ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1022

"มีจริงๆแหละ" เฉินเกอพยักหน้า

พูดจบประโยคนี้ เฉินเกอเอาหนังสือโบราณของเผ่าไห่ต้องที่ตัวเองดูแลรักษาอย่างดีออกมาวางไว้บนโต๊ะ

"นี่คืออะไร?" เห็นหนังสือบนโต๊ะที่มีความเก่าแก่ ท่านโจวอดขมวดคิ้วไม่ได้

คนอื่นๆเองก็ล้อมเข้ามาเช่นกัน

"นี่คือหนังสือโบราณที่สืบทอดของเผ่าไห่ต้องที่ฉันหาเจอที่ซากโบราณสถาน น่าจะเป็นหนังสือเล่มนี้ที่บันทึกวิธีขึ้นเกาะโยวหลงไว้" เฉินเกอเปิดอย่างระวัง จากนั้นก็เปิดตัวหนังสือด้านบนที่เหมือนกับตัวหนอน

"นี่คือของตระกูลพวกเรา?" ฟุตาบะเข้ามาใกล้อย่างสนใจ

"น่าจะใช่แล้วละ แต่ฉันไม่รู้จักตัวหนังสือด้านใน เพียงแค่เห็นว่ามันดูคล้ายกับหนังสือของนายพวกนั้นที่อยู่ในห้องลับที่สวนบ้านนายก็เท่านั้น" เฉินเกอพยักหน้า

"ไม่ใช่แค่น่าจะ แต่มันใช่เลย!" ดูไปรอบหนึ่ง ซินแสกุ่ยก็มั่นใจยืนยันออกมา

"ฮ่าๆ ฉันว่าแล้วว่านายต้องรู้จักตัวหนังสือในนี้ รีบหาดูสิว่ามีข้อมูลบันทึกเกี่ยวกับเกาะโยวหลงมั้ย?" ได้ยินอย่างนั้น เฉินเกอก็หัวเราะออกมา รีบพาดไหล่ของซินแสกุ่ยแล้วพูดเสียงเข้ม

"ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าฉันไม่ได้รู้จักเผ่าไห่ต้องมากนัก เพียงแค่เมื่อก่อนที่ฝึกฝนกับท่านอาจารย์แล้วเคยได้ยินเขาพูดถึงเท่านั้น และตัวหนังสือโบราณพวกนี้ก็ไม่ได้รู้จัก ไม่สามารถรับประกันว่าจะถูกต้องเต็มร้อย"

จู่ๆก็ถูกเฉินเกอคาดหวังอย่างสูง ซินแสกุ่ยก็รู้สึกกดดันขึ้นมาทันที

"ไม่เป็นไร นายพยายามเต็มที่ก็พอแล้ว" เฉินเกอตบหลังเขาและพูด

ภายใต้การให้กำลังใจของเฉินเกอ ซินแสกุ่ยหยิบหนังสือโบราณขึ้น เริ่มอ่านดูตัวหนังสือแปลกประหลาดที่เข้าใจได้ยากด้านใน

ทุกคนต่างก็ไม่พูดจา สิ่งที่สามารถได้ยิน มีเพียงลมหายใจของกันและกันเท่านั้น

ผ่านไปจนเกือบครึ่งชั่วโมง ซินแสกุ่ยเพิ่งดูไปยังไม่ถึงห้าหน้า

"ฉันพอเข้าใจบ้างแล้ว ด้านหน้าล้วนเป็นพวกกฎระเบียบของเผ่าไห่ต้องว่าต้องทำการบูชายังไง ด้านหลังก็น่าจะเป็นเกาะโยวหลงแล้วละ" ซินแสกุ่ยขยี้ตาที่เริ่มปวดเมื่อยทีหนึ่ง แล้วก็ยกน้ำชาที่เย็นแล้วขึ้นดื่ม แล้วถึงได้พูดออกมา

"ไม่เป็นไร ไม่รีบร้อน ค่อยๆดู" เฉินเกอไปเทน้ำให้เขาอีกแก้วและพูด

ดูจนถึงด้านหลัง คิ้วของซินแสกุ่ยขมวดแน่นขึ้นมา เขารู้จักตัวหนังสือของเผ่าไห่ต้องน้อยมาก อ่านเข้าใจเพียงแค่ความหมายส่วนมากเท่านั้น ที่สำคัญคือจัดเก็บเป็นเวลานาน แล้วยังอยู่ในถ้ำที่ชื้นด้วย ด้านในมีตัวหนังสือบางส่วนนั้นไม่ชัดแล้ว

