ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1025

"เตรียมตัวเสร็จหมดแล้วครับ ออกเดินทางได้ตลอดเวลาครับ" เลขาพูด

"ไปกันเถอะ พยายามรีบไปรีบกลับ อย่าทำให้คนสนใจมากนัก" เห็นว่ารอบข้างมีพนักงานของหน่วยรบมองมาทางนี้อยู่ไม่น้อย เฉินหมิงหย่งก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ถือร่มเข้าไปนั่งในรถที่อยู่คันด้านหน้าสุด จากนั้นไม่นาน ทุกคนก็จากไปพร้อมกัน ขับรถไปยังคุกที่ลึกลับนั่น

และในทางเลี้ยวที่อยู่ตรงประตูใหญ่ รถของเฉินเกอจอดอยู่ในที่มืดแห่งหนึ่งตรงนั้น มองดูพวกเขาจากไป เฉินเกอจุดบุหรี่ม้วนหนึ่ง

"คนคนนั้นน่าจะเป็นเฉิน....เฉิน...." ไป๋เสี่ยวเฟยเบิกตาโพลงพยายามมองดู

"เฉินหยิงหย่ง" สูบบุหรี่เข้าลึกๆหนึ่งคำ เฉินเกอยีตา แล้วเหยียบคันเร่ง ตามไปอย่างไม่ใกล้ไม่ไกล

ด้านหลังเฉินเกอ รถของตระกูลโกวเองก็ตามมา แต่พวกเขากลับไม่กล้าตามติดอย่างเปิดเผยแบบเฉินเกอ แต่เลือกใช้เส้นทางเล็กอ้อมหน่วยรบ

เพราะว่ารถคันเดียวของเฉินเกอมันไม่สะดุดตา แต่พวกเขารถสามสี่คันขับผ่านหน้าประตูหน่วยรบ จะต้องถูกทหารผู้รักษาประตูสังเกตเห็นแน่ ถ้าหากถูกขวางไว้ ก็ลำบากแล้ว

แต่เมื่อพวกเขาอ้อมหน่วยรบแล้ว พบว่าด้านหน้าไม่มีรถสักคัน

"แย่แล้ว!" คนขับรถคันแรกมองดูอย่างละเอียดหลายที จากนั้นก็หยิบเอาวิทยุสื่อสารออกมาพูดอย่างร้อนรน

"คุณเฉินเกอกับรถพวกนั้นที่ออกมาจากหน่วยรบไปที่ไหนแล้ว?" คนด้านหลังเองก็เห็นสิ่งผิดปกติแล้ว

"ไม่รู้สิ ทั้งๆที่ขับมาทางนี้ จะหายไปในพริบตาได้ยังไง ที่พวกเราอ้อมมันใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีเลยด้วยซ้ำนี่!" คนของรถอีกคันก็ร้อนรนขึ้นมา

"ตอนนี้ควรจะทำยังไงดี ถ้ากลับไปจะต้องโดนผู้นำตระกูลต่อว่าแน่ๆ!"

"ฉันว่าพวกเราแยกกันเถอะ ทางนี้มีทางแยกแค่สามเส้นเท่านั้น รถหนึ่งคันไปหนึ่งเส้นทาง ไม่แน่อาจจะเจอก็ได้ ถึงตอนนั้นค่อยส่งข่าวมาบอกกัน คนอื่นๆก็ค่อยเลี้ยวตามเข้ามา"

"ข้อเสนอนี้ไม่เลว!"

"งั้นก็แยกย้ายกันไปเถอะ ติดต่อกันไว้ตลอดด้วย หวังว่าจะสามารถตามเฉินเกอเจอ ไม่อย่างนั้นถ้าเจอปัญหาอะไรขึ้นมาละก็ พวกเรากลับไปก็ไม่สามารถอธิบายกับผู้นำตระกูลได้"

เมื่อมีวิธีแล้ว รถหลายคันนี้ก็ไม่เสียเวลา รีบแยกย้ายกับเคลื่อนไหว ขับแยกกันไปยังเส้นทางสามเส้น

