ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 408

บทที่ 408 เกิดเรื่องแล้ว

ซูมู่หานเรียกเบาๆ

“หือ? มู่หาน มีอะไรเหรอ?”

ศาสตราจารย์เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“บนคอของท่าน เหมือนจะปรากฏภาพภาพหนึ่ง?”

หากเป็นสถานการณ์อื่น ซูมู่หานคงจะรู้สึกเป็นรอยแดงที่เกิดหลังจากเกา

แต่ที่น่าแปลกก็คือ รอยแดงนี้ประจวบเหมาะที่ทำให้ซูมู่หานรู้สึกคุ้นมาก

ดังนั้นจึงได้พูดออกมาโดยจิตใต้สำนึก

“รูปภาพ? มู่หาน เธอกำลังพูดอะไร?”

ศาสตราจารย์เฉินยิ้มเจื่อนๆแล้วถาม

ขณะนั้นซูมู่หานยิ่งมั่นใจ รูปนี้ไม่ใช่รูปอะไรที่ไหน แต่เป็นพัสดุนั้น รูปของจี้พระอาทิตย์

“จริงค่ะศาสตราจารย์เฉิน มันเหมือนกับจี้นี้เลยค่ะ!”

ทันใดนั้นซูมู่หานรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย

คนที่อยู่ในห้องประชุ่ม ต่างมองหน้ากันขึ้นมา

ต่างได้เอาจี้ที่เหมือนกันออกมาจากในกระเป๋า

“อ๋า? ที่แท้ทุกคนก็มีเหมือนกัน?”

ซูเหมิงเหมิงกล่าวขึ้น

“ซือ?”

และศาสตราจารย์เฉินสีหน้าเปลี่ยนไปกะทันหัน ได้แย่งจี้ที่อยู่ในมือของซูมู่หานไป แล้วก็มองไปจี้ที่อยู่ในมือของทุกคน

ทันใดนั้นหน้าซีดขึ้นมาทันที

“มู่หาน สัญลักษณ์ที่ด้านหลังคอของฉัน เหมือนสัญลักษณ์ของเธอเลยเหรอ?”

ศาสตราจารย์เฉินถามอย่างกับว่าเคยผ่านเรื่องราวอะไรที่น่ากลัวมา

ซูมู่หานก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ได้เพียงแต่พยักหน้า

“ว้า ฉันนึกว่าสัญลักษณ์นี้ให้เฉพาะเจ้าหน้าที่ที่สำคัญเท่านั้น ไม่คิดว่าทุกคนต่างก็มีเหมือนกัน?”

“ศาสตราจารย์เฉินอันนี้มันคืออะไรกันแน่? ผมได้มันมาเมื่อวาน มีคนส่งมาให้ผม!”

ผู้คนมองสีหน้าของศาสตราจารย์เฉินผิดปกติไปมาก บางคนเริ่มขนลุกแล้ว

ถึงอย่างไรตอนนี้ก็เป็นเวลากลางคืน อยู่ในดินแดนหาสมุทร ถึงแม้คนจะมาก แต่บรรยากาศก็แปลกประหลาดมาก

“มันได้ปรากฏตัวขึ้นอีกแล้ว คิดไม่ถึง เป้าหมายในครั้งนี้จะเป็นพวกเรา!”

ศาสตราจารย์เฉินกล่าวด้วยมือที่สั่น

“ศาสตราจารย์เฉินหมายความว่ายังไง?”

ซูมู่หานก็ได้ถามขึ้น

“ฉัน.......เป็นฉันที่ไม่ดี ฉันทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อน ฉันทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อน!”

ศาสตราจารย์เฉินถอดแว่นออก จู่ๆสติก็สูญเสียการควบคุม

“นี่คือสัญลักษณ์ ไท่หยางเหมิง เรียกอีกอย่างว่าพันธสัญญาแห่งความตาย สี่สิบปีที่แล้วเคยปารกฏมาแล้วครั้งหนึ่ง ยี่สิบปีที่แล้วเคยปรากฏครั้งหนึ่ง คิดไม่ถึง ตอนนี้ก็ได้ปรากฏขึ้นมาอีก คนที่ได้รับสัญลักษณ์นี้ ก็จะหายสาบสูญภายในสามวัน!”

สีหน้าขอ‘ศาสตราจารย์เฉินนั้นดูแย่สุดๆ

“ฉันได้ตรวจสอบอย่างลับๆมาสิบกว่าปี แต่ว่าก็ไม่ได้เบาะแสอะไรเลย!”

ศาสตราจารย์เฉินพูดแบบนี้แล้ว

ทุกคนต่างกลัวกันขึ้นมา

อย่างไรเสียศาสตราจารย์เฉินก็ไม่ค่อยล้อเล่นอยู่แล้ว และเป็นคนรอบมากเสียด้วย

ถึงแม้ว่าจะฟังเข้าใจอยากไปหน่อย สีหน้าที่แสดงออกของศาสตราจารย์เฉินจริงจังมาก

“เร็วเข้า รีบหันหัวเรือกลับ ไม่ต้องตรวจสอบแล้ว พวกเรากลับเดี๋ยวนี้!”

