ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 1039

หลังทานอาหารกลางวันเสร็จ โกวหลินเทียนก็กลับมาพร้อมกับสินค้าประมูล

"พวกนายกินกันเสร็จหมดแล้วหรือ?" เมื่อมองดูถุงบนโต๊ะ โกวหลินเทียนก็ถามด้วยรอยยิ้ม

"ลุงโกว ผมออกไปซื้อให้คุณสักหน่อย" ไป๋เสี่ยวเฟยลุกขึ้นและเอ่ยขึ้น

"ฉันกินมาจากข้างนอกบ้านแล้ว" โกวหลินเทียนโบกมือของเขา "มาๆมาดูของที่ฉันซื้อมา บอกได้เลยว่าฉันเก็บของดีได้แล้ว ของพวกนี้หากซื้อที่ข้างนอกนี้ ราคาจะต้องมากกว่าสองเท่า!"

"โอ้?" เฉินเกอรู้สึกประหลาดใจ

โกวหลินเทียนเปิดกล่องหลายกล่องออก

จากนั้นก็เห็นเป็นสมุนไพรอยู่ข้างในนั้น แต่เฉินเกอไม่ได้ศึกษาด้านนี้ดังนั้นจึงไม่รู้ว่ามันคืออะไร

"นี่คือหญ้าเป่ยโต่ว"

"นี่คือโสมป่า500 ปี"

โกวหลินเทียนชี้ไปที่สิ่งของในกล่องและแนะนำพวกมัน

"ดูเหมือนว่ายังมีของดีอยู่มากมายในแผงขายของพวกนี้" เฉินเกอพยักหน้า แม้ว่าเขาจะไม่ได้ศึกษามัน แต่ก็เคยได้ยินชื่อสมุนไพรบางชนิด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงโสมป่าอายุ 500 ปี

สิ่งที่ถูกวางอยู่ในกล่องคือหญ้าแห้งที่ชื่อเป่ยโต่ว เฉินเกอจำได้ลางๆว่าเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขาได้ยินเฉินเตี๋ยนชางพูดถึง มันถือเป็นสิ่งที่ประเมินค่าไม่ได้ในตลาด

"พวกเขาไม่เหมือนแผงลอยริมถนน"

"เพียงแค่ของที่นำมานั้นไม่มีมูลค่ามากพอที่จะนำไปประมูลในการประมูลก็เท่านั้นเอง แต่ว่ามันก็เป็นของที่ทั้งผู้ฝึกตนและตระกูลใหญ่นับไม่ถ้วนเสาะหา"

โกวหลินเทียนเก็บกล่องหลายกล่องอย่างระมัดระวัง สามารถซื้อมันได้ในราคาต่ำ ครั้งนี้ที่มางานประมูลก็ถือว่าไม่เสียแรงแล้ว

"ไม่มีพวกหลอกลวงหรือ?" เฉินเกอไม่ได้เข้าร่วมการประมูล

"แน่นอนว่ามี หากพูดในระดับหนึ่ง ขอแค่จ่ายค่าเข้าร่วมงาน 20000 ดอลลาร์สหรัฐ นายก็จะมีสิทธิ์มาที่นี่ ส่วนใหญ่ล้วนต้องการซื้อขายของอย่างจริงใจ แต่ก็มีคนฉวยโอกาสเช่นกัน ดังนั้นจึงมีของปลอมอยู่ไม่น้อยอยู่ด้วย ขึ้นอยู่กับว่านายจะดูออกหรือไม่"

โกวหลินเทียนพยักหน้าและอธิบายต่อไป

"แบบนี้นี่เอง" เฉินเกอตอบรับอย่างครุ่นคิด

"ถ้านายไม่เข้าใจ หากจะซื้ออะไรก็มาบอกฉัน แม้ว่าฉันจะไม่ค่อยรู้เรื่องสมุนไพรและพวกสมบัติล้ำค่าอะไรพวกนั้นมากนัก แต่ฉันก็เก่งกว่านายอยู่สักหน่อย" หลังจากที่โกวหลินเทียนวางมันลงเรียบร้อย เขาก็หันมาและพูดกับเฉินเกอ

"ขอบคุณครับพี่โกว" เฉินเกอค้อมตัวเล็กน้อย

"ไม่มีอะไรต้องขอบคุณ" โกวหลินเทียนยิ้มและโบกมือเอ่ยถาม "อ้อใช่เฉินเกอ เมื่อคืนนายออกไปสืบเรื่องอะไรได้บ้างหรือยัง เมื่อวานนายคงกลับมาดึกล่ะสิ?"

