่เปียกโชก ก่อนจะส่ายหัวแล้วเอ่ยขึ้น

"ท่านผู้อาวุโส ผมมาที่นี่ก็เพื่อ..." เฉินเกอไม่สนใจเรื่องพวกนี้ เขาเอ่ยถามออกไปตรงๆ

"อย่าเพิ่งพูดเลย เข้าไปอุ่นตัวก่อน ฉันจะหาเสื้อผ้าสะอาดมาให้นายเปลี่ยน" ชายชราทำมือบ่งบอกให้เขาเงียบ ๆ ทันทีที่เสียงสิ้นสุดลง เขาก็หันกลับไปที่ห้องศิลา

เฉินเกอไม่ต้องการที่จะยุ่งยากขนาดนี้ แต่เมื่อเห็นทีท่ายืนกรานของชายชรา เขาก็ทำได้เพียงแต่ส่ายหัวและติดตามไป

ในห้องศิลาไม่ต่างจากที่เฉินเกอเคยเห็นมาก่อนหน้า

"ลองสวมชุดนี้ดูไหม?" ชายชราพลิกหาในตู้หิน จากนั้นจึงหยิบเสื้อผ้าที่ห่อในถุงออกมาแล้วโยนไปต่อหน้าเฉินเกอ

หลังจากเสร็จเรื่องพวกนี้ เขาก็หยิบไม้มาสองสามชิ้นแล้วโยนลงในอ่างข้างเตียง หลังจากเขาดีดนิ้ว เปลวไฟก็ลุกโชนบนไม้แห้งทันทีและอุณหภูมิในห้องศิลาก็เพิ่มขึ้นมาในทันใด

"นี่คือ..." เมื่อเห็นฉากที่คุ้นเคยนี้ เฉินเกอรู้สึกตกตะลึงอยู่บ้าง

เฉินเกอยังจำได้ชัดเจนถึงครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นมัน มันเกิดขึ้นที่ตระกูลยามาชิตะและเป็นชายชราผู้นั้นที่แสดงวิชานินจาให้ตนดู ตอนนี้ดูเหมือนว่าชายชราที่อยู่ข้างหน้าเขาก็จะมีทักษะและพลังที่มากกว่าคนผู้นั้นด้วย

"จุดไฟจากอากาศบางๆ ก็แค่ทักษะเล็กๆ น้อยๆ" ชายชรายิ้ม

"ที่แท้พลังวิชาของท่านผู้อาวุโสแข็งแกร่งขนาดนี้เชียว" เฉินเกอถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ แม้กระทั่งชายชราที่คอยดูแลซากโบราณสถานยังแข็งแกร่งเช่นกัน ในโลกการฝึกตน ตนเพิ่งสัมผัสเข้าเพียงแค่เศษขนเท่านั้น

"แข็งแกร่งมากแค่ไหน ก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพียงแต่การจุดไฟก็ยังสะดวกมากจริงๆ"

"นายอย่ามัวแต่คุย เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ไม่งั้นจะป่วยได้ง่าย" ชายชรานั่งไขว่ห้างข้างกองไฟและวางมือบนไฟเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น

"แต่ผู้อาวุโส ชุดนี้..." เฉินเกอหยิบถุงสีดำขึ้นมาและพูดด้วยความเขินอาย

ชายชราสวมชุดผ้าลินินทั้งตัว แม้ว่าจะดูเหมาะสมกับบุคลิกผู้ฝึกฝนของเขาอย่างยิ่ง แต่ตอนนี้เฉินเกออาศัยอยู่ในโลกฆราวาส ถ้าเขาสวมเสื้อคลุมเช่นนี้ ออกไปข้างนอกจะต้องดึงดูดความสนใจของผู้คนอย่างแน่นอน และไม่สะดวกอย่างยิ่งที่จะทำเรื่องต่าง ๆ

"ทำไมล่ะ หรือว่านายรังเกียจเสื้อผ้าของฉัน?" ชายชราถลึงตาใส่

"แน่นอนว่าไม่ใช่" เฉินเกอรู้สึกละอายเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงรีบเอ่ยอธิบาย

เมื่อมาถึงทางตัน เฉินเกอก็ได้แต่ถอดเสื้อผ้าที่เปียกฝนของเขาออก อย่างไรก็ตาม เมื่อเฉินเกอเปิดถุงสีดำ เขากลับพบว่ามันเป็นชุดเสื้อผ้าลำลองที่ทันสมัยอย่างยิ่ง ไม่เพียงแต่เสื้อเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเสื้อตัวใน กางเกงชั้นใน รองเท้าและถุงเท้าด้วย

