ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1020

"หาเองเถอะ ฉันอายุมากขนาดนี้แล้ว ความแข็งแกร่งของฉันหมดไปนานแล้ว" ชายชราส่ายหัวและจุดบุหรี่อีกมวนหนึ่ง

"ใครจะไปเชื่อกัน" เฉินเกอพูดด้วยอย่างเย้าแหย่อยู่บ้าง

"หาของคงจะเป็นไปไม่ได้ แต่ว่าถ้านายสนใจ ฉันสามารถสอนวิธีทำให้ชี่แท้ในร่างกายของนายสอดคล้องกับพลังธรรมชาติรอบตัวนายได้" ชายชราส่ายหัว

"จริงหรือ?" เมื่อได้ยินดังนั้น เฉินเกอก็ตาสว่างขึ้นทันที แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ส่ายหัวและปฏิเสธ "ช่างเถอะ ผมตั้งใจหาของต่อดีกว่า"

"โอ้? นายไม่สนใจเรื่องนี้หรือไง?" เห็นได้ชัดว่าชายชราไม่คาดคิดว่าเฉินเกอจะพูดแบบนั้น

"สนใจอย่างมาก" เฉินเกอส่ายหัวอีกครั้ง

"ฝากตัวเป็นศิษย์สิ แล้วฉันจะสอนนาย" ชายชราทิ้งบุหรี่แล้วพูดอย่างเคร่งขรึม

"หากเป็นเวลาอื่น ผมคงตอบรับอย่างแน่นอน แต่ว่าตอนนี้ผมยังมีหลายเรื่องต้องไปจัดการ อีกทั้งการควบคุมพลังธรรมชาตินั้นก็ไม่สามารถเรียนรู้ได้ในชั่วข้ามคืน ผมไม่มีเวลาอยู่ที่นี่มากขนาดนั้น"

เฉินเกอสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดด้วยความเสียดายอยู่บ้าง "อีกทั้งผู้อาวุโส ก่อนหน้านี้คุณเองก็บอกผมว่าพลังของผมตอนนี้ต่ำมาก อีกทั้งยังไม่เข้าใจพลังเทพจิตเก้าภพอย่างถ่องแท้ ต่อให้ผมจะอยากเรียน ก็คงเรียนได้แค่ผิวเผินเท่านั้น"

"คิดไม่ถึงว่าเจ้าหนุ่มอย่างนายจะรู้ตัวอยู่บ้าง" ชายชราพยักหน้าด้วยความพอใจอยู่บ้าง

"ผู้อาวุโส รอให้ผมจัดการปัญหาพวกนี้เรียบร้อยแล้ว ผมจะต้องกลับมาเรียนรู้จากคุณอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นจะให้ฝากตัวเป็นศิษย์ก็ไม่มีปัญหา" เฉินเกอพูดไป แต่มือก็ยังคงหยิบหนังสือที่มีฝุ่นบนชั้นวางออกมาและพลิกหา

"บอกได้ไหม ว่านายยังต้องแก้ปัญหาอะไรอีก?" ชายชรานั่งไขว่ห้างและดูเหมือนคนที่กำลังนั่งฟังเรื่องเล่า

"เพื่อนคนหนึ่งของผมหายตัวไปอย่างลึกลับในหนานเยว่ของพวกคุณ ผมจะต้องช่วยเธอออกมา" เมื่อคิดว่าชายชรารู้ถึงแม้กระทั่งพลังเทพจิตเก้าภพและกระจกปาคายในตัวเขา อย่างนั้นเขาก็ไม่มีอะไรต้องปิดบังอีก

ยิ่งกว่านั้นเรื่องนี้ในความเห็นของเขา ก็คงเป็นเรื่องที่เล็กน้อยอย่างมาก

"ไหนลองว่ามาว่าเธออยู่ที่ไหน หน้าตาเป็นอย่างไร ฉันจะพาเธอกลับมาภายในครึ่งวัน" แน่นอนว่าชายชราไม่ได้จริงจังกับมันมากนัก

"หายตัวไปอย่างแปลกประหลาด หากผมรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ผมก็คงจัดการไปนานแล้ว" เฉินเกอส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้อยู่บ้าง

"หายตัวไป"

"ทำไมเจ้าหนุ่มอย่างนายถึงได้ชอบเจอเรื่องแปลกประหลาดอยู่เรื่อย?"

