ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 432

บทที่432 ไปเยี่ยมคุณย่าอีกครั้ง

“ฉันไม่รู้ เรื่องนี้ต้องถามพี่ชายลูกพี่ลูกน้องเอง！”

หยางเสี่ยวเป้ยกล่าว

จากนั้นหยางเสี่ยวเป้ยก็เดินจากไปโดยตรง

“จบแล้วจบแล้ว ครั้งนี้หยางเสี่ยวเป้ยได้ทำผลงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเลยนะ！”

หยางเย่กล่าวด้วยความเกลียดชัง

“กระวนกระวายอะไรไป ฉันไม่เชื่อว่าหยางเสี่ยวเป้ยคนนี้จะสามารถพลิกฟ้าได้ ตอนนี้ปัญหาที่ใหญ่ที่สุด ไม่ใช่หยางเสี่ยวเป้ย แต่เป็นเฉินเกอลูกชายของหญิงเลวคนนั้น และเราจำเป็นต้องสืบให้ชัดเจนว่าเขามีอำนาจอะไร！”

โกวหรูเพิ่งพูดจบ

จู่ ๆในกลุ่มตระกูลก็มีการแจ้งเตือนเข้ามา

เป็นการแจ้งเตือนประชุมตระกูลที่พ่อบ้านเป็นคนส่งเข้ามา ข้อความว่าหลังหนึ่งชั่วโมง ให้ไปรวมตัวกันที่ห้องประชุมของตระกูล

“เห็นหรือยัง หยางเสี่ยวเป้ยรีบไปเอาใจทันทีเลย แน่นอนว่าต้องเป็นเรื่องของโครงการในครั้งนี้แน่！”

ป้าสองกล่าว

โกวหรูกอดไหล่ของตัวเองและพูดอย่างเย็นชาว่า：“พวกเรากลับไปก่อน ฉันจะดูสิว่า นังหนูหยางเสี่ยวเป้ยคนนี้ จะสามารถสร้างคลื่นแบบไหนได้！”

ณ ห้องประชุมตระกูลหยาง

ปกติแล้วการประชุมแบบนี้ เป็นการประชุมในนามของคุณหญิง และไม่อนุญาตให้ลาได้

ดังนั้นไม่นานสมาชิกของตระกูลก็มากันจนครบ

คุณหญิงหยางนั่งอยู่ตรงที่นั่งแรก ด้วยใบหน้าที่สดใสในขนาดนี้

“เชื่อว่าพวกคุณคงได้ยินมาบ้างแล้ว ว่าจุดประสงค์ที่เรียกพวกคุณมาคืออะไร ถูกต้อง อันนี้ต้องชื่นชมเสี่ยวเป้ยสักหน่อย เรื่องที่ฉันเพิ่งพูดเมื่อตอนเช้าของวันนี้ พอตอนบ่ายเสี่ยวเป้ยก็รีบไปจัดการอย่างตั้งใจ แล้วก็ทำสำเร็จ และเซ็นสัญญาโครงการวิศวกรรมมาให้ตระกูลหยางของเราถึงห้าโครงการ และยังบรรลุข้อตกลงเชิงลึกกับบริษัทซิ่นเฟิงกรุ๊ป！ครั้งนี้เสี่ยวเป้ย ได้ทำผลงานที่เป็นประโยชน์อย่างมากให้กับตระกูลหยางของเรา！”

คุณหญิงหยางยิ้มจนตีนกาบนใบหน้าของเธอโผล่ออกมาหมด

และทุกคนต่างก็มองไปที่เสี่ยวเป้ยด้วยสายตาที่เหลือเชื่อ

“ต่อไป ฉันจะประกาศเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือ หยางเสี่ยวเป้ยจะกลายเป็นหัวหน้าผู้รับผิดชอบโครงการทั้งห้าโครงการ และในเวลาเดียวกันก็ดำรงตำแหน่งผู้จัดการแผนกโครงการของบริษัทเรา และตำแหน่งรองประธานของบริษัทตระกูลหยางคอนสตัคชั่นกรุ๊ป！”

คุณหญิงหยางกล่าว

“อะไรนะ？”

ทางด้านล่างเกิดความวุ่นวายขึ้นกะทันหัน

โดยเฉพาะหยางเย่ ราวกับว่าถูกไม้ตีลงตรงแสกกลางของหัว

เพราะว่าก่อนหน้างานวันเกิด คุณย่าก็ได้ประกาศแล้วว่า ตัวเองจะกลายเป็นรองประธานของบริษัทตระกูลหยางคอนสตัคชั่นกรุ๊ปที่อยู่ภายใต้ของบริษัทตระกูลหยางกรุ้ป และตำแหน่งรองประธาน จะประกาศหลังจากจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดเสร็จ

แต่ตอนนี้ กลับเปลี่ยนเป็นหยางเสี่ยวเป้ยโดยตรง？

มุมริมฝีปากของโกวหรูกระตุกขึ้นเล็กน้อย และหยางเสี่ยวเป้ยก็กำลังจะเท่าเทียมกับตัวเองโดยตรงแล้ว！

“เสี่ยวเป้ย จงรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับบริษัทซิ่นเฟิงกรุ๊ปต่อไป ย่าเชื่อในตัวหนู！”

คุณยายหยางกล่าว

และในที่ประชุม ก็ได้พูดคุยเรื่องอื่น ๆอีกมากมาย

แล้วค่อยสิ้นสุดการประชุม

และหยางเสี่ยวเป้ยก็ได้จากไปแล้ว

“คุณแม่！”

ส่วนโกวหรูก็ได้อยู่ต่อ

และลดน้ำเสียงลงแล้วพูดว่า：“เสี่ยวเป้ยนั้นยอดเยี่ยมจริง ๆ และสมควรที่จะชื่นชม แต่คุณแม่จะให้เสี่ยวเป้ยเป็นหัวหน้าผู้รับผิดชอบจริงเหรอ？”