"ด้านในบันทึกว่า ประมาณหนึ่งพันสองร้อยปีก่อน พวกเขาออกมาจากเกาะโยวหลง ขึ้นสู่หมู่เกาะอื่น เหตุผลเหมือนจะเป็นเพราะว่าจู่ๆก็มีคนกลุ่มหนึ่งที่สามารถบังคับน้ำไฟได้ปรากฏตัวออกมา ยึดครองเกาะของพวกเขา ดังนั้นจึงได้ถูกบังคับให้ออกมา"

ทุกครั้งที่ซินแสกุ่ยเข้าใจเล็กน้อย ก็จะพูดความหมายที่บันทึกไว้ด้านในออกมา

"น่าจะเป็นพวกผู้ฝึกตนสมัยโบราณมั้ง" นึกถึงท่านโจวและตาแก่ในถ้ำคนนั้นสามารถควบคุมพลังธรรมชาติรอบตัวได้อย่างง่ายดายแล้ว เฉินเกอก็พอเข้าใจความหมายบ้างแล้ว

"เอ่อ....." ซินแสกุ่ยดูต่อไป แต่ดูได้ไม่นาน ก็พึมพำออกมาเสียงหนึ่ง

"ทำไมหรอ?" เฉินเกอมีลางสังหรณ์ไม่ดี

"ในหนังสือบอกว่า เกาะโยวหลงเป็นหมู่เกาะที่มหัศจรรย์อย่างมาก รวบรวมผลิตแก่นแท้ของสวรรค์และโลก เพื่อป้องกันคนยุคหลังขโมยหนังสือเล่มนี้แล้วมีอันตรายต่อเกาะ เพราะงั้นวิธีที่จะหาเกาะและขึ้นเกาะ อยู่บนเกาะที่พวกเขาอาศัยอยู่ในตอนนี้ มีเพียงขึ้นเกาะ ถึงจะมีโอกาสหาเจอ"

"ฉันไม่ง่วงนี่ ฉันจะอยู่ที่นี่กับพี่เฉิน" ไป๋เสี่ยวเฟยไม่เข้าใจความหมายของทาตายุ แล้วพูดตามตรง

"เร็วๆ อย่าให้ฉันโมโห" ทาตายุเห็นเฉินเกอที่มีสีหน้าเหนื่อยล้า น้ำเสียงมีความดุดันเล็กน้อย

"ฉันไป ฉันไป!" ไป๋เสี่ยวเฟยไม่กล้ามีปัญหากับทาตายุ ถึงแม้จะไม่รู้ว่ามีความหมายยังไงกันแน่ แต่ก็ยังตามออกไปอย่างเชื่อฟัง

ไม่นาน ในห้องก็เหลือเพียงเฉินเกอและซินแสกุ่ยเพียงสองคน

"สูบบุหรี่สักม้วนกัน" ซินแสกุ่ยดึงบุหรี่ม้วนหนึ่งออกมาจากกล่องบุหรี่ของเฉินเกอ แล้วยื่นออกไปให้

"ไม่ผิดจริงหรอ?" เฉินเกอสูดหายใจเข้า ถามและขมวดคิ้วเล็กน้อย ถึงแม้เขาจะได้รับความกระทบอยู่บ้าง แต่ไม่นานก็ดีขึ้นมา

"เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ไม่ผิดแน่ ขึ้นต่อไปนายเตรียมจะทำยังไง ฉันคิดว่าเกาะที่ในหนังสือพูด น่าจะเป็นหมู่เกาะที่เห็นเผ่าไห่ต้องบูชาอยู่ในมุมภาพไห่ซินนั่น" เห็นว่าเฉินเกอพูดจาปกติแล้ว ซินแสกุ่ยก็วางใจ

"ยังทำยังไงได้อีก ต้องหาเกาะนั่นให้เจออยู่แล้ว" เฉินเกอยิ้ม พูดว่า "นอกจากนี้ ก็เหมือนว่าจะไม่มีวิธีอื่นแล้ว"

"หาเกาะนั่นเจอ ไม่ง่ายเลยนะ" ซินแสกุ่ยก็สูบบุหรี่ตามม้วนหนึ่ง

"ฉันต้องกลับไปที่ซากโบราณสถานอีกครั้ง ไม่แน่ตาแก่นั่นอาจจะสามารถแก้ความลับของภาพไห่ซินก็ได้ เพราะยังไงซะตอนแรกที่ฉันไป เขายังสามารถหาเจอได้ทันทีแล้วก็ส่งมอบให้ฉัน" นึกถึงวันที่หาหนังสือ คำพูดพวกนั้นที่ตาแก่พูด เฉินเกอจึงเอ่ยปากพูด

"ไปตอนนี้หรอ?" ซินแสกุ่ยถาม

"ไม่รีบ รอช่วยเหลียงลู่ออกมาแล้วค่อยว่ากันเถอะ ตอนนี้มีทางของเรื่องราวแล้ว ถ้าหากว่าฉันจากไปเวลานี้ ไม่ได้หรอก" เฉินเกอส่ายหัว