ส่วนที่เฉินเกอหายไปจากสายตาของพวกเขาไม่ใช่เพราะความเร็วรถเร็วมากเกินไป แต่เป็นเพราะรถของหน่วยรบไม่ได้ออกไปจากทางนี้ หลังจากที่ออกจากหน่วยรบแล้ว ขับไปด้านหน้าไม่กี่นาที ก็เลี้ยวทันที แล้วขับไปยังเส้นทางที่ตรงกันข้าม

"คนของหน่วยรบ อยู่หน้าหน่วยรบยังต้องระมัดระวังขนาดนี้เลยงั้นหรอครับ?" ไป๋เสี่ยวเฟยนั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับ มองดูรถที่เอาแต่เลี้ยวอยู่ไกลนัก แล้วถามอย่างสงสัยเล็กน้อย

"อาจจะเพราะในหน่วยรบไม่ค่อยสามัคคีกันละมั้ง" เฉินเกอพูด "แต่อย่างนี้ก็ยิ่งมั่นใจว่าเรื่องที่เฉินหมิงหย่งทำนั้นไม่ธรรมดา ถ้าหากว่าเป็นภารกิจของหน่วยรบ เขาไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้"

"ไอ้เลวนี้ ถ้าหากว่าจับตัวคุณเหลียงลู่ไปจริงๆละก็ ผมจะฉีกมันเป็นชิ้นๆเลย!" ไป๋เสี่ยวเฟยกำหมัดแน่น

"นี่ไม่จำเป็นหรอกนะ" เฉินเกอส่ายหัวและยิ้ม

พูดคุยกัน เฉินเกอก็ยังรักษาระดับความเร็วรถ ในระยะห่างนี้ ไม่เพียงแต่จะไม่ถูกอีกฝ่ายสังเกตเห็นแล้วยังจะไม่ทิ้งท้ายหายไปอีกด้วย

"งั้นนายว่า หน่วยรบเทียบกับสามตระกูลนี้แล้ว ความสามารถเป็นยังไง?" ท่านโจวนั่งลงข้างกายโกวหลินเทียน จากนั้นก็โบกมือเรียกทาตายุ เป็นสัญญาณบอกว่าให้เอาจานขนมของตัวเองมากที่นี่

"หน่วยรบคืออาวุธสมัยนี้ สามตระกูลใหญ่คือผู้ฝึกตน ถ้าสู้กันขึ้นมาจริงๆ สามตระกูลใหญ่จะแกร่งกว่าหน่อยครับ" โกวหลินเทียนไม่คิดอะไรมากเลย

"นี่ก็ถูกแล้วไง"

"เฉินเกอสามารถจัดการสามตระกูลใหญ่ได้เอง แล้วจะยังถูกหน่วยรบหนานเยว่ของพวกนายล้อมได้?"

"เก็บความไม่สบายใจกลับไปซะ คนที่นายส่งไปพวกนั้น ไม่สามารถช่วยเขาได้ หรืออาจจะยังไปเป็นภาระให้เขาด้วยซ้ำ เรื่องเล็กแบบนี้เฉินเกอจัดการได้เองอย่างง่ายดาย"

เห็นว่าโกวหลินเทียนเข้าใจแล้ว ท่านโจวถึงได้พยักหน้าอย่างพอใจ

"เห้อ ผมละเลยไปเอง!" ท่านโจวพูดมาแบบนี้ โกวหลินเทียนถึงได้มีสติ เขาตบหัวตัวเอง สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นสบายใจในทันที

"ดังนั้น พวกเราก็รออยู่ที่นี่ไปเถอะ แม้ว่าวันนี้เฉินเกอจะไม่สามารถพาตัวเด็กผู้หญิงคนนั้นกลับมาได้ แต่ก็สามารถนำข้อมูลกลับมาได้บ้าง" ท่านโจวกินขนมต่อไป

"ไป ไปเอามาให้คุณท่านอีกหน่อย!" เห็นว่าขนมในจานจะหมดแล้ว โกวหลินเทียนรีบพูดเร่งพ่อบ้าน

"ไม่ต้องๆ ขนมรสชาติไม่เลว แต่ถ้ายังกินอีกก็จะเลี่ยนไปแล้ว มีชาให้ดื่มมั้ย?" ท่านโจวยื่นมือปิดจานขนมไว้

"มีครับ มีแน่นอน คุณท่านจะดื่มชาเขียวหรือชาดำดีครับ?" โกวหลินเทียนพยักหน้ารัวๆ