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เฉินเกอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเปลี่ยนมันอย่างรวดเร็ว

"พอดีไหม?" เมื่อได้ยินเสียงเฉินเกอผูกเข็มขัด ชายชราก็เงยหน้าขึ้น

"พอดีเลย คิดไม่ถึงว่าผู้อาวุโสจะรู้ว่าผมจะมา ถึงได้เตรียมชุดที่พอดีตัวให้แบบนี้" เฉินเกอทำเสียงจึ๊ปาก และอดรู้สึกขอบคุณเขาอยู่บ้างไม่ได้

"พอเถอะ ชุดนี้ฉันไม่ได้เตรียมไว้ให้นาย"

ใครจะคาดคิดว่า หลังจากได้ยินคำพูดของเฉินเกอ ชายชราก็หัวเราะขึ้นมา "นี่เป็นเสื้อผ้าที่ซื้อมาจากไซซ์ของลูกชายฉัน ฉันนำมันมาที่นี่เพื่อดูเวลาเบื่อๆ"

"หา?"

"โอ้? แบบนี้น่าสนใจอยู่บ้าง" ชายชราเลิกคิ้วสีเทาแล้วพูดว่า "ความหมายของนายก็คือ ตระกูลของนายทะเลาะกับปู่ของนาย ปู่ของนายก็เลยจับคนไป ทำไมเขาไม่จับนายไปด้วยล่ะ?"

"ผมเองไม่รู้" เฉินเกอส่ายหัว

"ถือว่าฉันได้ยินเรื่องแปลกๆแล้ว แต่ว่าแต่ตอนนี้นายเองก็แค่สัมผัสถึงพลังเทพจิตเก้าภพได้เพียงแค่ผิวเผินเท่านั้น หากปู่ของนายแข็งแกร่งมาก เกรงว่านายคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา" ชายชราลุกขึ้นและเดินไปที่เตียง จากนั้นก็เอนตัวลงช้าๆ และสะบัดพัดไปมาแล้วเอ่ยขึ้น

"ถึงจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา แต่ผมก็จะลองดู" เฉินเกอกัดฟัน ถึงสิ่งที่ชายชราพูดจะไม่น่าฟังอยู่บ้าง แต่ว่ามันก็คือเรื่องจริง

"งั้นนายก็ลองหาดูก่อนแล้วกัน ลองดูว่าหาเกาะอะไรนั่นเจอไหม" ชายชราไขว้ขวา จากนั้นก็หลับตาลง ไม่นานเสียงกรนก็ดังขึ้น

"เกาะโยวหลง" เฉินเกอตอบอย่างแผ่วเบา

เมื่อหันกลับก็เห็นชายชรากำลังหลับใหล เฉินเกอจึงไม่พูดอะไรต่อและเบามือขึ้นมาเนื่องจากกลัวว่าจะรบกวนการพักผ่อนของเขา

ในถ้ำ นอกจากเสียงฝีเท้าเป็นครั้งคราวและเสียงพลิกหนังสือแล้ว ก็มีแค่เพียงเสียงแตกของฟืนไหม้ ส่วนชายชราหลังจากกรนอยู่ครู่หนึ่งก็ค่อยเงียบลงไป

เฉินเกออยู่ที่หน้าชั้นไม้โดยตลอด เขาพลิกดูหนังสือทุกเล่มและอ่านทุกหน้า กลัวว่าบันทึกของเกาะโยวหลงจะเป็นเพียงกระดาษแผ่นหนึ่ง ถ้าไม่ระวังก็จะพลาดมันไป

เพียงแต่มีชั้นหนังสืออยู่บนกำแพงทั้งสี่ แต่ละชั้นวางหนังสือก็มีหนังสืออย่างน้อยหลายร้อยเล่ม นี่เกินความคาดหมายของเฉินเกอไป แต่เดิมเขาคิดว่า เมื่อมาถึงที่นี่และเอ่ยปาก ชายชราก็จะสามารถเอามันออกมาได้ทันที

ตอนนี้ตนกลับต้องพลิกดูหนังสือทุกเล่ม แม้ว่าจะยุ่งยากอยู่บ้าง แต่ก็ทำได้เพียงสงบสติอารมณ์และหามันต่อไป

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เฉินเกอมองหามันจนตาลายอยู่บ้าง แต่เขาก็ยังอ่านไม่จบแม้แต่หนึ่งในห้าของชั้นหนังสือ นี่ทำให้เขารู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง