ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1021

เหลือบมองดูเวลา เวลาที่ออกมาจากในป่าก็เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว เฉินเกอเหยียบคันเร่งจนมิด และกลับบ้านตระกูลโกว ทันเวลาค่ำสามทุ่ม

เมื่อรู้ว่าเฉินเกอกลับมาแล้ว โกวหลินเทียนก็รีบเรียกไป๋เสี่ยวเฟยมายังห้องรับแขก และก็ยังให้พ่อบ้านรอที่ด้านนอก เฉินเกอเพิ่งเข้าบ้าน ก็ไปพบปะกันภายใต้การนำทางของพ่อบ้าน

"ลุงโกวครับ เพื่อนพวกนั้นของคุณมารึยังครับ?" เฉินเกอเดินเข้าไปในห้องรับแขก แล้วถามออกมา

"เพื่อนอะไร?" โกวหลินเทียนงุนงงเล็กน้อย

"ไม่มีอะไรครับ พวกเขาน่าจะยังไม่ถึง รบกวนทำความสะอาดห้องพักแขกสามห้องหน่อยแล้วกันครับ พวกเขาน่าจะพักที่นี่ก่อนชั่วคราวสักระยะหนึ่ง และรอให้ช่วยคุณเหลียงลู่ได้แล้วค่อยกลับไป" คำนวณเวลาดูแล้ว เฉินเกอรู้ว่าพวกซินแสกุ่ยน่าอีกสักชั่วโมงหนึ่งก็ถึงแล้ว

"นี่ไม่มีปัญหา แต่นายตากฝนกลับมา รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ!" เมื่อเห็นหยดน้ำบนเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มของเฉินเกอจึงรีบพูดออกมา

"ครับ" เฉินเกอพยักหน้า แล้วก็เดินออกไปอีกภายใต้การนำทางของพ่อบ้าน

หลังจากนั้นสิบนาที เฉินเกอเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดชุดหนึ่ง แล้วยังอาบน้ำด้วย ทำเอาดูสดชื่นขึ้นทันที

"ยังราบรื่นดีมั้ย?" ในตอนที่เฉินเกอเดินเข้ามา โกวหลินเทียนก็ถามออกไป

"ราบรื่นครับ ราบรื่นดีมาก" เฉินเกอพยักหน้าตอบกลับ

"ที่พวกเราก็มีจุดสำคัญใหม่เหมือนกัน น่าจะหาตัวเจอแล้วว่าคนที่ลักพาตัวเหลียงลู่ไปกลางทางนั้นเป็นใคร" ใบหน้าของโกวหลินเทียนยิ้ม

"ใครครับ?" เฉินเกอรีบถาม

"เฉินหมิงหย่ง" โกวหลินเทียนเหลือบมองพ่อบ้าน แล้วพูดอย่างไม่คิดวิเคราะห์

"ไม่รู้จักคนคนนี้ครับ" เฉินเกอนึกคิดไปสักพัก

"ถ้าฟังแค่ชื่อ นายน่าจะไม่รู้จัก แต่เขานั้นรู้จักนายมาตั้งนานแล้วละ" โกวหลินเทียนพูดยิ้มๆ

"ฮืม? หรือว่าเป็นคนที่ผมเคยมีเรื่องด้วย?" เมื่อได้ยินโกวหลินเทียนพูดอย่างนี้ เฉินเกอก็พอเข้าใจบ้างแล้ว เพราะยังไงซะหลายปีมานี้ตัวเขามีเรื่องด้วยไม่น้อย จะต้องมีไม่น้อยที่ตัวเองนั้นไม่รู้จัก และก็ไปมีปัญหาโดยไม่รู้ตัว

"ก็ถือว่าใช่"

"เฉินหมิงหย่งคนนี้คือผู้รับผิดชอบหน่วยรบทางน้ำของหน่วยรบหนานเยว่ ครั้งนี้ในตอนที่คุณมาถึงหนานเยว่ เขาเคยยื่นเรื่องกับลู่เฉิงคุน ว่าให้ใช้เรือรบกำจัดคุณทิ้งในทะเลไปซะ แต่ถูกลู่เฉิงคุนปฏิเสธครับ" พ่อบ้านเอ่ยปากพูดแทนโกวหลินเทียน

"ความหมายของนายคือ มันอยากจะจับเหลียงลู่ แล้วใช้มาขู่ฉัน?" เฉินเกอนึกคิดแล้วก็ถามออกไป

