ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 131

“คุณมีอะไร?”

เฉินเกอก็ไม่คิดว่าจับังเอิญเช่นนี้ พบกับ หวังเสี่ยวถี

พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“หึ ๆ ฉันถามคุณหน่อย ตอนเช้าคุณตบหน้าฉัน ตอนนี้ คุณมาเจอด้วยสภาพนี้ อารมณ์ไหนกันแน่?”

หวังเสี่ยวถี กล่าวอย่างเคียดแค้น

ในตอนที่โดนตบหน้านั้น ในใจของหวังเสี่ยวถี นั้นทั้งเสียใจและรู้สึกเจ็บใจ อีกทั้งยังรู้สึกลำบากใจมากที่โดนเฉินเกอตบหน้า

ความรู้สึกเช่นนี้ทำให้ หวังเสี่ยวถี อารมณ์ขุ่นมัวมาทั้งวันแล้ว!

ตอนนี้ เธออดไม่ได้ที่จะต้องแก้แค้นกลับไปบ้าง

“ก็ไม่ได้มีอารณ์อะไร คุณมีอะไรก็รีบพูดเถอะ ผมยังยุ่งอยู่เนี่ย!”

เฉินเกอหัวเราะเจื่อน ๆ แล้วพูดขึ้น

“หึ ๆ ยุ่ง ยุ่งบ้าอะไร เฉินเกอ ไป! คุณไปหยิบกระดาษทิชชูมาให้ฉัน!”

หวังเสี่ยวถี ชี้ไปที่กล่องทิชชูที่วางอยู่ข้าง ๆ

“ตอนนี้นายเป็นบ๋อย ก็ต้องบริการพวกเราที่เป็นลูกค้าสิ ไม่อย่างนั้น ฉันจะฟ้องผู้จัดการของนายตรงนั้น!”

เสียงพูดไร้สาระของ หวังเสี่ยวถี ดังไม่หยุด

เฉินเกอก็มึนไปเลย

อย่างไรก็ตามที่เธอพูดนั้นก็มีเหตุผล ตัวเองตอนนี้ ก็เป็นเพียงบริกรเท่านั้น

ในทันที เขาหยิบทิชชูแล้วส่งให้เธอ

“ฉันไม่เอา รองเท้าฉันเปื้อนแล้ว นายเช็ดรองเท้าให้ฉันทีสิ!”

หวังเสี่ยวถี ทำท่าหยิ่งผยองราวกับนกยูงรำแพนหาง

“ได้ยินรึยัง? คุณ เสี่ยวถี ของเราบอกให้แกเช็ดรองเท้าเธอน่ะ หึ ๆ เดิมทีนึกว่าเฉินเกอที่ เสี่ยวถี พูดถึง จะสูงยาวเข่าดีหน้าตาหล่อเหลา มาเห็นแกตอนนี้ผิดหวังจริง ๆ!”

“นั่นสิ รวยไม่ใช่หรอ? แล้วไหนมาเป็นบ๋อยในผับได้ ตายแล้ว ผู้ชายรวยไม่จริงแล้วแกล้งรวยแบบนี้ น่ารังเกียจ!”

“หึ ๆ จริงอย่างที่ พี่เซียว พูดจริงด้วย คนบางคนเพื่อไม่ให้เสียหน้าอะไรก็ยอมทำ!”

กลุ่มสาว ๆ จับไหล่กันและพากันพูดจาเยาะเย้ย

หวังเสี่ยวถี ยังคงยกเท้าขึ้นรออยู่อย่างนั้น

อย่างไรก็ตามเฉินเกอไม่ได้ก้มลงไปเช็ด เขาทำเพียงวางทิชชูไว้ข้าง ๆ แล้วพูด:

“ถ้าหากว่าคุณอยาได้คนเช็ดรองเท้า คุณก็ออกไปจากถนนการค้าจินหลิง แล้วไปผับแถว ๆ หงโหล คงหาคนเลียเท้าคุณได้เยอะเลย!”

เฉินเกอพูดจบแล้วหันหลังเดินจากไปทันที

　“แก ๆ ๆ”

หวังเสี่ยวถี โกรธจนแทบบ้า

จู่ ๆ เขาก็ให้เธอไปหาผู้ชายขายน้ำ!