ทันใดนั้นศาสตราจารย์เฉินก็ได้ลุกขึ้นมา

ได้มีคนสั่งการลงไปนานแล้ว

แต่ไม่นานนัก คนที่ออกไปนั้นได้วิ่งกลับมาอย่างรวดเร็ว

“เฉิน……ศาสตราจารย์เฉินแย่แล้ว! แย่แล้ว!”

“ทำไมเหรอ?”

“ท่านรีบมาดูเข้า ด้านหน้า........ของหัวเรือ........”

คนผู้นั้นเกือบจะหายใจไม่ทันแล้ว

ศาสตราจารย์เฉินได้พากลุ่มนักเรียนวิ่งออกไปทันที จนมาถึงดาดฟ้าของเรือ

ซูมู่หานและซูเหมิงเหมิงกอดซึ่งกันและกัน ก็ได้ตามออกไป

หลังจากที่วิ่งออกมาแล้ว ก็เห็นศาสตราจารย์เฉินและนักศึกษาของเขาต่างตกใจกันอยู่

มองดูละเอียดแล้ว ซูเหมิงเหมิงก็ได้กรีดร้องขึ้นมา

ที่แท้ตรงด้านหน้าของเรือ

ปรากฏด้วยคลื่นวังน้ำวนขนาดใหญ่มหึมา มันเหมือนปากขนาดใหญ่ที่สามารถกลืนกินทุกสิ่งได้ หลุมลึก และมืด!

ถึงแม้จะพยายามหันหัวเรืออย่างสุดชีวิต

แต่ก็หนีไม่พ้นแรงของคลื่นวังน้ำวน

“เร็วเข้า รีบเข้าไปในเรือ!”

ศาสตราจารย์เฉินตะโกน

ทันใดนั้นใจของเฉินเหมือนถูกหยิก

งั้นพวกเขาล่ะ?

เฉินเกอถามอย่างตึงเครียด

“กำลังค้นหาอยู่ วันนี้ยังไม่พบร่องรอยของเรือที่จม!”

“ไม่ได้ ฉันต้องไปหาด้วยตัวเอง!”

เฉินเกอพูด พูดจบ ก็รีบวิ่งออกไปด้านนอก

ลูงฟู๋ส่ายหัวอย่างจำยอม

ขณะนั้นได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา: “โทรออกไปยังหมายเลขหนึ่ง รีบรวบรวมคนของตระกูลให้ไปช่วยที่ทะเลด้วย ใช่ ก็คือเรื่องที่บอกกับพวกแกตอนใกล้รุ่ง ให้ไปกันทั้งหมด !”

ลูงฟู๋พูดจบ ก็ได้ตามไปด้วย

เฉินเกอถือเป็นคนที่ลูงฟู๋เห็นมาตั้งแต่เด็กจนโต

เขาเข้าใจนิสัยของเฉินเกออย่างถ่องแท้

เฉินเกอเป็นคนรักใครรักจริง โดยเฉพาะกับหยางเสว่ในตอนนั้น และซูม่หานในตอนนี้ รักมากจริงๆ

อีกอย่างซูมู่หานมาเกิดเรื่องในสถานการณ์แบบนี้ เฉินเกอไม่ได้ทรุดลงไปก็ดีแล้ว

ก็เพราะกังวลว่าเฉินเกอจะวู่วามจนเกิดเรื่อง ทันทีที่ลูงฟู๋ทราบเรื่องนี้ ก็ได้จัดกำลังคนของตระกูลออกไปช่วย

จากนั้น เริ่มค้นหาตั้งแต่เช้าจนค่ำ เฉินเกอยังคงล่องลอยอยู่บนเรือ แทบจะพลิกทะเลหนานหยางทั้งผืนแล้ว

แต่ว่า ไม่ว่าจะหายังไง ก็ไม่เห็นร่องรอยเลยแม้แต่น้อย

ตอนค่ำ เรือค้นหาจำนวนมากก็ยังคงค้นหาต่อเนื่อง

เฉินเกอนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงท่าเรือ อดไม่ได้ที่จะเสียใจ

“ต้องโทษที่ฉันมันไม่ดี ตอนแรกทำไมถึงให้เธอมาก่างเต่า หากไม่มา เรื่องทุกอย่างก็จะไม่เกิดขึ้น!”

“เมื่อวานหากฉันไม่ผิดนัด ก็คงจะได้เห็นเธอเป็นครั้งสุดท้าย!”

เฉินเกอเฝ้าโทษตัวเอง

เฉียงเวยได้ถือข้าวและฟางเมิ่งซินต่างก็อยู่เป็นเพื่อนเฉินเกอ

เห็นเฉินเกอไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันแล้ว เฉียงเวยก็รู้สึกสงสารมาก

“ยัยเด็กน้อยทำอะไรน่ะ ไปให้ไกลๆเลย!”

ในขณะที่เฉียงเวยเข้ามาบอกให้เฉินเกอทานข้าวนั้น

ด้านข้าง ได้มีเสียงดังขึ้น

ได้ติดตามบริการ์ดวิ่งมาถึงด้านหน้าของเฉินเกอ

คุณชายเฉิน มีหญิงสาวคนหนึ่งต้องการพบท่านให้ได้ เธอบอกว่าเป็นเพื่อนนักเรียนของคุณมู่หาน..........”