ชายชราเลิกคิ้วสีเทาแล้วหัวเราะเสียงแหบ

"ถ้าฉันรู้ล่ะก็ ผมคงอาจไม่ต้องเจอปัญหาเหล่านี้แล้ว" เฉินเกอหยิบหนังสือเล่นมหนึ่งลงมาแล้วพลิกดูสองสามครั้ง ขณะที่เขายังไม่ทันได้พูดจบ จู่ๆดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นทันที

ในหน้าที่เขาเปิดอยู่ บนนั้นมีตัวอักษรขนาดใหญ่ห้าตัวว่าบันทึกของเผ่าไห่ต้องอย่างชัดเจน

แม้ว่ามันจะเขียนด้วยสัญลักษณ์ของตระกูลโบราณ แต่เฉินเกอก็ยังคงมองออกได้อย่างเลือนราง นั่นเพราะเขาเคยเห็นรูปแบบที่คล้ายคลึงกันมาไม่น้อยในห้องลับของตระกูลฟุตาบะมาก่อน

"เจอแล้วเหรอ?" เมื่อเห็นปฏิกิริยาแปลกๆ ของเฉินเกอ ชายชราก็พลิกตัวลุกขึ้นจากเตียง และพุ่งมาด้านหน้าแล้วเอ่ยถาม

"น่าจะเป็นเล่มนี้" มือของเฉินเกอสั่นเทาด้วยความตื่นเต้น

"เสื้อผ้าที่ตากแห้งพวกนี้ของนายล่ะ?" ชายชราพูดต่อ

"ทิ้งไว้ที่นี่ก่อน ครั้งหน้ามาแล้วจะเอามาเปลี่ยน" เสียงของเฉินเกอต่ำลงไปเรื่อยๆ ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยคนี้ เสียงของเขาก็หายไปแล้ว

"เจ้าเด็กนี่ รีบร้อนอะไรขนาดนั้นกัน" เมื่อเห็นแผ่นหลังของเฉินเกอหายไปจากด้านหน้า ชายชราก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและยิ้ม เขามองดูชั้นหนังสือที่รกอยู่บ้างและเดินไปข้างหน้าเพื่อจัดเรียงทีละชั้น

ตลอดหลายปีที่เฝ้ารักษาซากโบราณสถานมา เขาก็แทบได้อ่านหนังสือเกือบทุกเล่มในที่นี้แล้ว อีกทั้งการอ่านบันทึกของเผ่าไห่ต้องนั้นก็แทบจะไม่ใช่เรื่องเหลือบ่ากว่าแรงอะไรของเขาเลย

เหตุผลที่เขาไม่บอกเฉินเกอก็เพราะเขาอยู่ที่นี่นานเกินไปและอยากให้เฉินเกออยู่เป็นเพื่อนเขามากขึ้นสักสองวัน แต่เขาไม่คาดคิดว่าเฉินเกอจะมีผู้ช่วยที่สามารถอ่านอักษรจอวเผ่าไห่ต้องได้ แถมเขายังโชคดีที่สามารถพบบันทึกของเผ่าไห่ต้องท่ามกลางหนังสือหลายพันเล่มในหนึ่งวันอีกด้วย

"บอกว่าหากครั้งหน้ามีเวลา แต่ไม่แน่ว่าก็อาจเป็นสิบปีถัดไป ถึงเวลานั้น ฉันก็อาจไม่ได้มีชีวิตอยู่ในโลกนี้แล้ว" หลังจากทำความสะอาดชั้นหนังสือแล้ว ชายชราก็นั่งลงบนเตียงต่อไป

เมื่อรู้สึกได้ว่าเฉินเกอไปไกลแล้ว เขาก็ยื่นมือแห้งเหี่ยวโบกออกไป ทางเข้าออกของถ้ำก็ถูกปกคลุมด้วยหินดินดานขนาดใหญ่ จากนั้นเขาก็ค่อย ๆ หลับตาลงและเข้าสู่สภาวะของการฝึกตน

นอกถ้ำ ฝนยังคงตกอยู่เพียงแต่เบากว่าเมื่อก่อนหน้านี้มาก

เฉินเกอปกป้องเสื้อคลุมของเขาอย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าหนังสือโบราณจะเปียกฝน จากนั้นก็วิ่งกลับไปที่รถ เขาเพิกเฉยต่อร่างกายที่เปียกปอนและดินโคลนบนเท้าทั้งสองข้าง สิ่งแรกที่ทำคือการเปิดเสื้อคลุมออก เมื่อเห็นว่าหนังสือโบราณไม่เปียกฝนก็ค่อยโล่งใจ

"หึ ในที่สุดก็เจอแล้ว" เฉินเกอพิงเบาะคนขับ เขาถอนหายใจที่ขุ่นยาว จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย

หลังจากนั้นไม่นาน เฉินเกอก็ขับรถออกจากป่าและขับกลับไปที่ตระกูลโกว ระหว่างทาง เขาส่งข้อความถึงซินแสกุ่ยและให้อีกฝ่ายรีบพาท่านโจวและทาตายุมาที่ตระกูลโกวเพื่อจัดการเรื่องสำคัญ