แต่เมื่อมาคิดอีกที หวังเสี่ยวถี ก็ไม่โกรธแล้ว แต่กลับดีใจเสียด้วยซ้ำ

ท้ายที่สุด สิ่งที่เป็นกังวลมาทั้งวันก็ถูกกำจัดไปจนหมด เปรียบเหมือนกับเป็นการยกภูเขาลูกใหญ่ที่กดทับอยูในใจ ในที่สุดก็ถูกสลัดออกไปให้จิตใจผ่อนคลาย

เธอเข้าใจผิดว่าเฉินเกอนั้นรวยจริง ๆ และเป็นไปได้มากว่าเขาจะเป็นเจ้าของลัมโบร์กีนี

ถ้าหากว่าเป็นเช่นนั้น เธอ หวังเสี่ยวถี ก็คงต้องตายแน่

ตัวเองดันไปขัดใจทายาทเศรษฐีเข้า

หวังเสี่ยวถี ถึงกับคิดไปแบบไม่เข้าท่า ถ้าหากว่าการพบกันครั้งแรกเฉินเกอ มันน่าประทับใจก็คงจะดีมากไหมนะ?”

หวังเสี่ยวถี นึกเสียใจ และหดหู่มาทั้งวัน

สุดท้ายเมื่อออกมาคลายเครียดในตอนหัวค่ำ เฉินเกอไม่เหมือนกับที่ตนคิดไว้ เขาก็เป็นเพียงพวกที่ไร้น้ำยาที่ทำทุกอย่างได้เพื่อหน้าตาตัวเองและไม่มีเกียรติ

แบบนี้ก็สบายไปได้เยอะ เหอ ๆ

“ไร้น้ำยา ให้เขาไสหัวไปไกล ๆ เลย มา ๆ ๆ พี่น้อง พวกเราดื่มต่อเถอะ!”

แต่เมื่อเฉินเกอกลับไปที่บาร์เหล้าแล้ว ตัวเองทำหน้าที่เสิร์ฟเหล้าหมดแล้ว

ทั้งหมดนี่เป็นอะไรที่ค่อนข้างน่าหดหู่

ในใจคิดว่าตรงนี้คงไม่มีอะไรแล้ว ตนเองไปบอกเมิ่งไฉ่หรูก่อนดีกว่าว่าจะกลับแล้ว

เฉินเกอเดินไปที่ห้องรับรองที่เมิ่งไฉ่หรูอยู่

ในตอนนั้น มีคนหนุ่มสาวมากมายกลุ่มหนึ่งกำลังล้อมวงดื่มเหล้า

“มา ๆ ๆ คุณครูเมิ่งฉันแพ้อีกแล้ว ถ้าไม่ดื่มไวน์ขวดนี้ให้หมดภายในอึกเดียว หรือไม่ก็ต้องถอดเสื้อตัวหนึ่ง เธอก็เลือกดูนะ!”

ชายอ้วนเตี้ยวัยกลางคน ในตอนนี้นั่งอยู่ข้าง ๆ เมิ่งไฉ่หรู

เขานั่งใกล้เมิ่งไฉ่หรูมาก

เหล่ดูเธออย่างจริงจัง

“ฉันไม่ได้แพ้ คุณหลอกฉันเห็น ๆ!”

แค่ดูก็รู้ว่าเมิ่งไฉ่หรูรังเกียจชายอ้วนเตียวัยกลางคนคนนั้น และเธอก็ไม่ชอบบรรยากาศในตอนนี้ด้วย

ในตอนนี้กำลังพยายามดิ้นรนจนเหนื่อย

“ฮ่า ๆ ๆ เธอไม่ได้บอกว่าถ้าโกหกว่าแพ้เธอจะไม่นับว่าเป็นผู้แพ้นี่ เธอไม่ยอมดิ่มไวน์ใช่ไหม หย่างนั้นก็ถอดเสื้อก็แล้วกัน เหอ ๆ!”

