ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1037

ท่ามกลางแสงจันทร์ เขามองเห็นสถานการณ์รอบๆได้ไม่ชัดเจนนัก หลังจากเดินไปได้สักพัก สุดสายตาของเฉินเกอก็เห็นภูเขาลูกใหญ่ ซึ่งดูเหมือนจะอยู่ห่างจากเขาไปไม่ถึงกิโลเมตร

เฉินเกออยากรู้อยากเห็นอยู่บ้าง ระยะทางแบบนี้ ภูเขาสูงขนาดนี้ อย่าว่าแต่การมาถึงที่นี่เลย มันสมควรจะถูกเห็นได้ตั้งแต่ทันทีที่เขาขึ้นฝั่ง แต่เฉินเกอกลับจำได้ชัดเจนว่าเมื่อเขามองไปข้างหน้าเมื่อสิบนาทีที่แล้วตนกลับยังไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

สถานการณ์แปลก ๆ นี้ ดึงดูดความสนใจของเฉินเกอขึ้นมา

เฉินเกอสรุปกับตัวเองว่า ที่ภูเขาแห่งนี้จะต้องมีความลับที่ตนเองไม่รู้อยู่แน่ และมันอาจเกี่ยวข้องกับเกาะแห่งนี้ด้วย

"ไม่ธรรมดาจริงๆด้วย!"

เมื่อคิดถึงตรงนี้ สีหน้าของเฉินเกอก็ดูตื่นเต้น เขารีบพุ่งไปทางนั้น หากเขาสามารถไขความลับของเกาะนี้จากภูเขานี้ได้ ไม่แน่ว่าเผลอๆก็อาจจะรู้ได้ถึงวิธีการขึ้นเกาะโยวหลง

อีกทั้งยังอาจไม่ต้องไปหาเกาะที่เผ่าไห่ต้องเคยบูชายัญแล้ว

ฝีเท้าของเฉินเกอเริ่มเร็วขึ้นเรื่อยๆ ห่างออกไปเพียงกิโลเมตร ในเวลาไม่ถึงห้านาที เฉินเกอก็ใกล้เข้าไปทุกทีแล้ว

ภูเขาอยู่เพียงคืบข้างหน้า เมื่อยืนอยู่ที่เชิงเขา เฉินเกอก็สูดลมหายใจเข้าลึก

"ปึง!"

แต่เมื่อเฉินเกอเดินต่อไป จู่ๆหัวของเขาก็โดนโขกเข้าทันที

"เกิดอะไรขึ้น?" เฉินเกอขมวดคิ้วเล็กน้อย เห็นอยู่ชัดๆว่าเขายืนอยู่ในที่โล่ง ไม่มีอะไรอยู่รอบๆ ยกเว้นต้นไม้สองสามต้น

ด้วยประสบการณ์เมื่อครู่นี้ เฉินเกอรีบรวมพลังชี่แท้ทันที จากนั้นก็เอื้อมมือไปข้างหน้าเพื่อสัมผัสมัน

เมื่อสัมผัสเข้าไป ฝ่ามือของเฉินเกอก็หยุดลงกลางอากาศ ราวกับว่ามีกระจกชิ้นใหญ่ที่ถูกแยกออกจากกัน และเฉินเกอก็เพิ่งจะชนมันเข้าไปเมื่อกี้

อันที่จริงหากจะบอกว่าเป็นกระจก คงต้องเรียกว่าผนังอากาศจะถูกต้องเสียกว่า

"ใครหน้าไหนกล้าเข้ามาใกล้?" ยังไม่ทันที่เฉินเกอจะได้นึกคิด จู่ๆ ก็มีเสียงคนก่นด่าขึ้นมาจากนั้นก็มีเงาร่างหนึ่งวาบมาที่นี่

เฉินเกอสลัดความคิดของตนทิ้งไป จากนั้นก็ถอยฉากในทันที

เขารู้ว่าความแข็งแกร่งของชายผู้นี้ไม่ได้อ่อนแอไปกว่าเขา หากต่อสู้กันก็บอกไม่ได้ว่าเขาจะชนะหรือไม่ อีกทั้งหากเวลายืดเยื้อขึ้นมา ตนก็อาจถูกอีกฝ่ายเรียกคนมาล้อมเอาไว้ได้

สร้างความขุ่นเคืองกับผู้จัดงานประมูล เกรงว่าเขาคงไม่สามารถออกจากเกาะได้แล้ว

เฉินเกอขมวดคิ้วแน่น เขาเหาะกลับไปอย่างรวดเร็ว แต่เห็นได้ชัดว่าชายผู้นั้นเร็วกว่าเขาอย่างมาก จนตามมาได้ทันภายในเวลาแค่เพียงเกือบสองหรือสามวินาที

"เจ้าหนู กล้าดียังไงมาที่มาที่นี่ในตอนกลางคืน ให้ฉันดูหน่อยว่านายเป็นใคร มีจุดประสงค์อะไร!"