"ตอนนี้ดูเหมือนเป็นอย่างนี้ครับ อีกอย่างจากที่คนรู้จักในหน่วยรบของผมพูดมา หลายวันมานี้เฉินหมิงหย่งไม่ค่อยอยู่ในหน่วยรบ อีกอย่างในเวลาที่จะกลับก็ดูระมัดระวังอย่าง ถึงขั้นพาทหารสิบกว่านายไปด้วย และก็เอาอุปกรณ์ชุดหนึ่งจากหน่วยอุปกรณ์อีกด้วย" โกวหลินเทียนบอกทุกสิ่งที่รู้ให้กับเฉินเกอฟังต่อไป

"ไม่ถูกสิครับ" เฉินเกอวิเคราะห์ คิ้วขมวดเล็กน้อย

"ไม่ถูกต้องตรงไหนหรอ?" ไป๋เสี่ยวเฟยที่เงียบมาตลอดรีบเอ่ยปากถาม

"ถ้าหากว่าเฉินหมิงหย่งนี่มันมาจับตัวเหลียงลู่เพื่อใช้มาข่มขู่ฉัน หลังจากที่ลู่เฉิงคุนไม่รับข้อเสนอของเขา ที่จะกำจัดฉันในเขตทะเล งั้นเวลามันก็ไม่ตรงสิ"

"เสี่ยวเฟย เหลียงลู่หายตัวไปนานแค่ไหนแล้ว?"

เฉินเกอลูบคาง แล้วถามออกไป

"น่าจะสักอาทิตย์นึงแล้วครับ เบื้องบนได้รับข่าวจากตระกูลเหลียงเมื่อห้าวันก่อน แล้วก็เว้นไปสองสามวันถึงได้มาบอกผม" ไป๋เสี่ยวเฟยไม่มีความลังเลเลย

พ่อบ้านเองก็รีบเอาแก้วใหม่สามใบออกมา แล้วยังเทชาร้อนด้วย

"ไม่คิดเลยว่าแกยังรู้จักตระกูลใหญ่ขนาดนี้ในหนานเยว่ด้วย ฉันได้ยินมาแล้วนะ ว่าตำแหน่งของตระกูลโกวในหนานเยว่ ไม่ด้อยเลย" ยังไม่ทันเดินเข้ามา ก็ได้ยินเสียงแหบของท่านโจวแล้ว

"คุณท่านโจว" เฉินเกอรีบลุกขึ้น แล้วเข้าไปกุมมือทำความเคารพเขา

และเมื่อเห็นว่ามีคนแก่เข้ามาแบบนี้ โกวหลินเทียนเองก็ลุกขึ้นตาม เขารู้ว่าแม้แต่เฉินเกอยังให้ความเคารพขนาดนี้ จะต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

"เจ้าบ้านโกว ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้วครับ" เมื่อเข้าประตูมา คุณท่านโจวก็กุมมือทำความเคารพใส่โกวหลินเทียน ถือเป็นการพบหน้ากัน

"คุณท่านเดินทางมาแต่ไกล รีบนั่งพักผ่อนกันเถอะครับ" โกวหลินเทียนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็ชี้ที่นั่งข้างเฉินเกอ

"เรียกพวกเรามา เพราะเรื่องนั้นของนายจัดการได้แล้ว?" ทั้งสามคนนั่งลง คุณท่านโจวก็เอ่ยปากถามต่อ

"มีความคืบหน้าแล้วครับ แต่ถ้าอยากจัดการละก็ ยังต้องใช้เวลาอีกสักพักครับ" เฉินเกอยกน้ำชาวางไว้ตรงหน้าท่านโจว และพูด

"เฉินเกอ พวกนายคุยกันที่นี่ไปแล้วกัน เวลาดึกแล้ว ฉันเองก็ควรกลับไปพักผ่อนแล้ว ห้องพักแขกเตรียมเสร็จแล้ว ตอนกลางคืนเวลาพักผ่อน ให้คนใช้พาไปก็พอแล้วละ"

เมื่อนึกว่าเดี๋ยวเฉินเกอจะยังคุยเรื่องอื่นกับพวกเขาอีก โกวหลินเทียนจึงส่งสายตาให้พ่อบ้าน หลังจากพูดจบ ทั้งสองก็เดินตามกันออกไปด้านนอก

"ขอบคุณการต้อนรับของผู้นำตระกูลโกวมากครับ!" คุณท่านโจวโบกมือให้กับแผ่นหลังของโกวหลินเทียน

รอทั้งสองกางร่มจากไปแล้ว เฉินเกอก็ลุกขึ้นปิดประตูห้องรับแขก

"เรียกพวกเรามา นี่มีความคืบหน้าอะไรงั้นหรอ?" รอยยิ้มบนใบหน้าของคุณท่านโจวหายไป ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