เมื่อพูดจบชายวัยกลางคนก็ยื่นมือออกไปจับกระโปรงของเมิ่งไฉ่หรูทำท่าจะดึงขึ้น

จางต้าชาน ที่อยู่ตรงหน้าเธอ คงจะเป็นพวกมีอิทธิพลแน่

เมื่อเธอใจเย็นลง จึงรู้สึกผิดเล็กน้อย

“หย่างนั้นคุณ...คุณจะให้ทำยังไง? แต่ฉันจะไม่ถอดเสื้อผ้าหรอกนะ!”

“หึ ได้ ไม่ถอดก็ได้ แต่ไวน์ขวดนี้ เธอจะกินให้หมดรวดเดียว ถ้าไม่อย่างนั้นเรื่องไม่จบแน่!”

จางต้าชาน แสยะยิ้ม เขาเปิดไวน์ขวดหนึ่งทันทีและวางไว้ข้างเมิ่งไฉ่หรู

“ได้ คุณพูดแล้ว!”

เมิ่งไฉ่หรูสูดลมหายใจ เรื่องนี้เธอไม่อยากค้างคาอีกแล้ว รีบฝืนดื่มไวน์ให้หมดขวด จากนั้นก็กลับ

เมื่อเธอเตรียมที่จะหยิบ

“ พี่เมิ่ง นี่ก็ดึกมากแล้ว เรากลับกันไหม?”

ในตอนนี้เองที่เฉินเกอผลักประตูเข้ามา

เฉินเกอยืนฟังอยู่หน้าประตูครู่หนึ่งแล้ว รู้เรื่องโดยรวมที่เกิดขึ้นข้างในนั้น ไอ้อ้วนนี่คิดจะมอมเหล้าเมิ่งไฉ่หรูนี่นา

สำหรับคำนำหน้า เมิงไฉ่หรูก็ได้กำชับไว้แล้วระหว่างที่อยู่สองคนกลางทาง อย่างเรียก คุณครู เรียก คุณครู แล้วมันดูไม่น่าเชื่อ

“เฮ้ย ไอ้ขี้เหร่ตรงนั้น ไสหัวไปไกล ๆ เลยไป!”

“นั่นอะไร ผมมากับ พี่เมิ่ง นะ ก็ต้องกลับด้วยกันสิ!”

เฉินเกอพูดด้วยท่าทางนิ่งเฉย

เฉินเกอไม่ได้แกล้งใจดี เพียงแต่รู้สึกว่าเมิ่งไฉ่หรูจะให้คนอื่นไปแบบนี้ ในใจของตนเองก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่

ไอ้กระจอก ถ้าอยากจะมาก็ต้องมาเองสิถึงจะถูก!

ถึงอย่างไรเฉินเกอก็ไม่อยากทิ้งเมิ่งไฉ่หรูไว้ที่นี่

“ได้ กูว่ามึงคงเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วมั้ง มานี่สิ มาเอามันออกไปที!”

จางต้าชาน ฉีกเสื้อของเขาและรอยสักบนหน้าอกของเขาก็เผยให้เห็น

ในขณะนั้นก็มีบอดี้การ์ดสองสามคนมาไล่เฉินเกอ

“รอก่อน เฉินเกอ นายออกไปรอข้างนอก นี่กุญแจรถฉัน ฉันดื่มเสร็จจะออกไป นายไปจอดรถรอฉันข้างนอกไป!”

เมิ่งไฉ่หรูส่งสายตาให้เฉินเกอ

อย่างไรก็ตามตอนนี้เฉินเกอก็มีใบขับขี่แล้ว อย่างมากก็ให้เขาพาเธอกลับบ้านแค่นั้น

เฉินเกอมองแล้วพยักหน้ารับ ในเมื่อเถ้าแก่เนี้ยก็อยู่ที่นี่และมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเมิ่งไฉ่หรูไม่น้อย คงจะไม่ปล่อยให้เธอโดนอะไรหรอก”

จึงได้หยิบกุญแจรถแล้วเดินออกไป

หลังจากเฉินเกอออกมาไม่นาน บอดี้การ์ดสองคนรับคำสั่งจาก จางต้าชาน ที่ส่งสายตาให้ ตามเฉินเกอมาจนถึงที่จอดรถ...