ขณะที่เขาพูด ชายคนนั้นก็ยื่นมือออกมาทันทีและเตรียมพร้อมจะจับเฉินเกอ

เฉินเกอสูดหายใจลึก คิ้วขมวดแน่น ในเมื่อหนีไปรอด อย่างนั้นก็ทำได้แค่หันไปเผชิญหน้าแล้ว ส่วนเรื่องที่ว่าเขาจะออกจากที่นี่ทั้งเป็นได้หรือไม่ ก็คงล้วนขึ้นอยู่กับโชคชะตาของตัวเองแล้ว

"นายถึงกับกล้าหยุดลง อยากตายใช่ไหม!"

ขณะที่เฉินเกอหยุดลงและเตรียมต่อสู้ จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในหูของเขา จากนั้นจู่ๆก็มีมือข้างหนึ่งเอื้อมออกมาและคว้าคอเสื้อเขาเอาไว้และพาเขาหายวาบไปไกล

"นี่..." เฉินเกอเขินอาย เขาได้รับคำตอบดังกล่าวโดยไม่คาดคิด

"ดึกแล้ว รีบไปพักผ่อนเถอะ จำไว้ว่าไม่กี่วันที่อยู่บนเกาะนี้ อย่าได้ออกไปไหนมั่วซั่วหากไม่มีธุระอะไร ฉันช่วยนายได้ครั้งนี้แต่คงจะช่วยนายครั้งที่ 2 ไม่ได้แล้ว" หลังจากหญิงชราพูดจบ เธอก็ก้มหน้าลงโดยตรง

"อืม ขอบคุณผู้อาวุโสที่ช่วยเหลือ" เมื่อเห็นว่าหญิงชราไม่คิดจะพูดกับตนอีก เฉินเกอก็ทำได้เพียงประสานมือและขอบคุณเธอ จากนั้นก็เดินขึ้นบันไดไป

สิบนาทีต่อมา หญิงชราก็ลุกขึ้นและออกจากบ้านไป

ไม่ไกลจากภูเขา ใกล้ชายฝั่ง ที่นี่มีบ้านเรือนอยู่แถวหนึ่ง ที่ประตูมีคนหนุ่มสาวชุดดำหลายคนดูเหมือนกับที่ท่าเรือและบนชายฝั่ง

หลังกลับมาที่นี่ หญิงชราก็ถอดเสื้อผ้าของเธอออกและเผยให้เห็นเสื้อผ้าทันสมัยของเธออยู่ข้างใน

หลังจากถอดเสื้อผ้าของออก ก็เผยให้เห็นรูปร่างผอมขาว ไม่ได้มีท่าทางหลังค่อมอย่างเช่นเมื่อครู่นี้อยู่แม้แต่น้อย แผ่นหลังของเธอตั้งตรง เหมือนกับเด็กผู้หญิงอายุยี่สิบต้นๆ

"คุณหนู เมื่อกี้เป็นคุณลงมือหรือ?" เธอเพิ่งจะสวมเสื้อโค้ต ก็มีคนเคาะประตูจากนั้นน้ำเสียงแหบแห้งก็ถามขึ้น

"ผู้อาวุโสสาม คุณเข้ามาเถอะ" เสียงอันใสบริสุทธิ์ของหญิงสาวดังขึ้น

"ครับ คุณหนู" ชายที่อยู่นอกประตูตอบรับ จากนั้นจึงผลักประตูในครู่ต่อมา เขาก็คือชายชุดเทาที่เฉินเกอเจอคนนั้น ในเวลานี้เขาถอดหมวกออกและเผยให้เห็นใบหน้าที่ใจดี

"เป็นฉันช่วยเขาไว้ จากนี้ไปหากเขายังทำอะไรบนเกาะอีก พวกคุณก็แค่ขับไล่เขาออกไปก็พอ อย่าทำร้ายเขาถึงชีวิต" ของเขา" หญิงสาวนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ ดวงตาที่เป็นประกายของเธอเหมือนกับที่เฉินเกอเห็น

"แต่คุณหนู บนเกาะนี้มีความลับของตระกูลเราอยู่ พลังของเจ้าเด็กนั่นไม่ต่ำต้อย หากเขายังคงสนใจเขาหยุนซาน อาศัยแค่กำแพงชี่แท้ก็ไม่เพียงพอที่จะหยุดเขา" ชายชราในชุดสีเทาเดินเข้าไปหาหญิงสาว เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าดูลำบากใจ