"ไม่ได้เรื่องอะไรทั้งนั้น" เฉินเกอส่ายหัว

แต่เมื่อนึกถึงหญิงชราที่ช่วยเหลือตนเมื่อคืนนี้ เฉินเกอก็ลุกขึ้นและเดินออกไปทันที "ลุงโกว ผมจะลงไปดูๆสักหน่อย"

เขาต้องการหาหญิงชราคนนั้นและถามเธอให้ชัดเจน สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ทำให้เฉินเกอสับสนมาจนถึงตอนนี้

เฉินเกอรู้ดี ขอแค่หญิงชราเต็มใจบอกความจริงกับตน อย่างนั้นความลับเหล่านี้ก็จะถูกแก้ไข

"ฉันจะไปกับนาย!" ไป๋เสี่ยวเฟยวางของลงและติดตามทันที

ทั้งสองลงไปข้างล่างด้วยกันแล้ว เฉินเกอก็เหลือบมองลงไปข้างล่างและเห็นว่าเก้าอี้พับตัวนั้นยังอยู่ที่ประตู แต่หญิงชรากลับหายตัวไปแล้ว

"น่าแปลกจริงๆ" เมื่อเห็นฉากนี้ เฉินเกอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

"นายท่านรู้แล้วยัง?" ชายชราในชุดสีเทาพาเขาไปข้างหน้าตามเฉินเกอไป

"รู้แล้ว เมื่อเช้านี้นายท่านตอบกลับมา บอกว่าวันนี้จะมาถึงเกาะชิงเจียวในทันที" อีกคนพูดต่อ

"ถ้าดูจากตอนนี้ คงใกล้ถึงแล้ว"

"แบบรี้ นายติดตามชายหนุ่มนั่นต่อไป ส่วนฉันจะกลับไปเก็บกวาดให้เรียบร้อย จำไว้ว่าอย่าปล่อยให้เขาละสายตาไปเด็ดขาด หากปล่อยให้เขาหายไปจากสายตาของเรา คิดจะหาก็ยากแล้ว"

"แล้วก็ปกป้องความปลอดภัยของเขาด้วย!"

หลังจากที่ชายชราในชุดสีเทาเอ่ยจบประโยค เขาก็หันหลังและเดินไปทางด้านหลัง

หลังจากพยักหน้าตอบรับ ชายคนนั้นก็รีบเร่งฝีเท้าเพื่อให้ทันกับเฉินเกอ แต่ก็ยังรักษาระยะห่างเอาไว้ประมาณสิบเมตร เพื่อไม่ให้หลงทางกับเขา อีกทั้งยังไม่ถูกพบเจอได้ง่ายๆ

เฉินเกอกลับไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

หลังจากที่เขาถูกพบเมื่อคืนนี้ เขาได้เก็บชี่แท้กลับคืนสู่ร่างของเขาทั้งหมด แบบนี้ถึงสามารถหลีกเลี่ยงความเสี่ยงที่จะถูกค้นพบได้มากที่สุด

เมื่อคิดถึงชายชราที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นเฉินเกอก็เป็นกังวล

"ที่นี่มีขายปืนไหม?" ไป๋เสี่ยวเฟยตามเฉินเกอและเดินไปข้างหน้า เมื่อเขาเดินผ่านแผงลอย เขาก็เบิกตากว้างทันที

ข้างหน้าชายในชุดทหารรับจ้าง มีปืนไรเฟิลจู่โจมใหม่อยู่หลายกระบอก อีกทั้งข้างๆยังมีกล่องวางอยู่มากกว่าสิบ ในนั้นบรรจุกระสุนเข้าชุดกันเอาไว้

"ช่างเป็นโลกที่วิเศษจริงๆ" เฉินเกออดรู้สึกทึ่งไม่ได้

พวกเขายังคงเดินต่อไป ยกเว้นปืนที่พวกเขาเพิ่งเห็น ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกสมุนไพรหรือสิ่งของที่ไม่สามารถบอกชื่อได้