คุณยายหยางกล่าว：“โครงการนี้เสี่ยวเป้ยเป็นคนดึงมา แน่นอนว่าต้องให้เธอเป็นหัวหน้าผู้รับผิดชอบ！”

“อันนี้ไม่ผิด และเลื่อนขั้นเสี่ยวเป้ยให้เป็นรองประธานฉันก็ตกลง แต่ว่าคุณแม่เคยคิดหรือไม่ว่า ต่อให้เสี่ยวเป้ยจะสุดยอดแค่ไหน แต่เธอก็เป็นผู้หญิง ไม่พูดถึงว่าเธอจะสามารถดำรงตำแหน่งได้หรือเปล่า และเสี่ยวเป้ยก็อายุเท่าไหร่แล้ว อีกสองปีหน้าแน่นอนว่าเธอต้องแต่งงาน และถ้าเธอแต่งงานแล้ว เธอก็กลายเป็นคนของคนอื่นแล้ว ดังนั้นเมื่อถึงเวลา……”

ส่วนคุณยายหยางเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็สงบลงเล็กน้อย

“อีกอย่าง เสี่ยวเป้ยได้รับการฝึกฝนระดับล่างมาโดยตลอด ยังไม่ได้รับการฝึกระดับสูงอย่างหยางเย่เลย แล้วเลื่อนขั้นระดับเธอสู่ระดับสูงสุดแบบนี้ ฉันกังวลว่าเสี่ยวเป้ยไม่สามารถรับมือได้ และอย่างน้อยตอนนี้เธอก็ไม่สามารถรับมือกับมันได้！”

“เฮ้อ คุณแม่ดูยู่ถิงสิ ปกติเขาเป็นคนฉลาดมากขนาดนี้ ยังโดนตระกูลหลงเล่นงานเลย！ส่วนคนอย่างเสี่ยวเป้ย เธอนั้นมีความใจดีมากเกินไป！”

เมื่อพูดมาเช่นนี้ คุณหญิงหยางก็ได้ไตร่ตรองคิดวิเคราะห์

จากนั้นก็พูดว่า：“อะเชิงไปเรียกเสี่ยวเป้ยกลับมา！”

“ครับ ท่านประธาน！”

ส่วนโกวหรู ก็หันกลับไปสบตากับลูกชายของเขาหยางเย่ด้วยท่าทีที่ภูมิใจ

“น่าโมโหมากจริง ๆเลย！”

เสี่ยวเป้ยกลับมาถึงบ้าน

และค่อนข้างโมโห

ส่วนเฉินเกอ กำลังตัดแต่งต้นไม้และดอกไม้อยู่ที่ระเบียง

“เป็นอะไรเหรอ？”

แล้วเดินจากไปโดยตรง

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ แกแกแก แกพูดยังไงของแก？”

โกวหรูเห็นว่าเฉินเกอไม่ให้เกียรติตัวเอง ต่อหน้าคนรับใช้เลย จึงเกิดความโมโหขึ้นมา

“ทำไมเหรอ？”

เฉินเกอหันศีรษะกลับไป แล้วถามอย่างเย็นชา

ส่วนโกวหรูมองไปที่สายตาของเฉินเกอ ก็เกิดมีความรู้สึกเงียบงันในขณะนี้：“ไม่ทำไม……”

จากนั้นก็มองเฉินเกอเดินเข้าไป

“คุณแม่ ไอ้เด็กหนุ่มบ้านนอกคนนี้ยิ่งอยู่ยิ่งไม่มีมารยาทแล้ว แล้วทำไมเมื่อกี้คุณแม่ถึงกลัวเขาจัง？”

หยางเย่กล่าวอย่างไม่พอใจ

“อะไรนะ？ฉันกลัวเขาอย่างงั้นเหรอ？”

โกวหรูกล่าวอย่างเหลือเชื่อ

หยางเย่พยักหน้า

นั่นสิ เมื่อกี้ตอนนที่เฉินเกอหันศีรษะกลับมาแล้วจ้องตัวเอง ในใจของโกวหรูก็รู้สึกตะลึงไปสักครู่จริง ๆ

คนเราบางทีอารมณ์ก็ค่อนข้างแปลก

คุณว่าเมื่อสองสามวันก่อนตอนที่เจอเฉินเกอ เขาก็มีท่าทีเฉยเมยแบบนี้

และตอนนั้น ตัวเองก็รู้สึกไม่ถูกชะตากับเขา และอยากเหยียบย้ำเขาก็เหยียบ อยากประชดก็ประชด และไม่ได้ใยดีและสนใจอะไรเขาเลย

แต่ตอนนี้ล่ะ เพียงแค่ไม่กี่วันเอง

เฉินเกอยังคงเป็นเฉินเกอ ยังคงมีท่าทีที่เฉยเมยแบบนั้น

แต่ตอนนี้ตัวเองประชดเขา หรือแม้กระทั่งดุด่าเขา ก็รู้สึกขาดความมั่นใจไปอย่างมาก และแม้แต่เมื่อกี้ที่ถูกเฉินเกอมอง ตัวเองก็มีความรู้สึกหวาดกลัวเขา

นี่เป็นเพราะอะไรกัน？

โกวหรูไม่กล้าเชื่อ！

“ท่านประธาน คุณชายเฉินเกอมาแล้ว！”

คุณหญิงหยางกำลังจะพักผ่อน

และเมื่อได้ยินอะเชิงพูดเช่นนี้

คุณหญิงหยางก็ตะลึง จากนั้นครุ่นคิดสักครู่แล้วกล่าว：“ให้เขาเข้ามา！”